Mariusz Błaszczak
Mariusz Błaszczak (ur. 19 września 1969 w Legionowie) – polski polityk, samorządowiec i historyk.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1969 |
|---|---|
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 22 czerwca 2022 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Minister obrony narodowej | |
| Okres |
od 9 stycznia 2018 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Minister spraw wewnętrznych i administracji | |
| Okres |
od 16 listopada 2015 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister-członek Rady Ministrów | |
| Okres |
od 27 marca 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości | |
| Okres |
od 3 sierpnia 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Marek Kuchciński (p.o.) |
| Następca | |
| Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów | |
| Okres |
od 31 października 2005 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
Poseł na Sejm VI, VII, VIII i IX kadencji (od 2007), przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości (2010–2015). Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2005–2007), minister-członek Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego (2007), minister spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło i pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego (2015–2018), minister obrony narodowej w pierwszym i drugim rządzie Mateusza Morawieckiego (od 2018), wiceprezes Rady Ministrów (od 2022).
ŻyciorysEdytuj
Syn Lucjana i Danuty Błaszczaków[3]; jego ojciec pracował w fabryce FSO na Żeraniu[4]. Ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego z tytułem zawodowym magistra historii uzyskanym w 1995 na podstawie pracy zatytułowanej Opinie szlachty województw poznańskiego i kaliskiego wobec polityki zagranicznej Rzeczpospolitej w latach 1587–1611, której opiekunem był Jarema Maciszewski[5]. Odbył podyplomowe studia w Uniwersytecie Warszawskim z zakresu samorządu terytorialnego i rozwoju lokalnego (1997) oraz w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w zakresie zarządzania w administracji (2006). Był słuchaczem IX promocji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (2001).
Należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów i Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej. Był członkiem Porozumienia Centrum, następnie przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości. Zasiadł m.in. w zarządzie regionu mazowieckiego oraz radzie politycznej tej partii.
Po studiach pracował w administracji samorządowej w Urzędzie Miasta Legionowo[6]. W latach 2001–2003 zasiadał w radzie nadzorczej Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej „Legionowo”[7]. W wyborach samorządowych w 2002 był kandydatem Komitetu Wyborczego Wyborców Sprawiedliwość Prawo i Samorządność na stanowisko prezydenta Legionowa[8], w głosowaniu uzyskał 11,02% głosów i nie wszedł do II tury[9]. W latach 2002–2004 pełnił funkcję zastępcy burmistrza warszawskiej dzielnicy Wola. W grudniu 2004 objął stanowisko burmistrza Śródmieścia.
W wyborach w 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu z warszawskiej listy PiS[10]. 31 października 2005 premier Kazimierz Marcinkiewicz powołał go na stanowisko szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Pełnił tę funkcję również w rządzie Jarosława Kaczyńskiego do 4 listopada 2007. W latach 2006–2007 zasiadał także w sejmiku mazowieckim. 27 marca 2007 został powołany na stanowisko ministra-członka Rady Ministrów (tzw. ministra bez teki) w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 7 września tego samego roku odwołano go z tej funkcji z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w KPRM przy zachowaniu stanowiska szefa kancelarii. Od 11 września do 16 listopada 2007 ponownie był ministrem bez teki.
W wyborach parlamentarnych w tym samym roku z ramienia Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu podwarszawskim 10 061 głosów. W marcu 2009 został rzecznikiem prasowym klubu parlamentarnego PiS, a 3 sierpnia 2010 przewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii[11]. W wyborach w 2011 uzyskał reelekcję liczbą 44 319 głosów[12]. Utrzymał także stanowisko przewodniczącego KP PiS w Sejmie VII kadencji.
W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 73 139 głosów[13]. 16 listopada tego samego roku powołany na ministra spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło[14]. 11 grudnia 2017 objął to stanowisko w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego[15]. 9 stycznia 2018 został odwołany z funkcji ministra spraw wewnętrznych, a następnie tego samego dnia mianowany nowym ministrem obrony narodowej w miejsce Antoniego Macierewicza[16].
W sierpniu 2018 jego publiczne wypowiedzi w TV Trwam odnośnie do parady równości w Poznaniu część mediów i komentatorów określiła jako homofobiczne i stanowiące mowę nienawiści[17][18].
W wyborach w 2019 Mariusz Błaszczak z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 135 189 głosów[19]. 15 listopada 2019 objął ponownie urząd ministra obrony narodowej, wchodząc w skład drugiego rządu dotychczasowego premiera[20]. 22 czerwca 2022 powołany dodatkowo na stanowisko wicepremiera[21], zastępując odchodzącego z rządu Jarosława Kaczyńskiego[22]. Został również szefem Komitetu Rady Ministrów do spraw Bezpieczeństwa Narodowego i spraw Obronnych[23].
Odznaczenia i wyróżnieniaEdytuj
W 2019 odznaczony Krzyżem Wielkim Komandorskim Orderu „Za zasługi dla Litwy”[24]. W 2022 został uhonorowany ukraińskim Orderem „Za zasługi” I klasy[25].
