Mike Tyson

amerykański bokser

Mike Tyson, właśc. Michael Gerald Tyson (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański bokser. Jest dwukrotnym mistrzem świata wszechwag zawodowców (w latach 1986–1990 i w 1996). Pozostaje najmłodszym mistrzem świata w tej kategorii w historii boksu zawodowego, którym został w wieku 20 lat, 4 miesięcy i 22 dni; zdobył mistrzostwo świata czterech najważniejszych federacji bokserskich: World Boxing Council, World Boxing Organization, International Boxing Federation i World Boxing Association. Panował jako niekwestionowany mistrz świata w wadze ciężkiej. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Znany później jako The Baddest Man on the Planet. Tyson wygrał swoje 19 pierwszych profesjonalnych walk nokautem, a 12 z nich już w pierwszej rundzie. Jest pierwszym bokserem wagi ciężkiej, który jednocześnie posiadał tytuły WBA, WBC i IBF. W swojej karierze pokonał 11 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej[1]. Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Bokserskich i Światowej Galerii Bokserskiej (The International Boxing Hall of Fame oraz The World Boxing Hall of Fame).

Mike Tyson
Ilustracja
Tyson w Los Angeles w czerwcu 2019
Pełne imię i nazwisko

Michael Gerald Tyson

Pseudonim

Mike Tyson
Bestia
Żelazny Mike
Kid Dynamite

Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1966
Nowy Jork

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

178 cm

Masa ciała

99 kg

Styl walki

peek-a-boo

Trenowany przez

Cus D'Amato

Debiut

6 marca 1985

Federacja

WBC, WBO, IBF i WBA

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

58

Zwycięstwa

50

Przez nokauty

44

Przez decyzje

5

Porażki

6

Nieodbyte

2

Strona internetowa

Wczesne życie

edytuj
 
Mike Tyson na wystawie wagi ciężkiej w Boxing Hall of Fame (Luxor Hotel Las Vegas, Nevada)

Urodził się 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku[2]. Jego matką była Lorna z domu Smith (ur. 1927, zm. 1982)[3]. Jego certyfikat urodzenia jako ojca wymienia Percella Tysona[4], który w tym czasie przebywał na Jamajce. Mężczyzną, który został przedstawiony Tysonowi jako biologiczny ojciec, był Jimmy “Curlee” Kirkpatrick (ur. 1924, zm. 28 października 1992)[5]. Mike Tyson rzadko widywał Kirkpatricka. Dorastał w niebezpiecznej dzielnicy Brownsville[4] razem z o pięć lat starszym bratem Rodneyem[6] i o dwa lata starszą siostrą Denise Annette “Niecy” (ur. 14 czerwca 1964, zm. 21 lutego 1990)[7].

Mike Tyson deklarował, że w wieku ośmiu lat został zgwałcony przez mężczyznę i że to wydarzenie miało ogromny wpływ na jego styl życia. Miał sobie wówczas postanowić, że będzie twardy wobec świata i już nikt więcej nie będzie mu dokuczał[8].

W dzieciństwie hobbystycznie opiekował się gołębiami. Twierdził, że pierwszy raz wdał się w bójkę w wieku dziesięciu lat, kiedy inne dziecko zabiło jednego z jego gołębi[9].

W dzieciństwie Tyson należał do gangów ulicznych[2]. W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego Tryon School dla chłopców. W 1979 pracujący w zakładzie instruktor boksu[10], Bobby Stewart[2], zauważył umiejętności i potencjał Tysona, w związku z czym oddal go pod opiekę Cusowi D'Amato, byłemu trenerowi Floyda Pattersona, mistrza świata wagi ciężkiej w boksie zawodowym[10].

W późniejszym okresie Tyson uczył się w liceum Catskill High School, ale został z niego wydalony w 1982 za liczne wykroczenia[10].

Kariera bokserska

edytuj
 
Plakat reklamujący walkę Mike'a Tysona z Pinklonem Thomasem

Styl walki

edytuj

Mike Tyson stosował taktykę defensywy zwaną peek-a-boo, której nauczył go Cus D'Amato[10]. Polega ona na trzymaniu pięści blisko na wysokości oczu lub ust i osłanianiu twarzy przedramionami. Ciało boksera kołysze się na boki, unikając ciosu. Jednocześnie bokser wyczekuje odpowiedniego momentu do ataku[11].

Miał 178 cm wzrostu[12] i ważył mniej niż 100 kg. Miał zatem mniejszą budowę ciała, niż przeciętny bokser wagi ciężkiej. Nadrabiał te braki szybkością i agresją[2]. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike[13]. Tyson trenował 7 dni w tygodniu od 5:00 rano do 20:00[11].

Kariera amatorska (1982–1985)

edytuj

W 1981, jako amator, zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Jednego ze swoich przeciwników, Joe Corteza, pokonał w dziewięć sekund przez nokaut. W 1982 ponownie zdobył złoty medal olimpijski juniorów. Tym razem pokonał jednego ze swoich przeciwników w osiem sekund[14]. W 1984 Cus D'Amato został prawnym opiekunem Tysona, ale zmarł rok później na zapalenie płuc[10]. Również w 1984 Tyson wygrał turniej US national Golden Gloves heavyweight championships[15]. Jako amator wygrał 24 walki i przegrał 3[2].

Kariera zawodowa (1985–2005)

edytuj

Jako bokser zawodowy debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszym przeciwnikiem był Hector Mercedes[16], którego pokonał w pierwszej rundzie przez nokaut[10]. Swoje pierwsze 19 zawodowych walk wygrał przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie[17].

