Ludwik Iwaszko
Ludwik Antoni Iwaszko (ur. 24 marca 1894 we Lwowie, zm. 22 czerwca 1975 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.
.jpg) kadet Ludwik Iwaszko (1916) | |
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 marca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 czerwca 1975 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
13 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Emila. Miał dwie siostry Bronisławę i Marię oraz trzech braci: Stanisława, Józefa i Władysława. Jego bratankiem był Jan Iwaszko (1921–2015), pułkownik Wojska Polskiego.
Uczył się w Filii C. K. Gimnazjum w Stryju, gdzie w 1914 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Wiktor Pikulski, Władysław Tadeusz Podoski, Zdzisław Stroński)[1]. Następnie wyjechał do Krakowa, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz równoległe na Akademii Handlowej. W lipcu 1914 po wybuchu I wojny światowej wskutek mobilizacji został wcielony do armii austriackiej i jako kadet 13 pułku piechoty walczył na froncie francusko-włoskim i rosyjskim, gdzie został ranny i 31 sierpnia 1915 wzięty do niewoli[2]. Uciekł z miejsca internowania i w wiejskim przebraniu dotarł najpierw do Rumunii, a potem na ziemie polskie i powrócił do armii austriackiej[2]. Z dniem 1 stycznia 1916 został mianowany podporucznikiem rezerwy artylerii. W 1918 jego oddziałem macierzystym był 119 pułk artylerii polowej[3].
W dniu 31 października 1918 był jednym z organizatorów rozbrajania w Krakowie żołnierzy austriackich, sam również uczestniczył rozbrojeniu krakowskiego odwachu. Dwa dni później został dowódcą pociągu pancernego, którym wyruszył walczyć w obronie Lwowa. Za waleczność otrzymał Krzyż Obrony Lwowa. W 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w artylerii, w „grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej”[4]. Rok później jako ochotnik brał udział w III powstaniu śląskim.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 283. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk artylerii polowej[5]. W następnych latach kontynuował służbę w 7 pap w Częstochowie[6][7]. W 1928 służył w 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy III dywizjonu[8]. 2 kwietnia 1929 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W marcu 1931 roku został przeniesiony do 9 pułku artylerii lekkiej w Białej Podlaskiej na stanowisko kwatermistrza[10][11]. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[12]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach na stanowisko kwatermistrza pułku[13]. Obowiązki na tym stanowisku wykonywał do 21 września 1937[14]. Następnie pełnił służbę na stanowisku komendanta Obozu Ćwiczeń Biedrusko[15].
20 października 1939 został internowany na Węgrzech, więziono go do 5 stycznia 1945, kiedy to został aresztowany przez Gestapo. Do Polski wrócił w czerwcu 1945, natychmiast zgłosił się do Wojska Polskiego. 20 października 1945 awansował do stopnia podpułkownika, do rezerwy został przeniesiony 22 lutego 1946. Zmarł 22 czerwca 1975 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 110 O–1-29).
26 września 2007 Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę nr XXI/274/07 w sprawie nadania nazwy ulicy Ludwika Iwaszki – projektowanemu przedłużeniu ul. Strzelców w Dzielnicy III Prądnik Czerwony i Dzielnicy IV Prądnik Biały, od ul. Powstańców do al. 29 Listopada[16].
Zobacz też edytuj
Ordery i odznaczenia edytuj
- Medal Niepodległości – 2 sierpnia 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[17]
- Krzyż Obrony Lwowa
Przypisy edytuj
- ↑ Sprawozdanie Kierownictwa Filii C. K. Gimnazyum w Stryju za rok szkolny 1914. Stryj: 1914, s. 44, 56-57.
- ↑ a b Ucieczka z niewoli. „Nowości Illustrowane”. Nr 40, s. 13, 30 września 1916.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1087, 1215.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, s. 144.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 197.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 727, 819.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 650, 742.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 409, 458.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 105.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182, 677.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 99.
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 222.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 842.
- ↑ Dziennik Urzędowy Województwa Małopolskiego z 2007 roku, nr 714, poz. 4677.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.
Bibliografia edytuj
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929-1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Maria Mokrzycowa "Zapomniany bohater ze Lwowa", Cracovia Leopolis 2/2007