Ludwik Szyman
Ludwik Szyman (ur. 20 lutego 1895 w Piotrkowie, zm. 9 listopada 1941 w Okrzei) – oficer armii rosyjskiej, Wojsk Wielkopolskich i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 listopada 1941 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
61 pułk piechoty |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie zawodowego oficera i Bolesławy z Kropińskich[1]. Wstąpił do rosyjskiego korpusu kadetów, a po ukończeniu nauki został zawodowym oficerem armii rosyjskiej.
W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Skierowany do Wielkopolski, objął dowództwo I batalionu 7 pułku Strzelców Wielkopolskich. Na czele batalionu walczył też na frontach wojny polsko-bolszewickiej[1]. 17 sierpnia 1920 otrzymał rozkaz zaatakowania baonem oddziałów nieprzyjaciela w m. Glinianki. Miejscowość została zdobyta. Npl pozostawił m.in. 4 działa, 12 karabinów maszynowych, 40 koni. 21 sierpnia dowodząc I i III baonami pułku zdobył miasteczko Śniadów. [...] Dwa dni później rozbił oddział bolszewików, biorąc 48 jeńców[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Służył w 61 pułku piechoty na stanowisku dowódcy I batalionu[3]. 1 grudnia 1924 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 200. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Później został przeniesiony do 56 pułku piechoty w Krotoszynie na stanowisko dowódcy III batalionu. W styczniu 1927 został przesunięty na stanowisko dowódcy I batalionu[5]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do 15 pułku piechoty w Dęblinie na stanowisku oficera sztabowego pułku[6][7]. W marcu 1929 ogłoszono jego zwolnienie z zajmowanego stanowiska, przeniesienie macierzyście do kadry oficerów piechoty i oddanie do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[8]. W lipcu tego roku został przesunięty ze stanowiska oficera sztabowego pułku na stanowisko dowódcy batalionu[9]. W marcu 1931 został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu[10]. W październiku tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[11]. W 1931 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Poznaniu.
Po kampanii wrześniowej został wysiedlony do Okrzei. Tam zmarł na tyfus i został pochowany na miejscowym cmentarzu[1].
Był żonaty z Marią Ludomirą z Klimkiewiczów; córki: Elżbieta, Karolina[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 147.
- ↑ Rupniewski 1929 ↓, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 272.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 22.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 136.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31, 177.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 98.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 210.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 324.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Włodzimierz Rupniewski: Zarys historii wojennej 61-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, s. 24, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.