Ludwik Lepiarz
Ludwik Lepiarz (ur. 6 sierpnia 1891 w Sierczy, zm. 27 stycznia 1937 we Lwowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1937 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 Pułk Piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
       
| |
.png){kind=small}
.JPG)
Życiorys
edytujUrodził się 6 sierpnia 1891 w Sierczy, w rodzinie Franciszka (ur. 1864) i Anny z d. Śliwa (ur. 1874)[1]. Po zdaniu matury przez dwa lata kształcił się na Politechnice Lwowskiej. Działał w Związku Strzeleckim. Po wybuchu I wojny światowej służył w V batalionie 5 pułku piechoty w składzie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski. U kresu wojny został podporucznikiem 5 pułku piechoty Legionów Wojska Polskiego i w jego szeregach brał udział w odsieczy Przemyśla podczas wojny polsko-ukraińskiej. Został ranny. Później brał udział w wyprawie kijowskiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w czerwcu 1920 przydzielony do 155 pułku piechoty, z którym brał udział w walkach na Litwie.
10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 75 pułku piechoty[2]. W latach 1922–1924 słuchacz III Kursu Normalnego w Wyższej Szkole Wojennej. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego. 22 maja 1926 został przeniesiony z Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu do Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[3]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931. Z dniem 1 marca 1931 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie[4][5]. 9 grudnia 1932 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sztabu[6]. W 1934 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 19 pułku piechoty „Odsieczy Lwowa” we Lwowie[7]. W latach 1933–1935 obowiązki służbowe łączył z funkcją prezesa Klubu Sportowego LKS Pogoń Lwów oraz prezesa Koła 5 pułku piechoty Legionów we Lwowie[8].
Pułkownik Lepiarz nie stronił od alkoholu i hazardu, popadając też z tego powodu okresowo w długi, czym zwrócił na siebie uwagę werbownika radzieckiego wywiadu Seweryna Kruszyńskiego. Jako agent „Rozwiedupra” przekazał Sowietom wiele cennych informacji w tym między innymi adresy wszystkich jednostek WP, tajne dokumenty Departamentu Organizacji MSWojsk, gdzie pracował, tajne dokumenty DOK VI. O jego randze świadczy fakt że był niezwykle wysoko opłacany (w szczytowym okresie współpracy otrzymywał miesięcznie ok. 3000 dolarów. Później dostawał nieregularnie od 50 do 200 dolarów). Jego współpraca miała miejsce w latach 1928–1936 do momentu aresztowania Seweryna Kruszyńskiego przez polski kontrwywiad. Pułkownik Lepiarz został aresztowany w wyniku zeznań Kruszyńskiego. Dokonał aktu samobójczego w celi. Zmarł po dłuższej chorobie 27 stycznia 1937 we Lwowie[10][11][12] w szpitalu wojskowym[13]. 30 stycznia 1937 został pochowany w grobowcu rodzinnym na warszawskim cmentarzu Bródnowskim[14][12] (kwatera 34A-4-1/2).
W 1927 poślubił Helenę Pałasińską, z którą miał dwoje dzieci[12], w tym syna Andrzeja (żołnierz Zgrupowania Żubr, ps. „Miś”, poniósł śmierć w powstaniu warszawskim 30 września 1944 w wieku ok. 15 lat)[15][16].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[17]
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[18][19]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka „Za wierną służbę”
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[21]
Przypisy
edytuj- ↑ ..:: KOZMICE ::.. [online], www.kozmice.wieliczka.eu [dostęp 2022-09-14].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 552.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 21 z 22 maja 1926 r., s. 167.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 1 z 28 stycznia 1931 r., s. 13.
- ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 24, 560.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 13 z 9 grudnia 1932 r., s. 153.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 11 z 7 czerwca 1934 r., s. 153.
- ↑ Pogrzeb ś. p. ppułk. Milskiego-Łapińskiego manifestacją mieszkańców Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 94 z 15 kwietnia 1934 z.
- ↑ Materiały Koła Naukowego Historyków Studentów Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej Numer 7 Lublin 2003 – Adam Wiorko – Radziecka działalność szpiegowska w Drugiej Rzeczypospolitej
- ↑ Ś. p. Ludwik Lepiarz. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 22 z 29 stycznia 1937.
- ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 23, 19 marca 1937.
- ↑ a b c † Ludwik Lepiarz podpułkownik dyplomowany.. „Wschód”. Nr 37, s. 7, 3 stycznia 1937.
- ↑ Z kraju. Zgon ppłk. Lepiarza. „Kurier Warszawski”. Nr 30, s. 5, 30 stycznia 1937.
- ↑ Ś.p. ppłk. Ludwik Lepiarz. „Dobry Wieczór! Kurier Czerwony”. Nr 28, s. 2, 28 stycznia 1937.
- ↑ Andrzej Lepiarz. 1944.pl. [dostęp 2020-10-25].
- ↑ Lech Krzyżanowski, Witold Okniński Temida wyemancypowana? Słownik biograficzny kobiet - sędziów, asesorów i egzaminowanych aplikantów w międzywojennym sądownictwie polskim, wyd. Arche, Sopot 2018, s. 58-63
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.
Bibliografia
edytuj- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Ś. p. Ludwik Lepiarz. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 22 z 29 stycznia 1937.
- Ś. p. Ludwik Lepiarz. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 24 z 31 stycznia 1937.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Ludwik Lepiarz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-12)].