Mike Tyson
Mike Tyson, właśc. Michael Gerald Tyson (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański bokser. Jest dwukrotnym mistrzem świata wszechwag zawodowców (w latach 1986–1990 i w 1996). Pozostaje najmłodszym mistrzem świata w tej kategorii w historii boksu zawodowego, którym został w wieku 20 lat, 4 miesięcy i 22 dni; zdobył mistrzostwo świata czterech najważniejszych federacji bokserskich: World Boxing Council, World Boxing Organization, International Boxing Federation i World Boxing Association. Panował jako niekwestionowany mistrz świata w wadze ciężkiej. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Znany później jako The Baddest Man on the Planet. Tyson wygrał swoje 19 pierwszych profesjonalnych walk nokautem, a 12 z nich już w pierwszej rundzie. Jest pierwszym bokserem wagi ciężkiej, który jednocześnie posiadał tytuły WBA, WBC i IBF. W swojej karierze pokonał 11 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej[1]. Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Bokserskich i Światowej Galerii Bokserskiej (The International Boxing Hall of Fame oraz The World Boxing Hall of Fame).
Tyson w Los Angeles w czerwcu 2019 | |
Pełne imię i nazwisko |
Michael Gerald Tyson |
---|---|
Pseudonim |
Mike Tyson |
Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1966 |
Obywatelstwo | |
Wzrost |
178 cm |
Masa ciała |
99 kg |
Styl walki |
peek-a-boo |
Trenowany przez | |
Debiut |
6 marca 1985 |
Federacja | |
Kategoria wagowa |
ciężka |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
58 |
Zwycięstwa |
50 |
Przez nokauty |
44 |
Przez decyzje |
5 |
Porażki |
6 |
Nieodbyte |
2 |
Strona internetowa |
Wczesne życie
edytujUrodził się 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku[2]. Jego matką była Lorna z domu Smith (ur. 1927, zm. 1982)[3]. Jego certyfikat urodzenia jako ojca wymienia Percella Tysona[4], który w tym czasie przebywał na Jamajce. Mężczyzną, który został przedstawiony Tysonowi jako biologiczny ojciec, był Jimmy “Curlee” Kirkpatrick (ur. 1924, zm. 28 października 1992)[5]. Mike Tyson rzadko widywał Kirkpatricka. Dorastał w niebezpiecznej dzielnicy Brownsville[4] razem z o pięć lat starszym bratem Rodneyem[6] i o dwa lata starszą siostrą Denise Annette “Niecy” (ur. 14 czerwca 1964, zm. 21 lutego 1990)[7].
Mike Tyson deklarował, że w wieku ośmiu lat został zgwałcony przez mężczyznę i że to wydarzenie miało ogromny wpływ na jego styl życia. Miał sobie wówczas postanowić, że będzie twardy wobec świata i już nikt więcej nie będzie mu dokuczał[8].
W dzieciństwie hobbystycznie opiekował się gołębiami. Twierdził, że pierwszy raz wdał się w bójkę w wieku dziesięciu lat, kiedy inne dziecko zabiło jednego z jego gołębi[9].
W dzieciństwie Tyson należał do gangów ulicznych[2]. W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego Tryon School dla chłopców. W 1979 pracujący w zakładzie instruktor boksu[10], Bobby Stewart[2], zauważył umiejętności i potencjał Tysona, w związku z czym oddal go pod opiekę Cusowi D'Amato, byłemu trenerowi Floyda Pattersona, mistrza świata wagi ciężkiej w boksie zawodowym[10].
W późniejszym okresie Tyson uczył się w liceum Catskill High School, ale został z niego wydalony w 1982 za liczne wykroczenia[10].
Kariera bokserska
edytujStyl walki
edytujMike Tyson stosował taktykę defensywy zwaną peek-a-boo, której nauczył go Cus D'Amato[10]. Polega ona na trzymaniu pięści blisko na wysokości oczu lub ust i osłanianiu twarzy przedramionami. Ciało boksera kołysze się na boki, unikając ciosu. Jednocześnie bokser wyczekuje odpowiedniego momentu do ataku[11].
Miał 178 cm wzrostu[12] i ważył mniej niż 100 kg. Miał zatem mniejszą budowę ciała, niż przeciętny bokser wagi ciężkiej. Nadrabiał te braki szybkością i agresją[2]. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike[13]. Tyson trenował 7 dni w tygodniu od 5:00 rano do 20:00[11].
Kariera amatorska (1982–1985)
edytujW 1981, jako amator, zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Jednego ze swoich przeciwników, Joe Corteza, pokonał w dziewięć sekund przez nokaut. W 1982 ponownie zdobył złoty medal olimpijski juniorów. Tym razem pokonał jednego ze swoich przeciwników w osiem sekund[14]. W 1984 Cus D'Amato został prawnym opiekunem Tysona, ale zmarł rok później na zapalenie płuc[10]. Również w 1984 Tyson wygrał turniej US national Golden Gloves heavyweight championships[15]. Jako amator wygrał 24 walki i przegrał 3[2].
Kariera zawodowa (1985–2005)
edytujJako bokser zawodowy debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszym przeciwnikiem był Hector Mercedes[16], którego pokonał w pierwszej rundzie przez nokaut[10]. Swoje pierwsze 19 zawodowych walk wygrał przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie[17].
22 listopada 1986 pokonał ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej WBC, Trevora Berbicka, przez nokaut w drugiej rundzie[2]. Tym samym został najmłodszym mistrzem świata wszechwag w historii boksu zawodowego[13]. Miał wtedy 20 lat, 4 miesiące i 22 dni[18]. Wkrótce po tym, 7 marca, pokonał mistrza WBA Jamesa Smitha, a 1 sierpnia mistrza IBF Tony'ego Tuckera[2]. Tym samym Mike Tyson został uznany za niekwestionowanego mistrza świata przez trzy najważniejsze federacje bokserskie[13].
