Mercedes (Formuła 1)
Mercedes – niemiecki zespół, konstruktor i dostawca silników Formuły 1, aktywny w latach 1954–1955 i od 2010 roku, po przejęciu Brawn GP. Mistrzami świata kierowców w barwach Mercedesa byli Juan Manuel Fangio, Nico Rosberg i Lewis Hamilton. Ponadto Mercedes siedmiokrotnie triumfował w klasyfikacji konstruktorów.
| ||
| ||
| Pełna nazwa | Mercedes-AMG Petronas Formula One Team (od 2020) | |
| Aktywna | 1954–1955, od 2010 | |
| Siedziba |  Brackley
| |
| Ważni ludzie | ||
| Dyrektor | Toto Wolff (od 2014) | |
| Dyrektor techniczny | James Allison (od 2017) | |
| Kierowcy | Lewis Hamilton (od 2013) Valtteri Bottas (od 2017) | |
| Kierowcy testowi | Esteban Gutiérrez (od 2017) Stoffel Vandoorne (od 2020) | |
| Inne | ||
| Debiut | Grand Prix Francji 1954 | |
| Mistrzostwa konstruktorów |
7 (2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020) | |
| Mistrzostwa kierowców |
9 (1954, 1955, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020) | |
| Strona internetowa | ||
HistoriaEdytuj
Grand PrixEdytuj
Początki marki Mercedes w sporcie są ściśle związane z osobą Emila Jellinka, który zamówił w firmie Daimler serię 36 samochodów wyścigowych, nazwanych przezeń Mercedes 35 PS. Pojazdem marki Mercedes Camille Jenatzy wygrał w 1903 roku Puchar Gordona Bennetta. W 1906 roku Mercedes wystawił fabryczny zespół na Grand Prix Francji, który tworzyli Jenatzy, Vincenzo Florio i Mariaux. Na Grand Prix Francji 1908 Mercedes przygotował nowe samochody z silnikami o pojemności 12,8 litra dla Willy Pögego i Christiana Lautenschlagera, który wygrał te zawody. W 1911 roku Ralph DePalma był drugi w Pucharze Vanderbilta, a rok później wygrał puchar. Po wyprodukowaniu nowego samochodu z silnikiem 4,5 litra Mercedes zdominował Grand Prix Francji 1914, które zwyciężył Lautenschlager przed Louisem Wagnerem i Otto Salzerem. W 1915 roku za sprawą DePalmy Mercedes zwyciężył wyścig Indianapolis 500[1].
Ze względu na przegraną Niemców w I wojnie światowej Mercedes nie był w stanie powrócić do wyścigów aż do 1922 roku, kiedy to Giulio Masetti wygrał przedwojennym egzemplarzem wyścig Targa Florio. W latach 1923–1924 Mercedes wystawiał swoje samochody w Indianapolis 500 i wyścigach Grand Prix, z czego zrezygnował do śmiertelnym wypadku Louisa Zborowskiego w Grand Prix Włoch 1924. Po połączeniu się z Daimlerem i utworzeniu w 1926 roku nowej marki Mercedes-Benz, nowy prezes Wilhelm Kissel zatrudnił Alfreda Neubauera na stanowisko dyrektora działu wyścigowego. Początkowo firma korzystała z modelu SSK, który uczestniczył m.in. w wyścigu 24h Le Mans i którym Rudolf Caracciola wygrał w 1931 roku Grand Prix Niemiec i Avusrennen[1].
W 1933 roku Hans Niebel otrzymał zlecenie zaprojektowania nowego samochodu Grand Prix, czego efektem był model W25. Ten samochód wygrał w swoim debiucie, co miało miejsce w Eifelrennen w 1934 roku. W tamtym sezonie Mercedes zwyciężył ponadto w Grand Prix Włoch i Grand Prix Hiszpanii. W sezonie 1935 rywalizujący Mercedesami Rudolf Caracciola i Luigi Fagioli wygrali łącznie dziesięć wyścigów, a mistrzostwo Europy zdobył wówczas Caracciola. W 1937 roku Caracciola za sprawą zaprojektowanego przez Rudolfa Uhlenhauta modelu W125 zdominował sezon. Niemiec zdobył mistrzostwo również w sezonie 1938, rywalizując modelem W154[1].
