Miesierka

rodzaj pszczół samotnic z rodziny miesierkowatych

Miesierka, miesiarka[3] (Megachile) – rodzaj owadów z rodziny miesierkowatych (Megachilidae) z rzędu błonkoskrzydłych. W Polsce reprezentowany przez ok. 20 gatunków. Największe osiągają prawie 2 cm, ale większość ma około 1 cm. Samice zbierają pyłek kwiatowy na szczoteczkę brzuszną na spodzie odwłoka, przy okazji zapylając wiele roślin, w tym wiele motylkowych, zwłaszcza komonicę.

Miesierka
Megachile[1]
Latreille, 1802[2]
Ilustracja
Miesierka lucernówka
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

tchawkodyszne

Gromada

owady

Rząd

błonkoskrzydłe

Podrząd

trzonkówki

Infrarząd

żądłówki

Nadrodzina

Apoidea

(bez rangi) pszczoły
Rodzina

miesierkowate

Rodzaj

miesierka

Typ nomenklatoryczny

Xylocopa muraria Fabricius, 1804 (= Apis parietina Fourcroy, 1785)

U tego rodzaju na przednich skrzydłach występują dwie komórki kubitalne, mniej więcej jednakowej wielkości. Golenie i pierwszy człon tylnych stóp są pokryte krótkimi włoskami. Między pazurkami brak poduszeczek. Część twarzowa płaska (bez wyrostka). Żuwaczki mocne, zwykle czterozębne. Odwłok spłaszczony grzbieto-brzusznie. Całe ciało zwykle gęsto pokryte włoskami w kolorze czarnym z partiami w kolorze żółtym lub białym.

Samica miesierki z odciętym kawałkiem liścia, który zostanie użyty przy budowie gniazda.
Samica miesierki z widoczną szczoteczką brzuszną do zbierania pyłku
Opuszczone kokony miesierki

Samice większości polskich gatunków z przyciętych liści (np. brzozy) przygotowują misterne tutki, do których składają jaja i materiały zapasowe (pyłek i nektar). Całość przymykają okrągłym zamknięciem z liścia. W momencie przygotowywania tutek najłatwiej je zauważyć (czerwiec) – wyglądają jakby frunęły na latawcu z liścia. Tutki budują i ukrywają w szczelinach, w ziemi, w drewnie - w korytarzach wygryzionych przez larwy innych owadów, między zmurszałym drewnem a ziemią, w inspektach i skrzynkach balkonowych na kwiaty oraz w pustych łodygach roślin. Część gatunków zamiast liści używa do budowy gniazda innych materiałów, np. żywicy[4]. Larwy jesienią budują brunatne kokony, w których zimują. W kolejnym roku przepoczwarczają się i opuszczają gniazda.

Podział systematyczny edytuj

Do rodzaju należą następujące gatunki[1]:

Przypisy edytuj

  1. a b Megachile, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. P.A. Latreille: Histoire naturelle des fourmis, et recueil de mémoires et d'observations sur les abeilles, les araignées, les faucheurs, et autres insectes. Paris: De l’impr. de Crapelet, 1802, s. 434. (fr.).
  3. Encyklopedia pszczelarska. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1989.
  4. Megachile ericetorum Lepeletier,1841 | BWARS [online], www.bwars.com [dostęp 2022-03-06].

Bibliografia edytuj

  • Pławilszczikow N. Klucz do oznaczania owadów, PWRiL, Warszawa 1972
  • Świat zwierząt, MULTICO i PWRiL, Warszawa 1991, ISBN 83-09-01551-8