Mark Coleman

Mark Daniel Coleman (ur. 20 grudnia 1964) − amerykański zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Wicemistrz świata w zapasach w stylu wolnym w kat. 100 kg (1991), mistrz UFC w wadze ciężkiej (1997) i zwycięzca PRIDE Openweight Grand Prix (2000).

Mark Coleman

Pseudonim	The Hammer
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1964 Frehmont
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	185 cm
Masa ciała	93 (2010) kg
Styl walki	zapasy
Klub	Team Hammer House
Zwycięstwa	16
Przez nokauty	4
Przez poddania	8
Porażki	10
Remisy	0
Nieodbyte	0
Dorobek medalowy
Reprezentacja Stany Zjednoczone Mistrzostwa świata srebro Warna 1991 100 kg st.wolny Igrzyska panamerykańskie złoto Hawana 1991 100 kg st.wolny Mistrzostwa panamerykańskie złoto Colorado Springs 1990 90 kg st.wolny złoto 1991 100 kg st.wolny złoto Albany 1992 100 kg st.wolny

Kariera sportowa

Zapasy

Zaczął trenować zapasy jako nastolatek, a następnie kontynuował amatorską karierę zapaśniczą na studiach. Był mistrzem NCAA. Następnie został członkiem seniorskiej reprezentacji USA w stylu wolnym. W 1991 roku zdobył złoty medal igrzysk panamerykańskich oraz srebrny mistrzostw świata w kat. do 100 kg. Na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku w tej samej kategorii wagowej zajął siódme miejsce. Trzykrotny złoty medalista Mistrzostw Panamerykańskich.

MMA

W 1996 roku rozpoczął swoją karierę w MMA, wygrywając turniej UFC 10. Dwa miesiące później wygrał kolejny turniej UFC, a w 1997, po pokonaniu Dana Severna, został pierwszym mistrzem wagi ciężkiej UFC. Uważa się go za prekursora, obecnie bardzo popularnej, strategii walki zwanej „ground-and-pound”, która polega na zajęciu dogodnej pozycji w parterze i zadawaniu ciosów przeciwnikowi. Jeszcze w 1997 roku stracił tytuł mistrzowski na rzecz Maurice’a Smitha, a w kolejnych latach poniósł jeszcze dwie dotkliwe porażki: z Pete’em Williamsem (pierwsza przegrana przez nokaut) i z Pedro Rizzo.

W 1999 roku zadebiutował w Pride FC, przegrywając przez poddanie z popularnym japońskim zawodnikiem, Nobuhiko Takadą. Następnie wygrał turniej Grand Prix 2000, pokonując kolejno: Masaaki Satake, Akirę Shoji, Kazuyuki Fujitę i Ihora Wowczanczyna. Był to ostatni wielki sukces Colemana, który w kolejnych latach zaliczył serie przegranych z nowymi gwiazdami Pride: w 2001 przegrał przez poddanie z Antonio Rodrigo Nogueirą, w 2004 do poddania zmusił go mistrz wagi ciężkiej Fiodor Jemieljanienko, a rok później został znokautowany przez Mirko Filipovicia.

W 2006 roku starł się z jednym z najlepszych zawodników wagi średniej, Maurício Ruą. Rua, który broniąc się przed obaleniem, upadł tak niefortunnie, iż złamał sobie rękę. Jednak Coleman tego nie zauważył, i dalej atakował krzyczącego z bólu „Szoguna”. Wtedy na ring wtargnęli koledzy Ruy z klubu Chute Boxe, z mistrzem wagi średniej Wanderleiem Silvą na czele, i wdali się w bójkę z Colemanem i jego sekundantami. Po tym zajściu Coleman przeprosił Ruę, ale nie zostały one przyjęte, a Silva wyzwał do walki wszystkich członków klubu Hammer House. W październiku 2006 roku, na pierwszej gali Pride w USA, Coleman ponownie stanął do walki z Jemieljanienką, jednak i tym razem przegrał przez poddanie.

W marcu 2008 roku został włączony do Hali Sław UFC. Wkrótce potem, w sierpniu miał zmierzyć się w swojej pierwszej od 9 lat walce w UFC z Brockiem Lesnarem, jednak wycofał się z niej z powodu kontuzji. Do rywalizacji powrócił w styczniu 2009 roku, gdy przegrał przez TKO w rewanżu z Ruą. Po kolejnej porażce w 2010 roku z rąk Randy’ego Couture’a władze UFC nie przedłużyły z Colemanem kontraktu.

Linki zewnętrzne

• Profil na sherdog.com (ang.)