Otwórz menu główne
Wikipedia

Marek Kondrat

aktor polski

Marek Tadeusz Kondrat (ur. 18 października 1950 w Krakowie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser i biznesmen.

Marek Kondrat
Ilustracja
Marek Kondrat (2011)
Data i miejsce urodzenia 18 października 1950
Kraków
Zawód aktor teatralny i filmowy, reżyser, biznesmen
Współmałżonek Ilona Kondrat (rozwód)
Antonina Turnau (od 2015)
Lata aktywności 1961–2010
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowy Krzyż Zasługi
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Gwiazda w łódzkiej Alei Gwiazd

Spis treści

ŻyciorysEdytuj

Urodził się w rodzinie aktorskiej – jest synem aktora Tadeusza Kondrata i Olgi (z d. Łuć)[1], a bratankiem Józefa Kondrata, również aktora. Wychował się na warszawskim Muranowie[2]. Po raz pierwszy przed kamerą stanął jako dziecko: zagrał głównego bohatera, Wawrzka, w filmie historycznym „Historia żółtej ciżemki” (1961), potem wystąpił jeszcze w filmie „Między brzegami” (1962), i w serialu TVP „Wojna domowa” (1966) jako kolega szkolny Pawła.

Absolwent XXX Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Śniadeckiego w Warszawie. W 1972 ukończył PWST w Warszawie, a po latach pracował na tej uczelni jako wykładowca. Pierwszy rok po studiach spędził w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (1972–1973), dokąd Ignacy Gogolewski zaprosił pięcioro swych uczniów.

W 1973 wraz ze swoją żoną Iloną był bohaterem telewizyjnego filmu dokumentalnego Mirosława Gronowskiego pt. „Bardzo młodzi oboje”. W 1974 wystąpił na ekranie w psychologicznym filmie dla dzieci „Koniec wakacji”, wkrótce potem zagrał rolę kilkunastoletniego pomocnika kelnera, a potem kelnera w eleganckiej restauracji wielkiego hotelu „Pacyfik” w „Zaklętych rewirach” (1975) Janusza Majewskiego. Rolą tą zyskał uznanie odbiorców, czego wyrazem była m.in. nagroda tygodnika „Film”. Następnie wystąpił, jako kapitan Joseph Conrad-Korzeniowski, w filmie psychologicznym Andrzeja Wajdy „Smuga cienia” (1976) na motywach powieści Josepha Conrada. Zagrał rolę gefreitra Jana Kani w komedii „C.K. Dezerterzy” (1985) Janusza Majewskiego.

Sławę na małym ekranie przyniosła mu rola neurotycznego pana Mareczka w telewizyjnym Kabareciku Olgi Lipińskiej, gdzie zaprezentował vis comica i umiejętności imitatorskie.

Zagrał Adasia Miauczyńskiego w filmach Marka Koterskiego: „Dom wariatów” (1984), „Dzień świra” (2002), „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” (2006).

W latach 1988–1991 grał jedną z głównych ról w serialu „W labiryncie” w reżyserii Pawła Karpińskiego.

Następnie zagrał Olgierda Halskiego w policyjnym serialu telewizyjnym „Ekstradycja” (1995–1996, 1998).

Grał także charakterystyczne role filmowe poza granicami Polski – w brytyjsko-włoskim zapisie życia papieża Jana Pawła II „Z dalekiego kraju” (Da un paese lontano/From a Far Country: Pope John Paul II, 1981) jako milicjant, węgiersko-indyjskim „Rewizor” (Délibábok Orszaga, 1984) na podstawie utworu Nikołaja Gogola, fińskim „Vieras” (1983), francusko-kanadyjsko-izraelskim „Prominent/W matni” (Eminent Domain, 1990) w roli taksówkarza, niemieckim filmie „Podróż do śmierci” w ramach serii „Tatort” (pol. „Miejsce zbrodni” 1996) i francusko-szwajcarsko-niemieckim „Bill Diamond” (1999) jako odtwórca głównej roli fotografa Marka.

Występował na scenach teatrów warszawskich; w Dramatycznym (1973–1984, 1987–1988), Instytutu Francuskiego (1984), Nowym (1985–1986), Komedia (1989), Za Dalekim (1990), Ateneum im. Stefana Jaracza (1992–1999) i Powszechnym im. Zygmunta Hübnera (2002).

W RMF FM latem 2006 czytał powieść „Casino Royale”.

5 marca 2007 ogłosił zakończenie kariery aktorskiej. Ostatnią rolę zagrał w filmie „Mała matura 1947” (premiera w 2010). Od 1998 współpracuje z ING Bankiem Śląskim[3][4].

Życie prywatneEdytuj

Pierwszą żoną aktora była Ilona. Ma z nią dwóch synów. Starszy, Mikołaj (ur. 8 lipca 1974), wystąpił u boku ojca w filmie „Słodko gorzki” (1996) oraz serialu TVP „Pokój 107” (1997), a obecnie prowadzi sklep z winami w kilku miastach: m. in.w Warszawie[5], Krakowie i Przemyślu[6]. Młodszy, Wojciech (ur. 3 lipca 1980), jest muzykiem w Filharmonii Warszawskiej[2].