W 2016 został wyróżniony Medalem Pamiątkowym XXV-lecia NSZZ Funkcjonariuszy Straży Granicznej[26] oraz Krzyżem „Golgota Wschodu”[27].
30 maja 2017 postanowieniem nr 11/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, podpisanym przez wiceministra Jarosława Zielińskiego, został odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”[28]. Następnego dnia, po zapytaniu ze strony mediów[29], Jarosław Zieliński postanowieniem nr 12/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji uchylił tę decyzję[30] wobec odmowy przyjęcia odznaki.
W 2018 z racji objęcia urzędu ministra otrzymał odznakę okolicznościową Ministerstwa Obrony Narodowej[31].
Wyniki w wyborach parlamentarnychEdytuj
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1993 | Porozumienie Centrum | Sejm II kadencji | nr 2 | 449 (0,17%) [32] | |
| 2005 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm V kadencji | nr 19 | 869 (0,11%) [10] | |
| 2007 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm VI kadencji | nr 20 | 10 061 (2,18%) [33] | |
| 2011 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm VII kadencji | nr 20 | 44 319 (9,85%) [12] | |
| 2015 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm VIII kadencji | nr 20 | 73 139 (14,91%) [13] | |
| 2019 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm IX kadencji | nr 20 | 135 189 (22,58%) [19] | |
PrzypisyEdytuj
- ↑ Teresa Piotrowska zajmowała stanowisko ministra spraw wewnętrznych.
- ↑ Andrzej Halicki zajmował stanowisko ministra administracji i cyfryzacji.
- ↑ Dane osoby pełniącej funkcje publiczne. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-04-19].
- ↑ Kim jest Mariusz Błaszczak?. se.pl, 9 listopada 2015. [dostęp 2019-04-19].
- ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert i Przedsięwzięcie Galicja 2010.
- ↑ Dominika Dziobkowska, Jan Fusiecki, Włodzimierz Pawłowski, Kto idzie za braćmi Kaczyńskimi, „Gazeta Stołeczna” nr 294 z 19 grudnia 2005, s. 6.
- ↑ Mariusz Błaszczak. mamprawowiedziec.pl. [dostęp 2016-11-25].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2017-01-29].
- ↑ PiS wybrało szefa klubu. rp.pl, 3 sierpnia 2010. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ Prezydent powołał rząd. prezydent.pl, 16 listopada 2015. [dostęp 2015-11-16].
- ↑ Powołanie rządu Morawieckiego. tvn24.pl, 11 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-11].
- ↑ Prezydent powołał nowych ministrów. prezydent.pl, 9 stycznia 2018. [dostęp 2018-01-09].
- ↑ Dehnel do szefa MON: Sam jesteś sodomitą, Błaszczaku zamykający granice przed uchodźcami. dziennik.pl, 14 sierpnia 2018. [dostęp 2018-08-15].
- ↑ „Washington Post” o Błaszczaku: Polski minister nazwał Marsz Równości paradą sodomitów”. gazeta.pl, 14 sierpnia 2018. [dostęp 2018-08-15].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-17].
- ↑ Prezydent powołał nowy rząd. prezydent.pl, 15 listopada 2019. [dostęp 2019-11-15].
- ↑ Zmiany w składzie Rady Ministrów. prezydent.pl, 22 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-22].
- ↑ Waldemar Stelmach: Mariusz Błaszczak wicepremierem. Nowi ministrowie w rządzie. rmf24.pl, 22 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-22].
- ↑ Mariusz Błaszczak. gov.pl. [dostęp 2022-08-15].
- ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė. lrp.lt. [dostęp 2020-10-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-21)]. (lit.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).
- ↑ Awanse i wyróżnienia w Dniu Pracownika Straży Granicznej. mswia.gov.pl, 14 listopada 2016. [dostęp 2017-11-21].
- ↑ Maria Adamus uhonorowana Krzyżem „Golgota Wschodu”. naszapolska.pl, 28 kwietnia 2016. [dostęp 2020-04-19].
- ↑ Postanowienie nr 11/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Dziennik Urzędowy MSWiA, 30 maja 2017. [dostęp 2017-12-18].
- ↑ Szef MSWiA Mariusz Błaszczak odznaczył Mariusza Błaszczaka. Za zasługi na rzecz ochrony przeciwpożarowej. polsatnews.pl, 31 maja 2017. [dostęp 2017-12-18].
- ↑ Postanowienie nr 12/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Dziennik Urzędowy MSWiA, 31 maja 2017. [dostęp 2017-12-18].
- ↑ Decyzja Nr 200/MON z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie wprowadzenia odznaki okolicznościowej Ministerstwa Obrony Narodowej. Dziennik Urzędowy Ministra Obrony Narodowej z 2012 r., poz. 268. [dostęp 2018-01-09].
- ↑ Poland – candidate data. University of Essex. [dostęp 2021-09-02]. (ang.).
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2021-09-02].
BibliografiaEdytuj
- Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2015-10-27].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Mariusz Błaszczak – strona prywatna. [dostęp 2015-10-27].