22 listopada 1986 pokonał ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej WBC, Trevora Berbicka, przez nokaut w drugiej rundzie[2]. Tym samym został najmłodszym mistrzem świata wszechwag w historii boksu zawodowego[13]. Miał wtedy 20 lat, 4 miesiące i 22 dni[18]. Wkrótce po tym, 7 marca, pokonał mistrza WBA Jamesa Smitha, a 1 sierpnia mistrza IBF Tony'ego Tuckera[2]. Tym samym Mike Tyson został uznany za niekwestionowanego mistrza świata przez trzy najważniejsze federacje bokserskie[13].

Stracił tytuł niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej 11 lutego 1990, przegrywając walkę z lżejszym przeciwnikiem, Jamesem „Busterem” Douglasem, który pokonał go technicznym nokautem w dziesiątej rundzie. Była to pierwsza przegrana w karierze zawodowej Tysona[19]. Następnie wygrał cztery kolejne walki, lecz wtedy jego kariera bokserska została przerwana z powodu osadzenia w zakładzie karnym w 1992 za gwałt na uczestniczce konkursu piękności[2]. Wyszedł na wolność 25 marca 1995 i powrócił do kariery bokserskiej[20]. Analitycy zwracali uwagę na spadek formy boksera po wyjściu z więzienia. Sam Tyson twierdził, że już nie trenował i nie przykładał się[21].

16 marca 1996 pokonał Franka Bruno w walce o mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[10], a 7 września Bruce'a Seldona w walce o mistrzostwo WBA[22]. Jednym z kolejnych pretendentów do tytułu WBC był Lennox Lewis. Tyson odmówił z nim walki, w związku z czym Lewis pozwał go za naruszenie warunków kontraktu. Sąd przyznał Lewisowi rację[23], w związku z czym 24 września Tyson zwakował mistrzostwo WBC[20].

9 listopada 1996 bronił mistrzostwa WBA w walce przeciwko Evanderowi Holyfieldowi, który pokonał go technicznym nokautem w jedenastej rundzie. Była to druga przegrana Tysona w jego karierze. Walka rewanżowa Tysona i Holyfielda miała miejsce 28 czerwca. Tym razem Tyson został zdyskwalifikowany za dwukrotne ugryzienie przeciwnika w ucho[10]. W związku z tym incydentem musiał zapłacić 3 miliony dolarów i na jakiś czas odebrano mu bokserską licencję[24]. Tyson tłumaczył, że ugryzienie ucha było odwetem za to, że Holyfield uderzył go głową powyżej oka. Sędzia Mills Lane uznał jednak, że uderzenie było przypadkowe[10]. Wiele lat później Tyson przyznał, że w czasie drugiej walki z Holyfieldem był pod wpływem narkotyków[21].

W październiku 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Wygrał w trzeciej rundzie, ale później komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany[2].

Jego walka przeciwko mistrzowi świata Lennoxowi Lewisowi była trudna do zaplanowania. Obaj byli związani kontraktem z innymi stacjami telewizyjnymi i innymi promotorami boksu. W czasie jednej z konferencji prasowych Tyson zaatakował fizycznie Lewisa. Na pewien czas ponownie stracił bokserską licencję[2]. Do ich starcia doszło 8 czerwca 2002 w Pyramid Arena w miejscowości Memfis[25]. Lewis dwukrotnie przewrócił przeciwnika i ostatecznie znokautował go, wygrywając walkę w ósmej rundzie[2].

Swoje dwie ostatnie walki przegrał: 30 lipca 2004 przeciwko Danny'emu Williamsowi[26] i 11 czerwca 2005 przeciwko Kevinowi McBride'owi[27]. Po tych walkach zdecydował się zakończyć karierę bokserską[2]. U schyłku kariery ważył 106 kg[28].

Walki pokazowe (po 2006)

edytuj

W 2006 ogłosił, że wyrusza w światową trasę, w czasie której stoczy serię walk pokazowych. Wpływy z trasy miały mu pomóc w spłaceniu długów. Jego pierwszym przeciwnikiem był Corey Sanders. Walka spotkała się z nieprzychylnym odbiorem publiczności i skłoniła Tysona do rezygnacji z kontynuowania trasy[29]. Dopiero w 2020 stoczył swoją drugą walką pokazową. Została ona zorganizowana przez World Boxing Council. Przeciwnikiem Tysona był Roy Jones Jr, a starcie zakończyło się remisem[30]. W marcu 2021 Tyson ogłosił, że kolejną walkę pokazową stoczy 29 maja 2021. Media spekulowały, że jego przeciwnikiem może być Evander Holyfield, lecz nie zostało to potwierdzone[31].

Wrestling

edytuj
 
Mike Tyson w czasie dołączania do galerii sławy WWE Hall of Fame

Mike Tyson wielokrotnie angażował się w promowanie wrestlingu i firmy WWF, znanej później jako WWE[32].

23 lutego 1990 miał być sędzią specjalnym w pojedynku między Hulkiem Hoganem, a Randym Savage'em, ale został zastąpiony przez Bustera Douglasa po tym, jak został przez niego pokonany i przegrał niekwestionowane mistrzostwo świata wagi ciężkiej[32].

19 stycznia 1998, jeden dzień po gali Royal Rumble, prezes WWF Vince McMahon wystąpił w ringu wspólnie z Tysonem, aby ogłosić, że bokser będzie specjalnym sędzią w walce na WrestleManii 14. Segment został przerwany przez wrestlera Stone Cold Steve'a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób. Wtedy McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie[33]. Tydzień przed WrestleManią Tyson ogłosił, że dołączy do tag teamu D-Generation X i połączy siły z mistrzem WWE Shawnem Michaelsem[32]. Gala Wrestlemania 14 odbyła się 29 marca. Stone Cold Steve Austin zmierzył się z Shawnem Michaelsem, a sędzią specjalnym był Mike Tyson[34]. Austin pokonał przeciwnika i przejął mistrzostwo WWF. Po walce Mike Tyson znokautował protestującego Michaelsa i na konferencji prasowej oświadczył wspólnie z Austinem, że od początku współpracowali ze sobą[35].