Stracił tytuł niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej 11 lutego 1990, przegrywając walkę z lżejszym przeciwnikiem, Jamesem „Busterem” Douglasem, który pokonał go technicznym nokautem w dziesiątej rundzie. Była to pierwsza przegrana w karierze zawodowej Tysona[19]. Następnie wygrał cztery kolejne walki, lecz wtedy jego kariera bokserska została przerwana z powodu osadzenia w zakładzie karnym w 1992 za gwałt na uczestniczce konkursu piękności[2]. Wyszedł na wolność 25 marca 1995 i powrócił do kariery bokserskiej[20]. Analitycy zwracali uwagę na spadek formy boksera po wyjściu z więzienia. Sam Tyson twierdził, że już nie trenował i nie przykładał się[21].
16 marca 1996 pokonał Franka Bruno w walce o mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[10], a 7 września Bruce'a Seldona w walce o mistrzostwo WBA[22]. Jednym z kolejnych pretendentów do tytułu WBC był Lennox Lewis. Tyson odmówił z nim walki, w związku z czym Lewis pozwał go za naruszenie warunków kontraktu. Sąd przyznał Lewisowi rację[23], w związku z czym 24 września Tyson zwakował mistrzostwo WBC[20].
9 listopada 1996 bronił mistrzostwa WBA w walce przeciwko Evanderowi Holyfieldowi, który pokonał go technicznym nokautem w jedenastej rundzie. Była to druga przegrana Tysona w jego karierze. Walka rewanżowa Tysona i Holyfielda miała miejsce 28 czerwca. Tym razem Tyson został zdyskwalifikowany za dwukrotne ugryzienie przeciwnika w ucho[10]. W związku z tym incydentem musiał zapłacić 3 miliony dolarów i na jakiś czas odebrano mu bokserską licencję[24]. Tyson tłumaczył, że ugryzienie ucha było odwetem za to, że Holyfield uderzył go głową powyżej oka. Sędzia Mills Lane uznał jednak, że uderzenie było przypadkowe[10]. Wiele lat później Tyson przyznał, że w czasie drugiej walki z Holyfieldem był pod wpływem narkotyków[21].
W październiku 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Wygrał w trzeciej rundzie, ale później komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany[2].
Jego walka przeciwko mistrzowi świata Lennoxowi Lewisowi była trudna do zaplanowania. Obaj byli związani kontraktem z innymi stacjami telewizyjnymi i innymi promotorami boksu. W czasie jednej z konferencji prasowych Tyson zaatakował fizycznie Lewisa. Na pewien czas ponownie stracił bokserską licencję[2]. Do ich starcia doszło 8 czerwca 2002 w Pyramid Arena w miejscowości Memfis[25]. Lewis dwukrotnie przewrócił przeciwnika i ostatecznie znokautował go, wygrywając walkę w ósmej rundzie[2].
Swoje dwie ostatnie walki przegrał: 30 lipca 2004 przeciwko Danny'emu Williamsowi[26] i 11 czerwca 2005 przeciwko Kevinowi McBride'owi[27]. Po tych walkach zdecydował się zakończyć karierę bokserską[2]. U schyłku kariery ważył 106 kg[28].
Walki pokazowe (po 2006)
edytujW 2006 ogłosił, że wyrusza w światową trasę, w czasie której stoczy serię walk pokazowych. Wpływy z trasy miały mu pomóc w spłaceniu długów. Jego pierwszym przeciwnikiem był Corey Sanders. Walka spotkała się z nieprzychylnym odbiorem publiczności i skłoniła Tysona do rezygnacji z kontynuowania trasy[29]. Dopiero w 2020 stoczył swoją drugą walką pokazową. Została ona zorganizowana przez World Boxing Council. Przeciwnikiem Tysona był Roy Jones Jr, a starcie zakończyło się remisem[30]. W marcu 2021 Tyson ogłosił, że kolejną walkę pokazową stoczy 29 maja 2021. Media spekulowały, że jego przeciwnikiem może być Evander Holyfield, lecz nie zostało to potwierdzone[31].
Wrestling
edytujWWE
edytujMike Tyson wielokrotnie angażował się w promowanie wrestlingu i firmy WWF, znanej później jako WWE[32].
23 lutego 1990 miał być sędzią specjalnym w pojedynku między Hulkiem Hoganem, a Randym Savage'em, ale został zastąpiony przez Bustera Douglasa po tym, jak został przez niego pokonany i przegrał niekwestionowane mistrzostwo świata wagi ciężkiej[32].
19 stycznia 1998, jeden dzień po gali Royal Rumble, prezes WWF Vince McMahon wystąpił w ringu wspólnie z Tysonem, aby ogłosić, że bokser będzie specjalnym sędzią w walce na WrestleManii 14. Segment został przerwany przez wrestlera Stone Cold Steve'a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób. Wtedy McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie[33]. Tydzień przed WrestleManią Tyson ogłosił, że dołączy do tag teamu D-Generation X i połączy siły z mistrzem WWE Shawnem Michaelsem[32]. Gala Wrestlemania 14 odbyła się 29 marca. Stone Cold Steve Austin zmierzył się z Shawnem Michaelsem, a sędzią specjalnym był Mike Tyson[34]. Austin pokonał przeciwnika i przejął mistrzostwo WWF. Po walce Mike Tyson znokautował protestującego Michaelsa i na konferencji prasowej oświadczył wspólnie z Austinem, że od początku współpracowali ze sobą[35].
11 stycznia 2010 Shawn Michaels chciał pogodzić się z Tysonem w odcinku WWE Raw. Tyson tymczasem stał się heelem i połączył siły z Chrisem Jericho. Razem zmierzyli się przeciwko Shawnowi Michaelsowi i Triple H-owi. Jednak w trakcie pojedynku Tyson zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi, znokautował go i pomógł wygrać przeciwnikom[32].