19 września 2015 wziął ślub z Antoniną Turnau, córką Grzegorza Turnaua[7]. W marcu 2018 roku urodziła im się córka[8].

FilmografiaEdytuj

Teatr TelewizjiEdytuj

DubbingEdytuj

DyskografiaEdytuj

NagrodyEdytuj

  • 1979 – Nagroda im. Leona Schillera
  • 1979 – Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego przyznawana przez tygodnik „Ekran”
  • 1980 – Nagroda za role w spektaklach „Zegarek”, „Igraszki z diabłem”, „Sułkowski” na IV Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie
  • 1987 – „Gwiazda Sezonu” na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie
  • 1993 – Nagroda za rolę tytułową w „Mazepie” w Teatrze Ateneum w Warszawie na XVIII Opolskich Konfrontacjach Teatralnych
  • 1995 – Wiktory (najpopularniejszy aktor)
  • 1995 – Złota Odznaka w plebiscycie „TeleRzeczpospolitej” – „Złota piątka"
  • 1996 – Pierwsze miejsce w III edycji plebiscytu „Złota Piątka TeleRzeczpospolitej” organizowanego przez gazetę „Rzeczpospolita” za rok 1995
  • 1997 – Podczas II Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd
  • 1997 – „Złota Kaczka” w kategorii: najlepszy polski aktor; za rok 1996
  • 1998 – Wiktor '97 w kategorii: najlepszy aktor i SuperWiktor '97
  • 1998 – „TeleKamera 1998”, nagroda czytelników pisma „Tele Tydzień” w kategorii: aktorzy (16 stycznia)
  • 1999 – Wiktor '98 w kategorii: najlepszy aktor (20 lutego)
  • 1999 – Statuetka „Feniks” przyznana przez Feniks Polish Film Promotion z Kanady za „największą indywidualność na festiwalu za przejmujące i głęboko ludzkie role ojca w filmach „Operacja Samum” i „Prawo ojca” oraz za debiut reżyserski w filmie „Prawo ojca” na XXIV FPFF” w Gdyni (25 października)
  • 1999 – 7 maja przy ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto „gwiazdę Kondrata” w Alei Gwiazd (w okolicach Hotelu Grand i kina „Polonia”)
  • 2003 – „Złota Kaczka” w kategorii: najlepszy polski aktor; za rok 2002 (24 lutego)

Nagrody filmoweEdytuj

  • 1976 – „Zaklęte rewiry” – Złota Kamera (przyznawana przez pismo „Film”) w kategorii: debiut aktorski; przyznana za rok 1975; nazwa nagrody: Nagroda „Filmu”
  • 1977 – „Zaklęte rewiry” – Panama (MFF) nagroda aktorska
  • 1995 – „Pułkownik Kwiatkowski” – Gdynia (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych) nagroda za pierwszoplanową rolę męską
  • 1999 – „Prawo ojca” – Gdynia (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych) nagroda Jury
  • 1999 – „Prawo ojca” – Gdynia (FPFF) „Złoty Klakier”, nagroda Radia Gdańsk dla reżysera najdłużej oklaskiwanego filmu
  • 1999 – „Złoto dezerterów” – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza rola męska; za rok 1998
  • 2001 – „Prawo ojca” – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza główna rola męska; za rok 2000
  • 2002 – „Dzień świra” – Gdynia (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych) nagroda za pierwszoplanową rolę męską
  • 2002 – „Weiser” – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza główna rola męska; za rok 2001
  • 2003 – „Dzień Świra” – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa w kategorii: najlepsza główna rola męska
  • 2005 – „Trzeci” – Viareggio (MFF) „Platinium Award” dla najlepszego aktora
  • 2006 – „Wróżby kumaka” – Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacja) w kategorii: najlepsza drugoplanowa rola męska; za rok 2005

OdznaczeniaEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Kwestionariusz IPN.
  2. ↑ a b Marek i Mikołaj Kondratowie (pol.). marekkondrat.pl (zarchiwizowano w Internet Archive) 17 maja 2007. [dostęp 2015-10-04].
  3. ↑ Wywiad w Gazecie Wyborczej
  4. ↑ Aktor i bank: stare małżeństwo. Historia związku Kondrata z ING wywiad dla w Gazecie Wyborczej
  5. ↑ Dzieci sławnych rodziców
  6. ↑ Sklepy z winem, Kondrat Wina Wybrane [dostęp 2018-04-12].
  7. ↑ Marek Kondrat i Antonina Turnau są małżeństwem. Na ślubie nie zabrakło ojca panny młodej. rozrywka.dziennik.pl, 21.09.2015. [dostęp 21.09.2015].
  8. ↑ Kondrat ukrywał to rok i wszystko na nic! Jego teść się wygadał (pol.). W: Fakt.pl [on-line]. fakt.pl. [dostęp 2018-12-13].
  9. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 października 2002 r. o nadaniu orderów i odznaczeń Dz.U. z 2003 r. nr 6, poz. 81 – pkt 9.

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marek_Kondrat&oldid=55275021”