Michał Szerszeniewicz
Michał Jan Szerszeniewicz (ur. 5 lutego 1897 w Wieliczce, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego.
 kapitan żandarmerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 5 lutego 1897 w Wieliczce, rodzinie Piotra i Antoniny z Nadzyńskich[1][2][3]. W latach 1913–1914 był członkiem Związku Strzeleckiego w Limanowej[4].
Od 14 września 1914 walczył w szeregach 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich[4]. 15 listopada 1915 został zwolniony z Legionów i wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[5]. Od 2 maja 1917 ponownie w Legionach Polskich[5]. W 1918 był w II Korpusie Polskim w Rosji[4]. 11 maja 1918 w bitwie pod Kaniowem dostał się do niemieckiej niewoli[1] i został osadzony w obozie jeńców w Güstrow[5].
Od 24 lutego 1919 służył w Żandarmerii Okręgu Generalnego Warszawa[4], a od 1922 w 1 Dywizjonie Żandarmerii w Warszawie[1]. Absolwent Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 15 sierpnia 1928 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1928 i 4. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 3 Dywizjonu Żandarmerii w Grodnie[6][7]. Pełnił służbę na stanowisku dowódcy plutonu żandarmerii Lida[2][8]. W lipcu 1929 został przeniesiony do kadry oficerów żandarmerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Dywizjonu Szkolnego Żandarmerii w Grudziądzu[9]. Od 1 stycznia 1930 służył w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu na stanowisku instruktora 4. kompanii[10][11][2]. 2 grudnia 1930 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 4. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[12]. Z dniem 30 stycznia 1934 został przesunięty w CWŻand. z 1. do 3. kompanii[13]. W październiku 1934 został przeniesiony do 1 Dywizjonu Żandarmerii na stanowisko dowódcy plutonu żandarmerii Dęblin[14][15][16]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 2. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[17][18]. 24 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji, objął stanowisko szefa służby żandarmerii 28 Dywizji Piechoty[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[20][21][2]
- Krzyż Walecznych[22][23]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”[24]
- Brązowy Krzyż Zasługi[22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Medal Zwycięstwa[8]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[25]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 535.
- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-03]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-03]..
- ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości : Szerszeniewicz Michał. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-02-03].
- ↑ a b c Suliński 2015 ↓, s. 138.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1928, s. 274, 283.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 668, 678.
- ↑ a b Suliński 2015 ↓, s. 139.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 196.
- ↑ Suliński 1996 ↓, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 291, 824.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 340.
- ↑ Suliński 1996 ↓, s. 34.
- ↑ Suliński 2015 ↓, s. 57, 58, jako por. Michał Szerszunowicz.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 269.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 834.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 556.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 284.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 199.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 291.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-03]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 54.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-03]..
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Jan Suliński: Historia szkół Żandarmerii w latach 1918–1995. Rys historyczno-organizacyjny. Warszawa: 1996.
- Jan Suliński: Żandarmeria DOK I – Warszawa w latach 1918–1944. Mińsk Mazowiecki: Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, 2015. ISBN 978-83-63700-18-8.