Formuła 1Edytuj
x.JPG)
Po zakończeniu II wojny światowej Mercedes stracił większość fabryk. Mimo to w 1951 roku Neubauer wystawił trzy przedwojenne samochody w wyścigach Formuły Libre w Argentynie. Zachęcony nowymi przepisami Formuły 1 ograniczającymi pojemność silnika do 2,5 litra, Neubauer zatrudnił mistrza świata Juana Manuela Fangio i wystawił trzy Mercedesy W196 na Grand Prix Francji 1954. Mercedes odniósł podwójne zwycięstwo w debiucie, ponieważ ten wyścig wygrał Fangio przed Karlem Klingiem. Ponadto w sezonie 1954 Fangio wygrał jeszcze trzy inne wyścigi i zdobył tytuł mistrzowski. W roku 1955 nowym kierowcą zespołu został Stirling Moss. Swój trzeci tytuł zdobył wówczas Fangio, wygrywając cztery wyścigi, zaś wicemistrzem został Moss[2]. Jednakże po tragedii w wyścigu 24h Le Mans, w wyniku której zginęło ponad 80 osób, Mercedes wycofał się ze sportów motorowych[1].
W latach 1954–1955 Mercedes uczestniczył w dwunastu wyścigach, z czego wygrał dziewięć[2].
Powrót do Formuły 1Edytuj
W listopadzie 2009 roku Mercedes ogłosił powrót do Formuły 1 po wykupieniu wspólnie z Aabar Investments 75,1% udziałów w Brawn GP. Tytularnym sponsorem zespołu został Petronas, a jego szefem pozostał Ross Brawn. Kierowcami zostali Nico Rosberg z Williamsa oraz powracający do Formuły 1 po przerwie Michael Schumacher. Z uwagi na brak rozwoju w sezonie 2009, model MGP W01 nie okazał się tak udany, jak jego poprzednik. W 2010 roku Mercedes zajął czwarte miejsce w klasyfikacji konstruktorów, wyraźnie ustępując Red Bullowi, McLarenowi i Ferrari. Co więcej, charakterystyka pojazdu nie odpowiadała Schumacherowi, który został zdominowany przez Rosberga. W sezonie Rosberg zdobył trzy podia i prawie dwa razy więcej punktów od Schumachera. Pod koniec roku Mercedes wykupił od Rossa Brawna pozostałe udziały w zespole[2]. W sezonie 2011 Mercedes wciąż nie był w stanie nawiązać walki z czołowymi trzema zespołami, ponadto jego kierowcy nie zdobyli wówczas żadnego podium[3].
Przed startem sezonu 2012 kontrowersyjnym elementem stał się tylny spojler modelu F1 W03, bezskutecznie oprotestowany przez Red Bulla i Lotusa[4]. Tym samochodem Rosberg wygrał Grand Prix Chin, co było pierwszym zwycięstwem Mercedesa w Formule 1 od 1955 roku. Brak regularności spowodował jednak, iż Mercedes zajął piąte miejsce w klasyfikacji[2][5]. W trakcie sezonu Schumacher ogłosił zakończenie kariery. Miejsce Niemca w Mercedesie zajął Lewis Hamilton[6].
Przed sezonem 2013 w zespole doszło do wielu zmian personalnych. Jeszcze w 2011 roku nowymi pracownikami Mercedesa zostali projektanci: Aldo Costa i Geoff Willis[7], a na początku 2013 roku Toto Wolff zastąpił długoletniego pracownika Mercedesa, Norberta Hauga[8]. Mercedes F1 W04 okazał się konstrukcją bardziej udaną od poprzednich. Rosberg i Hamilton wywalczyli tym pojazdem trzy zwycięstwa i dziewięć podiów, a Mercedes zdobył wicemistrzostwo knstruktorów, ulegając jedynie Red Bullowi[2][9]. Pod koniec sezonu Brawn opuścił zespół, a role kierownicze objęli w Mercedesie Toto Wolff i Paddy Lowe[10].
Przepisy na sezon 2014 znosiły wolnossące silniki 2,4 litra na rzecz turbodoładowanych hybrydowych jednostek o pojemności 1,6 litra[11]. Najlepszym samochodem w tych okolicznościach okazał się Mercedes F1 W05 Hybrid, który zdominował mistrzostwa. Hamilton wygrał jedenaście wyścigów, a Rosberg pięć[12]. Brytyjczyk zdobył swój drugi tytuł w klasyfikacji kierowców, zaś Mercedes – pierwszy w klasyfikacji konstruktorów[2]. Oparty na F1 W05[13] model W06 Hybrid również był wyraźnie najszybszym samochodem sezonu 2015, a Hamilton i Rosberg wygrali wówczas łącznie szesnaście wyścigów[14]. W 2016 roku Mercedes ponownie był najszybszym samochodem, ustanawiając takie rekordy Formuły, jak najwięcej zwycięstw, pole positions, podiów i punktów w sezonie[15]. Mistrzostwo w klasyfikacji kierowców zdobył Nico Rosberg, który pięć dni po tym sukcesie zakończył karierę[16]. Jego miejsce w Mercedesie zajął Valtteri Bottas[17].
W sezonie 2017 doszło do wielu zmian w aerodynamice samochodów, mających na celu ich przyspieszenie[18]. W tych warunkach czwarte mistrzostwo z rzędu w klasyfikacji konstruktorów zdobył Mercedes. Ponadto mistrzem świata został Lewis Hamilton, który dziewięciokrotnie zwyciężył. Najpoważniejszym konkurentem Hamiltona był wówczas jednak Sebastian Vettel z Ferrari, który stracił do Brytyjczyka 46 punktów. Bottas zajął trzecie miejsce w klasyfikacji[19]. Rok później Hamilton zdobył kolejny tytuł, wygrywając jedenaście wyścigów. Bottas nie zdołał jednak wygrać ani razu i zajął piąte miejsce w klasyfikacji[20]. W sezonie 2019 mistrzem świata został Hamilton, a drugie miejsce w klasyfikacji zajął Bottas; kierowcy ci wygrali wówczas łącznie piętnaście wyścigów[21]. W używanym w sezonie 2020 modelu F1 W11 EQ Performance zastosowany został innowacyjny system DAS[22]. Hamilton ponownie zdobył tytuł mistrza świata, a Bottas zakończył sezon na drugim miejscu. Ponadto w trakcie sezonu w Mercedesie zadebiutował George Russell, który zastąpił Hamiltona w Grand Prix Sakhiru[23].
Dostawca silnikówEdytuj
W 1992 roku Mercedes zlecił firmie Ilmor zaprojektowanie silnika dla debiutującego w Formule 1 Saubera. Jednostka, oficjalnie nazwana „Sauber”, okazała się udana i w 1994 Mercedes oficjalnie wszedł do sportu jako dostawca silników Saubera, zakupując również część udziałów w Ilmorze. W 1995 roku Mercedes nawiązał długoletnie partnerstwo z McLarenem. Zwycięstwo Davida Coultharda w Grand Prix Australii 1997 było pierwszym triumfem Mercedesa jako dostawcy silników. W latach 1998–1999 Mika Häkkinen zdobył tytuł mistrza świata kierowców, a w 1998 roku McLaren został także mistrzem konstruktorów. W 2005 roku Mercedes przejął pełną kontrolę nad firmą Ilmor[24]. W 2008 tytuł mistrza świata zdobył ścigający się samochodem McLaren-Mercedes Lewis Hamilton, a 2009 rok później tytuły zdobyli Jenson Button i Brawn-Mercedes[25].
Wyniki w Formule 1Edytuj
Tabela przedstawia wyniki kierowców fabrycznego zespołu Mercedesa w Formule 1. Pogrubiona czcionka oznacza mistrzostwo świata.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d Mercedes-Benz, GrandPrix.com [dostęp 2021-01-09].
- ↑ a b c d e f Mercedes, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Mercedes F1 W02, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Jonathan Noble, FIA rejects claims that Mercedes's rear wing is illegal, Autosport, 22 marca 2012 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Mercedes F1 W03, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Andrew Benson, Lewis Hamilton to leave McLaren after signing Mercedes contract, BBC Sport, 28 września 2012 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ John Beamer, Why Hamilton and Mercedes could surprise in 2013, RaceFans, 14 stycznia 2013 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Keith Collantine, Haug to step down at Mercedes, RaceFans, 13 grudnia 2012 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Mercedes F1 W04, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Andrew Benson, Eddie Jordan, Ross Brawn to leave Mercedes at the end of the current F1 season, BBC Sport, 20 października 2013 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Simon Strang, FIA rubber-stamps new 1.6-litre V6 engine plans to be introduced in 2014, Autosport, 29 czerwca 2011 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Mercedes F1 W05, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Pete Gill, Lewis Hamilton struggling to tell the difference between the W05 and the W06, Sky Sports, 4 lutego 2015 [dostęp 2021-01-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-23].
- ↑ Mercedes F1 W06, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ The 2016 season in numbers, Formula 1, 16 grudnia 2016 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Andrew Benson, Nico Rosberg retires: World champion quits Formula 1 five days after title win, BBC Sport, 2 grudnia 2016 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Andrew Benson, Valtteri Bottas to partner Lewis Hamilton at Mercedes in 2017 season, BBC Sport, 16 stycznia 2017 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Will Tyson, Side-by-side: How the 2017 rules will change F1 design, RaceFans, 10 maja 2016 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ 2017, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ 2018, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ 2019, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Andrew Benson, Formula 1: Mercedes revolutionary 'DAS' steering remains banned for 2021, BBC Sport, 31 marca 2020 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ 2020, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Ilmor Engineering, GrandPrix.com [dostęp 2021-01-09].
- ↑ Mercedes, Stats F1 [dostęp 2021-01-09].