Mediolan-San Remo
Mediolan-San Remo, wł. Milano-Sanremo – jeden z najsłynniejszych klasycznych (jednodniowych) wyścigów kolarskich, rozgrywany corocznie w marcu; nazywany niekiedy "wiosennymi mistrzostwami świata", zaliczany do pięciu tzw. kolarskich monumentów, do których należą ponadto: Ronde van Vlaanderen, Paryż-Roubaix, Liège-Bastogne-Liège i Giro di Lombardia.
Organizatorem wyścigu jest włoski dziennik La Gazzetta dello Sport. Inauguracja miała miejsce w 1907 roku, a pierwszym zwycięzcą został Francuz Lucien Petit-Breton. Od 2005 roku decyzją UCI wyścig został włączony do cyklu ProTour. Jest to najdłuższy wyścig klasyczny rozgrywany obecnie.
Najwięcej zwycięstw w wyścigu – siedem – odniósł Belg Eddy Merckx (1966–1967, 1969, 1971–1972, 1975–1976).
Dwukrotnie w czołowej dziesiątce wyścigu był Zbigniew Spruch (3. w 1999 i 4. w 2000 roku), w 2017 zwycięzcą został Michał Kwiatkowski.
Najciekawsze edycjeEdytuj
1910
3 kwietnia 1910 r. na starcie wyścigu stanęło tylko 71 zawodników. Z powodu niepewnej pogody i zapowiedzi opadów śniegu na podjeździe Turchino Pass rozważano nawet odwołanie imprezy. Organizatorzy nie zdecydowali się na to i kolarze ruszyli na 289 kilometrową trasę. Drogi były błotniste i zmrożone, warunki pogodowe nie sprzyjały zawodnikom, którzy dzielnie walczyli na premiach.
Przed Turchino Pass spadł śnieg, a temperatura gwałtownie spadła. Na wzniesieniu do ataku ruszył obrońca tytułu, Luigi Ganna. Jego ucieczka została skasowana przez francuskiego zawodnika Eugène Christophe'a, który nie poprzestał na dogonieniu Włocha, ale sam ruszył do przodu. Na szczycie część zawodników wycofała się ze względu na skrajnie niebezpieczne warunki jazdy – na zjazdach leżało miejscami do 20 cm śniegu, co utrudniało jazdę nie tylko zawodnikom, ale nawet samochodom.
Francuz również padł ofiarą niesprzyjających warunków – po wywrotce stracił sporo pozycji, a dodatkowo dostał skurczy żołądka. Zmarznięty i ledwo trzymający się na nogach dotarł do pobliskiej gospody, gdzie przez godzinę dochodził do siebie. W tym czasie minęło go jeszcze czterech zawodników, a kilkunastu kolejnych zrezygnowało ze startu. Christophe mimo namów nie poddał się i ruszył na trasę. Przed sobą miał kilku konkurentów, których minął i na niecałe 100 km przed metą znalazł się na czele wyścigu. Miejsca tego nie oddał już do końca i wieczorem, po ponad 12 godzinach jazdy dotarł do mety. Następny finiszował Luigi Ganna, ale jego wynik nie został zaliczony, ponieważ część trasy przejechał w samochodzie. Tak więc drugie miejsce zajął Giovanni Cocchi, ze stratą godziny i minuty. Trzeci na mecie, chwilę później, zameldował się Giovanni Marchese. Czwarte (i ostatnie) miejsce przypadło Enrico Sali. Pozostali zawodnicy nie byli w stanie dojechać do San Remo. Zwycięzcę zaraz po przybyciu do celu przewieziono do szpitala, gdzie spędził miesiąc, doprowadzając do normalności odmrożone ręce i nogi[1].
1946
Wyjątkowa edycja, rozegrana tuż po wojnie. Włochy były krajem mocno zniszczonym, a La Primavera stanowiła wielkie wydarzenie sportowe i narodowe. Trasa liczyła 293 km, a trudności jej dodawał fakt, że spora część dróg nie miała jeszcze odpowiedniej nawierzchni.