W 2012 Triple H i Shawn Michaels wprowadzili go do galerii sławy WWE Hall of Fame[36]. W tym samym roku w grze WWE '13 pojawiła się grywalna postać Mike'a Tysona[37].
AEW
edytuj23 maja 2020 wziął udział w gali wrestlingu Double or Nothing organizowanej przez All Elite Wrestling. Zaprezentował wówczas nowe mistrzostwo AEW TNT Championship i nadzorował walkę o pas mistrzowski między Codym Rhodesem, a Lance’em Archerem. Przeszkadzał Jake'owi Robertsowi, który próbował interweniować w walkę, aby pomóc Archerowi. Na koniec wręczył mistrzostwo zwycięzcy, Rhodesowi[38]. Pojawił się również w najbliższym kolejnym odcinku AEW Dynamite, w którym wdał się w kłótnię i przepychankę z Chrisem Jericho[39].
Filmografia
edytujRok | Tytuł | Rola | Dodatkowe informacje |
---|---|---|---|
2019 | Reality Queen! | On sam | |
A Madea Family Funeral | Roy | ||
2018 | Kickboxer: Odwet | Briggs | |
Public Disturbance | Barry Black | ||
Gui mi 2 | Dragon | ||
2017 | Tour de doping | On sam | Film telewizyjny |
Chiński łącznik | Kabbah | ||
2016 | Niefortunna przeprowadzka | James Clown | |
Bokser z Brooklynu | Mike | ||
2015 | Ekipa (film) | On sam | |
Ip Man 3 | Frank | ||
2014–2018 | Mike Tyson Mysteries | On sam | Serial animowany |
2014 | Franklin & Bash | On sam | Odcinek: Love Is the Drug |
2013 | Straszny film 5 | On sam | |
Jak poznałem waszą matkę | On sam | Odcinek: Bad Crazy | |
Prawo i porządek: sekcja specjalna | Reggie Rhodes | Odcinek: Monster's Legacy | |
2011 | The Cookout 2 | Griller | |
Kac Vegas w Bangkoku | On sam | ||
Breaking In | On sam | Odcinek: 21.0 Jump Street | |
2010 | Ekipa (serial) | On sam | Odcinek: Bottoms Up |
2009 | Kac Vegas | On sam | |
2006 | Rocky Balboa | On sam | |
2004 | Milion za noc | On sam | |
1999 | Czarne i biale | On sam | |
Kumpel do bicia | On sam | ||
1988 | D.C. Follies | On sam | Odcinek: Mike Tyson Gives Words of Wisdom to Reagan and Gorbachev for World Peace |
1987 | Webster | On sam | Odcinek: The K.O. Kid |
Źródło: IMDb[40], Filmweb[41] |
Inne media
edytujW październiku 1987 ukazała się promowana jego nazwiskiem gra bokserska na konsolę NES Mike Tyson's Punch-Out!! W grze Mike Tyson był głównym bossem[42].
Po zakończeniu kariery sportowej wrócił do hobby z dzieciństwa[9], jakim była hodowla gołębi. W swojej posesji w Phoenix miał ich ponad 300. Jego hodowli został poświęcony film wyprodukowany przez Animal Planet[21].
W 2008 premierę miał film dokumentalny Tyson Jamesa Tobacka, poświęcony życiu Mike'a Tysona i częściowo przez niego wyprodukowany. Film został pokazany na festiwalu filmowym Cannes[43].
W 2012 podjął współpracę z reżyserem Spikiem Lee i debiutował na scenie ze swoim występem solowym Mike Tyson: Undisputed Truth, poświęconym historii jego życia osobistego i zawodowego. Wkrótce zaczął wystawiać swój spektakl na Broadwayu[44] w Imperial Theatre. W 2013 jego występ został wyemitowany przez HBO. W Polsce tytuł monodramu został przetłumaczony na Mike Tyson szczery do bólu[45].
W listopadzie 2013 ukazała się jego autobiografia Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times[46].
W 2020 ukazała się jego biografia Poskromić bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona, wydana nakładem Wydawnictwa SQN.
Problemy z prawem
edytujTyson był wielokrotnie oskarżany sądownie o przemoc fizyczną i werbalną oraz o napastowanie seksualne[10].
W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego[10].
12 grudnia 1988 Sandra Miller oskarżyła Tysona o molestowanie i poniżenie w nowojorskim klubie nocnym. Sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].
15 grudnia 1988 Lori Davis oskarżyła Tysona o molestowanie w tym samym klubie nocnym, w którym miał miejsce incydent z Sandrą Miller. 1 listopada 1990 sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].
9 kwietnia 1989 oskarżono go o trzykrotne uderzenie pomocnika parkingowego otwartą ręką przed klubem nocnym w Los Angeles, po tym, jak poprosił Tysona o wyprowadzenie Mercedesa z miejsca zarezerwowanego dla właściciela klubu. Zarzuty zostały potem oddalone z powodu braku współpracy świadków[10].
18 lipca 1991 spotkał się z Desiree Washington, uczestniczką konkursu piękności Afroamerykanek Miss Black America. Oboje spędzili poranek w pokoju hotelowym boksera. Cztery dni później Washington pozwała Tysona za gwałt. 10 lutego 1992 bokser został uznany winnym gwałtowi i dwóch innych przestępstw seksualnych. 26 marca 1992 został skazany na 10 lat więzienia, w tym 2 lata w zawieszeniu. Nigdy nie przyznał się do winy. Wyrok został wykonany w trybie natychmiastowym w stanie Indiana. Tyson został osadzony w więzieniu Indiana Youth Center przy Plainfield w stanie Indiana. 8 maja 1992, do jego wyroku doliczono 15 dni za zastraszanie strażnika i złe sprawowanie. Mike Tyson wyszedł na wolność wcześniej, 25 marca 1995, za dobre sprawowanie[10].
