Mieczysław Wierzejski

Mieczysław Wierzejski (ur. 16 lutego^?/28 lutego 1892 w Derebczynie, poległ 8 czerwca 1920 pod Głębokiem) – polski działacz niepodległościowy, podporucznik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Mieczysław Wierzejski

porucznik
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1892 Derebczyn
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1920 okolice Głębokiego
Przebieg służby
Lata służby	1915–1920
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski, 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”
Stanowiska	dowódca 3 kompanii karabinów maszynowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 28 lutego 1892 r. w Derebczynie w powiecie jampolskim na Podolu jako syn Hipolita i Marii z Wierzchowskich. Wychowano go w duchu patriotycznym, w jego rodzinie byli uczestnicy powstania styczniowego. Pozostawał pod silnym wpływem starszego brata Witolda Kazimierza Wierzejskiego, znanego działacza niepodległościowego i akademickiego w Kijowie. Kształcił się w III Gimnazjum Klasycznym w Kijowie, z którego został usunięty z „wilczym biletem” za konspiracyjną działalność w polskiej organizacji uczniowskiej. Pomimo zdanych egzaminów trzykrotne próby uzyskania świadectwa maturalnego nie przyniosły skutku. Rosyjskie władze oświatowe odmawiały mu jego wydania. Podjął pracę w Oddziale Kijowskim Warszawskiego Towarzystwa Asekuracyjnego.

Wstąpił do Związku Walki Czynnej i organizował werbunek do Związku Strzeleckiego oraz prowadził działania w celu zdobycia środków na zakup broni i podręczników wojskowych. W 1915 r. wcielono go do armii rosyjskiej. Został skierowany do Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie. Po ukończeniu skróconego kursu wojennego służył m.in. w 124 Woroneskim pułku piechoty, 676 Zieńkowskim pułku piechoty oraz w sztabie 20 Korpusu Piechoty. W lipcu 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, zaangażował się w organizację 1 pułku strzelców i czasowo pełnił obowiązki dowódcy kompanii. Uczestniczył w ciężkich walkach z bolszewikami pod Toszczycą i Rohaczewem. Gen. Józef Dowbor-Muśnicki oceniał go jako spokojnego i sumiennego oficera oraz dobrego organizatora. Wierzejski współdziałał z pułkownikiem Leopoldem Lisem-Kulą w celu ratowania korpusu od likwidacji. Po jego rozwiązaniu w 1918 r. udał się do Kijowa. Polska Organizacja Wojskowa skierowała go stamtąd do Warszawy, gdzie brał udział w rozbrajaniu garnizonu niemieckiego.

W grudniu 1918 r. zaciągnął się do 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, ukończył kurs karabinów maszynowych w Jabłonnie i jako dowódca 3 kompanii karabinów maszynowych uczestniczył w szlaku bojowym pułku. Poległ w dniu 8 czerwca 1920 r. w okolicach wsi Markowo i Protasy Jakóbieńskie, prowadząc natarcie w kierunku rzeki Auty. Pochowano go 10 czerwca 1920 r. na cmentarzu w pobliskim Głębokiem.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości (1934)
• Krzyż Walecznych

Bibliografia

• Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości, „Monitor Polski”, 1934, nr 6, poz. 12.
• Fularski Mieczysław, Zarys historji wojennej 21-go Warszawskiego Pułku Piechoty, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1929.
• Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa 1934.
• Piłatowicz Józef, Biogram Witolda Kazimierza Wierzejskiego, [w:] Inżynierowie polscy w XIX i XX wieku, t. VII: 100 najwybitniejszych polskich twórców techniki, pod red. tegoż, wydawnictwo Retro-Art., Warszawa 2001, ISBN 83-87992-15-1.
• Wierzejski Witold Kazimierz, Fragmenty z dziejów polskiej młodzieży akademickiej w Kijowie 1834-1920, Instytut Józefa Piłsudskiego, Warszawa 1939.