Maria Łopatkowa
Maria Łopatkowa, właśc. Maria Łopatko[1] (ur. 28 stycznia 1927 w Braciejowicach, zm. 25 grudnia 2016 w Warszawie[2]) – polska działaczka społeczna, pisarka, pedagog, posłanka na Sejm PRL VI i VII kadencji(1972–1980), senator III kadencji (1993–1997).
 Maria Łopatkowa (1993) | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1927 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 grudnia 2016 |
| Zawód, zajęcie |
działaczka społeczna, pisarka, pedagog |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
posłanka na Sejm PRL VI i VII kadencji (1972–1980), senator III kadencji (1993–1997) |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytuj_02.jpg)
Ukończyła w 1952 studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Łódzkiego, w 1968 uzyskała stopień doktora pedagogiki na Uniwersytecie Warszawskim. Do 1969 pracowała jako nauczyciel w szkole podstawowej w Ołtarzewie, pełniła funkcję kierownika szkoły[3]. Przez wiele lat czynnie angażowała się w działania na rzecz ochrony praw dziecka. Była dyrektorem Zespołu Ognisk Wychowawczych w Warszawie. Współtworzyła, a następnie w latach 1981–1993 kierowała Komitetem Obrony Praw Dziecka. W 1988 powołała także Towarzystwo Pomocy Młodzieży. Była autorką licznych pozycji literatury współczesnej oraz publikacji naukowych z zakresu pedagogiki. Uważana za prekursora nurtu wychowawczego zwanego „pedagogiką serca”.
W latach 1972–1980 sprawowała mandat posłanki na Sejm PRL VI i VII kadencji z listy Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W 1981 podjęła jako ekspert współpracę z „Solidarnością”. Była członkinią rady krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego[4].
W 1993 zainicjowała powstanie Partii Dziecka, przekształconej później w Partię Dzieci i Młodzieży, która nie podjęła jednak czynnej działalności politycznej (przestała istnieć w 2010). Z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego sprawowała mandat senatora III kadencji z województwa warszawskiego w latach 1993–1997. W 2006 kandydowała z listy PSL do Sejmiku Województwa Mazowieckiego (bez powodzenia), a w 2007 również bezskutecznie w przedterminowych wyborach parlamentarnych do Sejmu. Została pochowania 11 stycznia 2017 w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[5] (kwatera G-tuje-28)[6].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2001)[7]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (1955)[8]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal Komisji Edukacji Narodowej[1]
- Medal „Za zasługi dla ruchu ludowego”[9]
- Order Uśmiechu (również członkini Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu)
- Odznaka Honorowa za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka[10]
- Medal Pamiątkowy „Pro Masovia”[11]
Publikacje
edytuj- Od miłości do zbrodni, 1975
- Jak pracować z dzieckiem i rodziną zagrożoną, 1976
- Co macie na swoją obronę, 1977
- Nowożeńcom na drogę, 1979
- Przeciwko sobie, 1980
- Tuptuś, 1980
- Którędy do ludzi, 1982
- Samotność dziecka, 1983
- Podgryzana, 1985
- Nasz cudzy świat, 1986
- Ścigane z mocy prawa, 1986
- Elementarz wychowania małego dziecka, 1988
- Zakaz kochania, 1988
- Tesia Kłapciuch: opowiadanie prawdziwe, 1991
- Zabił z miłości?, 1991
- Pedagogika serca, 1992
- Morderstwo przed studniówką, 1997
- Prawdziwa miłość istnieje, 1999
- Dziecko a polityka czyli Walka o miłość, 2001
- Dziecko i miłość: jak powstawała pedagogika serca. Cz. 1, 2005
- Dziecko i miłość: jak powstawała pedagogika serca. Cz. 2, 2005
- Pedagogika serca w dobie globalizacji, 2006
Przypisy
edytuj- ↑ a b Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2016-10-16].
- ↑ Bogusław Śliwerski: Odeszła pedagog serca, samarytanka miłości – Maria Łopatkowa. sliwerski-pedagog.blogspot.com, 25 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-25].
- ↑ Ostatnie pożegnanie. sp2ozarowmaz.szkolnastrona.pl, 29 grudnia 2016. [dostęp 2018-02-01].
- ↑ „Trybuna Robotnicza”. Nr 109 (12 961), s. 6, 10 maja 1983.
- ↑ Pożegnanie Marii Łopatkowej. Biuro Rzecznika Praw Dziecka. [dostęp 2017-01-11].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-12-20].
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 24, poz. 417
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 52, poz. 535
- ↑ Wręczono medale „Za zasługi dla ruchu ludowego”. „Rzeczpospolita”. Nr 137, s. 2, 9 czerwca 1984.
- ↑ Odznaka Honorowa Rzecznika. Biuro Rzecznika Praw Dziecka. [dostęp 2016-12-12].
- ↑ Pro Masovia – 2008 r.. mazovia.pl. [dostęp 2017-08-17].
Bibliografia
edytuj- Irena Conti Di Mauro, I co teraz z tą miłością? 40 lat Orderu Uśmiechu, Fundacja Serce-ECPD, Warszawa 2007, ISBN 978-83-925723-8-1.