Miory

miasto na Białorusi

Miory (biał. Мёры, Miory) – miasto na Białorusi, centrum administracyjne rejonu miorskiego obwodu witebskiego, 210 km od Witebska, 8,1 tys. mieszkańców (2010).

Miory
Мёры
Ilustracja
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miorach
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Wysokość

140 m n.p.m.

Populacja (2010)
• liczba ludności


8100[1]

Nr kierunkowy

+375 2152

Kod pocztowy

211287

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Miory”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Miory”
Ziemia55°37′N 27°37′E/55,616667 27,616667
Strona internetowa

Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie brasławskim województwa wileńskiego[2].

W miejscowości znajduje się stacja kolejowa Miory.

Historia

edytuj

Miory to dawny ośrodek dóbr Ryłłów. W roku 1640 kupione zostały przez sędziego brasławskiego Sebastiana Światopełka Mirskiego. Światopełk Mirski w 1641 zbudował drewniany kościół katolicki. W wyniku II rozbioru Polski miejscowość została przyłączona do Rosji w składzie powiatu dziśnieńskiego guberni mińskiej (od 1842 roku w guberni wileńskiej). W XIX w. dobra podzielone zostały między Doboszyńskich, Puciatów, Reuttów i Klottów. Część Mirskich pozostawała w ich rękach do 1939 r. W okresie II Rzeczypospolitej Polskiej miejscowość była siedzibą gminy.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 2 czerwca 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano w lesie Krukówka. Sprawcami zbrodni byli żołnierze z SD pod dowództwem Heinza Tangermanna. Z getta udało się uciec ogółem ok. 250 osobom[3].

Miasto jest stolicą rejonu miorskiego, do 1954 należało do obwodu połockiego, w latach 1954–1960 do obw. mołodeczańskiego, a od 1960 do obw. witebskiego. W 1972 roku Miory otrzymały prawa miejskie.

Demografia

edytuj

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 422 osoby, 46 było wyznania rzymskokatolickiego, 5 prawosławnego a 371 mojżeszowego. Jednocześnie 47 mieszkańców zadeklarowało polską, 371 żydowską a 4 inną przynależność narodową. Było tu 70 budynków mieszkalnych[4]. W 1931 w 144 domach zamieszkiwało 730 osób[5].

Religia

edytuj

Cerkiew prawosławna

edytuj

Miasto jest siedzibą dekanatu miorskiego (w eparchii połockiej i głębockiej) oraz należącej do niego parafii pw. Położenia Ryzy Matki Bożej. Cerkiew parafialną zbudowano w 1991 r.[6]

Kościół rzymskokatolicki

edytuj

Parafia

edytuj

W latach 1905–1907 wybudowano nowy kościół Wniebowzięcia NMP z inicjatywy ks. Józefa Borodzicza. Kościół wybudowano z czerwonej cegły w stylu neogotyckim.

Od 1937 roku proboszczem w Miorach był ks. Franciszek Kuksewicz. 22 czerwca 1941 roku po aresztowaniu przez NKWD, został przewieziony do Berezwecza. Pod koniec czerwca 1941 został rozstrzelany za Dźwiną, w czasie ewakuacji więźniów z Berezwecza.

Kościół w Miorach od 1956 roku jest nieprzerwanie czynny.

Herb Mior został ustanowiony 20 stycznia 2006 roku rozporządzeniem prezydenta Białorusi nr 36[7].

Urodzeni w Miorach

edytuj

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.)..
  2. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 75.
  3. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1238.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 61.
  5. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 8.
  6. Миорское благочиние. eparhia992.by. [dostęp 2021-03-20]. (ros.).
  7. Alaksandr Łukaszenka: УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ – 20 января 2006 г. № 36. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-01-20. [dostęp 2010-04-05]. (ros.).
  8. Амвросий, епископ Тракайский, викарий Виленской епархии (Федукович Артур Степанович) / Персоналии / Патриархия.ru [online], Патриархия.ru [dostęp 2021-03-21] (ros.).

Bibliografia

edytuj
  • Zenobia Alejun, Ziemio moja..., „Civitas Christiana”, Kętrzyn, 2007 (broszura)
  • Zenobia Alejun, Żyli na Ziemi Wileńskiej, „Civitas Christiana”, Kętrzyn, 2007 (broszura, s. 50 – ks. Franciszek Kuksewicz)

Linki zewnętrzne

edytuj