Do wyścigu najbardziej przygotowywał się Il Campionissimo – Fausto Coppi. Wyścig rozpoczął się od serii ataków, celem których były nagrody pieniężne, zdobywane na premiach w miasteczkach na trasie. Coppi znalazł się w jednej z atakujących grupek już po ok. 50 km ścigania. Zdając sobie sprawę z tego, że peleton będzie go gonił, konsekwentnie przechodził z grupy do grupy, tak by przed podjazdem pod Turchino Pass znaleźć się wśród prowadzących wyścig i rozpocząć natarcie. Udało mu się zgubić wszystkich rywali (jako ostatniego Luciena Teisseire'a) i wypracować sobie dwuminutową przewagę na ponad 140 km przed metą. Mimo prób grupek kolarzy jadących za nim, "fruwającego" Coppiego nie udało się dogonić. Włoch systematycznie powiększał przewagę, wygrywając różnicą 14 minut. Drugi finiszował Lucien Teisseire, a trzeci Mario Ricci.
Mediolan-San Remo 1946 r. (nazywany czasem "wielką podróżą Coppiego") otworzył nowy rozdział ścigania w powojennej Europie. Wojna i totalitaryzmy rozdzieliły dwie sławy kolarstwa: Coppiego i Bartalego. Il Campionissimo walczył w armii włoskiej i dostał się do niewoli brytyjskiej, Bartali zaś działał w ruchu oporu. Powojenne lata ich rywalizacji na polu sportowym przyczyniły się do olbrzymiego wzrostu zainteresowania kolarstwem i pomogły w powolnym zabliźnianiu się wojennych ran.[2]
1954
Na starcie pojawiło się ponad 200 zawodników, w tym takie sławy jak Fausto Coppi (w koszulce mistrza świata), Gino Bartali, Louison Bobet czy Loretto Petrucci. Trasa wyścigu została nieco zmieniona – organizatorzy nie zdecydowali się na poprowadzenie trasy przez podjazdy Cipressa i Poggio, więc ostatnim wzniesieniem na trasie był podjazd Capo Berta, 39 km przed metą. Tam też rozpoczęło się prawdziwe ściganie. Od peletonu oderwało się 3 zawodników (m.in. Stan Ockers), którym udało się zyskać niewielką przewagę. Chwilę później kontratakował Coppi, którego tempa nie wytrzymali sprinterzy. Rozpoczęła się gonitwa, Coppi i kolarze jadący za nim za wszelką cenę chcieli dogonić prowadzącą trójkę, a zgrupowani w peletonie sprinterzy robili wszystko aby te dwie grupy powstrzymać. Zakończyło się to połączeniem obu goniących grup, tuż przed San Remo. Chwilę potem dogoniono uciekinierów i 50-osobowa grupa rozpoczęła przygotowania do sprintu.
Na ostatnim kilometrze do akcji wkroczyli sprinterzy. Najszybszy na Via Roma okazał się Rik Van Steenbergen, który przewagą kilku metrów pokonał Francuza Francisa Anastasiego. Trzecie miejsce (minimalnie przed Coppim) zajął Giuseppe Favero[3].
1992
Jeżeli masz 100 metrów przewagi na szczycie Poggio to wygrasz wyścig.
W 1992 r. to stwierdzenie próbował zakwestionować Włoch Moreno Argentin. Jego mocny atak na wspomnianym podjeździe pozwolił mu na uzyskanie niewielkiej przewagi. W pogoń ruszyła spora grupa zawodników, prowadzona przez 36-letniego Seana Kelly'ego. Argentin jechał bardzo szybko i wydawało się, że nikt nie jest w stanie mu zagrozić.
Mediolan-San Remo 1992 przeszedł do historii nie z powodu obalenia twierdzenia Kelly'ego, ale karkołomnego zjazdu w jego wykonaniu. Irlandczyk na finałowym odcinku ruszył do ataku. Początkowo jechał na czele większej grupy, jednak w połowie zjazdu udało mu się od niej oderwać. Przewaga Argentina zaczęła powoli spadać, a szaleńcza pogoń Kelly'ego zakończyła się sukcesem kilometr przed metą – tłumy kibiców i sam Argentin nie mogli uwierzyć, że Irlandczyk zniwelował różnicę. Na ostatnich metrach Kelly, jako dobry sprinter, nie miał problemów z wyprzedzeniem Włocha i jako pierwszy wpadł na metę. Tuż za uciekającą dwójką dotarła pierwsza część peletonu, z której najszybszy okazał się Johan Museeuw i to on zajął trzecie miejsce.
