Marie-France Pisier

Marie-France Pisier (ur. 10 maja 1944 w Đà Lạt; zm. 24 kwietnia 2011 w Saint-Cyr-sur-Mer) – francuska aktorka filmowa, okazjonalnie również reżyserka i scenarzystka. Zaczynała karierę w latach 60., występując w filmach nowofalowych. Dwukrotna laureatka Cezara za role drugoplanowe w filmach Kuzyn, kuzynka (1975) oraz Barok (1976).

Marie-France Pisier
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1944
Đà Lạt,
Indochiny Francuskie
(obecnie Wietnam)

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 2011
Saint-Cyr-sur-Mer, Francja

Zawód

aktorka

Współmałżonek

1. Georges Kiejman
(1973-1979;
dziecko, rozwód);
2. Thierry Funck-Brentano
(do 2011, dwoje dzieci)

Lata aktywności

1962–2010

Życiorys edytuj

Pisier urodziła się w mieście Đà Lạt w Indochinach Francuskich (obecnie Wietnam), gdzie jej ojciec sprawował funkcję kolonialnego gubernatora. Jej młodszy brat Gilles Pisier jest uznanym matematykiem i członkiem Francuskiej Akademii Nauk. Siostra aktorki, Évelyne Pisier, była pierwszą żoną Bernarda Kouchnera, francuskiego ministra spraw zagranicznych i współzałożyciela organizacji Lekarze bez Granic. Rodzina Pisier przeniosła się do Paryża, gdy Marie-France miała 12 lat.[1]

Zadebiutowała na ekranie jako nastolatka w noweli Antoine i Colette (1962) François Truffauta, stanowiącej jeden z pięciu epizodów filmu Miłość dwudziestolatków. Przeżyła z dużo starszym od siebie Truffautem intensywny, choć krótkotrwały romans - porzucił dla niej nawet na jakiś czas swą żonę i dzieci[2]. Pomimo ostatecznego rozstania z nim, Pisier zagrała tę samą postać Colette jeszcze w dwóch późniejszych filmach Truffauta: Skradzione pocałunki (1968) i Uciekająca miłość (1979).

W międzyczasie aktorka ukończyła dwa kierunki na Uniwersytecie Paryskim: prawo i nauki polityczne. W życiu prywatnym nie miała oporów przed wyrażaniem swoich poglądów politycznych. Walczyła głośno o prawa kobiet i podpisała Manifest 343, domagając się prawa do legalnej aborcji. Uczestniczyła w protestach studentów w 1968 r.[3] W latach 90. wygrała walkę z rakiem piersi.

Obsadzana była zwykle w rolach kusicielek oraz kobiet o tajemniczej proweniencji. Zagrała i współtworzyła scenariusz słynnego filmu Jacques'a Rivette'a Céline i Julie płyną statkiem (1974). W tym samym roku wystąpiła także w Widmie wolności Luisa Buñuela. Wielki sukces w Europie i USA odniosła Pisier dzięki roli frywolnej, neurotycznej żony w popularnej komedii Kuzyn, kuzynka (1975), za którą otrzymała nagrodę Cezara. Dalsze sukcesy aktorka odniosła grając w trzech filmach André Téchiné: Wspomnienia z Francji (1975), Barok (1976, drugi Cezar) oraz Siostry Brontë (1979), w którym Pisier wcieliła się w rolę Charlotte Brontë.

Na przełomie lat 70. i 80. Pisier próbowała swoich sił w Ameryce, grając m.in. główną rolę w Drugiej stronie północy (1977) Charlesa Jarrotta, ale nie odniosła większego sukcesu. Po powrocie do Francji wyreżyserowała film Bal u gubernatora (1990) z Kristin Scott Thomas w roli głównej, powstały na podstawie jej własnej powieści o dzieciństwie spędzonym w Nowej Kaledonii. Jej ostatnią ważną rolą była Madame Verdurin w adaptacji Marcela Prousta Czas odnaleziony (1999) Raoula Ruiza. Wyreżyserowała też jeszcze potem film Jak samolot (2002), w którym - opowiadając o śmierci swoich rodziców - odkryła dla kina późniejszą gwiazdę Bérénice Bejo.

24 kwietnia 2011 mąż aktorki, Thierry Funck-Brentano, po powrocie do ich wspólnej willi pod Tulonem znalazł żonę martwą w basenie. Prawdopodobnie zmarła w wyniku przypadkowego utonięcia. Po jej śmierci ówczesny prezydent Nicolas Sarkozy wydał oświadczenie, w którym złożył hołd aktorce.

Wybrana filmografia edytuj

aktorka edytuj

Przypisy edytuj

  1. Marie-France Pisier obituary. The Guardian. [dostęp 2017-10-23]. (ang.).
  2. Marie-France Pisier, New Wave Darling, Dies at 66. New York Times. [dostęp 2017-10-23]. (ang.).
  3. Marie-France Pisier. IMDb. [dostęp 2017-10-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj