Wikipedia

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2012

zawody sportowe

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2012 – 22. edycja mistrzostw świata w lotach narciarskich, która została przeprowadzona między 23 a 26 lutego 2012 roku na mamuciej skoczni narciarskiej Vikersundbakken.

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2012
2010 2014
ilustracja
Data

23–26 lutego 2012

Gospodarz

Vikersund

Dyscyplina

skoki narciarskie

Mężczyźni
konkurs indywidualny
na skoczni HS-225

Słowenia Robert Kranjec

konkurs drużynowy
na skoczni HS-225

 Austria

Klasyfikacja medalowa
Zwycięzca

 Austria
 Słowenia

Strona internetowa

W związku z niekorzystnymi warunkami wietrznymi anulowano wyniki niedokończonej pierwszej serii konkursu indywidualnego rozegranej 24 lutego. Następnego dnia zaplanowano trzy serie konkursowe, jednak finalnie przeprowadzono jedynie dwie. Konkurs drużynowy odbył się bezproblemowo.

W konkursie indywidualnym złoty medal mistrzostw świata wywalczył Robert Kranjec, który bezpośrednio wyprzedził Rune Veltę i Martina Kocha. W rywalizacji drużynowej najlepszy okazał się zespół austriacki, w którym zaprezentowali się: Thomas Morgenstern, Andreas Kofler, Gregor Schlierenzauer i Martin Koch. Srebrny medal zdobyli reprezentanci Niemiec, a brązowy – Słowenii. Do zawodów zostało zgłoszonych 58 zawodników z szesnastu krajów.

Podczas serii treningowych, kwalifikacyjnych i konkursowych, przeprowadzonych w ramach mistrzostw świata w lotach narciarskich w Vikersund poprawionych zostało osiem rekordów krajów w długości skoku narciarskiego: Słowenii – 244 metry Roberta Kranjca, Japonii – 240 metra Daiki Itō, Polski – 232,5 metra Piotra Żyły, Rosji – 232 metry Dienisa Korniłowa, Niemiec – 230 metrów Richarda Freitaga, Francji – 225 metrów Vincenta Descombes Sevoie, Estonii – 204 metry Kaarela Nurmsalu oraz Kanady – 194 metry Mackenziego Boyda-Clowesa. Ogółem najdłuższe skoki w swojej dotychczasowej karierze oddało 23 uczestników mistrzostw świata oraz 17 norweskich przedskoczków.

Po raz czwarty organizację mistrzostw świata w lotach narciarskich powierzono norweskiemu miastu Vikersund. Wcześniej taka sytuacja miała miejsce w latach: 1977, 1990 i 2000.

Przed mistrzostwami edytuj

Organizacja i sponsorzy edytuj

 
Oficjalne ogłoszenie organizatora Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2012 na kongresie FIS w 2008 roku.

Wybór organizatora Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2012 nastąpił w maju 2008 podczas kongresu Międzynarodowej Federacji Narciarskiej. Do końca rozważane były dwie kandydatury – Vikersund i Harrachov. Ostatecznie organizatorem mistrzostw świata ogłoszono Vikersund stosunkiem głosów 11:5[1].

Vikersund zorganizowało mistrzostwa świata w lotach narciarskich po raz czwarty. Wcześniej miało to miejsce w latach: 1977, 1990 i 2000. W 1977 roku mistrzem świata został Walter Steiner, w 1990 roku zawody wygrał Dieter Thoma, a w 2000 roku – Sven Hannawald[2].

Oficjalnymi organizatorami mistrzostw świata w lotach narciarskich były: Norweski Związek Narciarski, miasto Vikersund i lokalny komitet organizacyjny Skiflyvning Vikersund AS. Przewodniczącym komitetu był Håvard Orsteen, wiceprzewodniczącym – Halvor A. Hartz, a sekretarzem generalnym – Tone K. Kristiansen. Ponadto, w skład komitetu weszli: Ole Gunnar Fidjestøl (dyrektor zawodów), Tore Fossen, Jarle Grøterud, Terje Lund, Dag Drolsum, Kjell Roger Larsen, Thormod R. Hansen, Åke Andresen, Bent Asbjørnhus i Morten Valstad[3].

Głównym sponsorem Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2012 była grupa Kongsberg, która sponsorowała także Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011 w Oslo[4]. Ponadto wśród sponsorów znalazły się: Hyundai Motor Company[5], Vardar[6], Volksbank, Intersport, Riks TV[7] oraz Glava[8].

Przebudowa skoczni edytuj

Z myślą o mistrzostwach świata w lotach, skocznia Vikersundbakken została w 2009 roku zmodernizowana. Koszty renowacji szacowane były na 80 milionów koron norweskich[9]. W sezonie 2010/2011 na nowej skoczni przeprowadzone zostały zawody Pucharu Świata, podczas których poprawiony został rekord świata w długości skoku narciarskiego. Rekord Bjørna Einar Romørena (239 m) poprawił Johan Remen Evensen, który w najdłuższym skoku osiągnął 246,5 metra. Po zakończeniu sezonu zimowego dokonano niewielkich modernizacji skoczni, co zdaniem organizatorów umożliwia oddanie skoków o długości 250 metrów[10].

Program mistrzostw edytuj

Przed rozpoczęciem mistrzostw świata podany został oficjalny program serii treningowych, kwalifikacyjnych i konkursowych oraz innych wydarzeń bezpośrednio związanych z mistrzostwami. Poniższa tabela przedstawia szczegółowy wykaz tych wydarzeń, zgodny z pierwotnym planem organizacji mistrzostw świata[11].

Data Godzina[a] Wydarzenie
22 lutego 2012 13:00 otwarta seria treningowa
23 lutego 2012 14:30 otwarta seria treningowa
15:30 pierwsza oficjalna seria treningowa
16:45 druga oficjalna seria treningowa
18:00 seria kwalifikacyjna przed zawodami indywidualnymi
24 lutego 2012 14:30 otwarta seria treningowa
15:30 seria próbna przed zawodami indywidualnymi
16:30 pierwsza seria konkursowa zawodów indywidualnych
17:30 druga seria konkursowa zawodów indywidualnych
25 lutego 2012
14:00 otwarta seria treningowa
15:00 seria próbna przed finałowymi seriami zawodów indywidualnych
16:00 trzecia seria konkursowa zawodów indywidualnych
16:45 czwarta seria konkursowa zawodów indywidualnych
18:00 dekoracja kwiatowa medalistów konkursu indywidualnego
20:00 ceremonia dekoracji medalistów konkursu indywidualnego
26 lutego 2012
11:30 otwarta seria treningowa
12:30 seria próbna przed zawodami drużynowymi
14:00 pierwsza seria konkursowa zawodów drużynowych
14:45 druga seria konkursowa zawodów drużynowych
16:00 dekoracja medalistów konkursu drużynowego

Oficjalna piosenka edytuj

Oficjalną piosenką Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2012 była Flying Into the Future w wykonaniu Jørna Atle Støa. Muzykę skomponował sam wykonawca – Støa, natomiast tekst piosenki napisał austriacki trener reprezentacji Norwegii – Alexander Stöckl. Oficjalny klip rozpoczyna się rekordowym skokiem Johana Remena Evensena z zawodów Pucharu Świata w Vikersund, które odbyły się rok wcześniej. Następnie, w klipie ukazano krótką historię lotów narciarskich, w tym między innymi loty Ole Gunnara Fidjestøla, Andreasa Goldbergera, Bjørna Wirkoli i Andersa Jacobsena. W końcowej części utworu w tle można usłyszeć śpiew Johana Remena Evensena[12].

Faworyci edytuj

 
Martin Koch – zwycięzca ostatniego indywidualnego konkursu Pucharu Świata przed mistrzostwami w Vikersund.

Wśród faworytów do zdobycia medalu mistrzostw świata w lotach narciarskich wymieniane były nazwiska: Daiki Itō jako lider klasyfikacji Pucharu Świata w lotach narciarskich, Robert Kranjec jako typowy przykład lotnika, Anders Bardal jako lider klasyfikacji Pucharu Świata w skokach narciarskich oraz zwycięzca konkursu lotów w Tauplitz, Thomas Morgenstern jako najwyżej sklasyfikowany reprezentant Austrii w klasyfikacji lotów, Martin Koch jako zwycięzca ostatniego indywidualnego konkursu PŚ przed mistrzostwami, Kamil Stoch jako wszechstronny skoczek i lotnik, Simon Ammann jako obrońca tytułu z 2010 roku, Gregor Schlierenzauer jako mistrz świata w lotach z 2008 roku i wicelider klasyfikacji Pucharu Świata[13]. Ponadto, jako kandydatów do zdobycia medalu wymieniane były także nazwiska: Bjørn Einar Romøren, Tom Hilde, David Zauner, Andreas Kofler, Dienis Korniłow, Richard Freitag, Lukáš Hlava, Taku Takeuchi, Roman Koudelka, Rune Velta, Anders Fannemel, Severin Freund, Andreas Wank i Dmitrij Wasiljew[14].

Najwięcej zwycięstw w konkursach Pucharu Świata przed rozpoczęciem mistrzostw świata osiągnęli Andreas Kofler i Gregor Schlierenzauer, którzy pięciokrotnie stawali na najwyższym stopniu podium. Trzy razy wygrywał Anders Bardal, po dwa zwycięskie konkursy na swoim koncie mieli Kamil Stoch i Daiki Itō. Raz zawody Pucharu Świata wygrywali ponadto: Richard Freitag, Thomas Morgenstern, Robert Kranjec i Martin Koch. Kranjec, Bardal i Koch zwyciężali na mamucich skoczniach – w Tauplitz i Oberstdorfie. Przed mistrzostwami świata przeprowadzone zostały także cztery konkursy drużynowe, w których dwukrotnie triumfowali reprezentanci Norwegii, a po jednej wygranej zaliczyli skoczkowie austriaccy i słoweńscy[15]. Ostatnia z wymienionych ekip odniosła triumf w zawodach na skoczni mamuciej w Oberstdorfie, występując w składzie: Jurij Tepeš, Jure Šinkovec, Peter Prevc i Robert Kranjec[16].

