Wikipedia

Mariusz Szczygieł

polski dziennikarz, reportażysta, pisarz

Mariusz Adam Szczygieł (ur. 5 września 1966 w Złotoryi) – polski dziennikarz, reportażysta, pisarz i wykładowca akademicki.

Mariusz Szczygieł
Ilustracja
Mariusz Szczygieł (listopad 2022)
Data i miejsce urodzenia

5 września 1966
Złotoryja

Zawód, zajęcie

dziennikarz, reportażysta

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Wydział

Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW

Stanowisko

reporter
wykładowca (2000–2008)

Pracodawca

Na Przełaj (1986–1990),
Gazeta Wyborcza (1990–1996; od 2002),
Polsat (1995–2001)

Wyznanie

ateizm

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka Honorowa „Bene Merito” Odznaka Honorowa Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Fragment wywiadu z Mariuszem Szczygłem na temat czytania na głos książek
Olga Tokarczuk i Mariusz Szczygieł, III Festiwal Góry Literatury, 2017
Mariusz Szczygieł, III Festiwal Góry Literatury, 2017
Urszula Glensk, Mariusz Szczygieł, Festiwal Reportażu, 2023

Od 1990 związany z Gazetą Wyborczą, gdzie był uczniem Hanny Krall. W latach 1995–2001 prowadzący telewizyjnego talk-show Na każdy temat. Założyciel i członek zarządu Fundacji Instytut Reportażu, w ramach której wraz z Wojciechem Tochmanem założył Wydawnictwo Dowody na Istnienie. Jego książki przetłumaczono na kilkanaście języków: angielski, czeski, estoński, hebrajski, hiszpański, niemiecki, rosyjski, rumuński, słowacki, słoweński, ukraiński, węgierski, włoski[1].

Laureat Europejskiej Nagrody Książkowej za Gottland (2009)[2], Nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego (2013), Grand Press (2013) oraz Nagrody Literackiej „Nike” za tom reportaży Nie ma (2019)[3].

Życiorys edytuj

W 1985 ukończył Liceum Ekonomiczne im. Stefana Żeromskiego w Legnicy, w 2000 Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Gdy miał 16 lat, został współpracownikiem harcerskiego czasopisma „Na Przełaj”. W 1984 ukazał tam się jego artykuł pt. Nie róbcie sensacji[4] o homoseksualnej prostytutce, będący jednym z pierwszych w PRL-owskiej oficjalnej prasie artykułów poświęconych problemom osób homoseksualnych. W 1986 na łamach „Na Przełaj” opublikowano reportaż Szczygła i Ewy Żychlińskiej pt. Rozgrzeszanie[5][6], który zainicjował cykl redakcyjny na temat życia młodych gejów i lesbijek w Polsce[7].

Dużą falę krytyki wywołał reportaż Onanizm polski[8], który w 1993 wydrukowała „Gazeta Wyborcza”, w świątecznym numerze. Tekst spowodował dyskusję, a wielu czytelników zwracało numer do redakcji (Szczygieł porusza tę sprawę w książce pt. Niedziela, która zdarzyła się w środę, w rozdziale Listy do onanisty).

W latach 1995–2001 był współprowadzącym programu Na każdy temat w Polsacie. Od 2001, kiedy skończył współpracę z telewizją, głównym tematem jego twórczości literackiej stała się historia i kultura Czech. Jego książka Gottland (2006) została bestsellerem roku 2007 w Czechach i zebrała przychylne recenzje w międzynarodowej prasie: „Wiener Zeitung” opisał ją jako „wielką literaturę pod płaszczem reportażu”, „Le Figaro” określił ją mianem „nie książki, a klejnotu”, a Uniwersytet w Lille uhonorował ją w 2009 nagrodą Prix Amphi przyznawaną za najlepszą książkę przetłumaczoną na francuski.

Wspólnie z Wojciechem Tochmanem i Jackiem Hugo-Baderem jest wymieniany w antologiach zagranicznych poświęconych współczesnej polskiej sztuce reportażu[potrzebny przypis]. Jest uważany za ucznia Hanny Krall (wspomina o tym Krall w książce Jacka Antczaka Reporterka). 6 października 2019 zdobył Nagrodę Literacką „Nike” za tom reportaży Nie ma[3][9].

