Mieczysłau Hiruć
Mieczysłau Iwanawicz Hiruć (biał. Мечыслаў Іванавіч Гіруць, ros. Мечислав Иванович Гируть, Mieczisław Iwanowicz Girut′; ur. 11 maja 1936 w Szkiłądziszkach) – białoruski polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1995–2000 zastępca przewodniczącego Białoruskiej Partii Agrarnej.
| Pełne imię i nazwisko |
Mieczysłau Iwanawicz Hiruć |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 maja 1936 |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
Partia Agrarna, frakcja agrariuszy |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
| Przewodniczący Grodzieńskiej Obwodowej Rady Deputowanych | |
| Okres |
od 1993 |
| Przewodniczący Wołkowyskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego | |
| Okres |
od 1971 |
| Przynależność polityczna | |
| Zastępca przewodniczącego Białoruskiej Partii Agrarnej | |
| Okres |
od 1995 |
| Przynależność polityczna | |
Życiorys edytuj
Młodość i praca edytuj
Urodził się 11 maja 1936 roku we wsi Szkiłądziszki, w powiecie oszmiańskim województwa wileńskiego II Rzeczypospolitej. Ukończył Białoruską Państwową Akademię Gospodarstwa Wiejskiego. W latach 1955–1958 służył w szeregach Armii Radzieckiej. W latach 1958–1959 pracował jako prelegent partyjny w Oszmiańskim Komitecie Rejonowym Komunistycznej Partii Białorusi (KPB). W latach 1959–1963 był I sekretarzem Oszmiańskiego Komitetu Rejonowego Komsomołu. W latach 1963–1969 pełnił funkcję przewodniczącego kołchozu „Swoboda” w rejonie oszmiańskim. W latach 1969–1971 pracował jako II sekretarz Lidzkiego Komitetu Rejonowego KPB. W latach 1971–1975 był przewodniczącym Wołkowyskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1975–1983 pełnił funkcję I sekretarza Wołkowyskiego Komitetu Rejonowego KPB. W latach 1983–1992 pracował jako I zastępca przewodniczącego Grodzieńskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego. W 1993 roku był przewodniczącym Grodzieńskiej Obwodowej Rady Deputowanych[1].
Działalność parlamentarna edytuj
W pierwszej turze wyborów parlamentarnych 14 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji ze smorgońskiego wiejskiego okręgu wyborczego nr 143[2]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[3]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Rolnych i Rozwoju Socjalnego Wsi[4], był przywódcą frakcji agrariuszy i członkiem Prezydium Rady Najwyższej. W latach 1995–2000 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Białoruskiej Partii Agrarnej. W lutym 1996 roku wszedł w skład Narodowego Komitetu Wykonawczego – „gabinetu cieni” utworzonego przez opozycję. Pełnił funkcję przewodniczącego Grodzieńskiego Komitetu Regionalnego. W czasie kryzysu konstytucyjnego w 1996 roku był w opozycji wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki[1]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[5].
Życie prywatne edytuj
Mieczysłau Hiruć jest żonaty, ma dwoje dzieci[1]. W 1995 roku mieszkał w Grodnie[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kto… ↓, s. 92
- ↑ a b Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных 14 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-17)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №31-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-31)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
Bibliografia edytuj
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.