24 września 1996 zwakował mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[20] z powodu nakazu sądowego. Został skazany za naruszenie warunków kontraktu, odmawiając walki z głównym pretendentem do tytułu, Lennoxem Lewisem[23].
5 lutego 1999 został dwukrotnie skazany na dwa lata więzienia za napaść na dwóch kierowców po wypadku drogowym w 1998. Sędzia Stephen Johnson zawiesił wszystkie kary więzienia z wyjątkiem jednego roku. Tyson został również ukarany grzywną w wysokości 5000 dolarów amerykańskich i skazany na dwa lata w zawieszeniu po zwolnieniu z więzienia. Osadzono go w Maryland, w zakładzie karnym Montgomery County Detention Center. 20 lutego za niewłaściwe zachowanie został ukarany pobytem w izolatce, gdzie spędził sześć dni[10].
22 sierpnia 2000 został ukarany grzywną w wysokości 187 500 dolarów amerykańskich za fizyczne opieranie się decyzji sędziego (siłowo odsunął sekundanta, wywracając go, po czym usiłował kontynuować walkę) po wygranej walce przeciwko Lou Savarese'owi.[10].
W 2007 odsiedział dwudziestoczterogodzinny wyrok więzienia za posiadanie narkotyków i jazdę pod ich wpływem[2]. Otrzymał łagodny wyrok w zamian za zgłoszenie się na kurację odwykową[21].
Życie prywatne
edytujPartnerki i dzieci
edytuj9 lutego 1988 w Nowym Jorku ożenił się z aktorką Robin Givens[10]. W maju kobieta poroniła[47]. 17 czerwca Givens i jej rodzina oskarżyli Tysona o fizyczne znęcanie się nad nią. 7 października kobieta złożyła podanie o rozwód[10].
2 maja 1990 Natalie Fears urodziła syna i wskazała Mike'a Tysona jako ojca, żądając od niego alimentów. Bokser nazwał niemowlę D’Amato, na cześć swojego trenera i ojca zastępczego Cusa D’Amato. Badania krwi ostatecznie wykazały jednak, że Mike Tyson nie jest jego biologicznym ojcem[47].
Pierwsze dziecko miał z Kimberly Scarborough. Była to urodzona w 1990 córka, którą bokser nazwał Mikey Lorna Tyson[47].
19 kwietnia 1997[47] w Bethesdzie w stanie Indiana zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner[48]. Z tego związku urodziła się dwójka dzieci: córka Rayna (ur. 14 lutego 1996) i syn Amir (ur. 5 sierpnia 1997). W 2002 Tysonowi urodził się syn Miguel Leon. Tożsamość matki Miguela Leona Tysona została zatajona przed opinią publiczną. 14 stycznia 2003 Tyson i Turner rozwiedli się[47].
W 2005 jemu i Sol Xochitl urodziła się córka Exodus Tyson. Zginęła w wieku czterech lat 26 maja 2009 z powodu wypadku, jaki miała w czasie zabawy na bieżni w domu swojej matki. Zaplątała się w zwisający przewód i udusiła się. Została natychmiast odwieziona do szpitala, ale umarła następnego dnia[47].
6 czerwca 2009 poślubił Lakihę Spicer. To małżeństwo Mike Tyson opisał jako zmieniające jego życie na lepsze. Przypisuje żonie uratowanie go przed życiem w rozpaczy. Oboje poznali się, gdy początkujący bokser miał 18 lat i od tego czasu wielokrotnie okazjonalnie się spotykali. Razem mają córkę Milan (ur. 25 grudnia 2008) i syna Morocco (ur. 25 stycznia 2011)[47].
Wiara
edytujW czasie odbywania kary więzienia między 1992 a 1995 nawrócił się na Islam[49][50] i przyjął muzułmańskie imię Malik Abdul Aziz[51]. W październiku 2014 w wywiadzie dla Howarda Sterna potępił islamskich ekstremistów[52].
Problemy finansowe
edytujW 2003 Tyson ogłosił bankructwo i przyznał, że ma 34 miliony dolarów długu. Według analityków Tyson w ciągu całej swojej kariery zarobił w przybliżeniu 400 milionów dolarów amerykańskich[2]. Na liście jego wierzycieli było między innymi sześć firm prawniczych, którym był winny 600 tysięcy dolarów amerykańskich. Był też winien 173 706 dolary jubilerowi z Las Vegas za złoty łańcuch pokryty 80 karatami diamentów. Mordechai Yerushalmi nie wziął pieniędzy od razu, bo Tyson był jego stałym klientem[53]. W 2010 nadal utrzymywał, że ma mało pieniędzy[21]. Sam Tyson jako jednego z winnych jego problemów z płynnością finansową wymienił promotora boksu Don Kinga[54].
Problemy psychiczne i uzależnienia
edytuj4 września 1988 uderzył samochodem marki BMW w drzewo. Gazeta „New York Daily News” podała do informacji, że była to próba samobójcza spowodowana nierównowagą chemiczną w mózgu[10].
13 października 1998 był badany psychicznie w celu ustalenia czy nadaje się do powrotu do kariery bokserskiej. Badania wykazały, że cierpi na zaburzenia depresyjne i ma niską samoocenę[10].
Przez znaczną część życia miał problemy z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków[55]. W 2007 został skazany za jazdę samochodem pod wpływem marihuany[2] i zgłosił się na kurację odwykową[21]. W marcu 2011 w programie The Ellen DeGeneres Show oświadczył, że udało mu się przezwyciężyć alkoholizm i przeszedł na weganizm[56]. W sierpniu 2013 przyznał jednak, że skłamał i był na skraju śmierci z powodu alkoholizmu[57]. W grudniu 2013 oświadczył, że robi postępy w walce z nałogiem, ale zrezygnował z diety wegańskiej[58].
