Marvin Johnson
Marvin L. Johnson (ur. 12 kwietnia 1954 w Indianapolis[1]) – amerykański bokser, medalista olimpijski z 1972, później zawodowy mistrz świata kategorii półciężkiej.
| Pełne imię i nazwisko |
Marvin L. Johnson | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Pops | |||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
12 kwietnia 1954 | |||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||
| Wzrost |
177 cm | |||||||||
| Styl walki |
leworęczny | |||||||||
| Kategoria wagowa |
półciężka | |||||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | ||||||||||
| Liczba walk |
49 | |||||||||
| Zwycięstwa |
43 | |||||||||
| Przez nokauty |
35 | |||||||||
| Porażki |
6 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
Kariera amatorska
edytujZdobył Złote Rękawice w wadze półciężkiej w 1971 i w wadze średniej w 1972. Wziął udział w igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium, gdzie zdobył brązowy medal w wadze średniej, po zwycięstwach nad Ewaldem Jarmerem z RFN i Alejandro Montoyą z Kuby. W półfinale pokonał go przyszły mistrz olimpijski Wiaczesław Lemieszew ze Związku Radzieckiego[1].
Kariera zawodowa
edytujRozpoczął karierę boksera zawodowego w 1973. Startował w wadze półciężkiej. Wygrał pierwsze 15 walk, w tym 12 przez nokaut lub techniczny nokaut. Wśród pokonanych był m.in. Tom Bethea. 26 lipca 1977 w Filadelfii Johnson poniósł pierwszą porażkę. W walce o tytuł mistrza NABF (North American Boxing Federation) wagi półciężkiej pokonał go Matthew Franklin, znany później jako Matthew Saad Muhammad. W kolejnych siedmiu walkach Johnson zanotował sześć zwycięstw (pokonał go tylko Lottie Mwale) i 2 grudnia 1978 w Marsali na Sycylii zmierzył się o tytuł mistrza świata federacji WBC z dotychczasowym mistrzem Mate Parlovem. Wygrał przez techniczny nokaut w 10. rundzie i został nowym mistrzem świata. Stracił ten tytuł już w pierwszej obronie 22 kwietnia 1979 w Indianapolis po porażce z Matthew Saadem Muhammadem przez techniczny nokaut w 8. rundzie.
Ponownie zdobył mistrzostwo świata, tym razem federacji WBA 30 listopada 1979 w Nowym Orleanie po znokautowaniu w 11. rundzie obrońcy tytułu Víctora Galíndeza. Po raz drugi utracił pas mistrzowski w pierwszej obronie 31 marca 1980 w Knoxville, po porażce przez techniczny nokaut w 11. rundzie z Eddiem Mustafą Muhammadem. Wygrał potem trzy walki przed czasem, a 28 marca 1981 w Atlantic City znokautował go Michael Spinks.
Po tej porażce Johnson wygrał kolejnych czternaście walk, w tym dwanaście przed czasem. W następnej zmierzył się 9 lutego 1986 w Indianapolis o wakujący tytuł mistrza świata WBA w wadze półciężkiej z Lesliem Stewartem, wygrywając przez techniczny nokaut w 7. rundzie. Stał się w ten sposób pierwszym bokserem, który trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza świata w wadze półciężkiej. 20 września tego roku w Indianapolis pokonał w obronie tytułu Jeana-Marie Emebe przez techniczny nokaut w 13. rundzie, a 23 maja 1987 w Port-of-Spain przegrał rewanżową walkę o mistrzostwo z Lesliem Stewartem przez poddanie w 8. rundzie. Była to ostatnia walka zawodowa Johnsona.
Pracował później w biurze szeryfa w hrabstwie Marion[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Marvin Johnson [online], olympedia.org [dostęp 2021-07-02] (ang.).
- ↑ Shawn Murphy, Where Are They Now: MARVIN JOHNSON [online], The Sweet Science, 24 sierpnia 2009 [dostęp 2021-07-02] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Jim Amato, Marvin Johnson: Ask no quarter, give no quarter [online], Boxing News 24, 3 września 2010 [dostęp 2021-07-02] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
- Ken Hisser, Marvin Johnson - A Three Time Division Champion! [online], Doghouse Boxing, 27 sierpnia 2010 [dostęp 2013-02-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-14] (ang.).
- Shawn Murphy, Where Are They Now: MARVIN JOHNSON [online], The Sweet Science, 24 sierpnia 2009 [dostęp 2021-07-02] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (ang.).
- Marvin Johnson [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-02-02] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Johnsona [online], boxrec.com [dostęp 2013-02-02] (ang.).