Marian Żebrowski

pułkownik Wojska Polskiego

Marian Włodzimierz Żebrowski (ur. 28 grudnia 1896 w Puławach, zm. 24 września 1992 w Warszawie) – major broni pancernych Wojska Polskiego, mianowany przez władze RP na uchodźstwie pułkownikiem.

Marian Żebrowski
Ilustracja
Marian Żebrowski (1926)
major broni pancernych major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1896
Puławy, Królestwo Polskie, Cesarstwo Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

24 września 1992
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

19181948

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Krzyż Wojenny 1914–1918 ze złotą gwiazdą (Francja)
Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Marian Żebrowski (drugi z lewej) podczas przewrotu majowego.

W II Rzeczypospolitej

edytuj

Był synem Zdzisława i Anny z Prokopowiczów. Absolwent Gimnazjum Filologicznego w Lublinie. W listopadzie 1918 r. wstąpił do 7 pułku ułanów. W marcu 1920 r. odkomenderowany został na studia architektoniczne na Politechnice Warszawskiej. Ukończył kurs wojenny Szkoły Podchorążych. Od czerwca 1920 r. walczył na froncie litewsko-białoruskim. Do 1930 r. służył w 7 pułku Ułanów Lubelskich[1]. W 1930 r. został przeniesiony do 2 szwadronu samochodów pancernych w Warszawie na stanowisko młodszego oficera (dowódcy plutonu). W latach 1930–1936 pełnił służbę w 1 dywizjonie samochodów pancernych, a w latach 1936–1939 w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. na stanowisku kierownika Referatu Wyszkolenia. W 1937 r. został przeniesiony z korpusu oficerów kawalerii do korpusu oficerów broni pancernych z równoczesną zmianą nazwy posiadanego stopnia rotmistrza na kapitana[potrzebny przypis].

W PSZ na Zachodzie

edytuj

Na front wyruszył jako dowódca oddziałów zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej. Ciężko ranny w bitwie pod Falaise odesłany został do Anglii. Po rekonwalescencji, w maju 1945 r. został komendantem Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportowej, a następnie szefem Służby Zaopatrywania i Transportowej I Korpusu Polskiego[1]. W 1948 r. zwolniony został z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i przeniesiony do rezerwy. Pozostał na emigracji. Pełnił funkcję Prezesa Koła Żołnierzy dowództwa I Korpusu. Wydawał zeszyty historyczne „Ułani Lubelscy”. Był pierwszym redaktorem „Przeglądu Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii”, a następnie „Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej”.

Zmarł 24 września 1992 r. w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Piaskowej w Puławach.

Wybrane publikacje

edytuj
  • Księga dziejów: 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, współautorzy: Józef Smoleński, Józef Smoleński-Kolec,

Polish Cultural Foundation, 1969

  • Generał broni Kazimierz Sosnkowski: szef 7. Pułku Ułanów Lubelskich, Koło Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich, 1970
  • Zarys historii polskiej broni pancernej, 1918–1947, White Eagle Press Limited (T.U.), 1971
  • 4 Batalion Pancerny, White Eagle Press - Stanisław Janicki, 1980
  • Pluton trębaczy 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Gen. Kazimierza Sosnkowskiego: (na tle muzyki konnej Wojska Polskiego, poczynając od XVII wieku), Nakł. Koła Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. K. Sosnkowskiego, 1981
  • Konie 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego, Poets and Painters Press, 1987, ISBN 0-948668-96-2, ISBN 978-0-948668-96-8

Stanowiska służbowe

edytuj
  • dowódca plutonu
  • oficer ewidencyjny
  • adiutant szwadronu
  • zastępca dowódcy szwadronu ułanów (do 1930)
  • dowódcą plutonu samochodów pancernych
  • adiutant szwadronu
  • dowódca szwadronu samochodów pancernych (do 1936)
  • kierownik Referatu Wyszkolenia w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. − 1936 do 1939
  • szef sztabu 4 batalionu czołgów – 1939 (Francja)
  • dowódca szwadronu czołgów w 1 dywizjonie rozpoznawczym
  • p.o. dowódcy 67 batalionu czołgów − od 1 sierpnia 1941
  • zastępca dowódcy 67 batalionu
  • kwatermistrz 16 Brygady Pancernej − od stycznia 1942
  • dowódca Oddziałów Zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej − od stycznia 1944
  • komendant Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportowej − od maja 1945
  • szef Służby Zaopatrywania i Transportowej I Korpusu Polskiego − od listopada 1945[1]

Awanse

edytuj

Marian Żebrowski awansowany został w latach[1]:

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 52.
  2. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 29, Nr 5 z 31 grudnia 1973. 
  3. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 244.

Bibliografia

edytuj
  • Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918−1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
  • Andrzej Suchcitz, Marek Wroński: Barwa Pułku 3 Pancernego - zarys monograficzny. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, 2002. ISBN 83-87470-81-3.