Wikipedia

Ludwik Karaffa-Korbut

Ludwik Karaffa-Korbut (ur. 14 maja 1895[a] w Sewerynach, zm. 8/9 września 1939 pod Iłżą) – major piechoty Wojska Polskiego.

Ludwik Karaffa-Korbut
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 maja 1895
Seweryny

Data i miejsce śmierci

8/9 września 1939
pod Iłżą

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

19 pułk piechoty,
64 pułk piechoty,
Grupa „Kielce”

Stanowiska

dowódca batalionu,
kwatermistrz,
II zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Oficer Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Mogiła majora Karaffy-Korbuta

Życiorys edytuj

Urodził się 1 lub 14[2][3] maja 1895 w Sewerynach, pow. słucki, jako syn Józefa[4]. Ukończył szkołę średnią. Podczas I wojny światowej służył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego, a od listopada 1917 w I Korpusie Polskim w Rosji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Awansowany kolejno do stopnia podporucznika i porucznika. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6][2]. Na przełomie lat 20./30. był oficerem 19 pułku piechoty we Lwowie[7][8][9]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[3]. Przy lwowskim pułku pełnił funkcję komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[10]. Od 1931 był oficerem 64 pułku piechoty w Grudziądzu[11], w którym zajmował stanowisko dowódcy batalionu, kwatermistrza, a od 1937 – II zastępcy dowódcy pułku.

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był dowódcą batalionu marszowego z nadwyżek 64 pułku piechoty, działającego w ramach pułku ppłk. Tadeusza Knoppa, w strukturze podgrupy „Radom” w składzie Grupy „Kielce”. Wraz z dowodzoną jednostką przebył szlak do Radomia. W nocy 8/9 września 1939 poległ pod Iłżą. Został pochowany na cmentarzu wojennym w Iłży.

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Zarządzeniem Kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych, opublikowanym w dniu 1 czerwca 1935 r., nastąpiło sprostowanie nazwiska i daty urodzenia tego oficera - z „Karaffa-Korkut ur. 14.5.1895 r.” - na „Karafa-Korbut ur. 13.5.1895 r.”[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 VI 1935, s. 57.
  2. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 199.
  3. ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37.
  4. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-15].
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 421.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 365.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179.
  8. ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 168.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 35.
  10. ↑ Wieści z Sokala. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 112 z 16 maja 1931. 
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 598.
  12. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  13. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 III 1935, s. 19.
  14. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Karaffa-Korbut&oldid=69097295”