Skocznia edytuj

Areną zmagań skoczków narciarskich podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2012 była mamucia skocznia Vikersundbakken w Vikersund. Ponad rok przed mistrzostwami zakończyła się przebudowa obiektu, oficjalne otwarcie nastąpiło 9 lutego 2011 roku, a pierwszy oficjalny skok oddał Vegard Swensen, który skoczył 162 metry[18].

Przebudowa skoczni oraz jej modernizacja w 2011 roku skutkowały zmianą parametrów technicznych obiektu, w tym punktu konstrukcyjnego, który umieszczony został na 195 metrze. Rozmiar skoczni wynosi natomiast 225 metrów, co czyni Vikersundbakken największym obiektem do lotów narciarskich na świecie[19].

Oficjalny rekord skoczni został ustanowiony podczas serii kwalifikacyjnej do pierwszego konkursu Pucharu Świata na nowej skoczni w Vikersund, które przeprowadzono 11 lutego 2011. Wówczas rezultat 246,5 metra uzyskał Johan Remen Evensen, który tym samym poprawił nieoficjalny rekord świata w długości skoku narciarskiego[20].

Nazwa skoczni Miejscowość Punkt K HS Rekord skoczni[b] Współczynnik belki Współczynnik wiatru
  Vikersundbakken   Vikersund K-195 HS 225 246,5 m[21]   Johan Remen Evensen 11.02.2011 8,10 pkt
na m[8] 		14,40 pkt
na m/s[8]

Jury edytuj

Dyrektorem konkursów o mistrzostwo świata w lotach narciarskich w Vikersund był Ole Gunnar Fidjestøl, a jego asystentem – Ole Bremseth. Z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej funkcję szefa zawodów pełnił dyrektor Pucharu Świata, Walter Hofer, a jego asystentem podobnie jak w innych oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS był Miran Tepeš. Kontrolą sprzętu zajmowali się Jouko Törmänen i Sepp Gratzer, delegatem technicznym był Gabriel Gross, a jego asystentem – Franck Salvi, natomiast dyrektorem do spraw pomiaru odległości był Börje Staffas[22].

Skład sędziowski w poszczególnych seriach konkursowych przedstawia poniższa tabela.

Sędzia Kraj Stanowisko na wieży sędziowskiej
konkurs indywidualny[23] konkurs drużynowy[24]
Sandro Dalle Ave   Włochy A B
Jean-Claude Gaillard   Francja D E
Berndt Hess   Niemcy B C
Hermann Kothleitner   Austria E –
Sigbjørn Normann   Norwegia C D
Tadeusz Szostak   Polska – A

Przebieg zawodów edytuj

Oficjalne serie treningowe edytuj

Pierwsza oficjalna seria treningowa została przeprowadzona 22 lutego o godzinie 15:30. Najdłuższy skok, na 237 m oddał jeden z faworytów, Martin Koch. Na drugim miejscu uplasował się Robert Kranjec, skacząc na 211,5 m, a na trzecim Severin Freund, który oddał skok na 216,5 m. Ogółem dziewiętnastu spośród wszystkich pięćdziesięciu sześciu zawodników biorących udział w treningu przekroczyło granicę dwustu metrów. Najlepsze wyniki odniosła reprezentacja Austrii – czterech jej skoczków uplasowało się w pierwszej dziesiątce[25].

Następnie przeprowadzono drugą serię treningową. W niej ponownie najlepszy okazał się Koch, skacząc na 219 m. Za nim sklasyfikowano Kranjca (213 m) i Daiki Itō (209 m). Znów wystartowało 56 skoczków. Najsłabszymi z poszczególnych kadr, które wystawiły pięciu zawodników byli: Aleksandr Sardyko, Yūta Watase, Stefan Hula, Dejan Judež, Antonín Hájek, Tom Hilde, Michael Neumayer i Thomas Morgenstern[26].

Kwalifikacje i anulowana seria konkursowa edytuj

 
Severin Freund – najlepszy zawodnik odwołanej serii konkursowej.
 
Kamil Stoch po ostatnim skoku w odwołanej serii.

Seria kwalifikacyjna do konkursu indywidualnego rozegrana została 23 lutego. Do kwalifikacji przystąpiło 39 zawodników, spośród których 30 awansowało do konkursu głównego. Zapewnioną kwalifikację miało dodatkowo dziesięciu najlepszych skoczków w aktualnej klasyfikacji Pucharu Świata w lotach narciarskich. Serię kwalifikacyjną wygrał Andreas Kofler po skoku na 221 metrów. Drugie miejsce zajął Rune Velta, który uzyskał rezultat lepszy od Koflera o pół metra, ale skakał w bardziej korzystnych warunkach wietrznych. Na trzecim miejscu uplasował się Anders Fannemel, który lądował na 211 metrze. Najdłuższy skok serii oddał Vincent Descombes Sevoie – 222,5 metra, ale jednocześnie skakał w najlepszych warunkach i ostatecznie zajął szóste miejsce. Spośród zawodników z zapewnioną kwalifikacją najdalej skoczył Simon Ammann, który uzyskał 204 metry[27].

Na godzinę 16:30 dnia następnego zaplanowano rozpoczęcie pierwszej serii konkursowej. Z powodu zbyt silnego wiatru start ten jednak został opóźniony o godzinę. Ostatecznie o wskazanej godzinie warunki poprawiły się, co umożliwiło rozpoczęcie rywalizacji. W serii wystartowało ostatecznie 35 z 40 zawodników, a dalsza część konkursu została odwołana z powodu ponownego pogorszenia się warunków wietrznych. Wśród 35 skoczków, którzy oddali swoje skoki, najlepszy okazał się Severin Freund, który uzyskał 220,5 metra. Najdłuższy skok oddał Rune Velta – 234 metry, jednak skakał z wyższej platformy startowej i plasował się na drugim miejscu. Przed skokiem 35. zawodnika konkursu – Kamila Stocha nastąpiła przerwa w oczekiwaniu na poprawę warunków atmosferycznych. Po kilkuminutowym oczekiwaniu, zawodnik otrzymał zgodę na oddanie skoku, jednak po wyjściu z progu otrzymał podmuch wiatru, co uniemożliwiło mu oddanie dobrego skoku, a wręcz zmusiło go do ratowania się przed upadkiem. Po próbie Polaka nastąpiła kolejna przerwa w konkursie, a jego wznowienie było przekładane kilkukrotnie. Ostatecznie, o godzinie 19:45 podjęta została decyzja o anulowaniu wszystkich dotychczasowych wyników. Jednocześnie w zamian za odwołane serie konkursowe, postanowiono przeprowadzić dodatkową serię dnia następnego[28][29].

Konkurs indywidualny edytuj

 
Robert Kranjec – indywidualny mistrz świata z Vikersund.
 
Rune Velta – srebrny medalista mistrzostw świata w konkursie indywidualnym.
 
Martin Koch – brązowy medalista mistrzostw świata w konkursie indywidualnym.

Pierwsza seria piątkowego konkursu rozpocząć miała się o godzinie piętnastej czasu lokalnego. Finalnie jednak rozpoczęto ją pół godziny później, ze względu na niekorzystne warunki wietrzne panujące na Vikersundbakken. Rywalizację rozpoczęto z jedenastej belki startowej. Startujący jako pierwszy Yūta Watase osiągnął 216,5 m i ustanowił nowy rekord życiowy. Przed skokiem piątego na liście startowej Jana Matury zarządzono kilkuminutową przerwę ze względu na zbyt silny wiatr. Trzech kolejnych skoczków oddawało niedalekie skoki, między innymi Shōhei Tochimoto – 126 m, w związku z czym wydłużono rozbieg do czternastej belki. Kilku spośród następnych zawodników przekroczyło granicę dwustu metrów, wśród nich Andrea Morassi, Anssi Koivuranta, Jakub Janda i Vincent Descombes Sevoie. Belka została obniżona o jedną pozycję, ale mimo tego Jurij Tepeš oddał skok na odległość 235,5 m, który zapewnił mu prowadzenie w konkursie i nowy rekord swojego kraju. Ponownie zmieniono długość najazdu, tym razem na jedenastą platformę startową. Skakali z niej m.in. Olli Muotka, Jure Šinkovec i Maximilian Mechler – wszyscy przekroczyli dwieście metrów. Skaczący z dwudziestym drugim numerem startowym Anders Fannemel pobił swój rekord życiowy i objął prowadzenie w konkursie, skacząc na odległość 244,5 m. Po jego próbie skrócono rozbieg do dziewiątej belki. Jako pierwszy, po oczekiwaniu na wiatr mieszczący się w dozwolonym korytarzu, oddał z niej skok Janne Happonen i osiągnął 215 m.

Po skoku Piotra Żyły na 168 m konkurs został przerwany na kilkanaście minut, powodem ponownie był niedozwolony wiatr. Po wznowieniu 204 metrów skoczył Lukáš Hlava. Wkrótce na drugim miejscu sklasyfikowano Andreasa Koflera, który ustanowił nowy rekord życiowy na 228. metrze. Po tak dalekim skoku najazd został skrócony o kolejne dwie pozycje. Ze zmniejszonego rozbiegu 210 m skoczył Richard Freitag. Punkty dodane ze względu na długość najazdu pozwoliły mu uplasować się na trzeciej pozycji. Rune Velta skoczył na odległość 217,5 m, co dało mu prowadzenie w konkursie. Niedługo później na trzeciej lokacie Freitaga zmienił Gregor Schlierenzauer (206,5 m) i Severin Freund (210,5 m). Mistrz świata z 2010 z Planicy – Simon Ammann skoczył 204 metry i plasował się na czwartej lokacie. Kolejny z faworytów, Kamil Stoch skoczył najbliżej z pierwszej szóstki klasyfikacji generalnej Pucharu Świata – wylądował na 191. metrze. Następnie wystartował Martin Koch. Austriak, jeden z głównych pretendentów do medalu przyjął trajektorię lotu nisko nad zeskokiem. Jego skok zmierzono na 218 metrów, co dało mu drugą pozycję. Kolejni skoczkowie plasowali się za nim – Anders Bardal (212 m), Robert Kranjec (217,5 m) i Daiki Itō (206 m)[30][31].