Lista walk w boksie
edytujLegenda:
- DQ – dyskwalifikacja
- KO – nokaut
- MD – decyzja większości sędziów
- NC – uznane za nieodbyte
- PTS – walka zakończona na punkty
- RSC – walka zatrzymana przez sędziego
- RSCO – walka zatrzymana przez sędziego z powodu zdeklasowania przeciwnika
- RTD – techniczna decyzja sędziów
- SD- niejednogłośna decyzja sędziów
- TKO – techniczny nokaut
- UD – jednogłośna decyzja sędziów
- WO – walkower
Walki zawodowe
edytujLp. | Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Data | Miejsce | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|---|---|
58 | Przegrana | 50-6 (2) | Kevin McBride | RTD | 11 czerwca 2005 | Waszyngton, Capital One Arena, | |
57 | Przegrana | 50-5 (2) | Danny Williams | KO | (dts) | 20 lipca 2004Louisville, Kentucky | |
56 | Wygrana | 50-4 (2) | Clifford Etienne | KO | (dts) | 22 lutego 2003Memphis, Tennessee | |
55 | Przegrana | 49-4 (2) | Lennox Lewis | KO | (dts) | 8 stycznia 2002Memphis, Tennessee | Nieudana próba zdobycia mistrzostw IBF, WBA i WBC. |
54 | Wygrana | 49-3 (2) | Brian Nielsen | RTD | (dts) | 13 października 2001Kopenhaga, Dania | |
53 | NC | 48-3 (2) | Andrzej Gołota | NC | (dts) | 20 października 2000Auburn Hills, Michigan | Początkowo Tyson wygrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem Marihuany[60]. |
52 | Wygrana | 48-3 (1) | Lou Savarese | TKO | (dts) | 24 czerwca 2000Glasgow, Szkocja | |
51 | Wygrana | 47-3 (1) | Julius Francis | TKO | (dts) | 29 stycznia 2000Manchester, Anglia | |
50 | NC | 46-3 (1) | Orlin Norris | NC | (dts) | 23 października 1999Las Vegas, Nevada | Norris nie był w stanie kontynuować walki z powodu kontuzji kolana[61]. |
49 | Wygrana | 46-3 | Francois Botha | KO | (dts) | 16 stycznia 1999Las Vegas, Nevada | |
48 | Przegrana | 45-3 | Evander Holyfield | DQ | (dts) | 28 stycznia 1997Las Vegas, Nevada | Został zdyskwalifikowany za gryzienie ucha Holyfielda[62]. |
47 | Przegrana | 45-2 | Evander Holyfield | TKO | (dts) | 9 listopada 1996Las Vegas, Nevada | Stracił mistrzostwo WBA, wcześniej zrzekł się mistrzostwa WBC. |
46 | Wygrana | 45-1 | Bruce Seldon | TKO | (dts) | 7 września 1996Las Vegas, Nevada | Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship. |
45 | Wygrana | 44-1 | Frank Bruno | TKO | (dts) | 16 marca 1996Las Vegas, Nevada | Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship. |
44 | Wygrana | 43-1 | Buster Mathis Jr. | KO | (dts) | 16 grudnia 1995Filadelfia, Pensylwania | |
43 | Wygrana | 42-1 | Peter McNeeley | DQ | (dts) | 19 sierpnia 1995Las Vegas, Nevada | McNeely został zdyskwalifikowany po tym jak jego menedżer wszedł na ring[63]. |
42 | Wygrana | 41-1 | Donovan Ruddock | UD | (dts) | 28 czerwca 1991Las Vegas, Nevada | |
41 | Wygrana | 40-1 | Donovan Ruddock | TKO | (dts) | 18 marca 1991Las Vegas, Nevada | |
40 | Wygrana | 39-1 | Alex Stewart | TKO | (dts) | 8 grudnia 1990Atlantic City, New Jersey | |
39 | Wygrana | 38-1 | Henry Tillman | KO | (dts) | 16 czerwca 1990Las Vegas, Nevada | |
38 | Przegrana | 37-1 | James Douglas | KO | 11 lutego 1990 | Tokio, Japonia | Stracił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
37 | Wygrana | 37-0 | Carl Williams | TKO | (dts) | 21 lipca 1989Atlantic City, New Jersey | Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
36 | Wygrana | 36-0 | Frank Bruno | TKO | (dts) | 25 lutego 1989Las Vegas, Nevada | Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
35 | Wygrana | 35-0 | Michael Spinks | KO | (dts) | 27 czerwca 1988Atlantic City, New Jersey | Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
34 | Wygrana | 34-0 | Tony Tubbs | TKO | (dts) | 21 marca 1988Tokio, Japonia | Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
33 | Wygrana | 33-0 | Larry Holmes | KO | (dts) | 22 stycznia 1988Atlantic City, New Jersey | Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
32 | Wygrana | 32-0 | Tyrell Biggs | TKO | (dts) | 16 października 1987Atlantic City, New Jersey | Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC. |
31 | Wygrana | 31-0 | Tony Tucker | UD | (dts) | 1 sierpnia 1987Las Vegas, Nevada | Zdobył mistrzostwo IBF World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwa WBA i WBC. |
30 | Wygrana | 30-0 | Pinklon Thomas | TKO | (dts) | 30 maja 1987Las Vegas, Nevada | Obronił mistrzostwa WBA i WBC. |
29 | Wygrana | 29-0 | James Smith | UD | (dts) | 7 marca 1987Las Vegas, Nevada | Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwo WBC. |
28 | Wygrana | 28-0 | Trevor Berbick | TKO | (dts) | 22 listopada 1986Las Vegas, Nevada | Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship. |
27 | Wygrana | 27-0 | Alfonzo Ratliff | TKO | (dts) | 6 września 1986Las Vegas, Nevada | |
26 | Wygrana | 26-0 | Jose Ribalta | TKO | (dts) | 17 sierpnia 1986Atlantic City, New Jersey | |
