Marian Sroczyński
Marian Stefan Sroczyński herbu Nowina (ur. 16 stycznia 1891 w Niżnej Łące, zm. 2 sierpnia 1965 w Londynie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom.
| |
 major artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 sierpnia 1965 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1923, 1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w Niżnej Łące, w ówczesnym powiecie krośnieńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Tadeusza Adama (1858–1942) i Zofii Olimpii ze Zborowskich (1862–1902). Był młodszym bratem Jana (1889–1935), majora artylerii Wojska Polskiego[1][2].
29 września 1914 awansował na chorążego, a 1 lipca 1915 podporucznika artylerii[3].
Od 20 września 1920 do 1 czerwca 1923 dowodził III dywizjonem 3 Pułku Artylerii Polowej Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. 30 września 1923 został przeniesiony do rezerwy[2]. Gospodarował w majątku Tarnawatka, a od 1930 administrował majątkiem Gorajowice[2]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[5]. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Do 29 kwietnia 1945 przebywał w Oflagu VII A Murnau[6].
Zmarł 2 sierpnia 1965 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Gunnersbury[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[7]
- Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[8]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[2] (po raz pierwszy i po raz drugi „za czyny orężne w czasie bojów Legionów Polskich”[9])
Przypisy edytuj
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2020-12-12]..
- ↑ a b c d e Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 37.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 192.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 603.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 56.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 11 grudnia 1922 roku, s. 904.
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Roman Lewicki: Zarys historji wojennej 1-go pułku artylerii polowej Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-12-12].
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].