Liderem po pierwszej serii był Velta, który o 2,7 punktu wyprzedzał Kocha, a o 3,9 pkt – Kranjca. Do drugiej serii nie zakwalifikowało się trzech Polaków, dwóch Rosjan i Japończyków oraz po jednym Włochu, Estończyku i Kanadyjczyku[31].

Zdecydowano się na rozegranie jedynie dwóch z pierwotnie planowanych na ten dzień trzech serii konkursowych[32]. Seria finałowa zaczęła się od dziesiątej platformy startowej. Jako pierwszy swój skok oddał Andrea Morassi, lądując na 200,5 m. Kolejni zawodnicy oddawali krótsze skoki. Andreas Wank objął prowadzenie po skoku na 197,5 m. Długość najazdu została podniesiona o dwie pozycje, po dziesięciu skokach oddanych przez zawodników. Odległości uzyskiwane przez nich nadal nie przekraczały jednak dwusetnego metra, więc jury zdecydowało o dalszym wydłużeniu rozbiegu – do czternastej belki startowej. Roman Koudelka, zajmujący 17. lokatę po pierwszej serii, oddał skok na 210 m i został nowym liderem zawodów. Wkrótce na drugą pozycję wysunął się Lukáš Hlava, a następnie Janne Happonen – odległość obydwóch wyniosła 194,5 m.

Prowadzenie objął następnie Daiki Itō, który skoczył na 219 m i miał 22,8 pkt przewagi nad dotychczasowym liderem – Koudelką. Startujący po nim: Thomas Morgenstern, Kamil Stoch i Richard Freitag lądowali pomiędzy 211. a 213. metrem. Andreas Kofler, który w pierwszej serii pobił swój rekord życiowy, tym razem oddał skok na odległość 216 m. Medalista poprzednich mistrzostw – Gregor Schlierenzauer skoczył na 174,5 m i tym samym spadł na 18. pozycję w finalnej klasyfikacji konkursu. Kolejny medalista z Planicy, tym razem złoty – Simon Ammann wylądował 5,5 metra dalej i również spadł w tabeli zawodów. Na pozycji lidera Itō zmienił Severin Freund, który oddał skok na 208,5 m. Reprezentant gospodarzy, Anders Bardal po skoku na 203,5 m plasował się na czwartym miejscu. Następnym zawodnikiem, który oddał skok, był Anders Fannemel, który w pierwszej serii ustał drugi pod względem długości skok w historii[33]. Prawdopodobnie nie poradził sobie z presją[32], a jego próba wyniosła 174,5 m. Tym samym do pierwszej dziesiątki awansował Kamil Stoch.

Trzeci zawodnik po pierwszej serii – Robert Kranjec oddał skok na 244 metrów, ustanawiając swój nowy rekord życiowy, a także poprawiając rekord Słowenii Jurija Tepeša z pierwszej serii. Objął prowadzenie, wyprzedzając Freunda o 36,1 punktu i zapewniając sobie medal mistrzostw świata. Po nim skakał Martin Koch, który doleciał do 243 metra, po czym doznał upadku. Mimo niego zdołał utrzymać pozycję medalową. Ostatnim zawodnikiem startującym w finałowej serii był Rune Velta. Ten skoczył na 234,5 m i zajął drugie miejsce, ze stratą trzech punktów do Kranjca. W pierwszej dziesiątce znalazło się trzech Austriaków, dwóch Niemców, dwóch reprezentantów gospodarzy i po jednym Słoweńcu, Japończyku i Polaku[31].

Złoty medalista – Robert Kranjec stał się pierwszym mistrzem świata w lotach narciarskich ze Słowenii i jednocześnie drugim, po Urbanie Francu, słoweńskim medalistą tej imprezy[c][34].

Konkurs drużynowy edytuj

 
Podium konkursu drużynowego.
 
Austria – złoci medaliści konkursu drużynowego. Od lewej: Martin Koch, Gregor Schlierenzauer, Andreas Kofler, Thomas Morgenstern.
 
Niemcy – srebrni medaliści konkursu drużynowego. Od lewej: Andreas Wank, Richard Freitag, Severin Freund, Maximilian Mechler.
 
Słowenia – brązowi medaliści konkursu drużynowego. Od lewej: Jernej Damjan, Jurij Tepeš, Robert Kranjec, Jure Šinkovec.
 
Rune Velta, który oddał najdłuższy skok w konkursie.

Przed rozpoczęciem konkursu drużynowego 26 lutego pogoda była bezwietrzna, słoneczna, temperatura była niska[35]. W pierwszej grupie zawodnicy startowali z czternastej belki startowej. Jako pierwszy wystartował Aleksiej Korolow, reprezentant Kazachstanu, który osiągnął 136 m. Następnie prowadzenie objęła Finlandia, po skoku Janne Happonena na 208 m. Metr bliżej wylądował Dienis Korniłow. Następnym zawodnikiem, który odbił się z progu był Maciej Kot, który oddał skok na 174 m. Jakub Janda wylądował na 208. metrze, a jego reprezentacja plasowała się na drugiej lokacie. Nowym liderem konkursu została Japonia – Yūta Watase skoczył na 212 metrów. Jako kolejny wystartował Jernej Damjan (202 m), a następnie Andreas Wank, który ustanowił swój nowy rekord życiowy – 211 m i zapewnił prowadzenie reprezentacji Niemiec. Skoczek z drużyny gospodarzy (jednej z faworytów do medalu[35]) Bjørn Einar Romøren wylądował na 196. metrze i uplasował swoją drużynę na siódmym miejscu w finalnej klasyfikacji pierwszej grupy. Prowadziła po niej reprezentacja Austrii, po próbie Thomasa Morgensterna (224,5 m, przy niekorzystnym wietrze 0,2 m/s)[36][37].

Długość najazdu skrócono o jedną pozycję platformy. Jako pierwszy wystartował z niej Aleksiej Pczelincew, który oddał najdłuższy spośród Kazachów w konkursie skok na 150 m, który jednak nie pozwolił im objąć prowadzenia. Nowym liderem została dopiero reprezentacja Finlandii, po skoku na 220,5 Olliego Muotki. Później skoczył Dmitrij Ipatow, lądując na buli (138,5 m). Piotr Żyła uzyskał 223,5 m i tym samym ustanowił swój nowy rekord życiowy. Kolejny Jan Matura spowodował spadek pozycji czeskiej drużyny, jego próba została zmierzona na 168 m. Jurij Tepeš wylądował na 202. metrze zeskoku. Richard Freitag poleciał na najdłuższą w karierze odległość 223,5 metrów i wysunął swoją kadrę na prowadzenie. Kolejni zawodnicy – Anders Fannemel (206,5 m) i Andreas Kofler (212,5 m) – nie uzyskali wyższych not punktowych i to właśnie Niemcy prowadzili po drugiej grupie[36][37].

Rozpoczynający trzecią grupę Jewgienij Lowkin skoczył na 115 m. Matti Hautamäki osiągnął 207,5 m, dzięki czemu Finlandia objęła prowadzenie. Kolejni skoczkowie nie przejęli od niej pozycji lidera dla swoich drużyn: Anton Kaliniczenko (151,5 m), Krzysztof Miętus (190,5 m), Roman Koudelka (224,5 m), Taku Takeuchi (200,5 m) i Jure Šinkovec (199,5 m). Na pierwsze miejsce powrócili następnie Niemcy, ponieważ Maximilian Mechler oddał skok na 199,5 m. Srebrny medalista indywidualnego konkursu, Rune Velta po skoku na 229 metrów wysunął swoją drużynę na drugą lokatę. Jako ostatni w tej grupie skakał Gregor Schlierenzauer, który utwierdził Austrię na uzyskanym w poprzedniej grupie prowadzeniu, skacząc na 217 m[36][37].

Ostatnich dziesięciu skoczków startowało z dziesiątej belki startowej. Radik Żaparow oddał najkrótszy skok w konkursie – 113,5 m. Anssi Koivuranta spowodował spadek swojej drużyny w klasyfikacji, skacząc na 185 m. Próba Dmitrija Wasiljewa (179,5 m) uniemożliwiła rosyjskim skoczkom awans do drugiej serii konkursowej. Natomiast Kamil Stoch uzyskał 208 metrów. Jako kolejny startował Daiki Itō, który skokiem na 240 m ustanowił nowy rekord Japonii, która to wyszła na prowadzenie. Kolejne dwa skoki również powodowały zmianę lidera – Robert Kranjec skoczył na 235,5 m, a Severin Freund na 212 m. Norweg Anders Bardal lądował na odległości 194,5 metra[36][37].

Po pierwszej serii prowadziła Austria, ponieważ Martin Koch oddał skok na 217,5 metra. Za nią plasowały się: Niemcy, Słowenia, Norwegia, Japonia, Finlandia, Czechy i Polska. Do finału nie awansowała Rosja, ponieważ jeden z reprezentujących ją skoczków – Ipatow został zdyskwalifikowany za nieprawidłowy kombinezon, a także Kazachstan[36].

