Wikipedia

McDonnell FH Phantom

(Przekierowano z McDonnell FH-1 Phantom)

McDonnell FH Phantom – jednomiejscowy pokładowy samolot myśliwski z napędem odrzutowym o prędkości poddźwiękowej, zaprojektowany przez McDonnell Aircraft pod koniec II wojny światowej na potrzeby amerykańskiej marynarki wojennej. FH Phantom był dolnopłatem o konstrukcji metalowej i prostych skrzydłach w obrysie trapezowym, z dwoma silnikami odrzutowymi umieszczonymi w przykadłubowych częściach skrzydeł z klasycznym usterzeniem.

McDonnell FH Phantom
Ilustracja
FH-1 Phantom lotnictwa Marines
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

McDonnell

Typ

pokładowy samolot myśliwski

Załoga

1

Historia
Data oblotu

26 stycznia 1945

Lata produkcji

1946–1948

Wycofanie ze służby

1953

Liczba egz.

60 + 2 prototypy

Dane techniczne
Napęd

2 silniki turboodrzutowe Westinghouse J30-WE-20

Ciąg

7,12 kN

Wymiary
Rozpiętość

12,42 m[1]

Długość

11,81 m[1]

Wysokość

4,32 m[1]

Powierzchnia nośna

25,43 m²

Masa
Własna

3031 kg[1]

Startowa

5459 kg (maks.)[1]

Zapas paliwa

1420 l
2540 l (z dodatkowymi zbiornikami)

Osiągi
Prędkość maks.

771 km/h[1]

Prędkość przelotowa

399 km/h[1]

Prędkość wznoszenia

21 m/s[1]

Pułap praktyczny

12 525 m[1]

Zasięg

1115 km (1575 km z dodatkowymi zbiornikami)[1]

Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 wkm kal. 12,7 mm
Użytkownicy
USA
Multimedia w Wikimedia Commons

Samolot oblatany został w 1945 roku, po czym w latach 1946–1948 wyprodukowany w krótkiej serii liczącej 60 sztuk. McDonnell FH Phantom był pierwszym pokładowym samolotem myśliwskim w marynarce amerykańskiej. Nie należy go mylić z odrębną konstrukcją McDonnell Douglas F-4 Phantom II.

FH Phantom służył w dwóch operacyjnych eskadrach United States Navy i United States Marine Corps w latach 1947–49, a w jednostkach rezerwowych do 1953 roku. Samolot nigdy nie został użyty bojowo.

Historia edytuj

W 1942 roku dla lotnictwa amerykańskiej armii skonstruowano pierwszy doświadczalny samolot o napędzie odrzutowym, Bell P-59 Airacomet. W tym samym roku amerykańskie Biuro Lotnictwa marynarki wojennej (Bureau of Aeronautics) rozpoczęło poszukiwania wytwórni, mogącej podjąć się konstrukcji odrzutowego samolotu myśliwskiego spełniającego wymagania marynarki[2]. Większość wytwórni lotniczych mających doświadczenie z samolotami pokładowymi była wówczas zajęta produkcją i rozwojem samolotów na bieżące potrzeby wojenne, wobec czego skonstruowania takiego samolotu podjęła się niewielka, założona w 1939 roku firma McDonnell Aircraft Corporation[3]. 7 stycznia 1943 roku Biuro Lotnictwa złożyło McDonnellowi zamówienie na opracowanie i budowę dwóch prototypów odrzutowego myśliwca pokładowego, przeznaczonego do obrony lotniskowców, nie określając jednak parametrów, ani układu konstrukcyjnego[2]. Samolot otrzymał na tym etapie oznaczenie marynarki XFD-1[3][a]. W 1946 roku firmie McDonnell przydzielono literę H, co spowodowało zmianę oznaczenia samolotu na FH (FH-1 dla jedynego wariantu produkcyjnego)[3].

