Mario Molina
Mario José Molina Henríquez (ur. 19 marca 1943 w Meksyku) – meksykański chemik atmosfery, laureat Nagrody Nobla w 1995.
| ||
| ||
| Imię przy narodzeniu | Mario José Molina Henríquez | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1943 Meksyk | |
| Zawód | astrofizyk | |
| Narodowość | meksykańska | |
| Tytuł naukowy | profesor | |
| Alma Mater | Narodowy Uniwersytet Autonomiczny Meksyku | |
| Małżeństwo | 1. Luisa Tan Molina 2. Guadalupe Álvarez | |
| Odznaczenia | ||
   
| ||
ŻyciorysEdytuj
Ojcem Mario Moliny był Roberto Molina Pasquel, prawnik prowadzący własną kancelarię oraz dyplomata. W 1965 Mario Molina ukończył studia w zakresie inżynierii chemicznej na Universidad Nacional Autónoma de México, a następnie wyjechał do Niemiec, aby studiować chemię fizyczną na Albert-Ludwigs-Universität Freiburg. W tym czasie pracował głównie nad kinetyką reakcji polimeryzacji. Po ukończeniu studiów w 1967 powrócił do Meksyku, aby rok później wyjechać na Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley, na którym w 1972 uzyskał stopień doktora. W Berkeley zajmował się dystrybucją energii wewnętrznej w produktach reakcji chemicznych i fotochemicznych.
Jesienią 1973 rozpoczął staż podoktorski na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine, pod kierunkiem F. Sherwooda Rowlanda. Spośród kilku zaproponowanych przez Rowlanda tematów badawczych, Molina zdecydował się na dotyczący freonów, związków kumulujących się w atmosferze, a uważanych wówczas za niemających wpływu na środowisko. Rowland i Molina stwierdzili, że freony mogą ulegać destrukcji w atmosferze, a uwalniany z nich chlor katalizuje rozpad cząsteczki ozonu. Pierwsze wyniki badań opublikowali w „Nature” już w 1974[1].
W późniejszych latach pracował kolejno w Jet Propulsion Laboratory, California Institute of Technology oraz Massachusetts Institute of Technology. Obecnie (2007) pracuje w Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego na wydziale chemii i w Instytucie Oceanografii im. Scrippsa.
W 1995 otrzymał, wraz z Paulem Crutzenem (który kilka lat wcześniej zaobserwował podobny wpływ tlenku azotu na warstwę ozonową) i F. Sherwoodem Rowlandem, Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za wkład w badania chemii atmosfery, zwłaszcza procesów powstawania i destrukcji warstwy ozonowej.