Pierwszym zawodnikiem, który odbił się z progu Vikersundbakken w drugiej serii konkursowej (przy czternastej belce startowej) był Janne Happonen, który uzyskał 202,5 metra. Warunki nieco zmieniły się i pojawił się delikatny tylny wiatr. Kolejnymi skoczkami, którzy oddawali swoje skoki byli Maciej Kot (178,5 m), Jakub Janda (202 m). Skok Yūty Watase na 197 m pozwolił Japonii na objęcie prowadzenia. Wkrótce jednak na pierwsze miejsce awansowała reprezentacja Słowenii – Jernej Damjan uzyskał 211 metrów, a następnie reprezentacja Niemiec – Andreas Wank ustanowił nowy rekord życiowy (214 metrów). Próba Romørena miała długość 172,5 m, co odbiło się na pozycji Norwegów (spadek o jedną lokatę w dół). Thomas Morgenstern ponownie oddał daleki skok – 225,5 m, tak więc Austria pozostała liderem konkursu po kolejnej grupie[36][37].

W drugiej grupie rozpoczęto rywalizację z dwunastej belki. Olli Muotka osiągnął 219 m, następnie Piotr Żyła ustanowił nowy rekord swojego kraju – 232,5 metra przy korzystnym wietrze 0,41 m/s. Ze skróconego po tej próbie do dziesiątej platformy najazdu skoczyli Jan Matura (192,5 m) i Shōhei Tochimoto (181 m). Następnie Jurij Tepeš zwiększył szanse słoweńskiej drużyny na medal, oddając skok na 217,5 m. Richard Freitag uzyskał 230 metrów, co było nowym rekordem jego kraju, który objął teraz prowadzenie w konkursie. Anders Fannemel wylądował na 199. metrze zeskoku, a Andreas Kofler wysunął swoją reprezentację na prowadzenie, skacząc na 210,5 metra[36][37].

Trzecia grupa startowała z trzynastej belki. Jako pierwszy swoją próbę oddał Matti Hautamäki, który osiągnął 176,5 metra. Kolejne kraje obejmowały prowadzenie: Polska, po skoku Krzysztofa Miętusa (202 m), Czechy po rekordzie życiowym Romana Koudelki (226,5 m), Słoweńcy po skoku Jure Šinkovca (208 m), Niemcy po skoku Maximiliana Mechlera (208 m). Następnie Rune Velta ustanowił swój nowy rekord, skacząc na 243 m, jednak Norwegia plasowała się na trzeciej pozycji. Najazd skrócono, a Gregor Schlierenzauer uzyskał 190,5 m[36][37].

Finałowa grupa skakała z platformy ósmej, w kolejności odwrotnej do pozycji, które zajmowały reprezentacje poszczególnych zawodników. Pierwszy skok oddał Kamil Stoch, który osiągnął 196,5 m. Następny skakał Daiki Itō (215,5 m), dalej Anssi Koivuranta (168,5 m) i Lukáš Hlava (164,5 m). Anders Bardal wylądował na 211. metrze. Indywidualny mistrz Robert Kranjec skoczył na 205 metrów, obejmując trajektorię lotu nisko nad zeskokiem – pozwoliło to Słowenii na objęcie prowadzenia, równoznacznego ze zdobyciem medalu w konkursie. Srebrny medal zdobyli Niemcy, których reprezentant Severin Freund uzyskał 213,5 m, a złoto obronili Austriacy ze skokiem na 218 metrów Martina Kocha[36][37].

Reprezentacja Austrii zdobyła tytuł drużynowego mistrza w lotach po raz trzeci z rzędu, co nie udało się wcześniej żadnej drużynie. Jednocześnie, reprezentacja ta stała się najbardziej utytułowaną pod względem zdobytych medali drużynowych mistrzostw świata w lotach narciarskich. Ponadto, drugi w historii medal drużynowy w lotach zdobyli Niemcy, natomiast pierwszy – Słoweńcy[2][38].

Medaliści edytuj

Konkurs indywidualny na skoczni HS 225 (25.02.2012) edytuj

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
A • B • C • D • E 		Nota łączna Strata
    Robert Kranjec 217,5 m
211,3 pkt
belka: 7
wiatr: 1,33 		244,0 m
197,4 pkt
belka: 15
wiatr: -0,31 		18,5 • 19,0 • 19,5 • 18,5 • 18,5
16,0 • 17,0 • 16,0 • 16,5 • 15,0 		408,7 pkt –
    Rune Velta 217,5 m
215,2 pkt
belka: 7
wiatr: 1,03 		234,5 m
190,5 pkt
belka: 15
wiatr: -0,42 		19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5
17,0 • 17,5 • 17,0 • 17,5 • 16,5 		405,7 pkt 3,0 pkt
    Martin Koch 218,0 m
212,5 pkt
belka: 7
wiatr: 1,15 		243,0 m
173,7 pkt
belka: 15
wiatr: -0,28 		18,0 • 18,5 • 18,0 • 18,0 • 18,0
9,5 • 8,5 • 9,5 • 8,5 • 8,5 		386,2 pkt 22,5 pkt

Konkurs drużynowy na skoczni HS 225 (26.02.2012) edytuj

Medal Reprezentacja Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
A • B • C • D • E 		Nota łączna zawodnika Nota łączna drużyny Strata
    Austria Thomas Morgenstern 224,5 m
216,8 pkt
belka: 14
wiatr: -0,20		 225,5 m
214,4 pkt
belka: 13
wiatr: 0,05 		19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5
19,5 • 19,5 • 20,0 • 19,5 • 19,5 		431,2 pkt 1648,4 pkt –
Andreas Kofler 212,5 m
208,2 pkt
belka: 12
wiatr: -0,23		 210,5 m
201,6 pkt
belka: 10
wiatr: 0,51 		18,5 • 19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0
19,0 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 18,5 		409,8 pkt
Gregor Schlierenzauer 217,0 m
207,7 pkt
belka: 12
wiatr: -0,30		 190,5 m
178,4 pkt
belka: 8
wiatr: 0,28 		19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,0 • 19,0
18,5 • 18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0 		386,1 pkt
Martin Koch 217,5 m
214,6 pkt
belka: 9
wiatr: -0,36		 218,0 m
206,7 pkt
belka: 8
wiatr: -0,25 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,5
19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 		421,3 pkt
    Niemcy Andreas Wank 211,0 m
199,5 pkt
belka: 14
wiatr: -0,40		 214,0 m
200,3 pkt
belka: 13
wiatr: -0,14 		18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,0
18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 • 18,5 		399,8 pkt 1625,2 pkt 23,2 pkt
Richard Freitag 223,5 m
226,2 pkt
belka: 12
wiatr: -0,49		 230,0 m
226,0 pkt
belka: 10
wiatr: 0,44 		19,5 • 19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,5
19,0 • 19,0 • 19,5 • 18,5 • 18,5 		452,2 pkt
Maximilian Mechler 199,5 m
184,4 pkt
belka: 12
wiatr: -0,31		 208,0 m
176,1 pkt
belka: 10
wiatr: 0,94 		18,5 • 18,0 • 18,5 • 18,0 • 18,0
18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,0 		360,5 pkt
Severin Freund 212,0 m
209,2 pkt
belka: 9
wiatr: -0,34		 213,5 m
203,5 pkt
belka: 8
wiatr: -0,30 		18,5• 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0
19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		412,7 pkt
    Słowenia Jernej Damjan 202,0 m
187,7 pkt
belka: 14
wiatr: -0,30		 211,0 m
197,7 pkt
belka: 13
wiatr: -0,19 		18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,5
18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 		385,6 pkt 1580,4 pkt 68,0 pkt
Jurij Tepeš 202,0 m
196,5 pkt
belka: 12
wiatr: -0,43		 217,5 m
213,4 pkt
belka: 10
wiatr: 0,34 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,0
19,5 • 19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		409,9 pkt
Jure Šinkovec 199,5 m
181,9 pkt
belka: 12
wiatr: -0,21		 208,0 m
179,6 pkt
belka: 10
wiatr: 0,73 		18,0 • 18,0 • 18,0 • 17,5 • 17,5
18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,0 • 18,0 		361,5 pkt
Robert Kranjec 235,5 m
235,9 pkt
belka: 9
wiatr: -0,13		 205,0 m
187,5 pkt
belka: 8
wiatr: -0,07 		19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,0
18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,0 • 18,0 		423,4 pkt

Klasyfikacja medalowa edytuj

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Austria 1 – 1 2
1.   Słowenia 1 – 1 2
3.   Niemcy – 1 – 1
3.   Norwegia – 1 – 1