 
Seryjny FH-1 w locie

Skonstruowanie samolotu powierzono zespołowi pod kierunkiem Kendalla Perkinsa[2]. W celu zmniejszenia ryzyka i uproszczenia produkcji został wybrany prosty, konwencjonalny układ konstrukcyjny, z wyjątkiem silników[2]. Rozważano różne warianty napędu spośród projektów silników firmy Westinghouse, początkowo zakładając użycie sześciu silników o ciągu po 154 kG (1,5 kN) i średnicy 24 cm[4]. Z uwagi na ich niewystarczający ciąg, rozważano następnie zastosowanie aż ośmiu lub dziesięciu takich silników, albo czterech lub dwóch o większym ciągu – z czego najwięcej zalet miał napęd z dwoma silnikami o średnicy 48 cm[4]. Wybrano ostatecznie układ z dwoma silnikami u nasady skrzydeł, pozwalający na umieszczenie zbiorników paliwa blisko nich w kadłubie i zastosowanie krótkich dysz wylotowych, minimalizujących straty energii[5]. Ciąg prototypowych silników WE-19XB-2B wynosił 528 kG (5,18 kN), a w wersji seryjnej J30-WE-20 wzrósł do 726 kG (7,1 kN)[6]. Przy projektowaniu samolotu wykorzystano doświadczenia z pierwszego projektu wytwórni – prototypowego dwusilnikowego myśliwca o napędzie śmigłowym McDonnell XP-67 Moonbat[7]. Makieta samolotu była oceniana między 31 maja a 3 czerwca 1943 roku, a w styczniu 1944 roku rozpoczęto budowę prototypu[5]. Prace opóźniała dostępność silników i dopiero pod koniec 1944 roku prowadzono próby kołowania, z zainstalowanym tylko jednym silnikiem[5]. 2 stycznia 1945 roku prototyp wykonał krótki „podskok” nad lotniskiem, na jednym silniku[5].

 
Drugi prototyp ląduje na lotniskowcu USS „Franklin D. Roosevelt”, 21 lipca 1946 roku

26 stycznia 1945 roku skompletowany prototyp o numerze seryjnym BuNo 48235 po raz pierwszy wzleciał z lotniska Lambert Field (pilot Woodward Burke)[8]. Prototyp ten uległ później katastrofie 1 listopada na skutek awarii lotek, przy czym zginął Burke[9]. W międzyczasie, w czerwcu 1945 roku, ukończono drugi ulepszony prototyp (BuNo 48236)[10]. Po roku badań w locie przeprowadzono próby samolotu na lotniskowcu USS „Franklin D. Roosevelt” (CV-42) i w ten sposób 21 lipca 1946 roku FH Phantom został pierwszym samolotem odrzutowym, który startował i lądował na amerykańskim lotniskowcu (pilot Lt Cdr James Davidson)[9].

Jeszcze przed tym wydarzeniem, 7 marca 1945 roku marynarka złożyła zamówienie na budowę 100 samolotów pod oznaczeniem FD-1 (od 1946 roku: FH-1), ograniczone następnie w ramach cięć powojennych do 60 sztuk[9]. Wersja seryjna różniła się nieco wydłużonym o 46 cm kadłubem ze zwiększonym zapasem paliwa z 984 do 1420 l, powiększonym usterzeniem pionowym ze ściętą końcówką w miejsce zaokrąglonej oraz uproszczoną ramą wiatrochronu[11]. Pierwszy samolot seryjny wzleciał 28 października 1946 roku[12]. Dalszych serii nie zamawiano, gdyż wytwórnia McDonnell opracowała bazujący na konstrukcji Phantoma powiększony i dysponujący lepszymi osiągami samolot F2H Banshee, oblatany już w styczniu 1947 roku i zamówiony następnie w dużej serii[13].

Służba edytuj

 
FH-1 Phantomy z VF-17A na lotniskowcu USS „Saipan”, maj 1948 roku
 
FH-1 Phantom eskadry VMF-122 lotnictwa Marines

Seryjne myśliwce FH-1 Phantom dostarczano marynarce USA od stycznia 1947 do 29 maja 1948 roku[12]. Początkowo przydzielono je do eskadry VF-17A w bazie NAS Quonset Point w Rhode Island, począwszy od 23 lipca 1947 roku[12][14]. Między 1 a 5 maja 1948 roku eskadra ta odbyła próby kwalifikacyjne na lotniskowcu USS „Saipan” (CVL-48), osiągając tym samym gotowość operacyjną, jako pierwsza wyposażona w samoloty odrzutowe eskadra lotnictwa pokładowego na świecie[12][14]. 11 sierpnia 1948 roku eskadra VF-17A została przemianowana na VF-171, po czym z 16 samolotami zaokrętowana na lotniskowcu USS „Philippine Sea” (CV-47)[14]. W lutym 1949 roku eskadra została przeniesiona na lotniskowiec „Franklin D. Roosevelt”, przy czym operowała również z USS „Midway” (CV-41)[14]. Jednocześnie samoloty FH-1 otrzymało także lotnictwo korpusu piechoty morskiej – od listopada 1947 roku otrzymywała je słynna z walk na Wyspach Salomona eskadra VMF-122 w bazie Cherry Point w Północnej Karolinie, która została tym samym pierwszą eskadrą piechoty morskiej wyposażoną w samoloty z napędem odrzutowym[1]. Oprócz służby liniowej, w lotnictwie Marines utworzono na nich zespół akrobacyjny Flying Leathernecks[15].

