Wikipedia

Maria Jarochowska

polska dziennikarka, reportażystka i pisarka

Maria Anna Jarochowska (ur. 15 grudnia 1918 w Babicy lub Krakowie, zm. 20 sierpnia 1975 w Warszawie) – polska dziennikarka, reportażystka i pisarka, posłanka na Sejm PRL I kadencji (1952–1956).

Maria Jarochowska
Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1918
Babica

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 1975
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

dziennikarka, reportażystka i pisarka

Partia

Francuska Partia Komunistyczna
Polska Partia Robotnicza
Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Uśmiechu
Cytaty w Wikicytatach
Grób Marii Jarochowskiej na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys edytuj

Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej Joachima Jarochowskiego h. Przerowa i Marii z Wiktorów h. Brochwicz (córki Józefa), ostatnich właścicieli Babicy[1]. Była siostrą późniejszej artystki Piwnicy pod Baranami – Ireny „Kiki” Szaszkiewiczowej oraz Konstantego Jarochowskiego, fotografa. W 1937 ukończyła Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w Krakowie. Studiowała następnie matematykę i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Podczas II wojny światowej przebywała w Rzeszowie i w Krakowie, pracując w wypożyczalni książek, domu dziecka i szpitalu[1]BŁĄD. Ukończyła historię i historię sztuki na konspiracyjnym Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie powstania warszawskiego pracowała w Szpitalu na Sadybie i Czerniakowie w Warszawie. Po upadku powstania wróciła do Krakowa i nawiązała kontakt z PPS[2]. W 1945 wstąpiła do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i została wybrana do wojewódzkiej rady narodowej w Krakowie[2]. W tym samym roku debiutowała recenzją książki André Malraux Nadzieja (1937) w tygodniku „Odrodzenie”[2][1]. Była sekretarzem redakcji tygodnika „Głos Pracy” i dziennika „Echo Krakowa”. Od końca 1946 w Paryżu, gdzie była od maja 1947 sekretarzem redakcji, a od jesieni 1949 redaktorem naczelnym pisma „Gazeta Polska”[2][1]. Wstąpiła do Francuskiej Partii Komunistycznej[2][1]. W styczniu 1950 została, po aresztowaniu, wydalona z Francji za działalność komunistyczną[2][1]. Po powrocie do Polski prowadziła świetlicę w spółdzielni produkcyjnej w Belnie pod Gostyninem. Od 1951 mieszkała w Warszawie. Od 1952 do 1956 była posłem na Sejm PRL. W latach 50. i 60. XX w. publikowała reportaże, recenzje, fragmenty prozy w „Życiu Literackim”, tygodniku „Świat”, „Nowej Kulturze”, „Przyjaciółce” i „Orce”. Pracowała następnie w Naczelnym Zarządzie Kinematografii.

Członkini Francuskiej Partii Komunistycznej (koniec lat 40. XX w.), Polskiej Partii Robotniczej (1945–1948) i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1948–1975); Związku Zawodowego Literatów Polskich (1946–1949) i Związku Literatów Polskich (1948–1975)[1].

Zmarła w wieku 56 lat na skutek choroby nowotworowej, pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 37-4-8[3].

Jej syn, Łukasz Jarochowski (ur. 1952), jest absolwentem warszawskiej AWF.

Twórczość edytuj

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g Zdzisław Domino, Maria Jarochowska z Jaroch, herb Przerowa, literatka i dziennikarka z Babicy [online], Babica – ta ziemia nie jest nam obca [dostęp 2024-04-02].
  2. ↑ a b c d e f Alicja Szałagan, Maria Jarochowska, [w:] Polscy pisarze i badacze przełomu XX i XXI wieku, Alicja Szałagan (red.), Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 1 stycznia 2007.
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
  4. ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maria_Jarochowska&oldid=73392753”