Michał Jastrzębski (duchowny)

litewski i polski duchowny ewangelicko-reformowany

Michał Józef Jastrzębski (ur. 29 września 1859 w Izabelinie koło Wołkowyska[1], zm. 16 czerwca 1938 w Wilnie) – polski duchowny ewangelicko-reformowany, superintendent Jednoty Wileńskiej (1902–1938).

Michał Jastrzębski
superintendent
ilustracja
Kraj działania

II Rzeczpospolita

Data i miejsce urodzenia

29 września 1859
Izabelin

Data i miejsce śmierci

16 czerwca 1938
Wilno

Miejsce pochówku

Cmentarz ewangelicki w Wilnie

Superintendent Jednoty Wileńskiej
Okres sprawowania

1902–1938

Proboszcz
Okres sprawowania

1888–1938

Wyznanie

ewangelicko-reformowane

Kościół

Jednota Wileńska

Diakonat

9 listopada 1888

Życiorys edytuj

Urodził się jako syn Stanisława Jastrzębskiego[1] – pastora sprawującego posługę na terenie izabelińskiej parafii reformowanej, i Zofii z Chudzyńskich[1].

Po ukończeniu gimnazjum w Słucku, naukę kontynuował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu w Dorpacie[1]. W czasie studiów został przyjęty w poczet korporacji akademickiej "Konwent Polonia".

W 1888 roku ordynowano go na diakona, po kilku miesiącach objął funkcję proboszcza w Wilnie, którą sprawował do śmierci. Troszczył się o terytorialny rozrost parafii wileńskiej, sprawował opiekę nad kalwińskimi ośrodkami w Ostaszynie, Datnowie, Brześciu nad Bugiem, Mińsku i Kojdanowie. W 1893 ożenił się z Felicją Aleksandrą Kmita[1].

Angażował się w życie religijne Czechów wołyńskich, sprawując posługę duchową w Michałówce i Boratynie na Wołyniu.

W 1905 roku to m.in. dzięki jego twardej postawie ponownie wprowadzono język polski do urzędowych czynności kościelnych na terenie Litwy.

Od 1907 roku sprawował urząd superintendenta generalnego Kościoła Ewangelicko-Reformowanego Synodu Wileńskiego. W 1919 roku został superintendentem Jednoty wileńskiej, przyczynił się do powrotu do przedrozbiorowego ustroju kościoła reformowanego, sprzeciwiając się połączeniu Jednoty wileńskiej z Kościołem Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie.

W dwudziestoleciu międzywojennym był obiektem krytyki prasy oraz warszawskiego środowiska kalwinów ze względu na praktyki rozwodowe Jednoty wileńskiej.

Udzielał się społecznie na terenie Wileńszczyzny: od 1906 roku był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie, działał również w Polskiej Macierzy Szkolnej.

Od 1920 roku należał do zarządu Towarzystwa Miłośników Historii Reformacji im. Jana Łaskiego, sprawował funkcję redaktora naczelnego dwumiesięcznika "Szlakiem Reformacji", od 1898 roku publikował też w „Zwiastunie Ewangelickim”.

Zmarł w nocy 15/16 czerwca 1938[2]. Został pochowany na wileńskim cmentarzu ewangelickim na Pohulance.

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 296.
  2. Zgon dostojnika Kościoła Ewangelicko-Reformowanego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 135 z 18 czerwca 1938. 

Bibliografia edytuj

  • Polski Słownik Biograficzny, Tom XI, Warszawa 1964–65 [uwaga: zawiera błędy!]* Szlakiem Reformacji 3 (1938) nr 4 [poświęcony ks. M.J.]