Już w 1949 roku samolot Phantom został zastąpiony w służbie operacyjnej przez dysponującą lepszymi osiągami konstrukcję tej samej firmy F2H Banshee. Wycofywanie Phantomów z eskadry VF-171 rozpoczęło się w marcu tego roku, po czym przejściowo samoloty te otrzymała eskadra VF-172 w Jacksonville, gdzie w drugiej połowie roku zostały także wymienione na Banshee[16]. Również w 1949 roku zostały one wymienione w eskadrze VMF-122 lotnictwa Marines[16]. Poza tymi jednostkami, kilku samolotów używała eskadra marynarki VF-1L w Atlantic City (późniejsza doświadczalna VX-3)[1]. Po wycofaniu z jednostek liniowych, FH-1 do lipca 1953 roku używane były w różnych jednostkach lotniczych rezerwy marynarki na terenie kraju w celu zaznajomienia pilotów z odrzutowcami[1]. Po tej dacie zostały wycofane ze służby, aczkolwiek trzy samoloty były dalej używane ze znakami cywilnymi. Jeden był używany przez szkołę lotniczą w New Jersey, a następnie, wraz z kolejnym, przez szkołę w Fort Lauderdale/Hollywood na Florydzie aż do lat 60, zaś trzeci był używany przez laboratorium lotnicze Cornell w Buffalo[1].

Samoloty były standardowo malowane całe na kolor błyszczący granatowy (Glossy Sea Blue, błyszczący morski niebieski)[17]. Od stycznia 1947 roku w białych znakach rozpoznawczych pojawiły się czerwone paski[17]. FH-1 z dwóch eskadr operacyjnych US Navy VF-171 i VF-172 nosiły na stateczniku literę R, a z eskadry VMF-122 Marines: BC, później LC[18]. Samoloty eskadr rezerwowych nosiły różne litery na stateczniku i od około 1951 roku duży napis NAVY z nazwą miasta poniżej z tyłu kadłuba[18].

Trzy samoloty zostały zachowane w muzeach: muzeum lotnictwa Marines w Quantico, National Museum of Naval Aviation w Pensacoli i National Air and Space Museum w Waszyngtonie[1][17].

Konstrukcja edytuj

 
FH-1 ze złożonymi skrzydłami od tyłu, na lotniskowcu USS „Franklin D. Roosevelt”
 
Rysunek w 3 rzutach

Płatowiec edytuj

Samolot przedstawiał sobą jednomiejscowy dwusilnikowy całkowicie metalowy wolnonośny dolnopłat z prostymi skrzydłami i pojedynczym usterzeniem[19]. Kadłub był konstrukcji skorupowej, wykonany ze stopów aluminium, pokryty blachami nitowanymi na gładko[15]. W górnej części nosa kadłuba mieściło się uzbrojenie strzeleckie, a dalej obszerna kabina pilota, przykryta dwuczęściową osłoną kroplową ze stałym wiatrochronem, odsuwaną do tyłu i odrzucaną w razie niebezpieczeństwa[15]. Pilot dysponował dobrą widocznością z kabiny, która nie była wyposażona w fotel wyrzucany[15]. Zbiorniki paliwa zostały umieszczone w środkowej części kadłuba[5].

Skrzydła były proste, o obrysie trapezowym, z prostą krawędzią natarcia i ukośną krawędzią spływu pod kątem 13°, oraz wzniosem 4°[20]. Cięciwa skrzydeł wynosiła 3962 mm u nasady, 2286 mm w punkcie składania i 1295 mm na końcówkach[19]. W grubszej części przykadłubowej skrzydeł mieściły się silniki odrzutowe, z wlotami o nieregularnym kształcie z przodu i dyszami z tyłu. Skrzydła były wyposażone w lotki oraz w klapy krokodylowe (na centropłacie i składanych częściach)[15]. Skrzydła składały się do góry do hangarowania; rozpiętość samolotu ze złożonymi skrzydłami wynosiła 4,95 m[1]. Wysokość ze złożonymi skrzydłami wynosiła 5,13 m[21]. Powierzchnia nośna wynosiła 25,43 m²[19][b]. Usterzenie klasyczne na końcu kadłuba; statecznik poziomy o rozpiętości 4851 mm miał widoczny wznios, a jego końcówki znajdowały się na wysokości 2692 mm nad ziemią[21].

