Ludwik Górski (polityk)
Ludwik Górski z Falęcina (ur. 1867 w Woli Pękoszewskiej, zm. 23 sierpnia 1931 w Warszawie[1]) – polski ziemianin, polityk konserwatywny.
![]() Ludwik Górski (w centrum) podczas wizyty w 2 pułku piechoty (1917) | |
![]() Bożawola | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Rodzeństwo |
Syn Jana Górskiego i Marii z hrabiów Łubieńskich, brat Emmanuela Marii Józefa Szczepana (1859–1865), Marii Józefa Łukasza Seweryna Jana (1860–1860), Konstantego Mariana Marii (1862–1909), Zofii (1863–1864), Antoniego (1869–1939), Jana (1871–1974) oraz Pii Marii (1878–1974)[2].
Ukończył studia chemiczne i rolnicze w Berlinie po których wrócił do Królestwa Kongresowego i prowadził gospodarstwo w Kozietułach pod Grójcem. W tym okresie zaprzyjaźnił się ze swoim sąsiadem księciem Zdzisławem Lubomirskim.
Po wybuchu I wojny światowej Lubomirski ściągnął go do Warszawy do pracy w Centralnym Komitecie Obywatelskim w Warszawie, a następnie w Radzie Głównej Opiekuńczej. Po powstaniu Królestwa Polskiego Górski został powołany do tymczasowej Rady Stanu. W okresie od lipca 1917 do 27 lutego 1918 pełnił one funkcję dyrektora Komisji Wojskowej, ustępując z tego stanowiska wraz z dymisją rządu Jana Kucharzewskiego. Po dymisji wycofał się z życia politycznego i powrócił do gospodarki majątkiem rolnym. Nie założył rodziny, zmarł bezpotomnie pochowany został w Jeruzalu na cmentarzu parafialnym.
Przypisy
edytuj- ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ Marek Jerzy Minakowski , Maria Wanda hr. Łubieńska z Łubnej h. Pomian [online] .
Linki zewnętrzne
edytuj- Publikacje Ludwika Górskiego w bibliotece Polona