Ludwik Kicki
Ludwik Kicki herbu Gozdawa (ur. 16 sierpnia 1791 w Warszawie, zm. 26 maja 1831) – polski generał, szambelan dworu królewskiego Mikołaja I Romanowa w 1830 roku[1].
| |
| generał | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1807–1831 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytuj
Był synem szambelana Onufrego Kickiego i Józefy Szydłowskiej. Dekretem z dnia 7 kwietnia 1807 Napoleon mianował go podporucznikiem w formowanym 1 pułku szwoleżerów gwardii, ten jednak za namową ks. Józefa Poniatowskiego nie pełnił stanowiska i pozostał w kraju[2]. Tego samego roku wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego, odznaczył się w bitwie pod Raszynem w 1809, brał udział w walkach o Sandomierz oraz wyzwoleniu Lwowa.
Odznaczony 18 października 1809 krzyżem kawalerskim orderu Virtuti Militari[1][3].
Mianowany pułkownikiem w sztabie generalnym, a w 1811 został adiutantem ks. Józefa Poniatowskiego. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[4]. W kampanii rosyjskiej 1812 roku odznaczył się w bitwach o Smoleńsk, pod Borodino, pod Winkowem, gdzie z Kamienieckim wybawili osaczonego przez kozaków Poniatowskiego i nad Berezyną, gdzie siły polskie zatrzymały atak rosyjski, ocalając Napoleona od ostatecznej klęski.
11 października 1812 odznaczony został krzyżem Legii Honorowej[1][3][5]. W bitwie pod Lipskiem towarzyszył ks. Józefowi, aż ranny osunął się z konia.
21 sierpnia 1814 odznaczony Orderem Obojga Sycylii[6] II klasy[1]. 11 września 1815 wyróżniony Orderem św. Anny II klasy z brylantami[3]. Służył w armii Królestwa Polskiego jako adiutant wielkiego księcia Konstantego, w październiku 1820 otrzymał nominację na stopień pułkownika strzelców konnych,16 marca 1821 na własną prośbę odszedł z wojska.
W dniu 16 stycznia 1819 roku zawarł w Warszawie pierwszy związek małżeński - z Zofią Matuszewicz (21 XII 1796 - 5 XI 1822)[7]. Z małżeństwa tego urodziły się dwie córki - Maria i Aniela[8] (obie zmarły we wczesnym dzieciństwie).
Po wybuchu powstania listopadowego wstąpił ponownie do wojska jako dowódca pułku strzelców konnych. W styczniu 1831 poślubił swoją siostrzenicę Natalię Kicką, po czym wrócił do walk. W lutym 1831 mianowany generałem dywizji. Został pełnomocnikiem Rządu Tymczasowego, zajął Modlin, dowodził obroną lewego brzegu Wisły. Wysoko ceniony[przez kogo?] za męstwo, poświęcenie, gotowość do przyjmowania na siebie zadań. Będąc dowódcą brygady jazdy odznaczył się w bitwach pod Białołęką, Grochowem, Wawrem, Dębem Wielkim, Iganiami, uczestniczył w wyprawie na Siedlce. Poległ w czasie szarży jazdy w bitwie pod Ostrołęką. Spoczywa w brzozowym gaju we wsi Kruki, nieopodal miasta.
Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w trzecim stopniu rytu (Mistrz)[9].
Jego imieniem jest nazwana ulica na Pradze-Południe.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Obraz polityczny i statystyczny Królestwa Polskiego iaki był w roku 1830 przed dniem 29 listopada, Warszawa 1830, s. 6.
- ↑ Robert Bielecki, Somosierra 1808, Historyczne Bitwy, Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1989, ISBN 978-83-11-07620-4 [dostęp 2024-02-07].
- ↑ a b c Ludwik Nabielak: Ludwik Kicki. Jenerał Wojsk Polskich (1791-1831). Poznań 1878, s. 8, 15, 20
- ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 165.
- ↑ Jan Nepomucen Bobrowicz: Dodatek do herbarza polskiego ks. Kaspra Niesieckiego, str. 217.
- ↑ Robert Bielecki: Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego. T. 3, s. 180 (kopia biogramu na dole)
- ↑ Widok Zofia z Matuszewiczów Kicka – ukochana wychowanka Izabeli Czartoryskiej [online], uwm.edu.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
- ↑ Wielka Genealogia Minakowskiego - M.J. Minakowski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-11-05].
- ↑ Marek Tarczyński: Generalicja powstania listopadowego. Warszawa, MON, 1980, s. 62.
Bibliografia
edytuj- Gen. Ludwik Kicki – opowieść o niezwykłym życiu. olszewo-borki.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-13)].
- Irena Homola: Kicki Ludwik (1791–1831). Polski Słownik Biograficzny, t. XII/1966-1967