Mediolan-San Remo

Profil trasy wyścigu 2006

Mediolan-San Remo, wł. Milano-Sanremo – jeden z najsłynniejszych klasycznych (jednodniowych) wyścigów kolarskich, rozgrywany corocznie w marcu; nazywany niekiedy "wiosennymi mistrzostwami świata", zaliczany do pięciu tzw. kolarskich monumentów, do których należą ponadto: Ronde van Vlaanderen, Paryż-Roubaix, Liège-Bastogne-Liège i Giro di Lombardia.

Organizatorem wyścigu jest włoski dziennik La Gazzetta dello Sport. Inauguracja miała miejsce w 1907 roku, a pierwszym zwycięzcą został Francuz Lucien Petit-Breton. Od 2005 roku decyzją UCI wyścig został włączony do cyklu ProTour. Jest to najdłuższy wyścig klasyczny rozgrywany obecnie.

Najwięcej zwycięstw w wyścigu – siedem – odniósł Belg Eddy Merckx (1966–1967, 1969, 1971–1972, 1975–1976).

Dwukrotnie w czołowej dziesiątce wyścigu był Zbigniew Spruch (3. w 1999 i 4. w 2000 roku), w 2017 zwycięzcą został Michał Kwiatkowski.

Najciekawsze edycjeEdytuj

1910

3 kwietnia 1910 r. na starcie wyścigu stanęło tylko 71 zawodników. Z powodu niepewnej pogody i zapowiedzi opadów śniegu na podjeździe Turchino Pass rozważano nawet odwołanie imprezy. Organizatorzy nie zdecydowali się na to i kolarze ruszyli na 289 kilometrową trasę. Drogi były błotniste i zmrożone, warunki pogodowe nie sprzyjały zawodnikom, którzy dzielnie walczyli na premiach.

Przed Turchino Pass spadł śnieg, a temperatura gwałtownie spadła. Na wzniesieniu do ataku ruszył obrońca tytułu, Luigi Ganna. Jego ucieczka została skasowana przez francuskiego zawodnika Eugène Christophe'a, który nie poprzestał na dogonieniu Włocha, ale sam ruszył do przodu. Na szczycie część zawodników wycofała się ze względu na skrajnie niebezpieczne warunki jazdy – na zjazdach leżało miejscami do 20 cm śniegu, co utrudniało jazdę nie tylko zawodnikom, ale nawet samochodom.

Francuz również padł ofiarą niesprzyjających warunków – po wywrotce stracił sporo pozycji, a dodatkowo dostał skurczy żołądka. Zmarznięty i ledwo trzymający się na nogach dotarł do pobliskiej gospody, gdzie przez godzinę dochodził do siebie. W tym czasie minęło go jeszcze czterech zawodników, a kilkunastu kolejnych zrezygnowało ze startu. Christophe mimo namów nie poddał się i ruszył na trasę. Przed sobą miał kilku konkurentów, których minął i na niecałe 100 km przed metą znalazł się na czele wyścigu. Miejsca tego nie oddał już do końca i wieczorem, po ponad 12 godzinach jazdy dotarł do mety. Następny finiszował Luigi Ganna, ale jego wynik nie został zaliczony, ponieważ część trasy przejechał w samochodzie. Tak więc drugie miejsce zajął Giovanni Cocchi, ze stratą godziny i minuty. Trzeci na mecie, chwilę później, zameldował się Giovanni Marchese. Czwarte (i ostatnie) miejsce przypadło Enrico Sali. Pozostali zawodnicy nie byli w stanie dojechać do San Remo. Zwycięzcę zaraz po przybyciu do celu przewieziono do szpitala, gdzie spędził miesiąc, doprowadzając do normalności odmrożone ręce i nogi^[1].

1946

Wyjątkowa edycja, rozegrana tuż po wojnie. Włochy były krajem mocno zniszczonym, a La Primavera stanowiła wielkie wydarzenie sportowe i narodowe. Trasa liczyła 293 km, a trudności jej dodawał fakt, że spora część dróg nie miała jeszcze odpowiedniej nawierzchni.