11 stycznia 2010 Shawn Michaels chciał pogodzić się z Tysonem w odcinku WWE Raw. Tyson tymczasem stał się heelem i połączył siły z Chrisem Jericho. Razem zmierzyli się przeciwko Shawnowi Michaelsowi i Triple H-owi. Jednak w trakcie pojedynku Tyson zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi, znokautował go i pomógł wygrać przeciwnikom[32].

W 2012 Triple H i Shawn Michaels wprowadzili go do galerii sławy WWE Hall of Fame[36]. W tym samym roku w grze WWE '13 pojawiła się grywalna postać Mike'a Tysona[37].

23 maja 2020 wziął udział w gali wrestlingu Double or Nothing organizowanej przez All Elite Wrestling. Zaprezentował wówczas nowe mistrzostwo AEW TNT Championship i nadzorował walkę o pas mistrzowski między Codym Rhodesem, a Lance’em Archerem. Przeszkadzał Jake'owi Robertsowi, który próbował interweniować w walkę, aby pomóc Archerowi. Na koniec wręczył mistrzostwo zwycięzcy, Rhodesowi[38]. Pojawił się również w najbliższym kolejnym odcinku AEW Dynamite, w którym wdał się w kłótnię i przepychankę z Chrisem Jericho[39].

Filmografia

edytuj
 
Mike Tyson w czasie promowania swojego serialu animowanego Mike Tyson Mysteries na konwencie Comic-Con International w San Diego w 2017
Rok Tytuł Rola Dodatkowe informacje
2019 Reality Queen! On sam
A Madea Family Funeral Roy
2018 Kickboxer: Odwet Briggs
Public Disturbance Barry Black
Gui mi 2 Dragon
2017 Tour de doping On sam Film telewizyjny
Chiński łącznik Kabbah
2016 Niefortunna przeprowadzka James Clown
Bokser z Brooklynu Mike
2015 Ekipa (film) On sam
Ip Man 3 Frank
2014–2018 Mike Tyson Mysteries On sam Serial animowany
2014 Franklin & Bash On sam Odcinek: Love Is the Drug
2013 Straszny film 5 On sam
Jak poznałem waszą matkę On sam Odcinek: Bad Crazy
Prawo i porządek: sekcja specjalna Reggie Rhodes Odcinek: Monster's Legacy
2011 The Cookout 2 Griller
Kac Vegas w Bangkoku On sam
Breaking In On sam Odcinek: 21.0 Jump Street
2010 Ekipa (serial) On sam Odcinek: Bottoms Up
2009 Kac Vegas On sam
2006 Rocky Balboa On sam
2004 Milion za noc On sam
1999 Czarne i biale On sam
Kumpel do bicia On sam
1988 D.C. Follies On sam Odcinek: Mike Tyson Gives Words of Wisdom to Reagan and Gorbachev for World Peace
1987 Webster On sam Odcinek: The K.O. Kid
Źródło: IMDb[40], Filmweb[41]

Inne media

edytuj

W październiku 1987 ukazała się promowana jego nazwiskiem gra bokserska na konsolę NES Mike Tyson's Punch-Out!! W grze Mike Tyson był głównym bossem[42].

Po zakończeniu kariery sportowej wrócił do hobby z dzieciństwa[9], jakim była hodowla gołębi. W swojej posesji w Phoenix miał ich ponad 300. Jego hodowli został poświęcony film wyprodukowany przez Animal Planet[21].

W 2008 premierę miał film dokumentalny Tyson Jamesa Tobacka, poświęcony życiu Mike'a Tysona i częściowo przez niego wyprodukowany. Film został pokazany na festiwalu filmowym Cannes[43].

W 2012 podjął współpracę z reżyserem Spikiem Lee i debiutował na scenie ze swoim występem solowym Mike Tyson: Undisputed Truth, poświęconym historii jego życia osobistego i zawodowego. Wkrótce zaczął wystawiać swój spektakl na Broadwayu[44] w Imperial Theatre. W 2013 jego występ został wyemitowany przez HBO. W Polsce tytuł monodramu został przetłumaczony na Mike Tyson szczery do bólu[45].

W listopadzie 2013 ukazała się jego autobiografia Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times[46].

W 2020 ukazała się jego biografia Poskromić bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona, wydana nakładem Wydawnictwa SQN.

Problemy z prawem

edytuj

Tyson był wielokrotnie oskarżany sądownie o przemoc fizyczną i werbalną oraz o napastowanie seksualne[10].

W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego[10].

12 grudnia 1988 Sandra Miller oskarżyła Tysona o molestowanie i poniżenie w nowojorskim klubie nocnym. Sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].

15 grudnia 1988 Lori Davis oskarżyła Tysona o molestowanie w tym samym klubie nocnym, w którym miał miejsce incydent z Sandrą Miller. 1 listopada 1990 sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].

9 kwietnia 1989 oskarżono go o trzykrotne uderzenie pomocnika parkingowego otwartą ręką przed klubem nocnym w Los Angeles, po tym, jak poprosił Tysona o wyprowadzenie Mercedesa z miejsca zarezerwowanego dla właściciela klubu. Zarzuty zostały potem oddalone z powodu braku współpracy świadków[10].