Przebieg kariery edytuj

  • 1986–1990 – reporter tygodnika „Na Przełaj”
  • 1990–1996 – reporter „Gazety Wyborczej”
  • 1995–2001 – współautor (z Witoldem Orzechowskim) i prowadzący talk-show Na każdy temat w TV Polsat
  • 1997–1998 – wykładowca (reportaż) w Europejskim Studium Dziennikarstwa (Ecole Supérieure de Journalisme de Lille/Uniwersytet Warszawski)
  • 2000–2003 i 2006–2008 – wykładowca reportażu w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego
  • od 2002 – dziennikarz i reporter „Gazety Wyborczej”
  • od sierpnia 2004 do lutego 2012 – zastępca szefa dodatku „Duży Format” i zastępca kierownika działu reportażu „Gazety Wyborczej”
  • od 2010 – założyciel i członek zarządu Fundacji Instytut Reportażu oraz w jej ramach Polskiej Szkoły Reportażu i księgarni z literaturą faktu Wrzenie Świata
  • od 2014 – założyciel wydawnictwa Dowody Na Istnienie w ramach Fundacji Instytut Reportażu

Życie prywatne edytuj

Jest ateistą[10]. W 2022 w książce Fakty muszą zatańczyć dokonał tzw. coming outu jako osoba homoseksualna[11].

Książki edytuj

  • Niedziela, która zdarzyła się w środę, Warszawa 1996
  • Na każdy temat – talk show do czytania (z Witoldem Orzechowskim), Warszawa 1997
  • Gottland, Wołowiec 2006
  • Kaprysik. Damskie historie, Warszawa 2010
  • Zrób sobie raj, Wołowiec 2010
  • 20 lat nowej Polski w reportażach według Mariusza Szczygła, Wołowiec 2010
  • Láska nebeská, Warszawa 2012; wydanie II uzupełnione, Warszawa 2020
  • Antologia polskiego reportażu XX wieku – 100/XX (t.1 i 2), Wołowiec 2014
  • Antologia polskiego reportażu XX wieku – 100/XX + 50 (t. 3), Wołowiec 2015
  • Projekt: prawda, Warszawa 2016
  • Nie ma, Warszawa 2018
  • Osobisty przewodnik po Pradze, Warszawa 2020
  • Fakty muszą zatańczyć, Warszawa 2022

Poza tym reportaże drukowane w antologiach:

  • Kraj Raj, Warszawa 1993
  • Wysokie Obcasy. Twarze, Warszawa 2003
  • Ouvertyr till livet, Sztokholm 2003
  • La vie est un reportage. Anthologie du reportage litteraire polonais, Montricher 2005
  • Von Minsk nach Manhattan. Polnische reportagen, Wiedeń 2006
  • Zaraz wracam, Wrocław 2008
  • Projekt mężczyzna, Wrocław 2009

Jest także odpowiedzialny za publikację antologii reportaży 20 lat nowej Polski w reportażach według Mariusza Szczygła wydanej w 2009 nakładem Wydawnictwa Czarne z Wołowca.

Publikacje edytuj

W pismach: „CKM”, „Fluid”, „Gazeta Wyborcza”, „Konfrontacje”, „Na przełaj”, „Polityka”, Radar, „Viva!”, „Press”, „Kultura” (Paryż), Culture Europe (Paryż); Uncaptive Minds (Waszyngton), „Die Presse” (Wiedeń), „Mladá fronta Dnes” (Praga), „Reflex” (Praga), „La Repubblica” (Rzym)

Nagrody edytuj

  • Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1993) za wybitne osiągnięcia dziennikarskie
  • Nagroda Kryształowego Zwierciadła miesięcznika „Zwierciadło” (1996) za „odwagę zadawania pytań”
  • Nagroda TV Polsat (1997) za najlepszy talk show
  • Nagroda Prymasa Polski i Fundacji Promocja Zdrowia (2000) za propagowanie zdrowego stylu życia
  • Nagroda „Melchior 2004 – Inspiracja Roku” w Ogólnopolskim Konkursie Reportażystów im. Melchiora Wańkowicza (za dorobek reporterski na tematy czeskie i czechosłowackie)
  • Finalista Nagrody Literackiej Nike 2007 za Gottland; Nike Czytelników 2007[12]
  • Finalista Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus 2007 za książkę Gottland
  • Nagroda im. Beaty Pawlak (2007) za książkę Gottland („za najlepsze dzieło dziennikarskie o obcych kulturach”)
  • Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej – Książka Stycznia 2007 za Gottland
  • Wyróżnienie Specjalne Krajowego Klubu Reportażu (2007) za Gottland („jeden z najlepszych reporterskich tomów wydanych w Polsce w okresie ostatnich kilkunastu lat”)
  • Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej – Książka Roku 2007 za Gottland
  • Prix Amphi 2008 – nagroda literacka za książkę Gottland, Lille (Francja)
  • Gratias Agit 2009 – nagroda Ministra Spraw Zagranicznych Republiki Czeskiej
  • Europejska Nagroda Książkowa 2009 za Gottland[13]
  • Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej – Książka Grudnia 2010 za Zrób sobie raj
  • Nagroda Fundacji Polcul za działalność na rzecz lepszego wzajemnego poznania i zbliżenia polsko-czeskiego (maj 2011)
  • Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej – Książka Roku 2010 za Zrób sobie raj
  • Nominacja do Nagrody Literackiej Nike 2011 za książkę Zrób sobie raj[14]
  • Złota Zakładka – Nagroda Blogerów Książkowych 2011 za najlepszą książkę non-fiction roku dla książki Zrób sobie raj
  • Nagroda im. Andrzeja Woyciechowskiego (2013) za reportaż pt. Śliczny i posłuszny, który ukazał się 27 czerwca 2013 w „Dużym Formacie”
  • Dziennikarz Roku 2013 w konkursie Grand Press
  • Oktawian – Nagroda Dyskusyjnych Klubów Książki dla autora najchętniej czytanych książek w klubach w ciągu ośmiu ostatnich lat (2015)[15]
  • Nagroda MediaTory w kategorii AuTORytet (2016)[16]
  • 27 października 2017 odsłonił swoją płytę w oświęcimskiej Alei Pisarzy przy Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Ł. Górnickiego.
  • Nagroda Literacka Nike i Nike Czytelników (2019) za tom reportaży Nie ma[3][9]
  • Róża Gali 2019 w kategorii Książki za Nie ma[17]
  • Nike Czytelników 25-lecia za Nie ma (2021)[18]

