Marszał Wasilewski
Marszał Wasilewski (ros. Маршал Василевский) – radziecki, następnie rosyjski niszczyciel rakietowy, trzeci okręt projektu 1155 (typu Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. Służył we Flocie Północnej, pozostawał w służbie od 1983 do 2004 roku.
Marszał Wasilewski, 1986 | |
Klasa | |
---|---|
Typ |
Udałoj |
Projekt |
1155 (Friegat) |
Oznaczenie NATO |
Udaloy |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
22 kwietnia 1979 |
Wodowanie |
29 grudnia 1981 |
Marynarka Wojenna ZSRR | |
Nazwa |
Marszał Wasilewski |
Wejście do służby |
8 grudnia 1983 |
MW Rosji | |
Wejście do służby |
1991 |
Wycofanie ze służby |
2004 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
standardowa: 6930 t |
Długość |
163,5 m |
Szerokość |
19 m |
Zanurzenie |
5,2 m |
Napęd | |
COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby | |
Prędkość |
29 węzłów |
Zasięg |
5000 mil morskich przy 14 węzłach |
Uzbrojenie | |
• 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I) • 4 działka plot 30 mm AK-630M (4×I) • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV) • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII) | |
Wyrzutnie torpedowe |
8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop |
Wyposażenie | |
radar Friegat-MA, stacja hydrolokacyjna Polinom | |
Wyposażenie lotnicze | |
2 śmigłowce Ka-27PŁ | |
Załoga |
220 (29 oficerów) |
Budowa i opis techniczny
edytuj„Marszał Wasilewski” był trzecim zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)[1], znanego też od pierwszego okrętu, oraz na zachodzie, jako typ Udałoj (Udaloy)[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty 20 lutego 1978 roku[2], otrzymując nazwę na cześć marszałka Aleksandra Wasilewskiego (1895–1977). Stępkę położono 22 kwietnia 1979 roku w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 732), okręt został zwodowany 29 grudnia 1981 roku, zaś do służby wszedł 8 grudnia 1983 roku[2].
Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ[1]. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[1]. Uzbrojenie rakietowe według projektu składało się z dwóch kompleksów pocisków rakietowych bliskiego zasięgu Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie. Z powodu opóźnień dostaw, pierwsze okręty projektu 1155 nie otrzymały jednak całego przewidzianego projektem wyposażenia i „Marszał Wasilewski” nie otrzymał do końca służby wyrzutni rakiet Kinżał i ich stacji naprowadzania[4].
Okręty wyposażone były w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną[1]. „Marszał Wasilewski” był pierwszym okrętem, który otrzymał przewidzianą projektem stację radiolokacyjną Friegat-MA na maszcie rufowym, lecz nie otrzymał stacji wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym. Nie otrzymał również wyrzutni celów pozornych PK-10, a jedynie dwie PK-2[5].
Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM) i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów[6].
Służba
edytuj„Marszał Wasilewski” od 18 stycznia 1984 roku wchodził w skład Floty Północnej ZSRR, a następnie Rosji[2].
Według niepotwierdzonych informacji, ostatni raz wychodził w morze w kwietniu 1997 roku, po czym następnie pozostawał w bazie w Siewieromorsku w stanie niesprawnym z uwagi na konieczność remontu maszynowni.
W 2004 roku został wycofany z czynnej służby i przeznaczony do złomowania[7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Apalkow 2005 ↓, s. 56-57.
- ↑ a b c d Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18.
- ↑ Vego 1986 ↓, s. 34.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 56–59.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 56-59.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 61.
Bibliografia
edytuj- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).