18 lipca 1991 spotkał się z Desiree Washington, uczestniczką konkursu piękności Afroamerykanek Miss Black America. Oboje spędzili poranek w pokoju hotelowym boksera. Cztery dni później Washington pozwała Tysona za gwałt. 10 lutego 1992 bokser został uznany winnym gwałtowi i dwóch innych przestępstw seksualnych. 26 marca 1992 został skazany na 10 lat więzienia, w tym 2 lata w zawieszeniu. Nigdy nie przyznał się do winy. Wyrok został wykonany w trybie natychmiastowym w stanie Indiana. Tyson został osadzony w więzieniu Indiana Youth Center przy Plainfield w stanie Indiana. 8 maja 1992, do jego wyroku doliczono 15 dni za zastraszanie strażnika i złe sprawowanie. Mike Tyson wyszedł na wolność wcześniej, 25 marca 1995, za dobre sprawowanie[10].

24 września 1996 zwakował mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[20] z powodu nakazu sądowego. Został skazany za naruszenie warunków kontraktu, odmawiając walki z głównym pretendentem do tytułu, Lennoxem Lewisem[23].

5 lutego 1999 został dwukrotnie skazany na dwa lata więzienia za napaść na dwóch kierowców po wypadku drogowym w 1998. Sędzia Stephen Johnson zawiesił wszystkie kary więzienia z wyjątkiem jednego roku. Tyson został również ukarany grzywną w wysokości 5000 dolarów amerykańskich i skazany na dwa lata w zawieszeniu po zwolnieniu z więzienia. Osadzono go w Maryland, w zakładzie karnym Montgomery County Detention Center. 20 lutego za niewłaściwe zachowanie został ukarany pobytem w izolatce, gdzie spędził sześć dni[10].

22 sierpnia 2000 został ukarany grzywną w wysokości 187 500 dolarów amerykańskich za fizyczne opieranie się decyzji sędziego (siłowo odsunął sekundanta, wywracając go, po czym usiłował kontynuować walkę) po wygranej walce przeciwko Lou Savarese'owi.[10].

W 2007 odsiedział dwudziestoczterogodzinny wyrok więzienia za posiadanie narkotyków i jazdę pod ich wpływem[2]. Otrzymał łagodny wyrok w zamian za zgłoszenie się na kurację odwykową[21].

Życie prywatne

edytuj
 
Brama posiadłości Mike'a Tysona w Southington w stanie Ohio

Partnerki i dzieci

edytuj

9 lutego 1988 w Nowym Jorku ożenił się z aktorką Robin Givens[10]. W maju kobieta poroniła[47]. 17 czerwca Givens i jej rodzina oskarżyli Tysona o fizyczne znęcanie się nad nią. 7 października kobieta złożyła podanie o rozwód[10].

2 maja 1990 Natalie Fears urodziła syna i wskazała Mike'a Tysona jako ojca, żądając od niego alimentów. Bokser nazwał niemowlę D’Amato, na cześć swojego trenera i ojca zastępczego Cusa D’Amato. Badania krwi ostatecznie wykazały jednak, że Mike Tyson nie jest jego biologicznym ojcem[47].

Pierwsze dziecko miał z Kimberly Scarborough. Była to urodzona w 1990 córka, którą bokser nazwał Mikey Lorna Tyson[47].

19 kwietnia 1997[47] w Bethesdzie w stanie Indiana zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner[48]. Z tego związku urodziła się dwójka dzieci: córka Rayna (ur. 14 lutego 1996) i syn Amir (ur. 5 sierpnia 1997). W 2002 Tysonowi urodził się syn Miguel Leon. Tożsamość matki Miguela Leona Tysona została zatajona przed opinią publiczną. 14 stycznia 2003 Tyson i Turner rozwiedli się[47].

W 2005 jemu i Sol Xochitl urodziła się córka Exodus Tyson. Zginęła w wieku czterech lat 26 maja 2009 z powodu wypadku, jaki miała w czasie zabawy na bieżni w domu swojej matki. Zaplątała się w zwisający przewód i udusiła się. Została natychmiast odwieziona do szpitala, ale umarła następnego dnia[47].

6 czerwca 2009 poślubił Lakihę Spicer. To małżeństwo Mike Tyson opisał jako zmieniające jego życie na lepsze. Przypisuje żonie uratowanie go przed życiem w rozpaczy. Oboje poznali się, gdy początkujący bokser miał 18 lat i od tego czasu wielokrotnie okazjonalnie się spotykali. Razem mają córkę Milan (ur. 25 grudnia 2008) i syna Morocco (ur. 25 stycznia 2011)[47].

W czasie odbywania kary więzienia między 1992 a 1995 nawrócił się na Islam[49][50] i przyjął muzułmańskie imię Malik Abdul Aziz[51]. W październiku 2014 w wywiadzie dla Howarda Sterna potępił islamskich ekstremistów[52].

Problemy finansowe

edytuj

W 2003 Tyson ogłosił bankructwo i przyznał, że ma 34 miliony dolarów długu. Według analityków Tyson w ciągu całej swojej kariery zarobił w przybliżeniu 400 milionów dolarów amerykańskich[2]. Na liście jego wierzycieli było między innymi sześć firm prawniczych, którym był winny 600 tysięcy dolarów amerykańskich. Był też winien 173 706 dolary jubilerowi z Las Vegas za złoty łańcuch pokryty 80 karatami diamentów. Mordechai Yerushalmi nie wziął pieniędzy od razu, bo Tyson był jego stałym klientem[53]. W 2010 nadal utrzymywał, że ma mało pieniędzy[21]. Sam Tyson jako jednego z winnych jego problemów z płynnością finansową wymienił promotora boksu Don Kinga[54].

