Masyw kłodzko-złotostocki
Masyw kłodzko-złotostocki – sierpokształtna intruzja granitoidowa, położona na granicy między metamorfikiem wschodniej części kopuły orlicko-śnieżnickiej – metamorfikiem Lądka i Śnieżnika (dokładniej ze stanowiącą jego część strefą Złoty Stok–Skrzynka[1]; pod względem geograficznym są to Góry Złote i Krowiarki) od południowego wschodu, strukturą bardzką od zachodu oraz metamorfikiem kłodzkim od południowego zachodu.
Struktura związana z orogenezą hercyńską, powstała w paleozoiku, ok. 260-270 milionów lat temu, w trakcie plutonizmu granitoidowego. Jego apofizy sięgają w głąb Gór Bardzkich (struktury Bardzkiej) aż po Bardo.
Masyw kłodzko-złotostocki buduje południowo-wschodnią część Gór Bardzkich oraz północno-zachodni skraj Gór Złotych, zaś południowo-zachodnim krańcem wchodzi w obręb Kotliny Kłodzkiej (Wzgórza Rogówki).
Przypisy
edytuj- ↑ Stefan Cwojdziński, Uwagi o genezie i ewolucji północnej części strefy tektonicznej Złoty Stok – Skrzynka, „Kwartalnik Geologiczny”, 19 (4), 1975, s. 789–802.
Bibliografia
edytuj- Budowa geologiczna Polski, t. IV Tektonika, cz. 2 Sudety i obszary przyległe, Józef Oberc, Wydawnictwo Geologiczne, Warszawa 1972