Ludwik Perski

polski reżyser, realizator filmów dokumentalnych.

Ludwik Perski (ur. 21 października 1912 w Warszawie, zm. 28 grudnia 1993 tamże) – polski reżyser, realizator filmów dokumentalnych.

Ludwik Perski
Data i miejsce urodzenia

21 października 1912
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 1993
Warszawa

Dziedzina sztuki

film

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej
Nagrody

Złoty Medal w La Felguera
Złoty Gołąb w Lipsku
Srebrna Palma w Cannes

Grób Ludwika Perskiego na Cmentarzu wojskowym na Powązkach

Życiorys edytuj

Był z pochodzenia Żydem[1]. Ukończył Wyższą Szkołę Handlu Zagranicznego w Wiedniu (1930–1933). W latach 1940–1943 asystent operatora w Kijowskiej i Aszchabadzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych, w latach 1943–1945 współorganizator Czołówki Filmowej 1 Dywizji Kościuszkowskiej, w latach 1945–1950 zastępca redaktora naczelnego Polskiej Kroniki Filmowej oraz realizator filmów dokumentalnych. Od 1950 reżyser w WFDiF w Warszawie.

Ludwik Perski był laureatem Złotego Medalu za „Portret dyrygenta” w La Felguera (1967), Złotego Gołębia za film „Za naszą i waszą wolność” w Lipsku (1968), Srebrnej Palmy w Cannes za zrealizowany wspólnie z Witoldem Gierszem film animowany „Oczekiwanie” (1962), Nagrody Państwowej III stopnia (zespołowej, 1950), Nagrody resortowej II stopnia (zespołowe, 1968, 1973), Nagrody Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1974).

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A30-3-21)[2].

Ordery i odznaczenia edytuj

Wybrana filmografia edytuj

  • 1952/54 – Warszawa. Dokumenty walki, zniszczenia, odbudowy.
  • 1959 – Pan Profesor. Podtytuł: Monografia Raczej Żartobliwa.
  • 1960 – Mój teatr
  • 1962 – Oczekiwanie (współreżyser)
  • 1965 – Portret dyrygenta.
  • 1966 – Hamlet X5.
  • 1968 – Za naszą i waszą wolność.
  • 1971 – Godzina 11.15.
  • 1977 – O Warszawie raz jeszcze.
  • 1982 – Karol Szymanowski – impresje, wspomnienia.
  • 1985 – Opowieść zamkowa.

Wyreżyserował ponad 140 filmów dokumentalnych.

Bibliografia edytuj

  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 1000.

Przypisy edytuj

  1. W czasie wojny. Rzeczpospolita, 2008-11-10. [dostęp 2022-10-21]. (pol.).
  2. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
  3. Święto polskiej kinematografii [online], Filmopedia [dostęp 2023-05-06] (pol.).
  4. Uznanie dla twórców kultury [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1984, s. 1–2.
  5. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 10, 1 września 1979, s. 12.

Linki zewnętrzne edytuj