Problemy psychiczne i uzależnienia

edytuj

4 września 1988 uderzył samochodem marki BMW w drzewo. Gazeta „New York Daily News” podała do informacji, że była to próba samobójcza spowodowana nierównowagą chemiczną w mózgu[10].

13 października 1998 był badany psychicznie w celu ustalenia czy nadaje się do powrotu do kariery bokserskiej. Badania wykazały, że cierpi na zaburzenia depresyjne i ma niską samoocenę[10].

Przez znaczną część życia miał problemy z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków[55]. W 2007 został skazany za jazdę samochodem pod wpływem marihuany[2] i zgłosił się na kurację odwykową[21]. W marcu 2011 w programie The Ellen DeGeneres Show oświadczył, że udało mu się przezwyciężyć alkoholizm i przeszedł na weganizm[56]. W sierpniu 2013 przyznał jednak, że skłamał i był na skraju śmierci z powodu alkoholizmu[57]. W grudniu 2013 oświadczył, że robi postępy w walce z nałogiem, ale zrezygnował z diety wegańskiej[58].

Lista walk w boksie

edytuj

Legenda:

  • DQ – dyskwalifikacja
  • KOnokaut
  • MD – decyzja większości sędziów
  • NC – uznane za nieodbyte
  • PTS – walka zakończona na punkty
  • RSC – walka zatrzymana przez sędziego
  • RSCO – walka zatrzymana przez sędziego z powodu zdeklasowania przeciwnika
  • RTD – techniczna decyzja sędziów
  • SD- niejednogłośna decyzja sędziów
  • TKOtechniczny nokaut
  • UD – jednogłośna decyzja sędziów
  • WOwalkower

