MIDAS 11
MIDAS 11 (ang. Missile Defense Alarm System) – amerykański satelita obrony przeciwrakietowej zbudowany w ramach programu MIDAS. Zadaniem należącego do US Air Force satelity było wykrywanie startujących wrogich rakiet balistycznych. Wraz z nim wyniesiono także satelity SECOR 7 i ERS 15. Satelita znany był także jako RTS-1 2 (Research Test Series 1). Misja satelity zakończyła się sukcesem i przyczyniła się do powstania nowej generacji satelitów wczesnego ostrzegania typu DSP (Defense Support Program).
| |
| Inne nazwy |
RTS-1 2, MIDAS-RTS-1, AFP-461 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1966-077A |
| Indeks NORAD |
S02403 |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
3659 km |
| Apogeum |
3707 km |
| Okres obiegu |
167,4 min |
| Nachylenie |
89,9° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
19 sierpnia 1966[1] 19:26 UTC |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
2000 kg |
Budowa i działanie edytuj
.jpg)
Bazując na doświadczeniach zdobytych przy budowie wcześniejszych satelitów z serii MIDAS, firma Aerojet opracowała zmodernizowaną serię satelitów tego typu. Nowe satelity zostały opracowane z myślą o wykrywaniu wrogich pocisków wystrzeliwanych z okrętów podwodnych i pocisków balistycznych średniego zasięgu. Cele te w porównaniu do pocisków dalekiego zasięgu emitowały mniej ciepła, przez co były trudniejsze do wykrycia. W celu polepszenia właściwości detekcyjnych, MIDAS 10 otrzymał nowy teleskop wykrywający emisję podczerwieni pracujących silników rakietowych, w skład którego wchodziły m.in. nowe filtry optyczne i 442 detektory podczerwieni z siarczku ołowiu. Nowy teleskop dzięki zmianom, miał w porównaniu do starszych satelitów MIDAS, lepszą rozdzielczość, wynoszącą 30 sekund kątowych[2].
Misja edytuj
Misja rozpoczęła się 19 sierpnia 1966 roku, kiedy rakieta Atlas Agena D wyniosła z kosmodromu Vandenberg na niską orbitę okołoziemską 11. satelitę z serii MIDAS. Po znalezieniu się na orbicie MIDAS 11 otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-077A[3]. Po znalezieniu się na planowanej orbicie, wszystkie systemy satelity działały poprawnie i przystąpił on do testów swoich urządzeń do wykrywania startów pocisków balistycznych. Satelita przekroczył planowany sześciomiesięczny czas działania na orbicie, funkcjonując przez 11 miesięcy. Wraz z bliźniaczym satelitą MIDAS 12, wykrywał wszystkie starty pocisków balistycznych mające miejsce w polu widzenia swojego teleskopu. Łącznie oba satelity wykryły 139 startów rakiet balistycznych i 4 radzieckie stanowiska startowe [4].
Satelita pozostaje na relatywnie stabilnej orbicie o parametrach 3672 km w perygeum i 3713 km w apogeum[5].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Missile defence alarm: The genesis of space-based infrared early warning. NRO history. [dostęp 2021-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-21)]. (ang.).
- Gunter Krebs: RTS-1 1, 2, 3 (MIDAS-RTS-1 1, 2, 3 / AFP-461). Gunter's Space Page. [dostęp 2021-05-16]. (ang.).
- Mark Wade: MIDAS. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2021-05-16]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2021-05-16]. (ang.).
- Trajectory details 1966 77A. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2021-05-16]. (ang.).
- OPS 0856 (MIDAS 11). n2yo. [dostęp 2021-04-25]. (ang.).