Ludwik Górski (polityk)

Ludwik Górski
	; Ludwik Górski (w centrum) podczas wizyty w 2 pułku piechoty (1917)
	; Bożawola
Data i miejsce urodzenia	1867 ; Wola Pękoszewska
Data i miejsce śmierci	23 sierpnia 1931 ; Warszawa
Ojciec	Jan Górski
Matka	Maria z Łubieńskich Górska
Rodzeństwo	Konstanty Marian Górski, Pia Górska
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Górski z Falęcina (ur. 1867 w Woli Pękoszewskiej, zm. 23 sierpnia 1931 w Warszawie^[1]) – polski ziemianin, polityk konserwatywny.

Syn Jana Górskiego i Marii z hrabiów Łubieńskich, brat Emmanuela Marii Józefa Szczepana (1859–1865), Marii Józefa Łukasza Seweryna Jana (1860–1860), Konstantego Mariana Marii (1862–1909), Zofii (1863–1864), Antoniego (1869–1939), Jana (1871–1974) oraz Pii Marii (1878–1974)^[2].

Ukończył studia chemiczne i rolnicze w Berlinie po których wrócił do Królestwa Kongresowego i prowadził gospodarstwo w Kozietułach pod Grójcem. W tym okresie zaprzyjaźnił się ze swoim sąsiadem księciem Zdzisławem Lubomirskim.

Po wybuchu I wojny światowej Lubomirski ściągnął go do Warszawy do pracy w Centralnym Komitecie Obywatelskim w Warszawie, a następnie w Radzie Głównej Opiekuńczej. Po powstaniu Królestwa Polskiego Górski został powołany do tymczasowej Rady Stanu. W okresie od lipca 1917 do 27 lutego 1918 pełnił one funkcję dyrektora Komisji Wojskowej, ustępując z tego stanowiska wraz z dymisją rządu Jana Kucharzewskiego. Po dymisji wycofał się z życia politycznego i powrócił do gospodarki majątkiem rolnym. Nie założył rodziny, zmarł bezpotomnie pochowany został w Jeruzalu na cmentarzu parafialnym.

Przypisy