Wyniki edytuj

Kwalifikacje do konkursu indywidualnego na skoczni HS 225 (23.02.2012) edytuj

M Zawodnik Reprezentacja Skok Belka Wiatr Wynik punktowy[8] Kwalifikacja
1. Kofler, AndreasAndreas Kofler   Austria 221,0 17 -1,32 220,3 Q
2. Velta, RuneRune Velta   Norwegia 221,5 17 -1,06 216,2 Q
3. Fannemel, AndersAnders Fannemel   Norwegia 211,0 16 -0,60 202,8 Q
4. Hlava, LukášLukáš Hlava   Czechy 198,5 16 -1,25 196,2 Q
5. Happonen, JanneJanne Happonen   Finlandia 202,5 16 -0,73 192,5 Q
6. Descombes Sevoie, VincentVincent Descombes Sevoie   Francja 222,5 19 -0,18 190,4 Q
7. Takeuchi, TakuTaku Takeuchi   Japonia 193,5 17 -1,66 188,7 Q
8. Janda, JakubJakub Janda   Czechy 199,0 16 -0,41 185,7 Q
9. Romøren, Bjørn EinarBjørn Einar Romøren   Norwegia 191,0 16 -0,87 177,2 Q
10. Mechler, MaximilianMaximilian Mechler   Niemcy 186,0 16 -1,05 174,8 Q
11. Freitag, RichardRichard Freitag   Niemcy 178,5 17 -1,74 169,4 Q
12. Tepeš, JurijJurij Tepeš   Słowenia 177,5 16 -1,16 167,2 Q
13. Morassi, AndreaAndrea Morassi   Włochy 182,0 18 -1,63 166,6 Q
14. Muotka, OlliOlli Muotka   Finlandia 179,0 16 -0,95 165,0 Q
15. Miętus, KrzysztofKrzysztof Miętus   Polska 194,5 19 -0,45 159,2 Q
16. Tochimoto, ShōheiShōhei Tochimoto   Japonia 179,5 18 -1,22 156,2 Q
17. Koivuranta, AnssiAnssi Koivuranta   Finlandia 184,5 19 -1,26 155,3 Q
18. Korniłow, DienisDienis Korniłow   Rosja 171,0 16 -0,88 154,9 Q
19. Wank, AndreasAndreas Wank   Niemcy 164,0 16 -1,29 150,9 Q
20. Żyła, PiotrPiotr Żyła   Polska 164,5 16 -1,21 150,8 Q
21. Colloredo, SebastianSebastian Colloredo   Włochy 174,5 18 -1,26 150,2 Q
22. Wasiljew, DmitrijDmitrij Wasiljew   Rosja 168,0 18 -1,42 145,2 Q
23. Watase, YūtaYūta Watase   Japonia 156,5 16 -1,25 141,3 Q
24. Kaliniczenko, AntonAnton Kaliniczenko   Rosja 172,5 18 -0,73 140,2 Q
25. Boyd-Clowes, MackenzieMackenzie Boyd-Clowes   Kanada 170,0 18 -0,84 137,8 Q
26. Šinkovec, JureJure Šinkovec   Słowenia 156,5 16 -1,07 137,7 Q
27. Nurmsalu, KaarelKaarel Nurmsalu   Estonia 168,5 18 -0,84 136,5 Q
28. Kot, MaciejMaciej Kot   Polska 158,0 18 -1,71 135,4 Q
29. Matura, JanJan Matura   Czechy 167,0 18 -0,77 133,2 Q
30. Hautamäki, MattiMatti Hautamäki   Finlandia 164,5 18 -0,89 132,9 Q
31. Damjan, JernejJernej Damjan   Słowenia 152,0 16 -1,03 132,2 nq
32. Chedal, EmmanuelEmmanuel Chedal   Francja 157,5 18 -1,47 131,9 nq
33. Bresadola, DavideDavide Bresadola   Włochy 148,0 16 -1,12 127,2 nq
34. Ipatow, DmitrijDmitrij Ipatow   Rosja 154,5 18 -0,92 118,8 nq
35. Pczelincew, AleksiejAleksiej Pczelincew   Kazachstan 152,5 18 -0,80 110,2 nq
36. Korolow, AleksiejAleksiej Korolow   Kazachstan 128,0 16 -0,63 95,2 nq
37. Karpienko, NikołajNikołaj Karpienko   Kazachstan 124,0 16 -0,78 88,0 nq
38. Nordin, CarlCarl Nordin   Szwecja 117,0 16 -1,38 87,3 nq
39. Żaparow, RadikRadik Żaparow   Kazachstan 127,5 18 -0,74 77,9 nq
– Schlierenzauer, GregorGregor Schlierenzauer   Austria 165,5 16 -2,08 – pq
– Freund, SeverinSeverin Freund   Niemcy 184,0 16 -2,17 – pq
– Koudelka, RomanRoman Koudelka   Czechy 169,5 16 -1,67 – pq
– Ammann, SimonSimon Ammann   Szwajcaria 204,0 16 -1,68 – pq
– Stoch, KamilKamil Stoch   Polska 153,0 16 -1,86 – pq
– Koch, MartinMartin Koch   Austria DNS – pq
– Morgenstern, ThomasThomas Morgenstern   Austria DNS – pq
– Bardal, AndersAnders Bardal   Norwegia 166,0 16 -2,15 – pq
– Kranjec, RobertRobert Kranjec   Słowenia 200,0 18 -2,27 – pq
– Itō, DaikiDaiki Itō   Japonia 196,5 18 -2,12 – pq

Legenda:

pq – zawodnik z zapewnioną kwalifikacją dzięki pozycji w pierwszej „10” klasyfikacji Pucharu Świata w lotach narciarskich
Q – zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego
nq – zawodnik odpadł w kwalifikacjach
DNS – zawodnik nie wystartował

Konkurs indywidualny na skoczni HS 225 (25.02.2012) edytuj

M Zawodnik Reprezentacja Seria 1 Seria 2 Wynik punktowy[23]
Skok Belka Wiatr Nota Skok Belka Wiatr Nota
1. Kranjec, RobertRobert Kranjec   Słowenia 217,5 7 1,33 211,3 244,0 15 -0,31 197,4 408,7
2. Velta, RuneRune Velta   Norwegia 217,5 7 1,03 215,2 234,5 15 -0,42 190,5 405,7
3. Koch, MartinMartin Koch   Austria 218,0 7 1,15 212,5 243,0[d] 15 -0,28 173,7 386,2
4. Freund, SeverinSeverin Freund   Niemcy 210,5 7 1,53 199,6 208,5 15 -1,09 173,0 372,6
5. Itō, DaikiDaiki Itō   Japonia 206,0 7 2,22 184,2 219,0 15 -0,67 181,0 365,2
6. Kofler, AndreasAndreas Kofler   Austria 228,0 9 2,04 191,5 216,0 15 -0,34 172,7 364,2
7. Bardal, AndersAnders Bardal   Norwegia 212,0 7 1,52 202,5 213,5 15 -0,45 157,8 360,3
8. Morgenstern, ThomasThomas Morgenstern   Austria 199,5 7 1,51 186,7 212,5 15 -0,62 173,5 360,2
9. Freitag, RichardRichard Freitag   Niemcy 210,0 7 1,97 190,6 212,0 15 -0,57 165,7 356,3
10. Stoch, KamilKamil Stoch   Polska 191,0 7 0,64 187,0 211,5 15 -0,42 166,9 353,9
11. Koudelka, RomanRoman Koudelka   Czechy 189,5 7 1,22 174,8 210,0 14 -0,04 167,6 342,4
12. Tepeš, JurijJurij Tepeš   Słowenia 235,5 13 1,66 188,4 198,0 15 -0,69 153,6 342,0
13. Fannemel, AndersAnders Fannemel   Norwegia 244,5 11 1,53 207,4 179,5 15 -0,56 122,1 329,5
14. Ammann, SimonSimon Ammann   Szwajcaria 203,0 7 1,09 196,9 180,0 15 -1,03 131,9 328,8
15. Happonen, JanneJanne Happonen   Finlandia 215,0 9 2,10 181,6 194,5 15 -0,70 146,6 328,2
16. Hlava, LukášLukáš Hlava   Czechy 204,0 9 1,38 178,7 194,5 15 -0,51 146,3 325,0
17. Wank, AndreasAndreas Wank   Niemcy 189,5 9 1,55 157,4 197,5 10 1,00 162,6 320,0
18. Schlierenzauer, GregorGregor Schlierenzauer   Austria 206,5 7 1,37 196,6 174,5 15 -0,86 120,9 317,5
19. Morassi, AndreaAndrea Morassi   Włochy 205,5 14 0,98 151,8 200,5 10 1,68 155,4 307,2
20. Descombes Sevoie, VincentVincent Descombes Sevoie   Francja 212,5 14 0,92 162,1 184,5 10 1,12 143,2 305,3
21. Janda, JakubJakub Janda   Czechy 218,0 14 1,36 164,3 173,5 10 0,61 139,4 303,7
22. Korniłow, DienisDienis Korniłow   Rosja 212,5 13 1,63 155,7 190,5 10 1,47 145,9 301,6
23. Mechler, MaximilianMaximilian Mechler   Niemcy 204,5 11 1,82 157,7 191,5 10 1,64 143,7 301,4
24. Koivuranta, AnssiAnssi Koivuranta   Finlandia 209,0 14 1,16 153,9 194,5 10 1,71 146,8 300,7
25. Watase, YūtaYūta Watase   Japonia 216,5 11 2,01 172,4 177,5 14 -0,27 127,4 299,8
26. Šinkovec, JureJure Šinkovec   Słowenia 215,0 11 2,25 166,1 169,5 12 0,74 114,4 280,5
26. Hautamäki, MattiMatti Hautamäki   Finlandia 212,5 11 2,02 165,9 166,0 10 1,43 114,6 280,5
28. Matura, JanJan Matura   Czechy 208,0 11 1,84 163,1 157,0 10 0,82 113,1 276,2
29. Romøren, Bjørn EinarBjørn Einar Romøren   Norwegia 199,5 11 0,85 167,2 158,5 12 0,41 104,0 271,2
30. Muotka, OlliOlli Muotka   Finlandia 200,0 11 1,40 156,8 136,5 10 1,53 70,3 227,1
31. Takeuchi, TakuTaku Takeuchi   Japonia 171,5 7 1,29 148,2 nq 148,2
32. Colloredo, SebastianSebastian Colloredo   Włochy 191,5 11 1,53 147,3 nq 147,3
33. Żyła, PiotrPiotr Żyła   Polska 168,0 9 1,15 133,8 nq 133,8
34. Wasiljew, DmitrijDmitrij Wasiljew   Rosja 186,0 14 0,70 130,4 nq 130,4
35. Miętus, KrzysztofKrzysztof Miętus   Polska 174,5 14 0,99 110,9 nq 110,9
36. Boyd-Clowes, MackenzieMackenzie Boyd-Clowes   Kanada 160,5 11 1,07 107,7 nq 107,7
37. Nurmsalu, KaarelKaarel Nurmsalu   Estonia 142,5 11 0,79 92,6 nq 92,6
38. Kot, MaciejMaciej Kot   Polska 159,5 14 1,08 90,1 nq 90,1
39. Tochimoto, ShōheiShōhei Tochimoto   Japonia 126,0 11 0,79 68,8 nq 68,8
40. Kaliniczenko, AntonAnton Kaliniczenko   Rosja 132,0 11 1,31 68,5 nq 68,5

