Ludwik Tołłoczko

polski inżynier elektryk, minister

Ludwik Tołłoczko (ur. 20 października 1870 w majątku Rakowica w powiecie brzeskim guberni grodzieńskiej, zm. 9 maja 1957 w Łodzi) – polski inżynier elektryk, minister, założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922 roku[1].

Ludwik Tołłoczko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 października 1870
Rakowica, gubernia grodzieńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

9 maja 1957
Łódź, Polska

Minister poczt i telegrafów
Okres

od 13 grudnia 1919
do 24 lipca 1920

Poprzednik

Hubert Linde

Następca

Władysław Stesłowicz

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. W 1888 ukończył gimnazjum w Białej Podlaskiej, zaś w 1891 Szkołę Techniczną Inżynierów i Telegrafów w Petersburgu. W 1892 odbył służbę wojskową w armii rosyjskiej, uzyskując stopień chorążego. W 1895 został inżynierem elektrykiem, a w 1897 odbył dodatkowe studia w Berlinie. W 1895 uzyskał tytuł inżyniera elektryka, a w 1897 odbył dodatkowe studia w Berlinie. W latach 1891–1897 pracował w działach technicznych Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Charkowie i Połtawie, w latach 1899–1905 kierował stacją doświadczalną i prowadził wykłady z zakresu kolei elektrycznych w Instytucie Elektrotechnicznym w Petersburgu. W 1901 objął stanowisko naczelnego inżyniera przebudowy sieci telefonów w Petersburgu. Był również jednym z projektantów i założycieli tramwajów elektrycznych w Petersburgu. W 1912 został członkiem Rady Technicznej przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów Imperium Rosyjskiego. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu wybrany na prezesa Polskiego Komitetu Demokratycznego. Z Rosji Sowieckiej do Polski przedostał się w listopadzie 1919.

Od 13 grudnia 1919 do 24 lipca 1920 był ministrem poczt i telegrafów w rządach Leopolda Skulskiego i Władysława Grabskiego. W latach późniejszych zasiadał w radach nadzorczych różnych przedsiębiorstw, m.in. Banku dla Elektryfikacji Polski i Pocztowej Kasie Oszczędności. W latach 1923–1926 był członkiem i przewodniczącym Państwowej Rady Elektrycznej, w latach 1926–1939 przewodniczył Polskiemu Komitetowi Elektrycznemu przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Od 1925 był dyrektorem Łódzkiego Towarzystwa Elektrycznego S.A., a od 1935 r. również dyrektorem przedsiębiorstwa Elektrownia Zgierska Spółka Akcyjna. Radca Izby Przemysłowo-Handlowej w Łodzi[2].

W czasie okupacji niemieckiej 19 lutego 1943 został aresztowany przez Gestapo. Do 29 kwietnia 1943 więziony wraz z rodziną na Pawiaku. Następnie został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie przebywał do końca okupacji niemieckiej. Został uwolniony 6 lutego 1945.

 
Grób Ludwika Tołłoczki w Łodzi

Po zakończeniu II wojny światowej mieszkał w Łodzi, gdzie zmarł 9 maja 1957 roku. Został pochowany na katolickiej części Cmentarza Starego w Łodzi (kwatera 5, rząd 8 grób nr 20).

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Deklaracja programowa. [Inc.:] Polska jako naród ani na chwilę nie przestawała istnieć [...] : 28 czerwca 1922 r. / [Unia Narodowo-Państwowa]
  2. Zarządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 29 stycznia 1929 r. w sprawie mianowania radców do Izby Przemysłowo-Handlowej w Łodzi (M.P. z 1929 r. nr 27, poz. 49).
  3. M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 244 „za wybitne zasługi, położone na polu organizacji życia gospodarczego”.
  4. Odznaczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 103 z 6 maja 1927. 
  5. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.

Bibliografia edytuj