25 | Wygrana | 25-0 | Marvis Frazier | KO | (dts) | 26 lipca 1986Glens Falls, Nowy Jork | |
24 | Wygrana | 24-0 | Lorenzo Boyd | KO | (dts) | 11 lipca 1986Swan Lake, Nowy Jork | |
23 | Wygrana | 23-0 | William Hosea | KO | (dts) | 28 stycznia 1986Troy, Nowy Jork | |
22 | Wygrana | 22-0 | Reggie Gross | TKO | (dts) | 13 stycznia 1986Nowy Jork, Nowy Jork | |
21 | Wygrana | 21-0 | Mitch Green | UD | (dts) | 20 maja 1986Nowy Jork, Nowy Jork | |
20 | Wygrana | 20-0 | James Tillis | UD | (dts) | 3 maja 1986Glens Falls, Nowy Jork | |
19 | Wygrana | 19-0 | Steve Zouski | KO | (dts) | 10 marca 1986Uniondale, Nowy Jork | |
18 | Wygrana | 18-0 | Jesse Ferguson | TKO | (dts) | 16 lutego 1986Troy, Nowy Jork | |
17 | Wygrana | 17-0 | Mike Jameson | TKO | (dts) | 24 stycznia 1986Atlantic City, New Jersey | |
16 | Wygrana | 16-0 | David Jaco | TKO | (dts) | 11 stycznia 1986Albany, Nowy Jork | |
15 | Wygrana | 15-0 | Mark Young | TKO | (dts) | 27 grudnia 1985Latham, Kansas | |
14 | Wygrana | 14-0 | Sammy Scaff | TKO | (dts) | 6 grudnia 1985Nowy Jork, Nowy Jork | |
13 | Wygrana | 13-0 | Conroy Nelson | TKO | (dts) | 22 listopada 1985Latham, Kansas | |
12 | Wygrana | 12-0 | Eddie Richardson | KO | (dts) | 13 listopada 1985Houston, Teksas | |
11 | Wygrana | 11-0 | Sterling Benjamin | TKO | (dts) | 1 listopada 1985Latham, Kansas | |
10 | Wygrana | 10-0 | Robert Colay | KO | (dts) | 25 października 1985Atlantic City, New Jersey | |
9 | Wygrana | 9-0 | Donnie Long | TKO | (dts) | 9 października 1985Atlantic City, New Jersey | |
8 | Wygrana | 8-0 | Michael Johnson | KO | (dts) | 5 września 1985Atlantic City, New Jersey | |
7 | Wygrana | 7-0 | Lorenzo Canady | KO | (dts) | 15 sierpnia 1985Atlantic City, New Jersey | |
6 | Wygrana | 6-0 | Larry Sims | KO | (dts) | 19 lipca 1985Poughkeepsie, Nowy Jork | |
5 | Wygrana | 5-0 | John Alderson | TKO | (dts) | 11 lipca 1985Atlantic City, New Jersey | |
4 | Wygrana | 4-0 | Ricardo Spain | TKO | (dts) | 20 czerwca 1985Atlantic City, New Jersey | |
3 | Wygrana | 3-0 | Don Halpin | KO | (dts) | 23 maja 1985Albany, Nowy Jork | |
2 | Wygrana | 2-0 | Trent Singleton | TKO | (dts) | 10 kwietnia 1985Albany, Nowy Jork | |
1 | Wygrana | 1-0 | Hector Mercedes | TKO | (dts) | 6 marca 1985Albany, Nowy Jork |
Walki amatorskie
edytujLp. | Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Data | Miejsce |
---|---|---|---|---|---|---|
18 | Wygrana | 15-3 | Hakan Brock | UD | (dts) | 21 października 1984Tampere, Finlandia |
17 | Wygrana | 14-3 | Istvan Szikora | SD | (dts) | 20 października 1984Tampere, Finlandia |
16 | Wygrana | 13-3 | Pekka Viippo | WO | (dts) | 19 października 1984Tampere, Finlandia |
15 | Wygrana | 12-3 | Kelton Brown | RSC | (dts) | 23 sierpnia 1984Lake Placid, Nowy Jork |
14 | Wygrana | 11-3 | Winston Bentt | RSC | (dts) | 18 sierpnia 1984Syracuse, Nowy Jork |
13 | Przegrana | 10-3 | Henry Tillman | SD | (dts) | 6 lipca 1984Las Vegas, Kalifornia |
12 | Przegrana | 10-2 | Henry Tillman | UD | (dts) | 10 czerwca 1984Fort Worth, Teksas |
11 | Wygrana | 10-1 | Henry Milligan | KO | (dts) | 9 czerwca 1984Fort Worth, Teksas |
10 | Wygrana | 9-1 | Avery Rawls | MD | (dts) | 8 czerwca 1984Fort Worth, Teksas |
9 | Wygrana | 8-1 | Jonathan Littles | RSC | (dts) | 21 kwietnia 1984Saint Louis, Missouri |
8 | Wygrana | 7-1 | Richard Johnson | RSC | (dts) | 20 kwietnia 1984Saint Louis, Missouri |
7 | Wygrana | 6-1 | Johnny Williams | PTS | (dts) | 19 kwietnia 1984Saint Louis, Missouri |
6 | Wygrana | 5-1 | Peter Geier | RTD | (dts) | 16 września 1983Lake Placid, Nowy Jork |
5 | Przegrana | 4-1 | Craig Payne | PTS | (dts) | 26 marca 1983Albuquerque, Nowy Meksyk |
4 | Wygrana | 4-0 | Warren Thompson | PTS | (dts) | 25 marca 1983Albuquerque, Nowy Meksyk |
3 | Wygrana | 3-0 | Mike Bardwell | RSC | (dts) | 24 marca 1983Albuquerque, Nowy Meksyk |
2 | Wygrana | 2-0 | Andrew Stokes | RSC | (dts) | 23 marca 1983Albuquerque, Nowy Meksyk |
1 | Wygrana | 1-0 | Ronald Williams | RSCO | (dts) | 22 marca 1983Albuquerque, Nowy Meksyk |
Walki pokazowe
edytujLp. | Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Data | Miejsce | Uwagi | Przypis |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3 | TBA | TBA | Jake Paul | TBA | (dts) | 15 listopada 2024Arlington, Teksas | Walka zorganizowana przez Netflix | [65] |
2 | Remis | 0-0-1 | Roy Jones Jr. | SD | (dts) | 28 listopada 2020Los Angeles, Kalifornia | Walka zorganizowana przez WBC | [30] |
1 | – | – | Corey Sanders | – | (dts) | 20 października 2006Youngstown, Ohio | Sparring promujący serię walk pokazowych Mike'a Tysona | [66] |
Mistrzostwa i osiągnięcia
edytuj- Igrzyska olimpijskie juniorów
- 1981 – Złoto
- 1982 – Złoto [14]
- Mistrzostwa
- US national Golden Gloves heavyweight championship (1984)[15]
- Mistrzostwo świata wagi ciężkiej IBF (1 raz)