Konkurs drużynowy na skoczni HS 225 (26.02.2012) edytuj

M Reprezentacja Zawodnik Seria 1 Seria 2 Nota zespołu[37]
Skok Belka Wiatr Nota Skok Belka Wiatr Nota
1.     Austria Thomas Morgenstern 224,5 14 -0,20 216,8 225,5 13 0,05 214,4 1648,4
Andreas Kofler 212,5 12 -0,23 208,2 210,5 10 0,51 201,6
Gregor Schlierenzauer 217,0 12 -0,30 207,7 190,5 8 0,28 178,4
Martin Koch 217,5 9 -0,36 214,6 218,0 8 -0,25 206,7
2.     Niemcy Andreas Wank 211,0 14 -0,40 199,5 214,0 13 -0,14 200,3 1625,2
Richard Freitag 223,5 12 -0,49 226,2 230,0 10 0,44 226,0
Maximilian Mechler 199,5 12 -0,31 184,4 208,0 10 0,94 176,1
Severin Freund 212,0 9 -0,34 209,2 213,5 8 -0,30 203,5
3.     Słowenia Jernej Damjan 202,0 14 -0,30 187,7 211,0 13 -0,19 197,9 1580,4
Jurij Tepeš 202,0 12 -0,43 196,5 217,5 10 0,34 213,4
Jure Šinkovec 199,5 12 -0,21 181,9 208,0 10 0,73 179,6
Robert Kranjec 235,5 9 -0,13 235,9 205,0 8 -0,07 187,5
4.   Norwegia Bjørn Einar Romøren 196,0 14 -0,40 182,5 172,5 13 -0,14 148,0 1542,2
Anders Fannemel 206,5 12 -0,35 201,2 199,0 10 0,29 189,4
Rune Velta 229,0 12 -0,31 223,3 243,0 10 0,81 215,9
Anders Bardal 194,5 9 -0,35 186,3 211,0 8 0,04 195,6
5.   Japonia Yūta Watase 212,0 14 -0,02 196,7 197,0 13 -0,06 177,3 1472,9
Shōhei Tochimoto 173,0 12 -0,48 157,9 181,0 10 0,31 164,5
Taku Takeuchi 200,5 12 -0,23 183,9 182,5 10 0,34 153,1
Daiki Itō 240,0 10 -0,17 233,4 215,5 8 -0,31 206,1
6.   Czechy Jakub Janda 208,0 14 -0,07 191,6 202,0 13 0,04 183,3 1452,1
Jan Matura 168,0 12 -0,44 150,8 192,5 10 0,48 177,9
Roman Koudelka 224,5 12 -0,20 215,3 226,5 10 0,45 208,8
Lukáš Hlava 201,0 10 -0,19 185,4 164,5 8 -0,32 139,0
7.   Polska Maciej Kot 174,0 14 0,00 144,8 178,5 13 -0,28 155,2 1444,5
Piotr Żyła 223,5 13 -0,10 209,6 232,5 12 0,41 215,1
Krzysztof Miętus 190,5 12 -0,26 170,8 202,0 10 0,34 177,0
Kamil Stoch 208,0 10 -0,12 192,3 196,5 8 -0,27 179,7
8.   Finlandia Janne Happonen 208,0 14 -0,17 192,0 202,5 13 -0,13 184,9 1421,7
Olli Muotka 220,5 13 -0,19 206,3 219,0 12 0,27 199,9
Matti Hautamäki 207,5 12 -0,22 193,7 176,5 10 0,34 142,4
Anssi Koivuranta 185,0 10 -0,15 161,2 168,5 8 -0,18 141,3
9.   Rosja Dienis Korniłow 207,0 14 0,00 188,4
nq
 459,0
Dmitrij Ipatow
DSQ[e]
nq
Anton Kaliniczenko 151,5 12 -0,12 117,5
nq
Dmitrij Wasiljew 179,5 10 -0,05 153,1
nq
10.   Kazachstan Aleksiej Korolow 136,0 14 -0,16 98,5
nq
 342,9
Aleksiej Pczelincew 150,0 13 0,01 113,9
nq
Jewgienij Lowkin 115,0 12 -0,24 68,0
nq
Radik Żaparow 113,5 10 -0,02 62,5
nq

Składy reprezentacji edytuj

Poniżej znajduje się zestawienie wszystkich szesnastu reprezentacji, które zgłosiły się do mistrzostw świata w Vikersund. Mimo wcześniejszego powołania do składu reprezentacji, do startu w żadnej konkurencji nie zostali wytypowani: David Zauner, Antonín Hájek, Junshirō Kobayashi, Michael Neumayer, Tom Hilde, Stefan Hula, Aleksandr Sardyko i Dejan Judež.

Zawodnik Data urodzenia Miejsca na MŚ 2010 Miejsca na MŚ 2012 Źródło
indywidualnie[39][40] drużynowo[41] indywidualnie drużynowo
Austria[42] (5)
  Martin Koch 22 stycznia 1982 10. 1[f] 3 1 [43]
  Andreas Kofler 17 maja 1984 – – 6 1 [44]
  Thomas Morgenstern 30 października 1986 7 1[f] 8 1 [45]
  Gregor Schlierenzauer 7 stycznia 1990 2 1[f] 18 1 [46]
  David Zauner 9 maja 1985 13 – – – [47]
Czechy[48] (5)
  Antonín Hájek 12 lutego 1987 8 5[g] – – [49]
  Lukáš Hlava 10 września 1984 31 5[g] 16 6 [50]
  Jakub Janda 27 kwietnia 1978 – 21 6 [51]
  Roman Koudelka 9 lipca 1989 – 11 6 [52]
  Jan Matura 29 stycznia 1980 35 5[g] 28 6 [53]
Estonia[54] (1)
  Kaarel Nurmsalu 30 kwietnia 1991 – 37 – [55]
Finlandia[56] (4)
  Janne Happonen 18 czerwca 1984 15 3[h] 15 8 [57]
  Matti Hautamäki 14 lipca 1981 17 3[h] 26 8 [58]
  Anssi Koivuranta 3 lipca 1988 – 24 8 [59]
  Olli Muotka 14 lipca 1988 – 3[h] 30. 8 [60]
Francja[54] (2)
  Emmanuel Chedal 15 stycznia 1983 14 – q – [61]
  Vincent Descombes Sevoie 9 stycznia 1984 37 – 20. – [62]
Japonia[56] (5)
  Daiki Itō 27 grudnia 1985 20. – 5 5 [63]
  Junshirō Kobayashi 11 czerwca 1991 – – – [64]
  Taku Takeuchi 20 maja 1987 34 – 31 5 [65]
  Shōhei Tochimoto 21 grudnia 1989 –[i] – 39 5 [66]
  Yūta Watase 8 sierpnia 1982 – 25 5 [67]
Kanada[54] (1)
  Mackenzie Boyd-Clowes 13 lipca 1991 – 36 – [68]
Kazachstan[54][69] (5)
  Nikołaj Karpienko 10 sierpnia 1981 q – q – [70]
  Aleksiej Korolow 20 czerwca 1987 q – q 10. [71]
  Jewgienij Lowkin 14 października 1992 – – 10. [72]
  Aleksiej Pczelincew 18 kwietnia 1991 – q 10. [73]
  Radik Żaparow 29 lutego 1984 – q 10. [74]
Niemcy[75] (5)
  Richard Freitag 14 sierpnia 1991 28 7[j] 9 2 [76]
  Severin Freund 11 maja 1988 – 4 2 [77]
  Maximilian Mechler 3 stycznia 1984 – 23 2 [78]
  Michael Neumayer 15 stycznia 1979 22 7[j] – – [79]
  Andreas Wank 18 lutego 1988 – 17 2 [80]
Norwegia[81] (5)
  Anders Bardal 24 sierpnia 1982 – 2[k] 7 4 [82]
  Anders Fannemel 13 maja 1991 – 13 4 [83]
  Tom Hilde 22 września 1987 29 – – – [84]
  Bjørn Einar Romøren 1 kwietnia 1981 9 2[k] 29 4 [85]
  Rune Velta 19 lipca 1989 – 2 4 [86]
Polska[87] (5)
  Stefan Hula 29 września 1986 – 4[l] – – [88]
  Maciej Kot 9 czerwca 1991 – 38 7 [89]
  Krzysztof Miętus 8 marca 1991 – 35 7 [90]
  Kamil Stoch 25 maja 1987 16 4[l] 10. 7 [91]
  Piotr Żyła 16 stycznia 1987 – 33 7 [92]
Rosja[56] (5)
  Dmitrij Ipatow 30 czerwca 1984 – q 9 [93]
  Anton Kaliniczenko 22 lipca 1982 – 40. 9 [94]
  Dienis Korniłow 17 sierpnia 1986 – 22 9 [95]
  Aleksandr Sardyko 8 maja 1990 – – – [96]
  Dmitrij Wasiljew 26 grudnia 1979 – 34 9 [97]
Słowenia[56] (5)
  Jernej Damjan 28 maja 1983 25 6[m] q 3 [98]
  Dejan Judež 2 sierpnia 1990 – – – [99]
  Robert Kranjec 16 lipca 1981 5 6[m] 1 3 [100]
  Jure Šinkovec 3 lipca 1985 – 26 3 [101]
  Jurij Tepeš 14 lutego 1989 – 6[m] 12 3 [102]
Szwajcaria[54] (1)
  Simon Ammann 25 czerwca 1981 1 – 14 – [103]
Szwecja[54] (1)
  Carl Nordin 23 grudnia 1989 – q – [104]
Włochy[54] (3)
  Davide Bresadola 10 września 1988 – q – [105]
  Sebastian Colloredo 9 września 1987 24 8[n] 32 – [106]
  Andrea Morassi 30 sierpnia 1988 23 8[n] 19 – [107]

Rekordy życiowe edytuj

 
Vincent Descombes Sevoie – nowy rekordzista Francji w długości skoku narciarskiego.
 