Było to ostatnie wielkie zwycięstwo Seana Kelly'ego w karierze[4].
Lista zwycięzcówEdytuj
- 1907 Lucien Petit-Breton Francja
- 1908 Cyrille Van Hauwaert Belgia
- 1909 Luigi Ganna Włochy
- 1910 Eugène Christophe Francja
- 1911 Gustave Garrigou Francja
- 1912 Henri Pélissier Francja
- 1913 Odile Defraye Belgia
- 1914 Ugo Agostini Włochy
- 1915 Ezio Corlita Włochy
- 1917 Gaetano Belloni Włochy
- 1918 Costante Girardengo Włochy
- 1919 Angelo Cremo Włochy
- 1920 Gaetano Belloni Włochy
- 1921 Costante Girardengo Włochy
- 1922 Giovanni Brunero Włochy
- 1923 Costante Girardengo Włochy
- 1924 Pietro Linari Włochy
- 1925 Costante Girardengo Włochy
- 1926 Costante Girardengo Włochy
- 1927 Pietro Chesi Włochy
- 1928 Costante Girardengo Włochy
- 1929 Alfredo Binda Włochy
- 1930 Michele Mara Włochy
- 1931 Alfredo Binda Włochy
- 1932 Alfredo Bovet Szwajcaria
- 1933 Learco Guerra Włochy
- 1934 Jozef Demuysere Belgia
- 1935 Giuseppe Olmo Włochy
- 1936 Angelo Varetto Włochy
- 1937 Cesarde Del Cancia Włochy
- 1938 Giuseppe Olmo Włochy
- 1939 Gino Bartali Włochy
- 1940 Gino Bartali Włochy
- 1941 Pierino Favalli Włochy
- 1942 Adolfo Leoni Włochy
- 1943 Cino Cinelli Włochy
- 1946 Fausto Coppi Włochy
- 1947 Gino Bartali Włochy
- 1948 Fausto Coppi Włochy
- 1949 Fausto Coppi Włochy
- 1950 Gino Bartali Włochy
- 1951 Louison Bobet Francja
- 1952 Loretto Petrucci Włochy
- 1953 Loretto Petrucci Włochy
- 1954 Rik Van Steenbergen Belgia
- 1955 Germain Derijcke Belgia
- 1956 Fred De Bruyne Belgia
- 1957 Miguel Poblet Hiszpania
- 1958 Rik Van Looy Belgia
- 1959 Miguel Poblet Hiszpania
- 1960 René Privat Francja
- 1961 Raymond Poulidor Francja
- 1962 Émile Daems Belgia
- 1963 Joseph Groussard Francja
- 1964 Tom Simpson Wielka Brytania
- 1965 Arie Den Hartog Holandia
- 1966 Eddy Merckx Belgia
- 1967 Eddy Merckx Belgia
- 1968 Rudi Altig Niemcy
- 1969 Eddy Merckx Belgia
- 1970 Michele Dancelli Włochy
- 1971 Eddy Merckx Belgia
- 1972 Eddy Merckx Belgia
- 1973 Roger De Vlaeminck Belgia
- 1974 Felice Gimondi Włochy
- 1975 Eddy Merckx Belgia
- 1976 Eddy Merckx Belgia
- 1977 Jan Raas Holandia
- 1978 Roger De Vlaeminck Belgia
- 1979 Roger De Vlaeminck Belgia
- 1980 Pierino Gavazzi Włochy
- 1981 Fons De Wolf Belgia
- 1982 Marc Gomez Francja
- 1983 Giuseppe Saronni Włochy
- 1984 Francesco Moser Włochy
- 1985 Hennie Kuiper Holandia
- 1986 Sean Kelly Irlandia
- 1987 Erich Maechler Szwajcaria
- 1988 Laurent Fignon Francja
- 1989 Laurent Fignon Francja
- 1990 Gianni Bugno Włochy
- 1991 Claudio Chiappucci Włochy
- 1992 Sean Kelly Irlandia
- 1993 Maurizio Fondriest Włochy
- 1994 Giorgio Furlan Włochy
- 1995 Laurent Jalabert Francja
- 1996 Gabriele Colombo Włochy
