Marcin Weinfeld
Marcin Weinfeld (ur. 28 sierpnia 1884 w Warszawie, zm. 8 listopada 1965 tamże) – polski architekt pochodzenia żydowskiego.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Alma mater | |
| Praca | |
| Styl | |
| Budynki | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Był absolwentem politechniki w Dreźnie i Politechniki Warszawskiej, gdzie naukę ukończył otrzymując dyplom w 1911. W latach 1912–1939 prowadził własne biuro projektów. Aresztowany w 1940 został przewieziony do obozu w Dachau, gdzie był więziony do zakończenia wojny. Jak opisuje jego wnuczka, nie przyjechał do obozu jako Żyd, tylko więzień polityczny, dlatego przeżył[1].
Od 1946 pełnił funkcję naczelnika wydziału w Ministerstwie Odbudowy, a następnie głównego architekta w Komitecie Budownictwa, Urbanistyki i Architektury[2]. Był członkiem Oddziału Warszawskiego SARP oraz Towarzystwa Urbanistów Polskich[3].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 59-IV-24)[4].
Najważniejsze realizacje edytuj
- gmach Towarzystwa Ubezpieczeń Prudential w Warszawie (projekt wraz ze Stefanem Bryłą)[5];
- biurowiec Głównego Urzędu Kontroli Prasy i Wydawnictw przy ul. Mysiej 3 (obecnie nie istnieje)[6];
- domy mieszkalne przy ul. Klonowej 4 (willa Czesława Wehra), ul. Koszykowej 8 oraz Grójeckiej 43 (z Kazimierzem Saskim)[7]
- willa Neumannów przy ul. Sułkowickiej 5 (dawniej ul. Belwederska 18a)[8]
- Mauzoleum Żydów Bojowników o Niepodległość Polski na cmentarzu żydowskim na Woli w Warszawie
- Willa Gawrońskich[9]
- willa Piaski w Konstancinie-Jeziornie[10]
- niezrealizowany projekt synagogi przy ul. Dzielnej 7[11];
- synagoga Wajnberga w Otwocku przy ul. Reymonta, zburzona w 1941[12].
Życie prywatne edytuj
Jego żoną była Maryla Beth (Bett), pochodzenia żydowskiego, córka Dawida Betta, wykładowcy Uniwersytetu Jagiellońskiego[13][14].
Odznaczenia i wyróżnienia edytuj
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[3]
- Członek honorowy Towarzystwo Urbanistów Polskich (1963)[3]
Przypisy edytuj
- ↑ „Współwięźniowie, zakonnicy franciszkanie i kapucyni go nie zdekonspirowali” – dodaje Maryla Musidłowska. Zob. Marek Kozbal, Trzecie życie niebotyku [online] [dostęp 2022-05-01].
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 734.
- ↑ a b c In memoriam – Pamięci Architektów Polskich – Marcin Weinfeld [online], inmemoriam.architektsarp.pl [dostęp 2022-09-08].
- ↑ Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Jerzy Waldorff, Warszawa: KAW, 1984, ISBN 83-03-00758-0, OCLC 830234313.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 68. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 104. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918-1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 56, 114. ISBN 83-60350-00-0.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 252. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 42. ISBN 83-60350-00-0.
- ↑ Informacja prasowa z dn. 02.04.2009 r.. [w:] Wojewódzki Mazowiecki Konserwator Zabytków [on-line]. 3 kwietnia 2009. [dostęp 2016-05-22].
- ↑ Polski styl narodowy, Eleonora Bergman, Rzeczpospolita 01.12.2008.
- ↑ Fundacja Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego.
- ↑ Dan Hirschberg: Drzewo Genealogiczne rodziny Bett ics.uci.edu.
- ↑ Marcin Martin Weinfeld sejm-wielki.pl.