Walki zawodowe

edytuj
Walki zawodowe[59]
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce Uwagi
58 Przegrana 50-6 (2) Kevin McBride RTD 11 czerwca 2005 Waszyngton, Capital One Arena,
57 Przegrana 50-5 (2) Danny Williams KO 2004-07-20 20 lipca 2004(dts) Louisville, Kentucky  
56 Wygrana 50-4 (2) Clifford Etienne KO 2003-02-22 22 lutego 2003(dts) Memphis, Tennessee  
55 Przegrana 49-4 (2) Lennox Lewis KO 2002-01-08 8 stycznia 2002(dts) Memphis, Tennessee   Nieudana próba zdobycia mistrzostw IBF, WBA i WBC.
54 Wygrana 49-3 (2) Brian Nielsen RTD 2001-10-13 13 października 2001(dts) Kopenhaga, Dania  
53 NC 48-3 (2) Andrzej Gołota NC 2000-10-20 20 października 2000(dts) Auburn Hills, Michigan   Początkowo Tyson wygrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem Marihuany[60].
52 Wygrana 48-3 (1) Lou Savarese TKO 2000-06-24 24 czerwca 2000(dts) Glasgow, Szkocja  
51 Wygrana 47-3 (1) Julius Francis TKO 2000-01-29 29 stycznia 2000(dts) Manchester, Anglia  
50 NC 46-3 (1) Orlin Norris NC 1999-10-23 23 października 1999(dts) Las Vegas, Nevada   Norris nie był w stanie kontynuować walki z powodu kontuzji kolana[61].
49 Wygrana 46-3 Francois Botha KO 1999-01-16 16 stycznia 1999(dts) Las Vegas, Nevada  
48 Przegrana 45-3 Evander Holyfield DQ 1997-01-28 28 stycznia 1997(dts) Las Vegas, Nevada   Został zdyskwalifikowany za gryzienie ucha Holyfielda[62].
47 Przegrana 45-2 Evander Holyfield TKO 1996-11-09 9 listopada 1996(dts) Las Vegas, Nevada   Stracił mistrzostwo WBA, wcześniej zrzekł się mistrzostwa WBC.
46 Wygrana 45-1 Bruce Seldon TKO 1996-09-07 7 września 1996(dts) Las Vegas, Nevada   Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship.
45 Wygrana 44-1 Frank Bruno TKO 1996-03-16 16 marca 1996(dts) Las Vegas, Nevada   Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
44 Wygrana 43-1 Buster Mathis Jr. KO 1995-12-16 16 grudnia 1995(dts) Filadelfia, Pensylwania  
43 Wygrana 42-1 Peter McNeeley DQ 1995-08-19 19 sierpnia 1995(dts) Las Vegas, Nevada   McNeely został zdyskwalifikowany po tym jak jego menedżer wszedł na ring[63].
42 Wygrana 41-1 Donovan Ruddock UD 1991-06-28 28 czerwca 1991(dts) Las Vegas, Nevada  
41 Wygrana 40-1 Donovan Ruddock TKO 1991-03-18 18 marca 1991(dts) Las Vegas, Nevada  
40 Wygrana 39-1 Alex Stewart TKO 1990-12-08 8 grudnia 1990(dts) Atlantic City, New Jersey  
39 Wygrana 38-1 Henry Tillman KO 1990-06-16 16 czerwca 1990(dts) Las Vegas, Nevada  
38 Przegrana 37-1 James Douglas KO 11 lutego 1990 Tokio, Japonia   Stracił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
37 Wygrana 37-0 Carl Williams TKO 1989-07-21 21 lipca 1989(dts) Atlantic City, New Jersey   Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
36 Wygrana 36-0 Frank Bruno TKO 1989-02-25 25 lutego 1989(dts) Las Vegas, Nevada   Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
35 Wygrana 35-0 Michael Spinks KO 1988-06-27 27 czerwca 1988(dts) Atlantic City, New Jersey   Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
34 Wygrana 34-0 Tony Tubbs TKO 1988-03-21 21 marca 1988(dts) Tokio, Japonia   Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
33 Wygrana 33-0 Larry Holmes KO 1988-01-22 22 stycznia 1988(dts) Atlantic City, New Jersey   Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
32 Wygrana 32-0 Tyrell Biggs TKO 1987-10-16 16 października 1987(dts) Atlantic City, New Jersey   Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
31 Wygrana 31-0 Tony Tucker UD 1987-08-01T00:00:00.001 1 sierpnia 1987(dts) Las Vegas, Nevada   Zdobył mistrzostwo IBF World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwa WBA i WBC.
30 Wygrana 30-0 Pinklon Thomas TKO 1987-05-30 30 maja 1987(dts) Las Vegas, Nevada   Obronił mistrzostwa WBA i WBC.
29 Wygrana 29-0 James Smith UD 1987-03-07 7 marca 1987(dts) Las Vegas, Nevada   Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwo WBC.
28 Wygrana 28-0 Trevor Berbick TKO 1986-11-22 22 listopada 1986(dts) Las Vegas, Nevada   Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
27 Wygrana 27-0 Alfonzo Ratliff TKO 1986-09-06 6 września 1986(dts) Las Vegas, Nevada  
26 Wygrana 26-0 Jose Ribalta TKO 1986-08-17 17 sierpnia 1986(dts) Atlantic City, New Jersey  
25 Wygrana 25-0 Marvis Frazier KO 1986-07-26 26 lipca 1986(dts) Glens Falls, Nowy Jork  
24 Wygrana 24-0 Lorenzo Boyd KO 1986-07-11 11 lipca 1986(dts) Swan Lake, Nowy Jork  
23 Wygrana 23-0 William Hosea KO 1986-01-28 28 stycznia 1986(dts) Troy, Nowy Jork  
22 Wygrana 22-0 Reggie Gross TKO 1986-01-13 13 stycznia 1986(dts) Nowy Jork, Nowy Jork  
21 Wygrana 21-0 Mitch Green UD 1986-05-20 20 maja 1986(dts) Nowy Jork, Nowy Jork  
20 Wygrana 20-0 James Tillis UD 1986-05-03 3 maja 1986(dts) Glens Falls, Nowy Jork  
19 Wygrana 19-0 Steve Zouski KO 1986-03-10 10 marca 1986(dts) Uniondale, Nowy Jork  
18 Wygrana 18-0 Jesse Ferguson TKO 1986-02-16 16 lutego 1986(dts) Troy, Nowy Jork  
17 Wygrana 17-0 Mike Jameson TKO 1986-01-24 24 stycznia 1986(dts) Atlantic City, New Jersey  
16 Wygrana 16-0 David Jaco TKO 1986-01-11 11 stycznia 1986(dts) Albany, Nowy Jork  
15 Wygrana 15-0 Mark Young TKO 1985-12-27 27 grudnia 1985(dts) Latham, Kansas  
14 Wygrana 14-0 Sammy Scaff TKO 1985-12-06 6 grudnia 1985(dts) Nowy Jork, Nowy Jork  
13 Wygrana 13-0 Conroy Nelson TKO 1985-11-22 22 listopada 1985(dts) Latham, Kansas  
12 Wygrana 12-0 Eddie Richardson KO 1985-11-13 13 listopada 1985(dts) Houston, Teksas  
11 Wygrana 11-0 Sterling Benjamin TKO 1985-11-01T00:00:00.001 1 listopada 1985(dts) Latham, Kansas  
10 Wygrana 10-0 Robert Colay KO 1985-10-25 25 października 1985(dts) Atlantic City, New Jersey  
9 Wygrana 9-0 Donnie Long TKO 1985-10-09 9 października 1985(dts) Atlantic City, New Jersey  
8 Wygrana 8-0 Michael Johnson KO 1985-09-05 5 września 1985(dts) Atlantic City, New Jersey  
7 Wygrana 7-0 Lorenzo Canady KO 1985-08-15 15 sierpnia 1985(dts) Atlantic City, New Jersey  
6 Wygrana 6-0 Larry Sims KO 1985-07-19 19 lipca 1985(dts) Poughkeepsie, Nowy Jork  
5 Wygrana 5-0 John Alderson TKO 1985-07-11 11 lipca 1985(dts) Atlantic City, New Jersey  
4 Wygrana 4-0 Ricardo Spain TKO 1985-06-20 20 czerwca 1985(dts) Atlantic City, New Jersey  
3 Wygrana 3-0 Don Halpin KO 1985-05-23 23 maja 1985(dts) Albany, Nowy Jork  
2 Wygrana 2-0 Trent Singleton TKO 1985-04-10 10 kwietnia 1985(dts) Albany, Nowy Jork  
1 Wygrana 1-0 Hector Mercedes TKO 1985-03-06 6 marca 1985(dts) Albany, Nowy Jork  

