Mistrzostwa świata juniorów w hokeju na lodzie

Mistrzostwa świata U-20 w hokeju na lodzie – turniej hokeja na lodzie w kategorii juniorów do lat 20, organizowany przez IIHF na przełomie roku[1] tj. w grudniu i w styczniu, która ma na celu wyłonić najlepszą drużynę świata w kategorii do lat dwudziestu. Inną nazwą tych rozgrywek jest Mistrzostwa świata Juniorów w hokeju na lodzie.

Mistrzostwa świata juniorów w hokeju na lodzie
Mistrzostwa świata U-20 w hokeju na lodzie
Dyscyplina

hokej na lodzie

Organizator rozgrywek

IIHF

Data założenia

1977

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

 ZSRR U-20

Obecny zwycięzca

 Kanada U-20

Najwięcej zwycięstw

 Kanada U-20 (20)

W głównym turnieju rozgrywanym tuż po świętach Bożego Narodzenia uczestniczy dziesięć drużyn podzielonych na dwie pięciodrużynowe grupy z których trzy czołowe awansują do drugiej rundy, a dwie najgorsze walczą o utrzymanie w elicie w czterodrużynowej grupie jak to ma miejsce w Mistrzostwach Świata seniorów.

Historia edytuj

Turniej po raz pierwszy został rozegrany w 1977 w Czechosłowacji. Mecze rozgrywane były na dwóch lodowiskach. W Zwoleniu i Bańskiej Bystrzycy wystartowało osiem drużyn (w tym Polska). Historycznym pierwszym zwycięzcą została ekipa ZSRR, która zwyciężyła we wszystkich siedmiu spotkaniach. Polacy zdobyli tylko jeden punkt remisując z USA 2:2 i spadli do grupy B mistrzostw.

Dominacja drużyny Związku Radzieckiego trwała aż do rozpadu państwa w 1991 roku. W rozegranych do tego momentu 15 imprezach tylko dwa razy radzieccy hokeiści znaleźli się poza podium, a osiem razy zdobyli złoty medal.

Po zniknięciu Związku Radzieckiego z mapy świata nastąpiła dominacja drugiego potentata hokeja, czyli Kanady. W kolejnych 16 edycjach zawodnicy „klonowego liścia” tylko raz nie stanęli na podium, dzięki czemu stała się najbardziej utytułowaną reprezentacją tego turnieju.

W mistrzostwach świata biorą udział najlepsi zawodnicy danych państw, często mających już za sobą wybór w drafcie NHL. Turniej służy także do wykreowania przyszłych gwiazd hokeja na lodzie, jak np. Wayne Gretzky, Michael Nylander czy Peter Forsberg.

Edycje edytuj

Rok Miasta gospodarze   Złoto   Srebro   Brąz
1977   Zwoleń, Bańska Bystrzyca   ZSRR   Kanada   Czechosłowacja
1978   Montreal, Quebec   ZSRR   Szwecja   Kanada
1979   Karlstad   ZSRR   Czechosłowacja   Szwecja
1980   Helsinki   ZSRR   Finlandia   Szwecja
1981   Füssen   Szwecja   Finlandia   ZSRR
1982   Rochester, Duluth, Bloomington
  Winnipeg, Kenora
  Kanada   Czechosłowacja   Finlandia
1983   Leningrad   ZSRR   Czechosłowacja   Kanada
1984   Norrköping, Nyköping   ZSRR   Finlandia   Czechosłowacja
1985   Helsinki, Turku   Kanada   Czechosłowacja   ZSRR
1986   Hamilton   ZSRR   Kanada   USA
1987   Pieszczany[2]   Finlandia   Czechosłowacja   Szwecja
1988   Moskwa   Kanada   ZSRR   Finlandia
1989   Anchorage   ZSRR   Szwecja   Czechosłowacja
1990   Helsinki, Turku   Kanada   ZSRR   Czechosłowacja
1991   Saskatoon, Regina   Kanada   ZSRR   Czechosłowacja
1992   Füssen, Kaufbeuren   WNP   Szwecja   USA
1993   Gävle   Kanada   Szwecja   Czechosłowacja
1994   Ostrawa, Frydek-Mistek   Kanada   Szwecja   Rosja
1995   Red Deer, Calgary, Edmonton   Kanada   Rosja   Szwecja
1996   Boston   Kanada   Szwecja   Rosja
1997   Genewa, Morges   Kanada   USA   Rosja
1998   Helsinki, Hämeenlinna   Finlandia   Rosja   Szwajcaria
1999   Winnipeg, Brandon   Rosja   Kanada   Słowacja
2000   Skellefteå, Umeå   Czechy   Rosja   Kanada
2001   Moskwa, Podolsk   Czechy   Finlandia   Kanada
2002   Pardubice, Hradec Králové   Rosja   Kanada   Finlandia
2003   Halifax, Sydney   Rosja   Kanada   Finlandia
2004   Helsinki, Hämeenlinna   USA   Kanada   Finlandia
2005   Grand Forks, Thief River Falls   Kanada   Rosja   Czechy
2006   Vancouver, Kelowna, Kamloops   Kanada   Rosja   Finlandia
2007   Mora, Leksand   Kanada   Rosja   USA
2008   Liberec, Pardubice   Kanada   Szwecja   Rosja
2009   Ottawa   Kanada   Szwecja   Rosja
2010   Regina, Saskatoon   USA   Kanada   Szwecja
2011   Buffalo   Rosja   Kanada   USA
2012   Calgary, Edmonton   Szwecja   Rosja   Kanada
2013   Ufa   USA   Szwecja   Rosja
2014   Malmö   Finlandia   Szwecja   Rosja
2015   Toronto, Montreal   Kanada   Rosja   Słowacja
2016   Helsinki   Finlandia   Rosja   USA
2017   Montreal, Toronto   USA   Kanada   Rosja
2018   Buffalo, Orchard Park   Kanada   Szwecja   USA
2019   Vancouver, Victoria   Finlandia   USA   Rosja
2020   Ostrawa, Trzyniec   Kanada   Rosja   Szwecja
2021   Edmonton   USA   Kanada   Finlandia
2022   Edmonton   Kanada   Finlandia   Szwecja
2023   Halifax, Moncton   Kanada   Czechy   USA
2024   Göteborg   USA   Szwecja   Czechy
2025   Ottawa

Najlepiej punktujący edytuj

Lista najlepiej punktujących zawodników w każdej edycji Mistrzostw:

Rok Zawodnik Punkty Gole Asysty
1977
  Dale McCourt
18
10
8
1978
  Wayne Gretzky
17
8
9
1979
  Władimir Krutow
14
8
6
1980
  Władimir Krutow
11
7
4
1980
  Dieter Hegen
9
8
1
1982
  Raimo Summanen
16
7
9
1983
  Vladimír Růžička
20
12
8
1984
  Raimo Helminen
24
11
13
1985
  Esa Keskinen
20
6
14
1986
  Shayne Corson
14
7
7
1987
  Ulf Dahlén
15
7
8
1988
  Aleksandr Mogilny
18
9
9
1989
  Jeremy Roenick
16
8
8
1990
  Robert Reichel
21
11
10
1991
  Doug Weight
19
5
14
1992
  Michael Nylander
17
8
9
1993
  Peter Forsberg
31
7
24
1994
  Niklas Sundström
11
4
7
1995
  Marty Murray
15
6
9
1996
  Jarome Iginla
12
5
7
1997
  Michael York
10
5
5
1998
  Jeff Farkas
10
6
4
1999
  Brian Gionta
11
6
5
2000
  Henrik Sedin
13
4
9
2001
  Pavel Brendl
10
4
6
2002
  Mike Cammalleri
11
7
4
2003
  Patrik Bärtschi /   Igor Grigorienko
10
6
4
2004
  Nigel Dawes
11
6
5
2005
  Patrice Bergeron
13
5
8
2006
  Phil Kessel
11
1
10
2007
  Erik Johnson /   Mikko Lehtonen
10
4
6
2008
  James van Riemsdyk
11
5
6
2009
  Cody Hodgson
16
5
11
2010
  Derek Stepan
14
4
10
2011
  Brayden Schenn
18
8
10
2012
  Jewgienij Kuzniecow
13
6
7
2013
  Ryan Nugent-Hopkins
15
4
11
2014
  Teuvo Teräväinen
15
2
13
2015
  Sam Reinhart
11
5
6
2016
  Jesse Puljujärvi
17
5
12
2017
  Kiriłł Kaprizow
12
9
3
2018
  Casey Mittelstadt
11
4
7

Rekordy edytuj

  • Najwięcej medali Mistrzostw Świata Juniorów ma na koncie Kanada, która zdobyła ich 28 z czego 15 z najcenniejszego kruszcu.
  • Polacy siedmiokrotnie uczestniczyli w najważniejszych zawodach, a było to w latach: 1977, 1979, 1985, 1987, 1988, 1990 i 1997.
  • Najwięcej bramek (25) oglądali widzowie meczu Czechosłowacja - Austria w 1981 roku. Wtedy to nasi południowi sąsiedzi rozgromili Austriaków 21:4. W tym samym meczu najwięcej bramek strzeliła jedna reprezentacja.
  • Najwięcej punktów w klasyfikacji kanadyjskiej w historii ma Szwed Peter Forsberg, który w dwóch edycjach zdobył 42 punkty (10 bramek + 32 asyst)
  • Najwięcej meczów rozegrali Jochen Hecht z Niemiec oraz Björn Christen ze Szwajcarii - 26.
  • Najdłużej czyste konto na bramce miał Szwed Pelle Lindbergh, który nie wpuścił do bramki krążka przez 1000 minut.
  • Najwięcej bramek w historii mistrzostw zdobył Rosjanin Pawieł Bure. Trafił do bramki rywali 27 razy.
  • Najwięcej asyst zaliczył Szwed Peter Forsberg, którego 32 podania znalazły drogę do bramki.
  • Najwięcej minut na ławce kar (109) siedział Rosjanin Aleksandr Switow.
  • Najwięcej punktów klasyfikacji kanadyjskiej (31) w jednym turnieju zdobył Szwed Peter Forsberg. Wydarzenie to miało miejsce podczas mistrzostw w Szwecji w 1993 roku.
  • Najwięcej goli w jednym turnieju (13) zdobył Markus Näslund. Wydarzenie to miało miejsce podczas mistrzostw w Szwecji w 1993 roku.
  • Najwięcej minut (68) na ławce kar podczas jednego turnieju „osiągnął” Czech Petr Čajánek podczas mistrzostw w 1995 roku w Kanadzie.
  • Najwięcej obronionych rzutów karnych w historii mistrzostw ma na koncie Słowak Jaroslav Halák, który obronił 4 strzały. Natomiast najwięcej obronionych w czasie jednego turnieju Kanadyjczyk Justin Pogge.
  • Najwięcej widzów oglądało mecz finałowy mistrzostw świata w 2009 roku. Wtedy to na meczu Kanada - Szwecja było 20 380 osób[3].

Przypisy edytuj

  1. Niższe „ligi” mistrzostw organizowane są tylko w grudniu
  2. Z powodu bójki podczas meczu Kanada - ZSRR zdyskwalifikowano obydwie drużyny, przy czym Kanada miała szanse na zdobycie mistrzostwa.
  3. O meczu finałowym

Zobacz też edytuj