Maciej Jabłonowski (1757–1844)
 |
Ten artykuł od 2010-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Maciej Antoni Jabłonowski książę, herbu Prus III (ur. 16 czerwca 1757 – zm. 19 lutego 1844 w Krakowie[1]) – polski polityk, członek Rządu Centralnego w Galicji w 1809 roku, rotmistrz Kawalerii Narodowej (1785).
 Prus III | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Józefa z Mycielskich |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Syn księcia Dymitra Hipolita Jabłonowskiego (1706-1788), starosty świeckiego, bieckiego, mościckiego, wiszniowskiego, kowelskiego i matki Józefy z Mycielskich h. Dołęga. Miał pięciu braci i dwie siostry. Dziadkiem Macieja był Jan Stanisław Jabłonowski (kanclerz) (1669-1731).
Lata młodzieńcze edytuj
Kształcił się w Collegium Nobilium. Był uczniem Szkoły Rycerskiej w latach 1774-1775[2]. Otrzymał stopień rotmistrza kawalerii narodowej. Po zakończeniu formalnej edukacji, podróżował po Europie, między innymi zwiedzając Niemcy, Wielką Brytanię, Włochy, Francję; przez pewien czas mieszkał w Paryżu.
Kariera polityczna edytuj
Był posłem na sejm w latach: 1778, 1780 i 1784. Po rozbiorach, mieszkał w Galicji. W 1809 r. mianowany został konsyliarzem tymczasowego rządu galicyjskiego i prezesem Izby Obrachunkowej, a następnie prefektem departamentu lubelskiego.
Schyłek życia edytuj
Po 1815 roku przeniósł się do z powrotem do Galicji, od 1822 do Krakowa, gdzie mieszkał do śmierci. Wedle ówczesnych pamiętnikarzy słynął z zamiłowania do nauki, posiadał imponującą biblioteczkę, znał biegle siedem języków. Był członkiem towarzystwa dobroczynności.
Żonaty z Marianną Szeptycką (z córką Szymona Szeptyckiego i Anny Trembińskiej), mieli syna Ludwika.
W 1787 roku odznaczony został Orderem Świętego Huberta[3].
Zmarł w Krakowie w wieku 87 lat. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Przypisy edytuj
- ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ Kamilla Mrozowska, Szkoła Rycerska Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764-1794), Warszawa 1961, s. 242.
- ↑ Stanisław Łoza, Order domowy rycerski p.w. świętego Huberta, w: Broń i Barwa, 1935, r. II, nr 3, s. 63.