Mikołaj Oleśnicki (wojewoda)
Mikołaj Oleśnicki herbu Dębno (ur. 30 lipca 1558 roku, zm. 13 grudnia 1629 roku) – wojewoda lubelski w latach 1619–1629, kasztelan radomski w latach 1611–1619, kasztelan małogoski w latach 1598–1609, starosta opoczyński w latach 1622–1629[1], marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1604 roku[2].
| ||
 płyta nagrobna Mikołaja Oleśnickiego w Kaplicy Oleśnickich w Bazylice na Świętym Krzyżu | ||
 Herb Dębno | ||
| Rodzina | Oleśniccy herbu Dębno | |
| Data urodzenia | 1558 | |
| Data śmierci | 1629 | |
| Ojciec | Jan Oleśnicki | |
| Matka | Zofia ze Spinków | |
| Żona |
Krystyna Palęcka, | |
ŻyciorysEdytuj
Syn Jana Oleśnickiego, bratanek Mikołaja Oleśnickiego. Jego pradziadem od strony matki był Mikołaj „Lubelczyk” Kurozwęcki. Nie wiadomo o żadnych urzędach pełnionych przez jego ojca, wygląda więc na to, że karierę zawdzięczał własnym umiejętnościom. Wychowany jako kalwinista, w 1598 przeszedł na katolicyzm, co znacznie ułatwiło mu dalszą karierę.
W 1606 roku, jako drugi wielki poseł obok Aleksandra Korwina Gosiewskiego, odprowadził Marynę Mniszchównę do Moskwy, gdzie prowadził pertraktacje dotyczące przymierza Rzeczypospolitej z Dymitrem Samozwańcem[3].
W 1613 roku wyznaczony został senatorem rezydentem[4].
W 1618 i 1626 roku był deputatem Senatu na Trybunał Skarbowy Koronny[5].
Żenił się czterokrotnie: kolejno z Krystyną Palęcką, Małgorzatą Tarło, Zofią Lubomirską i Zofią Tarło.
Wzniósł kościół w Lipsku, które od Oleśnickich zakupili Denhoffowie. Jednak wyjednał przedtem dla grodu tego prawa miejskie. Podjął również starania o budowę kościoła w Tarłowie.
Pochowany w ufundowanej przez siebie w 1620 rodzinnej kaplicy Oleśnickich na Świętym Krzyżu.
PrzypisyEdytuj
- ↑ „Urzędnicy województwa sandomierskiego XVI–XVIII wieku. Spisy”. Oprac. Krzysztof Chłapowski i Alicja Falniowska-Grabowska. Kórnik 1993, s. 201.
- ↑ Herbarz polski, t. I, Lipsk 1839–1846, s. 379.
- ↑ Dariusz Kupisz, Smoleńsk 1632–1634, Bellona, 2001, ISBN 83-11-09282-6, s. 81
- ↑ Volumina Legum, t. III, Petersburg 1859, s. 81.
- ↑ Volumina Legum, t. III, Petersburg 1859, s. 157, 237.