- 1997 Erik Zabel Niemcy
- 1998 Erik Zabel Niemcy
- 1999 Andrei Tchmil Belgia
- 2000 Erik Zabel Niemcy
- 2001 Erik Zabel Niemcy
- 2002 Mario Cipollini Włochy
- 2003 Paolo Bettini Włochy
- 2004 Oscar Freire Hiszpania
- 2005 Alessandro Petacchi Włochy
- 2006 Filippo Pozzato Włochy
- 2007 Oscar Freire Hiszpania
- 2008 Fabian Cancellara Szwajcaria
- 2009 Mark Cavendish Wielka Brytania
- 2010 Oscar Freire Hiszpania
- 2011 Matthew Goss Australia
- 2012 Simon Gerrans Australia
- 2013 Gerald Ciolek Niemcy
- 2014 Alexander Kristoff Norwegia
- 2015 John Degenkolb Niemcy
- 2016 Arnaud Démare Francja
- 2017 Michał Kwiatkowski Polska
- 2018 Vincenzo Nibali Włochy
- 2019 Julian Alaphilippe Francja
- 2020 Wout van Aert Belgia
Polacy w Mediolan-San RemoEdytuj
- 1990
- 57. Zenon Jaskuła
- 1991
- 44. Marek Szerszyński
- 92. Zenon Jaskuła
- 1992
- 37. Zbigniew Spruch
- 73. Jacek Bodyk
- 110. Zenon Jaskuła
- 113. Marek Szerszyński
- 1993
- 48. Zbigniew Spruch
- 1994
- 14. Zbigniew Spruch
- 74. Cezary Zamana
- 124. Andrzej Sypytkowski
- 1995
- 23. Zbigniew Spruch
- 1996
- 96. Zenon Jaskuła
- 113. Zbigniew Spruch
- 1997
- 63. Zbigniew Spruch
- 1999
- 3. Zbigniew Spruch
- 2000
- 4. Zbigniew Spruch
- 87. Dariusz Baranowski
- 144. Tomasz Brożyna
- 2001
- 142. Piotr Wadecki
- 2002
- 97. Dariusz Baranowski
- 98. Tomasz Brożyna
- 99. Zbigniew Spruch
- 2003
- 59. Zbigniew Spruch
- 2007
- 128. Michał Gołaś
- 2008
- 66. Przemysław Niemiec
- 146. Krzysztof Szczawiński
- 2010
- DNF Bartosz Huzarski
- 2012
- DNF Maciej Bodnar
- 2013
- DNF Maciej Bodnar
- DNF Michał Kwiatkowski
- 2014
- DNF Maciej Bodnar
- DNF Michał Kwiatkowski
- 2015
- 22. Maciej Paterski
- 67. Michał Kwiatkowski
- 86. Michał Gołaś
- 88. Bartłomiej Matysiak
- 98. Bartosz Huzarski
- 125. Maciej Bodnar
- 134. Adrian Kurek
- 150. Jarosław Marycz
- 153. Tomasz Kiendyś
- 2016
- 40. Michał Kwiatkowski
- 106. Bartłomiej Matysiak
- 109. Jarosław Marycz
- 118. Maciej Bodnar
- 170. Adrian Honkisz
- 173. Adrian Kurek
- 2017
- 1. Michał Kwiatkowski
- 64. Łukasz Wiśniowski
- 74. Maciej Bodnar
- 122. Tomasz Marczyński
- 2018
- 11. Michał Kwiatkowski
- 110. Maciej Bodnar
- DNF Łukasz Wiśniowski
- 2019
- 3. Michał Kwiatkowski
- 86. Łukasz Wiśniowski
- 94. Tomasz Marczyński
- 145. Michał Gołaś
- DNF Maciej Bodnar
- 2020
- 15. Michał Kwiatkowski
PrzypisyEdytuj
- ↑ Cycling Revealed_Top20Clsscs, www.cyclingrevealed.com [dostęp 2017-11-25] .
- ↑ Cycling Revealed_Top20Clsscs, www.cyclingrevealed.com [dostęp 2017-11-25] .
- ↑ Cycling Revealed_Top20Clsscs, www.cyclingrevealed.com [dostęp 2017-11-25] .
- ↑ Cycling Revealed_Top20Clsscs, www.cyclingrevealed.com [dostęp 2017-11-25] .