Wewnętrzne zbiorniki paliwa w kadłubie miały pojemność 1420 l (375 galonów)[19]. Można było stosować podkadłubowy konforemny odrzucany dodatkowy zbiornik paliwa o pojemności 1117 l (295 galonów)[19].

Podwozie było chowane, trójpodporowe, z kołami pojedynczymi. Podwozie główne pod skrzydłami chowane było do wnęk w centropłacie w kierunku do wewnątrz kadłuba, podwozie przednie chowane było do tyłu[13]. Samolot wyposażony był w hak do aerofiniszera pod ogonem i zaczep do katapulty. Rozstaw kół podwozia głównego wynosił 4191 mm[21].

Napęd edytuj

Napęd samolotu stanowiły dwa silniki turboodrzutowe ze sprężarką osiową Westinghouse J30-WE-20 o ciągu 1600 funtów (726 kG, 7,12 kN)[1]. W prototypie samolotu stosowano prototypową wersję tych silników WE-19XB-2B o ciągu 1165 funtów (528 kG, 5,18 kN)[5]. Do wspomagania startu można było stosować pomocnicze podczepiane silniki rakietowe (JATO)[19].

Uzbrojenie edytuj

Uzbrojenie stanowiły cztery wielkokalibrowe karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning M2 w nosie kadłuba, z 325 nabojami na lufę[15]. Pilot miał celownik Mk 23[15].

Samolot mógł przenosić pod skrzydłami osiem belek do podwieszania ośmiu niekierowanych pocisków rakietowych kalibru 127 mm HVAR, lecz były one rzadko stosowane[15].

Zobacz też edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Zgodnie z obowiązującą w tym czasie systematyką US Navy, litera X oznaczała konstrukcję doświadczalną bądź prototypową, F samolot myśliwski, litera D nazwę producenta, cyfra 1 natomiast, pierwszą konstrukcję McDonnell dla marynarki.
  2. ↑ 273,74 stopy kwadratowej. Według Francillon 1990 ↓, s. 68 – 276 stóp kw. (25,64 m²)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Francillon 1990 ↓, s. 68.
  2. ↑ a b c d Francillon 1990 ↓, s. 63.
  3. ↑ a b c Francillon 1990 ↓, s. 6-8.
  4. ↑ a b Francillon 1990 ↓, s. 64.
  5. ↑ a b c d e f Francillon 1990 ↓, s. 65.
  6. ↑ Francillon 1990 ↓, s. 65-66.
  7. ↑ Mesko 2002 ↓, s. 4-5.
  8. ↑ Francillon 1990 ↓, s. 63, 65.
  9. ↑ a b c Francillon 1990 ↓, s. 66.
  10. ↑ Francillon 1990 ↓, s. 63, 66.
  11. ↑ Francillon 1990 ↓, s. 66-68.
  12. ↑ a b c d Francillon 1990 ↓, s. 67.
  13. ↑ a b Mesko 2002 ↓, s. 10.
  14. ↑ a b c d Ginter 1981 ↓, s. 19.
  15. ↑ a b c d e f g h Mesko 2002 ↓, s. 7.
  16. ↑ a b Ginter 1981 ↓, s. 19, 26.
  17. ↑ a b c Mesko 2002 ↓, s. 8.
  18. ↑ a b Ginter 1981 ↓, s. 33.
  19. ↑ a b c d e f Ginter 1981 ↓, s. 5.
  20. ↑ Ginter 1981 ↓, s. 5, 18 (rysunek).
  21. ↑ a b c Ginter 1981 ↓, s. 18.

Bibliografia edytuj

  • René Francillon: McDonnell Douglas Aircraft since 1920: Volume II. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1990. ISBN 0-85177-828-3. (ang.).
  • Steve Ginter: McDonnell FH-1 Phantom. 1981, seria: Naval Fighters. No. 3. (ang.).
  • Jim Mesko: FH/F2H Banshee in action. Carroltton: Squadron/Signal Publications, 2002, seria: Aircraft. No. 182. ISBN 0-89747-444-9. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=McDonnell_FH_Phantom&oldid=71415293”