Marcin Załuski (1700–1768)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	7 września 1732
Miejscowość	Warszawa
Konsekrator	Camillo Paolucci
Współkonsekratorzy	Andrzej Stanisław Załuski; Jan Aleksander Lipski
Współkonsekrowani biskupi
Konstanty Moszyński	15 sierpnia 1733
Mikołaj Dembowski	7 października 1742
Jerzy Mikołaj Hylzen	13 lutego 1746
Ludwik Ignacy Riaucour	1 czerwca 1749
Adam Ignacy Komorowski	28 października 1749
Antoni Kazimierz Ostrowski	2 czerwca 1753
Antoni Erazm Wołłowicz	8 czerwca 1755
Andrzej Ignacy Baier	1 kwietnia 1759
Józef Andrzej Załuski	4 lutego 1759
Adam Stanisław Krasiński	27 stycznia 1760
Jan Dembowski	2 lutego 1760
Michał Wodzicki	12 kwietnia 1761
Ignacy Augustyn Kozierowski	2 lutego 1763
Józef Michał Ignacy Franciszek Olędzki	27 lutego 1763

Marcin Załuski
	; Marcin Załuski
Data i miejsce urodzenia	1700 ; Jedlanka
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1768 ; Warszawa
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	jezuici
Nominacja biskupia	7 maja 1732
Sakra biskupia	7 września 1732
	Multimedia w Wikimedia Commons

Marcin Załuski herbu Junosza (ur. 15 listopada lub 30 kwietnia 1700 w Jedlance, zmarł 11 lipca 1768 w Warszawie) – polski duchowny katolicki, biskup sufragan płocki w 1732 roku, dziekan katedralny płocki, sekretarz wielki koronny w latach 1732–1752^[2], opat komendatoryjny sulejowski w 1760 roku^[3], kantor krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1747–1763, kanonik krakowskiej kapituły katedralnej prebendy Rosiewska od 1692 roku^[4], jezuita.

ŻyciorysEdytuj

Syn Aleksandra Józefa Załuskiego i Teresy z Podkańskich. Brat Andrzeja Stanisława Załuskiego i Józefa Andrzeja Załuskiego. Początki edukacji zdobywał w kolegiach jezuickich w Kaliszu i Braniewie. W 1714 został scholastykiem płockim dzięki pomocy swojego stryja Ludwika Bartłomieja Załuskiego. W 1715 wstąpił do zakonu Jezuitów, pierwsze śluby złożył w 1717 Kształcił się w Słucku (1717-1718), na Akademii Wileńskiej (1718-1721) w Rzymie (1722-1723), gdzie studiował teologię oraz we Florencji, gdzie zdobył wykształcenie prawnicze. W 1723 opuścił zakon jezuitów, zapewne pod wpływem rodziny, która wolała, aby otrzymał wyższe godności kościelne. Od 1725 był dziekanem kapituły płockiej. 7 maja 1732 prekonizowany na biskupa pomocniczego płockiego dzięki wsparciu swojego brata Andrzeja Stanisława Załuskiego będącego ówcześnie ordynariuszem płockim. Był także opatem komendatoryjnym sulejowskim i sekretarzem koronnym. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym^[5]. Podczas bezkrólewia w 1733 opowiedział się za kandydaturą Stanisława Leszczyńskiego, u którego boku przebywał do 1736 w Królewcu. W 1765 zrzekł się godności kościelnych i powrócił do zakonu jezuitów. Rezydował w Kobyłce, w domu misyjnym koło ufundowanego przez siebie kościoła, tam też został pochowany. Kryptę z jego grobem odnaleziono przypadkiem w 2006 roku.

↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 328.
↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy”. Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 216.
↑ Kolęda warszawska na rok 1760, Warszawa 1760, [b.n.s.]
↑ Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 14, 23.
↑ Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 59.