- Mistrzostwo świata wagi ciężkiej WBA (2 razy)
- Mistrzostwo świata wagi ciężkiej WBC (2 razy)
- Niekwestionowany mistrz wagi ciężkiej (bokser, który posiadał mistrzostwa IBF, WBA i WBC jednocześnie)[59]
- Rekordy
- Galerie sław
- International Boxing Hall of Fame (2011)[67]
- WWE Hall of Fame (2012)[36]
- Nagrody mediów
- The Ring
- Bokser roku według – 1986 i 1988[68]
- Nowicjusz roku – 1985
- Rozczarowanie roku – 1990 i 1996
- Walka roku – 1996 (z Evanderem Holyfieldem)[69]
- BBC
- The Ring
Przypisy
edytuj- ↑ Most Opponents Beaten for World Heavyweight Title. [dostęp 2021-01-03]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Mike Tyson, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2019-06-01] (ang.).
- ↑ Lorna Mae Smith Tyson [online], Find A Grave (ang.).
- ↑ a b Mike Costello , Mike Tyson staying clean but still sparring with temptation [online], BBC, 18 grudnia 2013 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
- ↑ Jimmy “Curlee” Kirkpatrick [online], Find A Grave .
- ↑ Ira Berkow , Sports of The Times: Boxing; Tyson's Fault Line: Don't Put Blame on Me, „The New York Times”, 22 października 1998, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
- ↑ Denise Annette “Niecy” Tyson Anderson [online], Find A Grave (ang.).
- ↑ Mike Tyson szokująco o traumie z dzieciństwa: Zgwałcił mnie, a wcześniej zastraszył [online], Super Express, 27 lipca 2017 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
- ↑ a b Dead pigeon prompted Mike Tyson's first fight, 11 marca 2011, ISSN 0307-1235 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Tyson timeline: Notable moments in Tyson's life [online], ESPN [dostęp 2019-06-01] (ang.).
- ↑ a b Jesteś jak Tyson? [online], Puls Biznesu, 21 sierpnia 2017 [dostęp 2019-06-01] (pol.).
- ↑ Mike Tyson [online], BoxRec [dostęp 2019-06-03] (ang.).
- ↑ a b c Tyson Mike (Michael Gerald), [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-06-01] .
- ↑ a b c TBT: Watch 15-year-old Mike Tyson viciously KO opponent in just 9 seconds [online], FOX Sports, 19 listopada 2015 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
- ↑ a b Official Golden Gloves of America Website [online], web.archive.org, 6 maja 2017 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-06] .
- ↑ Mike Tyson vs Hector Mercedes 'Tyson's first Professional Fight'. SportsMoments. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Mike Tyson Fast Facts. TV Guide. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ a b Johnson Publishing Company , Jet, Johnson Publishing Company, 22 stycznia 1990, s. 46 [dostęp 2019-06-01] (ang.).
- ↑ Varun Pahwa , Mike Tyson Biography: The Rise, Fall, & Rebirth of a Champion [online] [dostęp 2021-11-13] (ang.).
- ↑ a b c Birmingham Times , World Boxing Council (WBC) Heavyweight Champions [online], The Birmingham Times, 15 lipca 2016 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
- ↑ a b c d e f Łukasz Cegliński , Bestia Mike Tyson – spłukany, ale szczęśliwy. Bokser, który przepuścił 300 mln dolarów [online], Sport.pl, 9 grudnia 2010 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
- ↑ Nick Bond , On This Day: Mike Tyson knocks out Bruce Seldon with 'phantom punch' – Boxing News [online], web.archive.org, 11 stycznia 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-11] (ang.).
- ↑ a b Dean Juipe , Tyson criticized for vacating crown – Las Vegas Sun Newspaper [online], lasvegassun.com, 25 września 1996 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Mike Tyson zaszokował. Gryzłby dalej Holyfielda, gdyby nie przerwano walki [online], sport.se.pl, 25 października 2018 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Tomasz Ratajczak , 12 LAT TEMU LEWIS ZNOKAUTOWAŁ TYSONA [online], www.bokser.org, 8 czerwca 2014 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Williams knocks out Tyson [online], ABC News, 31 lipca 2004 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Tyson tried to bite off my nipple – McBride recalls Iron Mike win – [online], www.irish-boxing.com, 12 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Tyson Foe's Weight Raises Eyebrows, „The New York Times”, 10 czerwca 2005, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Brian Campbell , Mike Tyson vs. Roy Jones Jr. fight: Five biggest storylines to watch during the exhibition event [online], CBS, 25 listopada 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
- ↑ a b Manouk Akopyan , Mike Tyson vs. Roy Jones Jr.: Fight ends in a draw after eight rounds [online], Los Angeles Times, 29 listopada 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
- ↑ Andreas Nicolaides , Mike Tyson zdradził datę kolejnej walki. Rywalem Evander Holyfield? [online], Radio ZET, 18 marca 2021 [dostęp 2021-03-21] (pol.).