Do wyścigu najbardziej przygotowywał się Il Campionissimo – Fausto Coppi. Wyścig rozpoczął się od serii ataków, celem których były nagrody pieniężne, zdobywane na premiach w miasteczkach na trasie. Coppi znalazł się w jednej z atakujących grupek już po ok. 50 km ścigania. Zdając sobie sprawę z tego, że peleton będzie go gonił, konsekwentnie przechodził z grupy do grupy, tak by przed podjazdem pod Turchino Pass znaleźć się wśród prowadzących wyścig i rozpocząć natarcie. Udało mu się zgubić wszystkich rywali (jako ostatniego Luciena Teisseire'a) i wypracować sobie dwuminutową przewagę na ponad 140 km przed metą. Mimo prób grupek kolarzy jadących za nim, "fruwającego" Coppiego nie udało się dogonić. Włoch systematycznie powiększał przewagę, wygrywając różnicą 14 minut. Drugi finiszował Lucien Teisseire, a trzeci Mario Ricci.

Mediolan-San Remo 1946 r. (nazywany czasem "wielką podróżą Coppiego") otworzył nowy rozdział ścigania w powojennej Europie. Wojna i totalitaryzmy rozdzieliły dwie sławy kolarstwa: Coppiego i Bartalego. Il Campionissimo walczył w armii włoskiej i dostał się do niewoli brytyjskiej, Bartali zaś działał w ruchu oporu. Powojenne lata ich rywalizacji na polu sportowym przyczyniły się do olbrzymiego wzrostu zainteresowania kolarstwem i pomogły w powolnym zabliźnianiu się wojennych ran.^[2]

1954

Na starcie pojawiło się ponad 200 zawodników, w tym takie sławy jak Fausto Coppi (w koszulce mistrza świata), Gino Bartali, Louison Bobet czy Loretto Petrucci. Trasa wyścigu została nieco zmieniona – organizatorzy nie zdecydowali się na poprowadzenie trasy przez podjazdy Cipressa i Poggio, więc ostatnim wzniesieniem na trasie był podjazd Capo Berta, 39 km przed metą. Tam też rozpoczęło się prawdziwe ściganie. Od peletonu oderwało się 3 zawodników (m.in. Stan Ockers), którym udało się zyskać niewielką przewagę. Chwilę później kontratakował Coppi, którego tempa nie wytrzymali sprinterzy. Rozpoczęła się gonitwa, Coppi i kolarze jadący za nim za wszelką cenę chcieli dogonić prowadzącą trójkę, a zgrupowani w peletonie sprinterzy robili wszystko aby te dwie grupy powstrzymać. Zakończyło się to połączeniem obu goniących grup, tuż przed San Remo. Chwilę potem dogoniono uciekinierów i 50-osobowa grupa rozpoczęła przygotowania do sprintu.

Na ostatnim kilometrze do akcji wkroczyli sprinterzy. Najszybszy na Via Roma okazał się Rik Van Steenbergen, który przewagą kilku metrów pokonał Francuza Francisa Anastasiego. Trzecie miejsce (minimalnie przed Coppim) zajął Giuseppe Favero^[3].

1992

„	Jeżeli masz 100 metrów przewagi na szczycie Poggio to wygrasz wyścig.	”
— Sean Kelly

W 1992 r. to stwierdzenie próbował zakwestionować Włoch Moreno Argentin. Jego mocny atak na wspomnianym podjeździe pozwolił mu na uzyskanie niewielkiej przewagi. W pogoń ruszyła spora grupa zawodników, prowadzona przez 36-letniego Seana Kelly'ego. Argentin jechał bardzo szybko i wydawało się, że nikt nie jest w stanie mu zagrozić.

Mediolan-San Remo 1992 przeszedł do historii nie z powodu obalenia twierdzenia Kelly'ego, ale karkołomnego zjazdu w jego wykonaniu. Irlandczyk na finałowym odcinku ruszył do ataku. Początkowo jechał na czele większej grupy, jednak w połowie zjazdu udało mu się od niej oderwać. Przewaga Argentina zaczęła powoli spadać, a szaleńcza pogoń Kelly'ego zakończyła się sukcesem kilometr przed metą – tłumy kibiców i sam Argentin nie mogli uwierzyć, że Irlandczyk zniwelował różnicę. Na ostatnich metrach Kelly, jako dobry sprinter, nie miał problemów z wyprzedzeniem Włocha i jako pierwszy wpadł na metę. Tuż za uciekającą dwójką dotarła pierwsza część peletonu, z której najszybszy okazał się Johan Museeuw i to on zajął trzecie miejsce.

Było to ostatnie wielkie zwycięstwo Seana Kelly'ego w karierze^[4].

Lista zwycięzcówEdytuj

1907 Lucien Petit-Breton

Francja

1908 Cyrille Van Hauwaert

Mediolan-San Remo

Spis treści

Najciekawsze edycjeEdytuj

Lista zwycięzcówEdytuj

Polacy w Mediolan-San RemoEdytuj

PrzypisyEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj