Metro w Mińsku

metro

Metro w Mińsku (biał. Мінскі метрапалітэн, ros. Минский метрополитен) – system metra w Mińsku, będący jedynym systemem kolei podziemnej na Białorusi. Został on uruchomiony w 1984 roku i składa się z trzech linii o długości 40,8 km, na których zlokalizowano 33 stacje pasażerskie i 2 techniczne.

Metro w Mińsku
metro
Logotyp
ilustracja
Państwo

 Białoruś

Lokalizacja

Mińsk

Operator

Minsktrans[1]

Liczba linii

3[2]

Lata funkcjonowania

od 1984

Dzienna
liczba pasażerów

600 tys. (2020)[3]

Roczna
liczba pasażerów

219 mln (2020)[3]

Infrastruktura
Schemat sieci
Układ linii metra w Mińsku
     Linia nr 1      Linia nr 2      Linia nr 3
Długość sieci

40,8 km[4]

Liczba stacji

33[4]

Tabor
Liczba pojazdów

79[5]

Strona internetowa

Historia edytuj

 
Stacja Uruczcza oddana do użytku w 2007 roku

Decyzję o budowie metra w stolicy Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej podjęto 4 lutego 1977. 3 maja 1977 rozpoczęła się budowa, a 4 listopada rozpoczęto drążenie tunelu od stacji Park Czaluskincau. 30 czerwca 1984 oddano do użytku niespełna 8-kilometrowy odcinek pierwszej linii, na którym znalazło się 8 stacji pasażerskich oraz stacja techniczna. 31 grudnia 1986 linia została wydłużona o kolejne 2 km[6].

W 1985 roku rozpoczęto budowę drugiej linii, której pierwszy 6-kilometrowy odcinek z 6 stacjami oddano do użytku w roku 1990. Do 2005 roku linia była czterokrotnie przedłużana, dodatkowo w 2003 roku otwarto na jej końcu stację techniczną[6].

Po zakończeniu budowy 2. linii przystąpiono do dalszej rozbudowy 1. linii. Nowe odcinki otwierano w 2007, 2012 i 2014 roku[6].

W marcu 2014 rozpoczęto budowę trzeciej linii metra, która będzie łączyła południe miasta z północnym wschodem za pośrednictwem centrum, tworząc dwa nowe punkty przesiadkowe do istniejących linii[7][8]. W 2017 roku zamówiono 10 nowych pociągów (6 sztuk 4-członowych i 4 sztuki 5-członowe) w mińskich zakładach Stadlera[8]. Pierwszy odcinek trzeciej linii składający się z 4 stacji otwarto 7 listopada 2020[2].

Chronologia
Data Linia Odcinek lub stacja
30 czerwca 1984 1 Instytut kulturyMaskouskaja [1]
31 grudnia 1986 1 MaskouskajaUschod [1]
31 grudnia 1990 2 Traktarny zawodFrunzienskaja [1]
28 maja 1991 2 Pierszamajskaja [4]
3 lipca 1995 2 FrunzienskajaPuszkinskaja [1]
7 listopada 1997 2 Traktarny zawodAutazawodskaja [1]
5 września 2001 2 AutazawodskajaMahilouskaja [1]
7 listopada 2005 2 PuszkinskajaKamiennaja Horka [1]
7 listopada 2007 1 UschodUruczcza [1]
7 listopada 2012 1 Instytut kulturyPiatrouszczyna [1]
3 lipca 2014 1 PiatrouszczynaMalinauka [1]
7 listopada 2020 3 Kawalskaja SłabadaJubilejnaja Płoszcza [2]

Wypadki edytuj

30 maja 1999 w przejściu podziemnym prowadzącym do stacji Niamiha doszło do wybuchu paniki, w wyniku której zginęły 53 osoby. Powodem histerii była gwałtowna burza i opad gradu, przed którym w przejściu postanowili się schronić uczestnicy festiwalu piwa odbywającego się nad Świsłoczą[1].

11 kwietnia 2011 na stacji Kastrycznickaja doszło do wybuchu bomby, w którym zginęło 15 osób, a kolejnych 200 zostało rannych. Dwóch sprawców tego zamachu zostało skazanych na śmierć i rozstrzelanych[1].

Charakterystyka edytuj

 
Sierp i młot na stacji Płoszcza Lenina

Metro jest otwarte dla pasażerów od 5:30 do 0:40. Codziennie realizowanych jest ponad 1000 kursów[5]. Stacje mińskiego metra są położone stosunkowo płytko – od 10 do 17 m pod ziemią. Najgłębsza stacja metra to Jubilejnaja Płoszcza, położona na zielonej linii i będąca stacją przesiadkową na czerwoną linię. Głębokość tej stacji wynosi 25 metrów[6][1].

Wszystkie stacje są monitorowane, część stacji jest również wyposażona w schodołazy gąsienicowe służące do transportu po schodach osób na wózkach inwalidzkich[5].

Linie edytuj

 
Docelowy układ linii

Mińskie metro obecnie składa się z trzech linii[4]. Pierwsza, niebieska linia łączy południowy zachód miasta, dzielnicę Malinauka, z dzielnicami Uschod i Uruczcza położonymi na północnym wschodzie Mińska. Większość stacji tej linii ulokowano pod Aleją Niepodległości - główną ulicą Mińska. Na niebieskiej linii są dwie stacje przesiadkowe: Płoszcza Lenina - przesiadka na zieloną linię, oraz Kastrycznickaja - przesiadka na czerwoną linię.

Druga linia metra, czerwona, łączy zachodnie dzielnice Mińska - Czerwony Bor, Kuncauszczyna - z południowo-wschodnią częścią miasta, dzielnicą Szabany. Na czerwonej linii są dwie stacje przesiadkowe: Frunzienskaja - przesiadka na zieloną linię, oraz Kupałauskaja - przesiadka na niebieską linię.

Trzecia linia, zielona, docelowo powinna połączyć południową część miasta, dzielnicę Kurasouszczyna, z północnym wschodem - dzielnicą Zialony Łuh. Aktualnie do użytku oddano tylko cztery stacje zielonej linii, w tym dwie stacje przesiadkowe: Wakzalnaja - przesiadka na niebieską linię, oraz Jubilejnaja Płoszcza - przesiadka na czerwoną linię. Aktualnie trwa budowa kolejnych trzech stacji zielonej linii metra w kierunku południowym. Według planów budowniczych, kolejne stacje zostaną oddane do użytku pod koniec 2023 roku[9]. W przyszłości planuje się budowę czwartej linii. Docelowa długość wszystkich linii ma wynieść 77 km i ma na nich znaleźć się 58 stacji[10].

Numer Kolor Nazwa Data otwarcia Długość Liczba stacji
1 niebieski Maskouskaja (Маскоўская) 30 czerwca 1984 19,2 km 15 [1][4]
2 czerwony Autazawodskaja (Аўтазаводская) 31 grudnia 1990 18,1 km 14 [1][4]
3 zielony Zielenałużskaja (Зеленалужская) 7 listopada 2020 3,5 km 4 [2][4]
Łącznie 40,8 km 33

Tabor edytuj

Metro w Mińsku dysponuje 390 wagonami, z których skompletowano 73 składy pięciowagonowe i 6 składów czterowagonowych. Średnia prędkość handlowa wynosi 41 km/h, a częstotliwość pociągów w szczycie wynosi 2 minuty[5].

Informacja pasażerska edytuj

 
Nazwa stacji w dwóch językach

Na stacjach stosowane jest nazewnictwo w języku białoruskim oraz rosyjskim. Nazwy w języku rosyjskim stosowane są głównie na starszych stacjach. Nawigacja i zapowiedzi głosowe podawane są w języku białoruskim i angielskim.

W 2014 roku na Białorusi odbyły się mistrzostwa świata w hokeju na lodzie. Z tego powodu w metrze pojawiły się tablice informacyjne z nazwami stacji zapisanymi w alfabecie łacińskim oraz tymczasowo zapowiedzi głosowe wygłaszane były również w języku angielskim[1]. Od 2017 te zapowiedzi zostały zwrócone na stałe.

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q Jacek Modrzejewski. Tramwaje i metro w Mieście Słońca. „Świat Kolei”. 3/2015, s. 43-47. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  2. a b c d Mińsk inauguruje trzecią linię metra, transport-publiczny.pl, 6 listopada 2020 [dostęp 2020-11-11].
  3. a b Как думаете, какие станции метро самые загруженные? Вот ответ от подземки. [dostęp 2021-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-26)].
  4. a b c d e f g UrbanRail.Net > Europe > Belarus>Minsk Metro, urbanrail.net [dostęp 2016-05-02] (ang.).
  5. a b c d Метро сегодня. metropoliten.by. [dostęp 2021-01-27]. (biał.).
  6. a b c d История развития метрополитена. metropoliten.by. [dostęp 2016-05-03]. (biał.).
  7. Mińsk: Ruszyła budowa trzeciej linii metra, rynek-kolejowy.pl, 21 marca 2014 [dostęp 2016-05-02].
  8. a b Stadler dostarczy pociągi dla linii nr 3 metra w Mińsku, infotram.pl, 2 listopada 2017 [dostęp 2017-12-30].
  9. Стало известно, когда в Минске появятся еще три станции метро, realty.tut.by, 16 stycznia 2021 [dostęp 2021-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-21] (ros.).
  10. Перспективы развития, metropoliten.by [dostęp 2016-05-02] (biał.).

Linki zewnętrzne edytuj