Piotr Żyła podczas oddawania skoku, którym ustanowił nowy rekord Polski.
 
Daiki Itō – nowy rekordzista Japonii w długości skoku narciarskiego.

Podczas pierwszej serii treningowej przed kwalifikacjami rekordy życiowe poprawili dwaj skoczkowie: Andreas Kofler (222 m) i Mackenzie Boyd-Clowes (194 m)[25][108]. Boyd-Clowes ustanowił zarazem nowy rekord Kanady[109]. W drugim treningu najlepsze w karierze rezultaty osiągnęli: Anders Fannemel (223,5 m), Jure Šinkovec (211 m), Krzysztof Miętus (210 m), Rune Velta (210 m) i Lukáš Hlava (208,5 m)[26]. W trakcie serii kwalifikacyjnej do zawodów indywidualnych rekordy życiowe poprawiło trzech zawodników: Vincent Descombes Sevoie (222,5 m, nowy rekord Francji), Rune Velta (221,5 m) oraz Anton Kaliniczenko (172,5 m)[110].

W serii konkursowej, rozgrywanej 24 lutego i ostatecznie anulowanej, jedenastu zawodnikom udało się uzyskać najlepsze w dotychczasowej karierze odległości. Rekordy osiągnęli następujący skoczkowie: Rune Velta (234 m), Dienis Korniłow (232 m), Jurij Tepeš (230,5 m), Vincent Descombes Sevoie (225 m), Maximilian Mechler (222,5 m), Severin Freund (220,5 m), Roman Koudelka (217 m), Richard Freitag (214,5 m), Lukáš Hlava (211,5 m), Kaarel Nurmsalu (204 m) i Anton Kaliniczenko (189 m)[111]. Ponadto, rekord życiowy wyrównał Taku Takeuchi, który uzyskał 207,5 metra[29][112]. Jednocześnie, trzech spośród wymienionych zawodników poprawiło rekordy swoich krajów: Nurmsalu – rekord Estonii, Sevoie – Francji, a Korniłow – Rosji[111].

W pierwszej serii zawodów indywidualnych najlepsze odległości w karierze osiągnęło siedmiu skoczków. Dokonali tego: Yūta Watase (216,5 m i jedenastoletni rekord poprawiony o 12 metrów), Jan Matura (208 m), Jakub Janda (218 m), Jurij Tepeš (235,5 m i nowy rekord Słowenii), Jure Šinkovec (215 m), Anders Fannemel (244,5 m) oraz Andreas Kofler (228 m). W drugiej serii rekordy życiowe poprawili dwaj zawodnicy – Robert Kranjec, który uzyskał 244 metry i poprawił rekord Słowenii, a także Rune Velta, który skoczył 234,5 metra. Skok dłuższy niż swój dotychczasowy rekord oddał Martin Koch, jednak go nie ustał[33].

W serii próbnej przed konkursem drużynowym pięciu zawodnikom udało się poprawić swoje rekordy życiowe. Byli to następujący skoczkowie: Daiki Itō (236,5 m i nowy rekord Japonii), Andreas Kofler (233 m), Severin Freund (224,5 m), Richard Freitag (218,5 m) oraz Piotr Żyła (213,5 m)[113]. W konkursie głównym sześciu zawodników osiągnęło najlepsze w karierze próby. W pierwszej serii udało się to 4 zawodnikom, nowe rekordy osiągnęli: Daiki Itō (240 m i nowy rekord Japonii), Roman Koudelka (224,5 m), Piotr Żyła (223,5 m), Richard Freitag (223,5 m) oraz Andreas Wank (211 m). W serii finałowej swój rekord poprawił Rune Velta, uzyskując 243 metry. Ponadto, czterej zawodnicy poprawili swoje rekordy z pierwszej serii konkursowej. Byli to: Piotr Żyła (232,5 m i nowy rekord Polski), Richard Freitag (230 m i nowy rekord Niemiec), Roman Koudelka (226,5 m) oraz Andreas Wank (214 m)[36].

Poza uczestnikami mistrzostw świata, także siedemnastu norweskim przedskoczkom udało się osiągnąć najlepsze w karierze rezultaty. Skoki powyżej 200 metrów osiągnęli: Joachim Hauer (225 m), Fredrik Bjerkeengen (223 m), Sigmund Hagehaugen (215 m), Tord-Markusen Hammer (208 m), Eivind Hugås (206,5 m) oraz Sondre Myhre (200,5 m). Ponadto osobiste życiowe rekordy poprawili: Jon Håkon Moe (193 m), Oddvar Ystgård (181 m), Morten Rastad (175 m), Andreas Myhre Hellerud (163 m), Ole Martin Storlien (155 m), Stian André Skinnes (152 m), Marius Fredrik Johansen (149 m), Fredrik Ålien (148 m), Andreas Hoff (142 m), Martin Kvernberg (140,5 m) oraz Sondre Skeie (131 m)[114].

Przedskoczkowie edytuj

 
Anders Jacobsen – jeden z przedskoczków podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2012.

Przed rozpoczęciem mistrzostw świata oficjalnie zostało zgłoszonych 22 przedskoczków, których zadaniem było przetestowanie skoczni w Vikersund podczas otwartych serii treningowych, a także, w razie potrzeby, podczas serii konkursowych. Zgodnie z przepisami, aby skoczek mógł pełnić rolę przedskoczka w zawodach na obiekcie mamucim, musi mieć ukończone 18 lat, dlatego każdy z wybranych zawodników musiał spełniać ten warunek. W gronie przedskoczków znaleźli się następujący norwescy zawodnicy: Anders Jacobsen, Kim René Elverum Sorsell, Atle Pedersen Rønsen, Fredrik Bjerkeengen, Tord-Markusen Hammer, Morten Rastad, Ole Martin Storlien, Marius Fredrik Johansen, Jon Håkon Moe, Eivind Hugås, Oddvar Ystgård, Joachim Hauer, Martin Kvernberg, Sigmund Hagehaugen, Stian André Skinnes, Klaus Ovlien Engen, Tommy Lianes, Andreas Myhre Hellerud, Andreas Hoff, Sondre Skeie, Sondre Myhre i Fredrik Ålien[115]. Dodatkowo w roli przedskoczka podczas zawodów indywidualnych wystąpił Tom Hilde, który nie został powołany do norweskiego składu[116]. Jako przedskoczek, bez wcześniejszej zapowiedzi, skakał także Andreas Goldberger. Przedskoczkami byli także zawodnicy, którzy byli uczestnikami mistrzostw świata, ale nie zostali powołani lub nie zakwalifikowali się do konkursu. W tej roli zaprezentowali się Michael Neumayer i Emmanuel Chedal, a Aleksandr Sardyko, Dmitrij Ipatow, Stefan Hula i Antonín Hájek byli przygotowani na taką ewentualność, ale ostatecznie nie oddali żadnego skoku w roli przedskoczków[117][118][119][120].

