Ludwik Górski (polityk)

polski polityk

Ludwik Górski z Falęcina (ur. 1867 w Woli Pękoszewskiej, zm. 23 sierpnia 1931 w Warszawie[1]) – polski ziemianin, polityk konserwatywny.

Ludwik Górski
Ilustracja
Ludwik Górski (w centrum) podczas wizyty w 2 pułku piechoty (1917)
Herb
Bożawola
Data i miejsce urodzenia

1867
Wola Pękoszewska

Data i miejsce śmierci

23 sierpnia 1931
Warszawa

Ojciec

Jan Górski

Matka

Maria z Łubieńskich Górska

Rodzeństwo

Konstanty Marian Górski, Pia Górska

Syn Jana Górskiego i Marii z hrabiów Łubieńskich, brat Emmanuela Marii Józefa Szczepana (1859–1865), Marii Józefa Łukasza Seweryna Jana (1860–1860), Konstantego Mariana Marii (1862–1909), Zofii (1863–1864), Antoniego (1869–1939), Jana (1871–1974) oraz Pii Marii (1878–1974)[2].

Ukończył studia chemiczne i rolnicze w Berlinie po których wrócił do Królestwa Kongresowego i prowadził gospodarstwo w Kozietułach pod Grójcem. W tym okresie zaprzyjaźnił się ze swoim sąsiadem księciem Zdzisławem Lubomirskim.

Po wybuchu I wojny światowej Lubomirski ściągnął go do Warszawy do pracy w Centralnym Komitecie Obywatelskim w Warszawie, a następnie w Radzie Głównej Opiekuńczej. Po powstaniu Królestwa Polskiego Górski został powołany do tymczasowej Rady Stanu. W okresie od lipca 1917 do 27 lutego 1918 pełnił one funkcję dyrektora Komisji Wojskowej, ustępując z tego stanowiska wraz z dymisją rządu Jana Kucharzewskiego. Po dymisji wycofał się z życia politycznego i powrócił do gospodarki majątkiem rolnym. Nie założył rodziny, zmarł bezpotomnie pochowany został w Jeruzalu na cmentarzu parafialnym.

Przypisy

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj