Mezoarchaik
era eonu archaicznego
Mezoarchaik (ang. Mesoarchean)
- w sensie geochronologicznym: trzecia era archaiku, trwająca 400 milionów lat (od 3200 do 2800 milionów lat temu). Mezoarchaik jest młodszy od paleoarchaiku a starszy od neoarchaiku.
Tabela stratygraficzna | |||
|
- w sensie chronostratygraficznym: trzeci eratem eonotemu archaicznego, wyższy od paleoarchaiku a niższy od neoarchaiku.
W erze tej trwało rozrastanie się kontynentów, pojawiły się pierwsze ruchy górotwórcze. Atmosfera ziemska nie zawierała jeszcze tlenu, składała się głównie z azotu, amoniaku, metanu oraz dwutlenku węgla. Oceany zawierały natomiast jony żelaza. Wtedy też powstało złoto wydobywane w Południowej Afryce, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych oraz Australii, a także południowoafrykańskie złoża antymonu[1].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Witold Mizerski, Jan Żukowski: Tablice geograficzne. Warszawa: Adamantan, 2008, s. 64. ISBN 978-83-7350-121-8.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Tabela stratygraficzna opublikowana przez International Commission on Stratigraphy (2013) (ang.)