Ludwik Domoń
Ludwik Domoń (ur. 7 sierpnia 1899 w Ociesękach, zm. 23 maja 1977 w Katowicach) – podpułkownik dyplomowany piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
 Ludwik Domoń (po 1944) | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 sierpnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 maja 1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
OZG nr 10 |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 7 sierpnia 1899 w Ociesękach[1]. Był synem Jana oraz bratem Władysława (1917–1984)[2].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika w korpusie oficerów zawodowych administracji dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 października 1920[3]. W 1924 pełnił służbę w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr 10[4]. W listopadzie 1924 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 października 1920 i 19,6 lokatą z równoczesnym wcieleniem do 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach[5][6]. Ukończył IX Kurs Normalny od 2 listopada 1928 do 1 września 1930 w Wyższej Szkoły Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty. W 1932 był oficerem 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu[7]. W styczniu 1934 został przeniesiony do 72 Pułku Piechoty w Radomiu[8]. W marcu 1939 pozostawał w stanie nieczynnym[9].
Pod koniec lat 30. był prezesem lwowskiego oddziału POW i sekretarzem Sekretariatu Komitetu Porozumiewawczego Polskich Organizacji[10].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Od 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[11][12]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Od 8 kwietnia do 30 października 1942 w stopniu podpułkownika był dowódcą 18 pułku piechoty[13]. Później pełnił funkcję szefa sztabu 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty. Wraz z 2 Korpusem Polskim Polskich Sił Zbrojnych przebył szlak przez Bliski Wschód. Sprawował stanowisko dowódcy 18 Lwowskiego batalionu strzelców. W tej funkcji brał udział w kampanii włoskiej, uczestniczył w walkach w bitwie o Monte Cassino, gdzie został ciężko ranny[14][15]. Od 25 sierpnia do 15 października 1944 sprawował stanowisko zastępcy dowódcy 6 Lwowskiej Brygady Piechoty. Następnie od grudnia 1944 r. w Wyższej Szkole Wojennej w Peebles w Szkocji jako wykładowca i kierownik Katedry Taktyki Piechoty.[potrzebny przypis][16]
Zmarł 23 maja 1977 w Katowicach[17][18].
Awanse edytuj
podporucznik
porucznik – zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 września 1920[19].
kapitan – starszeństwo z dniem 1 stycznia 1930[20].
major – ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 125. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]
podpułkownik –
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[21] nr 8663
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[22]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[23]
- Medal Niepodległości (16 września 1931)[24]
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 19260[25]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[26]
Przypisy edytuj
- ↑ Ludwik Jan Domoń. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-04-23].
- ↑ Ludwik Jan Domoń. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-04-23].
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1207.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1188.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 664.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 20, 246.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 492.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 9.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 30.
- ↑ Odznaczenie. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”. Nr 1627, s. 1, 13 listopada 1937.
- ↑ Jerzy Turski: Lista jeńców z obozu w Griazowcu. W: Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 67. ISBN 83-85015-66-3.
- ↑ Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 7. [dostęp 2015-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-03)].
- ↑ Zbiorowa, Osiemnastacy w walce. 18 Lwowski Batalion Strzelców, 1988, s. 1–2.
- ↑ Zbigniew Wawer: Polska bitwa o Monte Cassino. onet.pl, 2004-05-28. [dostęp 2016-04-18].
- ↑ Zbigniew Wawer: Monte Cassino 1944. Warszawa: Bellona, 2009, s. 122, 133. ISBN 978-83-11-11496-8.
- ↑ Jerzy Kirszak, Generał Roman Szymański. Żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej zdobywca Monte Cassino, 2019.
- ↑ sejm-wielki.pl.
- ↑ Marcin Wojciechowski Człowiek, który uniknął Katynia.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 246.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73.
- ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2016-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-06)].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ 18 Lwowski Batalion Strzelców - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-28].
- ↑ Muzeum Narodowe w Kielcach - Dawny Pałac Biskupów Krakowskich [online], mnki.pl [dostęp 2022-01-28].
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.