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Instytut Książki, instytutksiążki.pl [dostęp 2018-11-01] (pol.).
  2. ↑ Lauréats du Prix du livre européen | Prix du livre européen, livre-europeen.eu [dostęp 2017-05-10] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-17] (fr.).
  3. ↑ a b c Agata Szwedowicz, Nagroda literacka Nike dla Mariusza Szczygla za książkę Nie ma, PAP, 6 października 2019 [dostęp 2019-10-07].
  4. ↑ Mariusz Szczygieł, Nie róbcie sensacji, „Na przełaj” (nr 38 (1401)), 1984.
  5. ↑ Mariusz Szczygieł, Ewa Żychlińska, Rozgrzeszanie, „Na przełaj” (nr 51 (1516)), 1986.
  6. ↑ Mariusz Szczygieł – Perła ze Złotoryi – Stowarzyszenie Dziennikarzy RP w Katowicach [dostęp 2020-05-10] (pol.).
  7. ↑ Mariusz Szczygieł, Rozgrzeszanie w PRL, „Replika”, nr 19, Warszawa 2009, ISSN 1896-3617.
  8. ↑ Onanizm polski.
  9. ↑ a b Mariusz Szczygieł laureatem Nagrody Nike, TVN24 [dostęp 2019-10-06] (pol.).
  10. ↑ Mariusz Szczygieł: Szczygieł odpowiada na list. Wojującym ateuszem nie jestem. Jestem ateistą głęboko wierzącym. Wysokie Obcasy, 15 października 2019. [dostęp 2020-04-18].
  11. ↑ Mariusz Szczygieł dokonał coming outu. „Dał sobie prawo, by to powiedzieć”. dziendobry.tvn.pl. [dostęp 2022-05-28].
  12. ↑ Nagroda Nike 2007. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-19].
  13. ↑ Mariusz Szczygieł laureatem Europejskiej Nagrody Literackiej 2009. wp.pl. [dostęp 2009-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-13)]. (pol.).
  14. ↑ Nagroda Nike 2011. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-19].
  15. ↑ Nagroda Oktawiana, www.instytutksiazki.pl [dostęp 2016-06-14].
  16. ↑ Nagrody MediaTory 2016 rozdane. Wśród laureatów dziennikarze „Gazety Wyborczej”. wyborcza.pl, 2016-12-03. [dostęp 2016-12-27].
  17. ↑ Róże Gali rozdane!, www.burdamedia.pl.
  18. ↑ Nagroda Nike: Mariusz Szczygieł z nagrodą 25-lecia od czytelników, www.wirtualnemedia.pl.
  19. ↑ Prezydent: „Gazeta” była zaangażowana w walkę o wolność. prezydent.pl, 9 maja 2014. [dostęp 2014-05-14].
  20. ↑ Bene Merito dla Mariusza Szczygła, praga.msz.gov.pl [dostęp 2016-06-14].
  21. ↑ Uchwała Nr L/1816/18 Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z dnia 20 września 2018 r. w sprawie przyznania Mariuszowi Szczygłowi Odznaki Honorowej Złotej Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego. bip.umwd.dolnyslask.pl, 2 października 2018. [dostęp 2018-10-17].
  22. ↑ Gala z okazji 20-lecia samorządu wojewódzkiego. bip.umwd.dolnyslask.pl, 16 października 2018. [dostęp 2018-10-17].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mariusz_Szczygieł&oldid=71930402”