- ↑ a b c d Mike Tyson [online], Online World of Wrestling [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-04] (ang.).
- ↑ TYSON AND AUSTIN! TYSON AND AUSTIN!, „Cageside Seats” [dostęp 2017-10-14] .
- ↑ Steve Austin [online], Online World of Wrestling [dostęp 2017-09-30] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-15] (ang.).
- ↑ David Bixenspan , Full Career Retrospective and Greatest Moments for Stone Cold Steve Austin [online], Bleacher Report, 29 sierpnia 2013 [dostęp 2017-10-14] (ang.).
- ↑ a b Marc Middleton , Full Report From The 2012 WWE Hall Of Fame Ceremony [online], Wrestling Inc., 31 marca 2012 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Andrzej Kała , WWE 13 – Mike Tyson jako dodatek dla zamówień przedpremierowych [online], Playing Daily, 21 czerwca 2012 [dostęp 2019-06-06] (pol.).
- ↑ Marc Raimondi , AEW's no-fans PPV features Mike Tyson and Jags stadium brawl [online], ESPN, 24 maja 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
- ↑ Mike Tyson and Henry Cejudo mix it up in AEW pro wrestling brawl with Chris Jericho [online], ESPN, 28 maja 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
- ↑ Mike Tyson [online], IMDb [dostęp 2019-06-06] .
- ↑ Mike Tyson [online], Filmweb [dostęp 2019-06-06] (pol.).
- ↑ Mike Tyson’s Punch-Out!! – informacje o grze, recenzje, zapowiedzi, aktualności, galerie [online], PPE.pl [dostęp 2019-06-06] (pol.).
- ↑ TYSON [online], Festival de Cannes [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Matt Trueman , A tough act: Mike Tyson's one-man show on Broadway, „The Guardian”, 19 czerwca 2012, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Mike Tyson szczery do bólu [online], HBO, 2013 (pol.).
- ↑ Gregory Cowles (2013-11-22): Inside the List. The New York Times. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Retired heavyweight boxing champion Mike Tyson's family: Wife And Kids [online], bodyheightweight.com, 3 maja 2017 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Tyson finalizes divorce, could pay ex $9 million – Sports – Mike Tyson – Brief Article [online], Bent, 13 stycznia 2008 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-13] (ang.).
- ↑ Dave Anderson , Sports of The Times; The Tyson, Olajuwon Connection, „The New York Times”, 13 listopada 1994, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ Pat Putnam , A prayer from Mike Tyson as he leaves jail: from the archive, 25 March 1995, „The Guardian”, 25 marca 2015, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ Tyson a Heavyweight in Chechnya, „Los Angeles Times”, 16 września 2005, ISSN 0458-3035 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ Muslim celebrities [online], www.cbsnews.com [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ Robert Małolepszy , Jak stracić 700 milionów dolarów. Historia dwóch legend ringu [online], Polska Times, 29 maja 2013 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
- ↑ Paweł Ślęzak , Mike Tyson ma już 50 lat! [online], Polsat Sport, 30 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
- ↑ Tyson Fury on depression, drugs, drinking and his comeback fight [online], 4 czerwca 2018 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ Mike Tyson Talks Sobriety and Vegan Life with Ellen DeGeneres! [online], Xappeal, 8 marca 2011 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ Kevin Iole , Former heavyweight champion Mike Tyson: ‘I’m on the verge of dying because I’m a vicious alcoholic.’ [online], sports.yahoo.com, 25 sierpnia 2013 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ Nicki Gostin , Mike Tyson talks religon: 'I need Allah' [online], Fox News, 25 marca 2015 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
- ↑ a b BoxRec: Mike Tyson [online], boxrec.com [dostęp 2019-06-15] .
- ↑ The Associated Press , PLUS: BOXING; Tyson Tests Positive For Marijuana, „The New York Times”, 19 stycznia 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
- ↑ Mike Freeman , BOXING; In Bizarre Ending, Tyson Bout Is Declared a No Contest, „The New York Times”, 24 października 1999, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
- ↑ Tom Friend , Tyson Disqualified for Biting Holyfield's Ears, „The New York Times”, 29 czerwca 1997, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
- ↑ Richard Hoffer , CON JOB NOT BY MIKE TYSON BUT BY PETER MCNEELEY'S CORNERMAN, WHO HAD HIS EYE ON A BIGGER PRIZE, Sports Illustrated, 802 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
- ↑ BoxRec: Mike Tyson [online], boxrec.com [dostęp 2021-03-21] .
- ↑ Jake Paul vs. Mike Tyson rescheduled for Nov. 15 [online], mmajunkie.usatoday.com, 7 czerwca 2024 [dostęp 2024-06-07] (ang.).
- ↑ Youngstown, Ohio — Mike Tyson’s return to boxing was no knockout. Not even close. [online], 22 października 2006 [dostęp 2021-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-07] (ang.).
- ↑ Mike Tyson [online], www.ibhof.com [dostęp 2019-06-15] .
- ↑ Ring Magazine Fight of the Year – BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2019-06-15] .
- ↑ PAST WINNERS OF THE RING'S YEAR-END AWARDS [online], RingTv, 21 kwietnia 2013 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-21] .
- ↑ Mike Tyson – AskMen.com [online], AskMen.com, 4 stycznia 2009 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-04] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Mike Tyson w bazie IMDb (ang.)
- Mike Tyson w bazie Filmweb
- Mike Tyson w bazie Notable Names Database (ang.)