Walki amatorskie

edytuj
Walki amatorskie[64]
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce
18 Wygrana 15-3 Hakan Brock UD 1984-10-21 21 października 1984(dts) Tampere, Finlandia  
17 Wygrana 14-3 Istvan Szikora SD 1984-10-20 20 października 1984(dts) Tampere, Finlandia  
16 Wygrana 13-3 Pekka Viippo WO 1984-10-19 19 października 1984(dts) Tampere, Finlandia  
15 Wygrana 12-3 Kelton Brown RSC 1984-08-23 23 sierpnia 1984(dts) Lake Placid, Nowy Jork  
14 Wygrana 11-3 Winston Bentt RSC 1984-08-18 18 sierpnia 1984(dts) Syracuse, Nowy Jork  
13 Przegrana 10-3 Henry Tillman SD 1984-07-06 6 lipca 1984(dts) Las Vegas, Kalifornia  
12 Przegrana 10-2 Henry Tillman UD 1984-06-10 10 czerwca 1984(dts) Fort Worth, Teksas  
11 Wygrana 10-1 Henry Milligan KO 1984-06-09 9 czerwca 1984(dts) Fort Worth, Teksas  
10 Wygrana 9-1 Avery Rawls MD 1984-06-08 8 czerwca 1984(dts) Fort Worth, Teksas  
9 Wygrana 8-1 Jonathan Littles RSC 1984-04-21 21 kwietnia 1984(dts) Saint Louis, Missouri  
8 Wygrana 7-1 Richard Johnson RSC 1984-04-20 20 kwietnia 1984(dts) Saint Louis, Missouri  
7 Wygrana 6-1 Johnny Williams PTS 1984-04-19 19 kwietnia 1984(dts) Saint Louis, Missouri  
6 Wygrana 5-1 Peter Geier RTD 1983-09-16 16 września 1983(dts) Lake Placid, Nowy Jork  
5 Przegrana 4-1 Craig Payne PTS 1983-03-26 26 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk  
4 Wygrana 4-0 Warren Thompson PTS 1983-03-25 25 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk  
3 Wygrana 3-0 Mike Bardwell RSC 1983-03-24 24 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk  
2 Wygrana 2-0 Andrew Stokes RSC 1983-03-23 23 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk  
1 Wygrana 1-0 Ronald Williams RSCO 1983-03-22 22 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk  

Walki pokazowe

edytuj
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce Uwagi Przypis
3 TBA TBA Jake Paul TBA 2024-11-15 15 listopada 2024(dts) Arlington, Teksas   Walka zorganizowana przez Netflix [65]
2 Remis 0-0-1 Roy Jones Jr. SD 2020-11-28 28 listopada 2020(dts) Los Angeles, Kalifornia   Walka zorganizowana przez WBC [30]
1 Corey Sanders 2006-10-20 20 października 2006(dts) Youngstown, Ohio   Sparring promujący serię walk pokazowych Mike'a Tysona [66]

Mistrzostwa i osiągnięcia

edytuj
 
Mike Tyson podziwiający szatę swojego idola Muhammada Alego w galerii International Boxing Hall of Fame

