Małgorzata Chmielewska

Małgorzata Chmielewska (ur. 20 marca 1951[1] w Poznaniu) – polska społeczniczka, prezes Fundacji „Domy Wspólnoty Chleb Życia”[2]; była przełożona polskiego oddziału Wspólnoty Chleb Życia[a].

Małgorzata Chmielewska
Ilustracja
Małgorzata Chmielewska na Przystanku Woodstock (2016)
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1951
Poznań

Rodzaj działalności

społeczniczka

Prezes Fundacji „Domy Wspólnoty Chleb Życia”
Okres urzędowania

od 2015

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Ochrony Praw Człowieka” Odznaka Honorowa Za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka Zasłużony dla Warszawy
Strona internetowa

Nosi habit z białą chustką[3]. Ślubowała celibat[3] oraz trzy rady ewangeliczne (czystość, ubóstwo i posłuszeństwo)[4], które są też przedmiotem ślubów w zakonach i zgromadzeniach zakonnych. Wyraźnie jednak zaprzecza, że jest mniszką albo siostrą w zgromadzeniu zakonnym[4]. Z powodu złożonych ślubów oraz uzusu nazywana jest siostrą[4][5][6], rzadziej (niepoprawnie) siostrą zakonną lub zakonnicą[5][6][1][3] (zob. status w Kościele katolickim).

Życiorys edytuj

W dzieciństwie rodzice nie dbali o jej wychowanie religijne. Po szkole średniej rozpoczęła studia biologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po ich zakończeniu zwróciła uwagę na katolicyzm. Początkowo myślała o wstąpieniu do zakonu benedyktynek. Wstąpiła do zakonu małych sióstr Jezusa, gdzie złożyła roczne śluby zakonne. Po roku śluby zakonne wygasły i Małgorzata Chmielewska opuściła zakon[7]. Pracowała jako katechetka z niewidomymi dziećmi w Laskach i w duszpasterstwie niewidomych u ks. Stanisława Hoinki przy ul. Piwnej w Warszawie. Organizowała także pomoc dla kobiet z więzienia przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

W 1990 w Bulowicach koło Kęt wstąpiła do Wspólnoty Chleb Życia. Prowadziła domy dla bezdomnych, chorych, samotnych matek oraz noclegownie dla kobiet i mężczyzn. Po rozwiązaniu wspólnoty w 2015 została prezesem fundacji „Domy Wspólnoty Chleb Życia”, kontynuując swoją działalność społecznikowską, organizacyjnie podporządkowaną Kościołowi katolickiemu[8]. W swoich działaniach i artykułach podkreśla znaczenie ekonomii społecznej. Z troską wyraża się o osobach z marginesu. Osoby wykluczone próbuje przywrócić do społeczności poprzez stworzenie dla nich miejsc pracy. Powołała specjalne manufaktury, w których pracują osoby bezdomne i chore. Członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Innowatorów Społecznych Ashoka[9].

Status w Kościele katolickim edytuj

Chmielewska opisuje siebie jako „siostrę we Wspólnocie Chleb Życia” oraz że czuje się „osobą świecką, która w sposób szczególny poświęciła się Panu Bogu poprzez śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa[3]. Zasadność stosowania określenia „siostra” względem swojej osoby motywuje nie swoją czasową obecnością w zgromadzeniu Małych Sióstr Jezusa[4] (opuściła zgromadzenie po ustaniu ślubów czasowych), ale tym, że „«siostra» nie jest w Kościele terminem oficjalnym, zarezerwowanym dla pewnej grupy ludzi” oraz że „to termin zwyczajowy, odnoszący się do kobiet, które złożyły 3 śluby”[4][b].

W 1998 złożyła śluby wieczyste na ręce założyciela Wspólnoty Chleb Życia we Francji w obecności biskupa diecezji Bayeux-Lisieux[10][11][12], która jednak nie była zakonem ani zgromadzeniem zakonnym (których członkiniami są odpowiednio mniszki i siostry zakonne), a więc nie wymagała od swych członków złożenia ślubów zakonnych. Sama wspólnota we Francji została uznana kanonicznie w 1984, po czym rozwiązana w 2015 przez biskupa diecezji Bayeux-Lisieux)[13][14]. Chmielewska uznaje, że wspomniane śluby nie przestały obowiązywać mimo rozwiązania oryginalnej wspólnoty (od 2010 Wspólnota w Polsce działa jako prywatne stowarzyszenie wiernych[15][16]). Do marca 2021 Małgorzata Chmielewska to jedyna Polka, która złożyła tego rodzaju śluby w tej wspólnocie[3].

