Mirunga południowa
Mirunga południowa[3], słoń morski południowy (Mirounga leonina) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych.
Mirounga leonina[1] | |
(Linnaeus, 1758) | |
samiec | |
![]() samica | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Podgromada | |
Infragromada | |
Rząd | |
(bez rangi) | płetwonogie |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
mirunga południowa |
Synonimy | |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
![]() | |
Zasięg występowania | |
![]() |
WystępowanieEdytuj
Mirunga południowa występuje w Antarktyce i wodach subantarktycznych. Zamieszkuje wyspy Macquarie, Wyspy Kerguelena, Georgię Południową i Półwysep Valdés w Argentynie. Wędrujące populacje odnotowano także w Australii, Brazylii, Chile, Mauritiusie, Mozambiku, Namibii, Nowej Zelandii, Omanie i Urugwaju[4]
RozmiaryEdytuj
Mirunga południowa osiąga większe rozmiary od mirungi północnej i zamieszkuje rozleglejszy obszar. Samce osiągają średnio długość 4,5 m przy masie 1,5-3,0 t, maksymalnie 3,7 t i długość 5,8 m (podawane czasem większe rozmiary wynikają z uwzględnienia płetw, podczas gdy standardowo mierzy się długość od czubka pyska do końca ogona)[2]. Samice są dużo mniejsze, osiągają długość 2,6-3 m i masę 350-600 kg (wyjątkowo duże do 800 kg).
ZachowanieEdytuj
Mirungi żywią się głównie głowonogami (75%) i rybami (25%). Gatunek ten żeruje u wybrzeży Antarktydy, zaś rozmnaża się na wyspach wokół kontynentu. Zwierzęta te są zdolne do odbywania bardzo dalekich podróży, pewien młody samiec z południowo-wschodniego Pacyfiku w ciągu 11 miesięcy przepłynął dystans ok. 29 tysięcy kilometrów, oddalając się nawet 640 km na zachód od wybrzeży Ameryki Południowej[5].
Mirungi spędzają większość czasu w wodzie, nurkują typowo na 20–30 minut, na głębokość od 300 do 500 metrów. Rekordowe nurkowanie pewnej samicy trwało 2 godziny[2]; inne zwierzę zanurkowało na głębokość ponad 2000 m[6].
W czasie sezonu rozrodczego samce stają się bardzo agresywne. Walczą wtedy między sobą o terytoria i dostęp do samic. Pojedynczy samiec może panować nad „haremem” liczącym do 50 samic; w przypadku większych grup samic, już kilka samców może z nimi kopulować[7].
Na mirungi polowano w XIX w. dla ich cennego tłuszczu, na Georgii Południowej aż do 1964 roku. Program ochrony tych ssaków sprawił, że ich liczebność podniosła się, osiągając obecnie ok. 700 000 osobników, a ich istnienie nie jest już zagrożone.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g Mirounga leonina, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b c G.J.G. Hofmeyr , Mirounga leonina, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-14] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 154. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Mirounga leonina. W: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-11-03].
- ↑ Elephant Seal Travels 18,000 Miles. ScienceDaily, 2011-12-13. [dostęp 2012-05-27].
- ↑ Ocean Warming Causes Elephant Seals to Dive Deeper. ScienceDaily, 2012-02-09. [dostęp 2012-05-27].
- ↑ Hauswirth, M.: Mirounga leonina (ang.). Animal Diversity Web, 2020. [dostęp 2021-11-03].