Ludwik Konarski
Ludwik Wiktor Konarski, ps. „Victor” vel „Wiktor” (ur. 16 października 1895[1] we Lwowie, zm. 20 maja 1981 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 października 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 maja 1981 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Syn Franciszka i Anny. Ukończył gimnazjum. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1 pułku Ułanów Legionów Polskich. Od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[2].
Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 9 pułku piechoty Legionów. 1 kwietnia 1920 awansowany do stopnia porucznika. Mianowany kapitanem ze starszeństwem od 1 czerwca 1919[3]. W 1927 przeniesiony do dowództwa 24 Dywizji Piechoty. W listopadzie 1928 przeniesiony do 3 pułku piechoty Legionów, zaś w lipcu 1929 został przeniesiony na stanowisko referenta Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[4]. Od 1936 dowódca batalionu w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej, a następnie dowódcy batalionu 24 pułku piechoty w Łucku i wreszcie I zastępca dowódcy tego pułku. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W sierpniu 1939 roku, po przeprowadzonej mobilizacji pułku, został dowódcą Ośrodka Zbierania Nadwyżek w Łucku, a we wrześniu 1939 zastępcą dowódcy Ośrodka Zapasowego 27 Dywizji Piechoty.
Po zakończeniu wojny obronnej 1939 uniknął niewoli. Od lutego 1941 do stycznia 1945 pełnił funkcje inspektora Inspektoratu Skierniewice AK. W trakcie powstania warszawskiego, organizował oddziały w Puszczy Kampinoskiej, i dowodził 15 sierpnia oddziałem odsieczy. Po wojnie w kraju. Mieszkał i pracował w Warszawie.
Był mężem Ludwiki Natalii z Lubańskich (1905–1986).
Zmarł 20 maja 1981 w Warszawie. Spoczywa, razem z żoną, na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera E-VIII-2-2-6)[6].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[7]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz trzeci za służbę w POW w b. zaborze austriackim i b. okupacji austriackiej[8])
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 19 marca 1931[9])
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[10]
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski z 1928 r., s. 191 podaje rok urodzenia 1894.
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 8.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 467.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2022-09-21].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 26 września 1922, s. 737.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia edytuj
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-08)].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Gozdawa-Gołębiowski: Obszar Warszawski Armii Krajowej. Lublin 1992;
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.