Maksymilian Thullie
Maksymilian Marceli Thullie herbu Prawdzic (ur. 16 stycznia 1853 we Lwowie, zm. 1 września 1939 we Lwowie) – polski inżynier, rektor Szkoły Politechnicznej we Lwowie, senator I, II i III kadencji w II RP.
| ||
.jpg)
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 16 stycznia 1853 Lwów | |
| Data i miejsce śmierci | 1 września 1939 Lwów | |
| Senator III kadencji (II RP) | ||
| Okres | od 1930 do 1935 | |
| Przynależność polityczna | Klub Chrześcijańskiej Demokracji | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Pochodził z francuskiej rodziny przybyłej do Polski w XVIII wieku. Odbył studia budowlane w Akademii Technicznej we Lwowie i politechnice w Wiedniu. Został urzędnikiem kolejowym na kolei lwowsko-czerniowieckiej. Od 1878 pracownik naukowy Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W tym roku habilitował się na podstawie pracy pt. O krzywych influencjach. W latach 1890–1921 kierownik Katedry Budowy Mostów. Dziekan Wydziału Inżynierii i Wydziału Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej, dwukrotnie Rektor tej uczelni: w roku akademickim 1894/95, oraz w 1910/11. Od 1890 profesor nadzwyczajny, a od 1894 profesor zwyczajny.
Zajmował się teorią budowy mostów. Opracował pierwsze polskie podręczniki budowy mostów wszystkich typów. Badał wytrzymałość, rozkład sił i naprężenie elementów mostu. Wprowadził tzw. kryterium Thulliego do wyznaczania najniekorzystniejszego położenia układu ciężarów skupionych w belce prostej. Brał udział jako rzeczoznawca przy budowie wiaduktu im. ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Autor ponad 260 prac naukowych.
Doktor honoris causa Politechniki Warszawskiej (1929)[1]. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1936)[2] oraz papieskim medalem Pro Ecclesia et Pontifice.
Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie[3]. W latach 1922–1935 senator RP (marszałek senior Senatu II i III kadencji), prezes parlamentarnego Klubu Chrześcijańskiej Demokracji. Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa lwowskiego[4]. Był wieloletnim radnym Rady Miasta Lwowa w okresie II Rzeczypospolitej, wybrany w wyborach samorządowych 1934[5][6].
Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Łyczakowskim. Miał trzech synów: księdza Kazimierza Thullie, Czesława i Zdzisława oraz trzy córki: Ewę, Marię i Zofię[7].
Wybrane publikacje naukoweEdytuj
- O krzywych influencyjnych (1878)
- Teorya mostów (1885)
- Podręcznik statyki budowli (1886)
- Przyczółki i filary kamienne... (1891)
- Mosty blaszane (1893)
- Mosty drewniane (1895–1898)
- Mosty sklepione (1902)
- Mosty kratowe żelazne (1905–1906)
- Mosty kamienne (1908)
- Budownictwo żelazno-betonowe (1909)
- Mosty łukowe i wiszące (1909)
- Teorja żelbetu (1915)
- Mosty żelbetowe (1921)
- Naprężenia drugorzędne w belkach kratowych (1928)
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Doktorzy honoris causa PW. pw.edu.pl. [dostęp 31 października 2012].
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 466.
- ↑ Tymczasowa Rada Miejska we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 31 z 7 lutego 1918.
- ↑ Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928-1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 174.
- ↑ Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 130 z 31 maja 1934.
- ↑ Prof. Fr. Bujak i prof. K. Bartel laureatami nagrody naukowej miasta Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 73 z 31 marca 1938.
- ↑ Drzewo genealogiczne rodziny Thullie.
BibliografiaEdytuj
- Korespondencje. Dwa jubileusze. „Kurier Warszawski”, s. 8, Nr 338 z 8 grudnia 1913.
- Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Ossolineum, Wrocław 1988.