Maksymilian Milan-Kamski
Maksymilian Jan Milan-Kamski (ur. 18 października 1895 w Trzebieńczycach, zm. 8 października 1979 w Warszawie-Włochach) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 października 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 października 1979 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
GO „Dniestr” |
| Stanowiska |
dowódcy grupy operacyjnej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
W latach 1907–1910 uczył się w gimnazjum oświęcimskim, a następnie do 1914 w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Maturę wojenną zdał 26 marca 1915[1]. W 1911 jako członek Związku Strzeleckiego ukończył kurs podoficerski.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do kompanii Strzelców Podhalańskich w Zakopanem, skąd został skierowany do szkoły podchorążych w Krakowie, gdzie także zdał eksternistyczną maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1915 objął dowództwo kompanii 6 pułku piechoty. W latach 1915–1916 brał udział w kampanii wołyńskiej. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 był słuchaczem Kursu Oficerów Sztabowych i Adiutantów Wyższych Dowództw w Warszawie. 22 marca 1917 został skierowany do macierzystego 6 pułku piechoty.
6 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony jako poddany austriacki do pułku strzelców Nr 32 w Nowym Sączu (w stopniu szeregowego). Tam rozpoczął konspiracyjną działalność w POW, w której został wkrótce komendantem Okręgu. Aresztowany przez Austriaków w maju 1918 za ćwiczenie peowiaków. Po ucieczce z aresztu zameldował się u komendanta POW, płk. Edwarda Śmigłego-Rydza, który mianował go szefem wyszkolenia wojskowego Okręgu POW w Kijowie. Tam organizował lotne oddziały POW.
We wrześniu 1918 z rozkazu komendanta głównego POW przedostał się na Kubań do formowanej tam 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Początkowo objął funkcję oficera operacyjnego Oddziału Polskiego, a następnie szefa łączności w sztabie. Po przetransportowaniu drogą morską Dywizji z Noworosyjska do Odessy, objął w listopadzie 1918 dowództwo batalionu w 13 pułku strzelców, późniejszym 28 pułku Strzelców Kaniowskich. W szeregach Dywizji przeszedł w 1919 z Odessy do Stanisławowa. Wziął udział w walkach przy forsowaniu Seretu i oczyszczaniu terenu aż po rzekę Zbrucz (wrzesień 1919). Przerzucony następnie pod Wilno, na polsko–litewską linię demarkacyjną, pozostał na pozycjach do stycznia 1920.
Od 1920 pełni służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 stycznia 1924 został przesunięty z Oddziału V Sztabu Generalnego do Oddziału Kontroli Administracji na etatowe stanowisko podpułkownika[2]. Z dniem 1 listopada 1924 został przeniesiony z Biura Szefa Administracji Armii do 28 pułku Strzelców Kaniowskich z „równoczesnym odkomenderowaniem na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie”. Z dniem 15 grudnia 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu[3]. W maju 1927 objął dowództwo 49 pułku piechoty w Kołomyi. Od 2 maja 1929 do 26 sierpnia 1930 pełnił funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. We wrześniu 1930 został dowódcą piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W czerwcu 1933 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III[4]. We wrześniu 1935 został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 4 kwietnia 1936 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. W sierpniu 1939 został zastępcą generała brygady Władysława Langnera, dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.
Został osadnikiem wojskowym w Brześciu[5].
Z polecenia gen. Langnera 14 września 1939 rozpoczął formowanie Grupy Operacyjnej „Dniestr”, której zadaniem miała być obrona 170 km odcinka Dniestru. Do jego dyspozycji oddano jedynie batalion saperów, Pułk KOP "Podole" i pułk kawalerii ppłk. Włodzimierza Gilewskiego. W skład tej grupy miały wejść także ośrodki lwowskiego i przemyskiego DOK. 17 września podległe mu oddziały, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza, nie podjęły walki. 18 września w południe GO „Dniestr” przekroczyła granicę rumuńską. Został internowany w obozie Băile Herculane, skąd uciekł wiosną 1940 i przez Turcję przedostał się na Bliski Wschód. Nie otrzymał żadnego przydziału i resztę wojny spędził w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Latrun, w Palestynie.
W latach 1945–1952 przebywał w Wielkiej Brytanii, a następnie przeniósł się do Kanady. W 1958 powrócił do kraju i zamieszkał we Włochach pod Warszawą. Zmarł 8 października 1979. Pochowany w grobowcu rodziny Mościckich na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 205-5,6-19,20,21,22)[6].
Awanse edytuj
- chorąży – 1915
- kapitan – 1918
- podpułkownik – czerwiec 1920 z pominięciem majora
- pułkownik – 1 stycznia 1928 ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- generał brygady – 19 marca 1939
Ordery i dznaczenia edytuj
- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (za 1939)[7]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6319 – 17 maja 1922[8]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1923[7][10]
- Krzyż Walecznych ośmiokrotnie[7] (po raz 1, 2, 3 i 4 „za udział w b. Legionach Polskich”[11])
- Złoty Krzyż Zasługi dwukrotnie[7] (po raz pierwszy 19 marca 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”[12])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Zwycięstwa
- Odznaka pamiątkowa 37 pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej (1931)[13]
Przypisy edytuj
- ↑ Michał Siwiec-Cielebon, Wolności siew. Absolwenci i uczniowie c. i k. Gimnazjum Wyższego w Wadowicach do 1918 r. jako kadra przyszłych sił zbrojnych odrodzonej Rzeczypospolitej, „Wadoviana. Przegląd historyczno-kulturalny” (21), 2018, s. 92–145, ISSN 1505-0181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 16 stycznia 1924 roku, s. 18.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 118 z 6 listopada 1925 roku, s. 638, sprostowano datę przydzielenia.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MOŚCICCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-19].
- ↑ a b c d Michał Siwiec-Cielebon. W oczekiwaniu „wojny powszechnej o wolność ludów”. „Wadoviana. Przegląd Historyczno-Kulturalny”. T. 13/2010. s. 53–54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 30.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 681.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131.
- ↑ Święto 37 P. P. Ziemi Łęczyckiej w Kutnie. „Wiarus”. Nr 40, s. 863, 4 października 1931. Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.