Luigi Galvani (1938)

Luigi Galvaniokręt podwodny marynarki włoskiej (Regia Marina) typu Brin z okresu II wojny światowej. W służbie od 1939 roku, zatopiony przez brytyjski okręt w Zatoce Omańskiej 24 czerwca 1940 r. na pierwszym patrolu bojowym.

Luigi Galvani
Klasa

okręt podwodny

Typ

Brin

Historia
Stocznia

Franco Tosi, Tarent

Położenie stępki

3 grudnia 1936

Wodowanie

22 maja 1938

 Regia Marina
Wejście do służby

19 lipca 1938

Zatopiony

24 czerwca 1940

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


899/1000 t[1]
1245 t[1]

Długość

72,5 m

Szerokość

6,7 m

Zanurzenie testowe

110 m

Napęd
2 silniki Diesla o mocy łącznej 3400 KM,
2 silniki elektryczne o mocy łącznej 1300 KM[1]
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


17,3 w
8 w

Zasięg

9000 Mm przy 7,8 w (na powierzchni)
90 Mm przy 4 w (w zanurzeniu)[1]

Uzbrojenie
1 działo 100 mm L/43[2]
4 km plot 13,2 mm (2xII)
14 torped
Wyrzutnie torpedowe

8 wt 533 mm (4 dziobowe, 4 rufowe)

Załoga

58

Budowa edytuj

"Luigi Galvani" (potocznie skracany do "Galvani") należał do oceanicznych okrętów podwodnych typu Brin. Był drugim okrętem nazwanym na cześć XVIII-wiecznego fizyka Luigiego Galvaniego. Zbudowany został, podobnie, jak pozostałe cztery jednostki typu, w stoczni Franco Tosi SA w Tarencie. Stępkę pod jego budowę położono 3 grudnia 1936, wodowany był 22 maja 1938, a wszedł do służby 19 lipca 1938[3].

Służba edytuj

W chwili wstąpienia Włoch do II wojny światowej (10 czerwca 1940) okręt bazował w Massawie w Erytrei, będącej włoską kolonią, nad Morzem Czerwonym, w składzie 81. Dywizjonu Okrętów Podwodnych (oprócz niego: "Galileo Ferraris", "Galileo Galilei" i "Guglielmotti")[3]. Jego dowódcą był komandor ppor. Renato Spano[4].

10 czerwca 1940 "Galvani" wypłynął w patrol do Zatoki Omańskiej, gdzie miał atakować zbiornikowce płynące z Zatoki Perskiej. Do wyznaczonego rejonu dotarł 23 czerwca, jednakże nie napotkał żadnych statków, gdyż Brytyjczycy dowiedzieli się o włoskich zamiarach i rejonach patrolowania okrętów z dokumentów zdobytych 19 czerwca na okręcie podwodnym "Galileo Galilei". Co więcej, w poszukiwania "Galvaniego" wysłano niszczyciel HMS "Kimberley" i slup HMS "Falmouth"[4].

Około 2 w nocy 24 czerwca "Galvani" został dostrzeżony przez "Falmouth", który, niezauważony, podpłynął bliżej i po żądaniu identyfikacji nadanym reflektorem Aldisa, otworzył ogień z działa 102 mm. Trafiony w rufę i kiosk okręt podwodny zaczął się zanurzać, kiedy został zaatakowany i poważnie uszkodzony bombami głębinowymi. Na rozkaz dowódcy "Galvani" wynurzył się alarmowo przez szasowanie zbiorników i został opuszczony przez załogę, po czym po około dwóch minutach, o 2.17 zatonął rufą w dół, na pozycji 25°55′N 56°55′E/25,916667 56,916667[4]. Brytyjczycy uratowali 31 osób załogi, w tym 4 oficerów wraz z dowódcą, natomiast zginęło 25 osób, w większości z przedziałów rufowych. Bosmanmat Pietro Venuti, który zamknął uszkodzony przez trafienie z działa skrajny rufowy przedział torpedowy, pozostając w środku i chroniąc okręt od natychmiastowego zatonięcia przy zanurzeniu, został pośmiertnie odznaczony Złotym Medalem za Dzielność (Medaglia d'Oro al Valor Militare)[4].

Przypisy edytuj

  1. a b c d A. Daszjan, Korabli...
  2. Italian 100 mm/43 (3.9") Model 1927 w serwisie NavWeaps.com [dostęp 7-9-2011]
  3. a b W. Holicki, Klęska..., s. 46
  4. a b c d W. Holicki, Klęska..., s. 51-52

Bibliografia edytuj

  • Wojciech Holicki, Klęska erytrejskich dywizjonów w: Morze, Statki i Okręty nr 6/2008
  • A.W.Daszjan, Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS Italii, Morskaja Kollekcja nr 8/2003 (ros.)