Przypisy

edytuj
  1. Most Opponents Beaten for World Heavyweight Title. [dostęp 2021-01-03]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o Mike Tyson, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  3. Lorna Mae Smith Tyson [online], Find A Grave (ang.).
  4. a b Mike Costello, Mike Tyson staying clean but still sparring with temptation [online], BBC, 18 grudnia 2013 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  5. Jimmy “Curlee” Kirkpatrick [online], Find A Grave.
  6. Ira Berkow, Sports of The Times: Boxing; Tyson's Fault Line: Don't Put Blame on Me, „The New York Times”, 22 października 1998, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  7. Denise Annette “Niecy” Tyson Anderson [online], Find A Grave (ang.).
  8. Mike Tyson szokująco o traumie z dzieciństwa: Zgwałcił mnie, a wcześniej zastraszył [online], Super Express, 27 lipca 2017 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  9. a b Dead pigeon prompted Mike Tyson's first fight, 11 marca 2011, ISSN 0307-1235 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  10. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Tyson timeline: Notable moments in Tyson's life [online], ESPN [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  11. a b Jesteś jak Tyson? [online], Puls Biznesu, 21 sierpnia 2017 [dostęp 2019-06-01] (pol.).
  12. Mike Tyson [online], BoxRec [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  13. a b c Tyson Mike (Michael Gerald), [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-06-01].
  14. a b c TBT: Watch 15-year-old Mike Tyson viciously KO opponent in just 9 seconds [online], FOX Sports, 19 listopada 2015 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  15. a b Official Golden Gloves of America Website [online], web.archive.org, 6 maja 2017 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-06].
  16. Mike Tyson vs Hector Mercedes 'Tyson's first Professional Fight'. SportsMoments. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  17. Mike Tyson Fast Facts. TV Guide. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  18. a b Johnson Publishing Company, Jet, Johnson Publishing Company, 22 stycznia 1990, s. 46 [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  19. Varun Pahwa, Mike Tyson Biography: The Rise, Fall, & Rebirth of a Champion [online] [dostęp 2021-11-13] (ang.).
  20. a b c Birmingham Times, World Boxing Council (WBC) Heavyweight Champions [online], The Birmingham Times, 15 lipca 2016 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  21. a b c d e f Łukasz Cegliński, Bestia Mike Tyson – spłukany, ale szczęśliwy. Bokser, który przepuścił 300 mln dolarów [online], Sport.pl, 9 grudnia 2010 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  22. Nick Bond, On This Day: Mike Tyson knocks out Bruce Seldon with 'phantom punch' – Boxing News [online], web.archive.org, 11 stycznia 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-11] (ang.).
  23. a b Dean Juipe, Tyson criticized for vacating crown – Las Vegas Sun Newspaper [online], lasvegassun.com, 25 września 1996 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  24. Mike Tyson zaszokował. Gryzłby dalej Holyfielda, gdyby nie przerwano walki [online], sport.se.pl, 25 października 2018 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  25. Tomasz Ratajczak, 12 LAT TEMU LEWIS ZNOKAUTOWAŁ TYSONA [online], www.bokser.org, 8 czerwca 2014 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  26. Williams knocks out Tyson [online], ABC News, 31 lipca 2004 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  27. Tyson tried to bite off my nipple – McBride recalls Iron Mike win – [online], www.irish-boxing.com, 12 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  28. Tyson Foe's Weight Raises Eyebrows, „The New York Times”, 10 czerwca 2005, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  29. Brian Campbell, Mike Tyson vs. Roy Jones Jr. fight: Five biggest storylines to watch during the exhibition event [online], CBS, 25 listopada 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  30. a b Manouk Akopyan, Mike Tyson vs. Roy Jones Jr.: Fight ends in a draw after eight rounds [online], Los Angeles Times, 29 listopada 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  31. Andreas Nicolaides, Mike Tyson zdradził datę kolejnej walki. Rywalem Evander Holyfield? [online], Radio ZET, 18 marca 2021 [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  32. a b c d Mike Tyson [online], Online World of Wrestling [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-04] (ang.).
  33. TYSON AND AUSTIN! TYSON AND AUSTIN!, „Cageside Seats” [dostęp 2017-10-14].
  34. Steve Austin [online], Online World of Wrestling [dostęp 2017-09-30] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-15] (ang.).
  35. David Bixenspan, Full Career Retrospective and Greatest Moments for Stone Cold Steve Austin [online], Bleacher Report, 29 sierpnia 2013 [dostęp 2017-10-14] (ang.).
  36. a b Marc Middleton, Full Report From The 2012 WWE Hall Of Fame Ceremony [online], Wrestling Inc., 31 marca 2012 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  37. Andrzej Kała, WWE 13 – Mike Tyson jako dodatek dla zamówień przedpremierowych [online], Playing Daily, 21 czerwca 2012 [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  38. Marc Raimondi, AEW's no-fans PPV features Mike Tyson and Jags stadium brawl [online], ESPN, 24 maja 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  39. Mike Tyson and Henry Cejudo mix it up in AEW pro wrestling brawl with Chris Jericho [online], ESPN, 28 maja 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  40. Mike Tyson [online], IMDb [dostęp 2019-06-06].
  41. Mike Tyson [online], Filmweb [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  42. Mike Tyson’s Punch-Out!! – informacje o grze, recenzje, zapowiedzi, aktualności, galerie [online], PPE.pl [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  43. TYSON [online], Festival de Cannes [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  44. Matt Trueman, A tough act: Mike Tyson's one-man show on Broadway, „The Guardian”, 19 czerwca 2012, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  45. Mike Tyson szczery do bólu [online], HBO, 2013 (pol.).
  46. Gregory Cowles (2013-11-22): Inside the List. The New York Times. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  47. a b c d e f g Retired heavyweight boxing champion Mike Tyson's family: Wife And Kids [online], bodyheightweight.com, 3 maja 2017 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  48. Tyson finalizes divorce, could pay ex $9 million – Sports – Mike Tyson – Brief Article [online], Bent, 13 stycznia 2008 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-13] (ang.).
  49. Dave Anderson, Sports of The Times; The Tyson, Olajuwon Connection, „The New York Times”, 13 listopada 1994, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  50. Pat Putnam, A prayer from Mike Tyson as he leaves jail: from the archive, 25 March 1995, „The Guardian”, 25 marca 2015, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  51. Tyson a Heavyweight in Chechnya, „Los Angeles Times”, 16 września 2005, ISSN 0458-3035 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  52. Muslim celebrities [online], www.cbsnews.com [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  53. Robert Małolepszy, Jak stracić 700 milionów dolarów. Historia dwóch legend ringu [online], Polska Times, 29 maja 2013 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  54. Paweł Ślęzak, Mike Tyson ma już 50 lat! [online], Polsat Sport, 30 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  55. Tyson Fury on depression, drugs, drinking and his comeback fight [online], 4 czerwca 2018 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  56. Mike Tyson Talks Sobriety and Vegan Life with Ellen DeGeneres! [online], Xappeal, 8 marca 2011 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  57. Kevin Iole, Former heavyweight champion Mike Tyson: ‘I’m on the verge of dying because I’m a vicious alcoholic.’ [online], sports.yahoo.com, 25 sierpnia 2013 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  58. Nicki Gostin, Mike Tyson talks religon: 'I need Allah' [online], Fox News, 25 marca 2015 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  59. a b BoxRec: Mike Tyson [online], boxrec.com [dostęp 2019-06-15].
  60. The Associated Press, PLUS: BOXING; Tyson Tests Positive For Marijuana, „The New York Times”, 19 stycznia 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  61. Mike Freeman, BOXING; In Bizarre Ending, Tyson Bout Is Declared a No Contest, „The New York Times”, 24 października 1999, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  62. Tom Friend, Tyson Disqualified for Biting Holyfield's Ears, „The New York Times”, 29 czerwca 1997, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  63. Richard Hoffer, CON JOB NOT BY MIKE TYSON BUT BY PETER MCNEELEY'S CORNERMAN, WHO HAD HIS EYE ON A BIGGER PRIZE, Sports Illustrated, 802 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  64. BoxRec: Mike Tyson [online], boxrec.com [dostęp 2021-03-21].
  65. Jake Paul vs. Mike Tyson rescheduled for Nov. 15 [online], mmajunkie.usatoday.com, 7 czerwca 2024 [dostęp 2024-06-07] (ang.).
  66. Youngstown, Ohio — Mike Tyson’s return to boxing was no knockout. Not even close. [online], 22 października 2006 [dostęp 2021-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-07] (ang.).
  67. Mike Tyson [online], www.ibhof.com [dostęp 2019-06-15].
  68. Ring Magazine Fight of the Year – BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2019-06-15].
  69. PAST WINNERS OF THE RING'S YEAR-END AWARDS [online], RingTv, 21 kwietnia 2013 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-21].
  70. Mike Tyson – AskMen.com [online], AskMen.com, 4 stycznia 2009 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-04] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj