Markiza wdowa de Villafranca
Markiza wdowa de Villafranca (hiszp. Marquesa viuda de Villafranca) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi (1746–1828). Przedstawia hiszpańską arystokratkę, Maríę Antonię Gonzaga Caracciolo, markizę de Villafranca[1].
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1795 |
| Medium | |
| Wymiary |
87 × 72 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Markiza de Villafranca edytuj
María Antonia Gonzaga Caracciolo (1735–1801) była córką Franciska Gonzagi, księcia del Sacro Romano Imperio i Julii de Caracciolo[2]. Należała do jednej z najbardziej wpływowych rodzin arystokratycznych epoki[3]. W 1754 poślubiła Antonia Álvareza de Toledo, markiza de Villafranca; doczekali się czworga dzieci. Owdowiała w 1773. Była inteligentną kobietą o silnym charakterze, zarządzała majątkiem swojego syna XIII księcia Alba, a po jego śmierci także majątkiem synowej, księżnej Alby[4]. Zmarła w 1801 w Madrycie[5].
Okoliczności powstania edytuj
W latach 80. XVIII w. Goya namalował liczne portrety członków rodziny i krewnych markizów de Villafranca, m.in. hrabiego Altamiry[6]. W 1795 namalował portret księcia Alby i jego żony, a następnie portret matki księcia – markizy, która miała wtedy 60 lat i od 12 lat była wdową[2].
Opis obrazu edytuj
Markiza została przedstawiona w półpostaci, siedząc w fotelu. Ma na sobie elegancki strój, na który składają się: suknia z szarego jedwabiu w niebieskie pasy, biały szal z gazy upięty broszką z niebieską wstążką i kwiatem róży. Nosi szarą pudrowaną perukę z niebieską kokardą. W rękach trzyma zamknięty wachlarz[6][3]. Dwa pierścionki i kolczyki to jedyna biżuteria, którą ma na sobie[5].
Twarz sześćdziesięcioletniej kobiety wyraża inteligencję i bystrość – malarz podkreśla cechy kobiety z powodzeniem zarządzającej rodzinnym majątkiem. Światło padające z lewej strony skupia się na lekko zaróżowionej twarzy modelki i okrywającym ramiona białym szalu. Podobnie jak w większości portretów Goi tło jest neutralne, brak punktów odniesienia w przestrzeni[4].
Portret jest wykonany z dbałością o szczegóły, zgodnie ze standardami z końca XVIII wieku[6]. Goya podkreśla godność wdowy, portret jest pełen szacunku dla jej wieku i statusu. Twarz i ręce starszej kobiety zostały namalowane z taktem tak, aby nie podkreślały jej wieku[5].
Proweniencja edytuj
Portret należał do syna markizy, księcia Alby, a po jego śmierci razem z majątkiem trafił do portretowanej. Obraz dziedziczony przez kolejnych spadkobierców trafił do Muzeum Prado w 1926[2].
Istnieje druga wersja tego portretu o wymiarach 85 x 70 cm w kolekcji spadkobierców markizy de Acapulco, według Valentína de Sambricio również pędzla Goi[4].
Przypisy edytuj
- ↑ Xavier Bray (ed.): Goya: Los Retratos. Turner Libros, 2015, s. 66. ISBN 978-84-1635-484-9.
- ↑ a b c María Antonia Gonzaga, marquesa viuda de Villafranca. www.museodelprado.es. [dostęp 2017-02-17]. (hiszp.).
- ↑ a b Ferrán Aribau, Francesc Ruidera, Lluís Altafuya, Roberto Castillo, Xavier Costaneda: Goya: su tiempo, su vida, su obra. Madrid: LIBSA, 2006, s. 303. ISBN 84-662-1405-4.
- ↑ a b c Fundación Goya en Aragón: María Antonia Gonzaga Caracciolo, marquesa de Villafranca. www.fundaciongoyaenaragon.es. [dostęp 2017-02-20]. (hiszp.).
- ↑ a b c Natacha Seseña: Goya y las mujeres. Madrid: Taurus Santillana, 2004, s. 116-119. ISBN 84-306-0507-X.
- ↑ a b c María Antonia Gonzaga Caracciolo. www.artehistoria.com. [dostęp 2017-02-21]. (hiszp.).