Publikacje edytuj

  • Wszystko, co uczyniliście… Rozmawia Michał Okoński. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1999.
  • Nie ma rzeczy niemożliwych. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2000.
  • Wezwanie. Kraków: Wydawnictwo Fides, 2001.
  • Cerowanie świata. W drodze, 2015.
  • Sposób na (cholernie) szczęśliwe życie. Rozmawiają Błażej Strzelczyk i Piotr Żyłka. WAM, 2016.
  • Dobro jako choroba zakaźna. W drodze, 2016.
  • Odłóż tę książkę i zrób coś dobrego. WAM, 2017

Nagrody i wyróżnienia edytuj

Uwagi edytuj

  1. Wspólnota Chleb Życia jest katolicką wspólnotą religijną, która nie jest zakonem, ani zgromadzeniem zakonnym w rozumieniu prawa kanonicznego.
  2. Chmielewska powołuje się na obecne w prawie kanonicznym odróżnianie przyrzeczeń (łac. promissio) od ślubów (łac. votum). W kontekście swojego statusu konsekwentnie używa terminu „śluby” mając na myśli zapewne uroczyste śluby wieczyste.
  3. Nie mylić z Nagrodą Literacką im. Janusza Korczaka.

Przypisy edytuj

  1. a b Grzegorz Polak, Kto jest kim w Kościele, KAI, 1999, ISBN 83-911554-0-4.
  2. Fundacja Domy Wspólnoty Chleb Życia [online], chlebzycia.org [dostęp 2020-05-27].
  3. a b c d e Stanisław Zasada, Czy siostra Chmielewska jest zakonnicą [online], Tygodnik Powszechny, 15 marca 2021 [dostęp 2021-10-21].
  4. a b c d e Magdalena Adamczyk, Siostra Chmielewska: Nie jestem cyborgiem ani Panem Bogiem. Czasem padam na gębę. [online], Radio Zet, 24 grudnia 2020 [dostęp 2021-10-22].
  5. a b Alina Petrowa-Wasilewicz, Leksykon ruchów i stowarzyszeń w Kościele, KAI, 2000, ISBN 83-911554-2-0.
  6. a b c Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 maja 2014 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2014 r. poz. 923).
  7. Adam Boniecki, Siostra M. [online], Tygodnik Powszechny, 15 marca 2021 [dostęp 2021-08-23].
  8. Zgoda Biskupa Włocławskiego na działalność Katolickiej Wspólnoty Chleb Życia [online], 18 lutego 2020 [dostęp 2021-08-24].
  9. Ashoka Poland. Członkowie [online], Ashoka Poland [dostęp 2020-02-23].
  10. Urodziny niezwykłej kobiety! [online], Prawapolityka.pl [zarchiwizowane z adresu 2018-08-26].
  11. Krzysztof Ziemiec, Siostra Chmielewska: twarda zakonnica z zasadami [online], Gazeta Krakowska [dostęp 2021-08-24].
  12. S. Małgorzata Chmielewska: o łataniu rzeczywistości [online], Deon.pl [dostęp 2018-07-10].
  13. Céline Hoyeau, La Communauté du Pain de Vie est dissoute [online], La Croix, 21 maja 2015 [dostęp 2020-05-27] (fr.).
  14. Le journal La Croix du 21 mai 2015. pncds72.free.fr. [dostęp 2020-05-27]. (fr.).
  15. Dokumenty Wspólnoty [online], Wspólnota „Chleb Życia” [dostęp 2020-01-24].
  16. Statut Wspólnoty [online], Wspólnota „Chleb Życia” [dostęp 2021-10-04].
  17. Ewidencja wyróżnień „Zasłużony dla Warszawy” [plik XLS], bip.warszawa.pl [zarchiwizowane z adresu 2015-11-26].
  18. Lista osób odznaczonych odznaką honorową „Za Zasługi dla Ochrony Praw Człowieka” [online], Rzecznik Praw Obywatelskich [dostęp 2010-12-12].
  19. 59 odznaczonych za zasługi dla wolności [online], Prezydent.pl, 5 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-05].
  20. Medal Św. Brata Alberta [online], Fundacja im. Brata Alberta [dostęp 2018-01-18].
  21. Medal św. Brata Alberta m.in. dla s. Małgorzaty Chmielewskiej i Marcina Gortata [online], Konferencja Episkopatu Polski [dostęp 2018-01-18].
  22. Lista odznaczonych Odznaką RPD [online], brpd.gov.pl, grudzień 2023 (pol.).
  23. S. Małgorzata Chmielewska, Ewa Kulik-Bielińska i Katarzyna Przybysławska laureatkami Nagrody RPO im. Pawła Włodkowica [online], Rzecznik Praw Obywatelskich, 19 listopada 2018 [dostęp 2021-01-13].
  24. Za nami uroczysta Gala Nagrody im. Janusza Korczaka. Uczelnia Korczaka, 2022-05-11. [dostęp 2022-05-12]. (pol.).
  25. l, Akademia Pedagogiki Specjalnej - s. Małgorzata Chmielewska [online], aps.edu.pl [dostęp 2022-12-17] (pol.).
  26. Nagroda. kik.waw.pl. [dostęp 2016-04-26].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj