Maria Wierna
Maria Wierna-Burgin (ur. 24 kwietnia 1914, zm. 26 stycznia 2004) – polska działaczka komunistyczna i urzędniczka.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
działaczka partyjna, urzędniczka |
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater | |
| Pracodawca | |
| Partia | |
| Małżeństwo | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Pochodziła z rodziny górniczej. Ukończyła studia geograficzne (specjalność – kartografia) na Uniwersytecie Warszawskim. W 1934 została członkinią Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, a w 1935 Komunistycznej Partii Polski. Łączniczka KC KZMP, członkini WKiO KC KZMP. Spędziła 3,5 roku w więzieniu za działalność wywrotową, w tym sądzona w ramach sprawy KC Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. W 1939 wyjechała do Mińska. Pracowała m.in. w twierdzy Brześć jako kierowniczka kancelarii w szpitalu wojskowym. W 1940 została zatrudniona w redakcji „Sztandaru Wolności” i „Pioniera”. W 1942 w Ufie objęła stanowisko kierowniczki kancelarii i wydziału kadr pracowników cywilnych w specjalnym szpitalu wojskowym dla dowódców Armii Czerwonej. Od września 1943 była w ZG Związku Patriotów Polskich, następnie w Ambasadzie w Moskwie. Członkini Polskiej Partii Robotniczej, kierowniczka wydziału konsularnego Poselstwa w Pradze (maj 1945 – lipiec 1946)[1]. W 1947 pełniła funkcję naczelniczki Wydziału Środkowo-Europejskiego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych PRL. Od lipca 1948 dyrektorka departamentu. Od 1956 do 1968 sprawowała stanowisko dyrektor generalnej MSZ PRL w randze ambasador tytularnej (jako pierwsza kobieta)[2][3][4][5][6]. Była członkinią Komitetu POP PZPR przy MSZ od 4 czerwca 1958 do 26 listopada 1959[7].
Jej mężem był Juliusz Burgin[8]. Oboje zostali pochowani na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B33, rząd 6, grób 13)[9].
Odznaczenia i ordery edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1954)[10]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)[11]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[12]
- Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego – Czechosłowacja (1947)[13]
Przypisy edytuj
- ↑ Paweł Libera, Marcel Reich-Ranicki przed Centralna Komisją Kontroli Partyjnej (1950–1957), „Zeszyty Historyczne”, 167, 2009, s. 235 [dostęp 2021-11-13].
- ↑ W Moskwie osiągnięto porozumienie, jakiego oczekiwał naród. „Dziennik Polski”, s. 1, 3, Nr 277 z 20 listopada 1956.
- ↑ Wspólna deklaracja Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i Związku Komunistów Jugosławii oraz rządów Polski i Jugosławii. „Głos Koszaliński”, s. 1, 3, Nr 222 z 17 września 1957.
- ↑ János Tischler. Rewolucja węgierska 1956 w polskich dokumentach. „Dokumenty do Dziejów MSZ”. 8, s. 23, 1995. Instytut Studiów Politycznych PAN.
- ↑ Piotr Długołęcki: Archiwum dyplomatyczne. Polski Instytut Spraw Międzynarodowych. s. 125. [dostęp 2016-02-01].
- ↑ Stanisław H. Kaj, Parę słów o roli kobiet we współczesnej dyplomacji, „Przegląd Ekonomiczny”, 17, Poznań: Polskie Towarzystwo Ekonomiczne Oddział w Poznaniu, 2018, s. 42, ISSN 2082-3312 [dostęp 2019-04-05] (pol.).
- ↑ Paweł Ceranka. Podstawowa Organizacja Partyjna PZPR w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 1949–1989. „Pamięć i Sprawiedliwość”. Nr 1 (27), s. 301, 2016. ISSN 1427-7476.
- ↑ Daniel Passent: Zbrodniarz na łamach. polityka.pl, 2007-03-06. [dostęp 2016-02-01].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2021-11-13].
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 20 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1484).
- ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 19 lipca 1946 r. o odznaczeniach pracowników Ministerstwa Spraw Zagranicznych za gorliwą i wydajną pracę (M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 115).
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 10 stycznia 1955 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1955 r. nr 42, poz. 415).
- ↑ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 marca 1947 r. o udzieleniu obywatelom zezwolenia na przyjęcie i noszenie orderów państw obcych (M.P. z 1947 r. nr 68, poz. 465).