Uwagi edytuj

  1. ↑ Godziny podane zgodnie z czasem lokalnym.
  2. ↑ W tabeli podano rekord skoczni obowiązujący przed rozpoczęciem mistrzostw świata w lotach narciarskich.
  3. ↑ W 1988 roku srebrny medal mistrzostw świata w lotach zdobył Primož Ulaga, jednak startował wówczas w reprezentacji Jugosławii.
  4. ↑ Skok zakończony upadkiem.
  5. ↑ Dyskwalifikacja za nieprzepisowy kombinezon.
  6. ↑ a b c Skład austriackiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Martin Koch, Thomas Morgenstern, Wolfgang Loitzl, Gregor Schlierenzauer.
  7. ↑ a b c Skład czeskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Lukáš Hlava, Jan Matura, Borek Sedlák, Antonín Hájek.
  8. ↑ a b c Skład fińskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Janne Happonen, Olli Muotka, Matti Hautamäki, Harri Olli.
  9. ↑ Tochimoto był uczestnikiem mistrzostw, jednak z powodu upadku podczas serii treningowej wycofał się z rywalizacji.
  10. ↑ a b Skład niemieckiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Michael Neumayer, Richard Freitag, Martin Schmitt, Michael Uhrmann.
  11. ↑ a b Skład norweskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Anders Jacobsen, Anders Bardal, Johan Remen Evensen, Bjørn Einar Romøren.
  12. ↑ a b Skład polskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Kamil Stoch, Łukasz Rutkowski, Stefan Hula, Adam Małysz.
  13. ↑ a b c Skład słoweńskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Robert Hrgota, Jernej Damjan, Jurij Tepeš, Robert Kranjec.
  14. ↑ a b Skład włoskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010: Sebastian Colloredo, Andrea Morassi, Roberto Dellasega, Diego Dellasega.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: Val di Fiemme zorganizuje MŚ w 2013 roku. skijumping.pl, 29 maja 2008. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  2. ↑ a b Skoki narciarskie – Zwycięzcy MŚ w lotach. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-27]. (pol.).
  3. ↑ Invitation to the FIS Ski Flying World Championships in Vikersund 2012. vikersund.no. s. 4–6. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  4. ↑ Tom André Fossen: KONGSBERG Main Sponsor during World Championships in Skiflying 2012 in Vikersund. vikersund.no, 7 lipca 2011. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  5. ↑ Hyundai sponsorem Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich. hyundai.pl, 2012-02-20. [dostęp 2016-04-19]. (pol.).
  6. ↑ Vardar is proud to be one of the main sponsors for Ski-Flying World Championships 2012. vardar.no, 11 stycznia 2012. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  7. ↑ FIS MEDIA INFO: FIS Ski Flying World Championships 2012 in Vikersund to begin – ‘Sold out’ marketing success. fis-ski.com, 23 lutego 2012. [dostęp 2016-04-19]. (ang.).
  8. ↑ a b c d FIS Ski Flying World Championships 2012, Vikersund (NOR), Flying Hill Individual Results Qualification. fis-ski.com, 23 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  9. ↑ Tore Fossen: FIS-Ski – FIS News: World’s largest hill being built for Vikersund 2012. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-22]. (ang.).
  10. ↑ Paulina-Pina Bielawska: Skoki Narciarskie – Modernizacja skoczni w Vikersund. skokinarciarskie.pl, 20 czerwca 2011. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  11. ↑ Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Czas na loty – zapowiedź imprezy. skokinarciarskie.pl, 22 lutego 2012. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  12. ↑ Hør VM-sangen her. bydgeposten.no, 7 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (norw.).
  13. ↑ Vikersund 2012: Główni faworyci do medalu. berkutschi.com, 22 lutego 2012. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  14. ↑ Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Tak to wygląda na papierze. skokinarciarskie.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  15. ↑ Skoki narciarskie – Puchar Świata 2011/2012. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  16. ↑ Skoki narciarskie – 19.02.2012 – Oberstdorf (Niemcy) K-185. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  17. ↑ Skoki narciarskie – Puchar Świata w lotach 2011/2012: Klasyfikacja po konkursie: 18.02.2012, Oberstdorf K-185. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-25]. (pol.).
  18. ↑ Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Skocznia w Vikersund oficjalnie otwarta. skijumping.pl, 9 lutego 2011. [dostęp 2012-03-06]. (pol.).
  19. ↑ Skoki Narciarskie – Vikersund (Norwegia). skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-03-05]. (pol.).
  20. ↑ Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – PŚ Vikersund: Evensen z kolejnym rekordem, Kranjec wygrywa kwalifikacje. skokinarciarskie.pl, 11 lutego 2011. [dostęp 2012-03-05]. (pol.).
  21. ↑ Vikersund, Skiflygingsbakke. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-02-22]. (pol.).
  22. ↑ Invitation to the FIS Ski Flying World Championships in Vikersund 2012. vikersund.no. s. 5. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  23. ↑ a b FIS Ski Flying World Championships 2012, Vikersund (NOR), Flying Hill Individual Official Results. fis-ski.com, 25 lutego 2012. [dostęp 2012-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-24)]. (ang.).
  24. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2012, Vikersund (NOR), Flying Hill Team Start List. fis-ski.com, 26 lutego 2012. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  25. ↑ a b Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie – MŚwL: Koch 237 metrów w 1. treningu!. skokinarciarskie.pl, 23 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  26. ↑ a b Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Drugi trening również dla Kocha. Rekord życiowy Miętusa. skokinarciarskie.pl, 23 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  27. ↑ Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: MŚwL w Vikersund: Kofler wygrywa kwalifikacje, Polacy awansują w komplecie!. skijumping.pl, 23 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  28. ↑ Natalia Konarzewska: Skoki Narciarskie: MŚwL Vikersund: Dzisiejszy konkurs odwołany! Jutro trzy serie!. skijumping.pl, 24 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  29. ↑ a b c Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Dzisiejsze skoki odwołane!. skokinarciarskie.pl, 24 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  30. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2012, Vikersund (NOR), Flying Hill Individual, Start List 1st Round. fis-ski.com, 25 lutego 2012. [dostęp 2012-02-25]. (ang.).
  31. ↑ a b c Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Robert Kranjec mistrzem świata w lotach!. skokinarciarskie.pl, 25 lutego 2012. [dostęp 2012-02-25]. (pol.).
  32. ↑ a b Paweł Guzik: MŚwL w Vikersund: Robert Kranjec mistrzem!. Skijumping.pl, 2012-02-25. [dostęp 2012-02-25]. (pol.).
  33. ↑ a b Andrzej Mysiak: MŚ Vikersund: Dziewięć rekordów życiowych podczas konkursu indywidualnego. Skokinarciarskie.pl, 2012-02-25. [dostęp 2012-02-25]. (pol.).
  34. ↑ Ski Jumping Men: World Ski Flying Championships. sports123.com [web.archive.com], 18 maja 2011. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  35. ↑ a b Tadeusz Mieczyński: MŚ w lotach: Przed nami zawody drużynowych. Skijumping.pl, 2012-02-26. [dostęp 2012-02-26]. (pol.).
  36. ↑ a b c d e f g h i j Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Triumf Austriaków, rekord Polski Piotra Żyły!. skokinarciarskie.pl, 26 lutego 2012. [dostęp 2012-02-26]. (pol.).
  37. ↑ a b c d e f g h i FIS Ski Flying World Championships 2012, Vikersund (NOR), Flying Hill Team Official Results. fis-ski.com, 26 lutego 2012. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  38. ↑ Ski-Flying WC medals. planica.si. [dostęp 2012-03-07]. (ang.).
  39. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Results Qualification. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  40. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Official Results Final Round. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-30)]. (ang.).
  41. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Team, Official Results. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  42. ↑ Anna Szczepankiewicz: Skoki Narciarskie: Wybrańcy Alexandra Pointnera. skijumping.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (pol.).
  43. ↑ FIS-Ski – biographie: KOCH Martin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  44. ↑ FIS-Ski – biographie: KOFLER Andreas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  45. ↑ FIS-Ski – biographie: MORGENSTERN Thomas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  46. ↑ FIS-Ski – biographie: SCHLIERENZAUER Gregor. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  47. ↑ FIS-Ski – biographie: ZAUNER David. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  48. ↑ Anna Libera: Skoki Narciarskie: Czesi ogłosili skład na MŚ w lotach. skijumping.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (pol.).
  49. ↑ FIS-Ski – biographie: HAJEK Antonin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  50. ↑ FIS-Ski – biographie: HLAVA Lukas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  51. ↑ FIS-Ski – biographie: JANDA Jakub. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  52. ↑ FIS-Ski – biographie: KOUDELKA Roman. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  53. ↑ FIS-Ski – biographie: MATURA Jan. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  54. ↑ a b c d e f g Anna Szczepankiewicz: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: 56 skoczków w treningach. skokinarciarskie.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (pol.).
  55. ↑ FIS-Ski – biographie: NURMSALU Kaarel. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  56. ↑ a b c d Natalia Korzanewska: MŚ w Vikersund: Składy Słoweńców, Finów, Japończyków i Rosjan. skokinarciarskie.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (pol.).
  57. ↑ FIS-Ski – biographie: HAPPONEN Janne. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  58. ↑ FIS-Ski – biographie: HAUTAMAEKI Janne. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  59. ↑ FIS-Ski – biographie: KOIVURANTA Anssi. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  60. ↑ FIS-Ski – biographie: MUOTKA Olli. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  61. ↑ FIS-Ski – biographie: CHEDAL Emmanuel. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  62. ↑ FIS-Ski – biographie: DESCOMBES SEVOIE Vincent. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  63. ↑ FIS-Ski – biographie: ITO Daiki. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  64. ↑ FIS-Ski – biographie: KOBAYASHI Yunshiro. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  65. ↑ FIS-Ski – biographie: TAKEUCHI Taku. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  66. ↑ FIS-Ski – biographie: TOCHIMOTO Shohei. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  67. ↑ FIS-Ski – biographie: WATASE Yuta. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  68. ↑ FIS-Ski – biographie: BOYD-CLOWES Mackenzie. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  69. ↑ Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Dziesięć zespołów w konkursie drużynowym. Brak większych zmian w składach. skokinarciarskie.pl, 26 lutego 2012. [dostęp 2012-02-26]. (pol.).
  70. ↑ FIS-Ski – biographie: KARPENKO Nikolay. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  71. ↑ FIS-Ski – biographie: KOROLEV Alexey. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  72. ↑ FIS-Ski – biographie: LEVKIN Yevgeniy. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  73. ↑ FIS-Ski – biographie: PCHELINTSEV Alexey. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  74. ↑ FIS-Ski – biographie: ZHAPAROV Radik. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  75. ↑ Natalia Konarzewska: Skoki Narciarskie: Pięciu Niemców poleci do Vikersund. skijumping.pl, 20 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (pol.).
  76. ↑ FIS-Ski – biographie: FREITAG Richard. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  77. ↑ FIS-Ski – biographie: FREUND Severin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  78. ↑ FIS-Ski – biographie: MECHLER Maximilian. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  79. ↑ FIS-Ski – biographie: NEUMAYER Michael. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  80. ↑ FIS-Ski – biographie: WANK Andreas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  81. ↑ Martyna Szydłowska: Skoki Narciarskie – Johan Remen Evensen kończy karierę. skokinarciarskie.pl, 20 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (pol.).
  82. ↑ FIS-Ski – biographie: BARDAL Anders. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  83. ↑ FIS-Ski – biographie: FANNEMEL Anders. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  84. ↑ FIS-Ski – biographie: HILDE Tom. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  85. ↑ FIS-Ski – biographie: ROMOEREN Bjoern Einar. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  86. ↑ FIS-Ski – biographie: VELTA Rune. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  87. ↑ Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie – Pięciu Polaków na MŚ w lotach. skokinarciarskie.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (pol.).
  88. ↑ FIS-Ski – biographie: HULA Stefan. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  89. ↑ FIS-Ski – biographie: KOT Maciej. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  90. ↑ FIS-Ski – biographie: MIETUS Krzysztof. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  91. ↑ FIS-Ski – biographie: STOCH Kamil. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  92. ↑ FIS-Ski – biographie: ZYLA Piotr. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  93. ↑ FIS-Ski – biographie: IPATOV Dimitry. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  94. ↑ FIS-Ski – biographie: KALINITSCHENKO Anton. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  95. ↑ FIS-Ski – biographie: KORNILOV Denis. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  96. ↑ FIS-Ski – biographie: SARDYKO Alexander. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  97. ↑ FIS-Ski – biographie: VASSILIEV Dimitry. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  98. ↑ FIS-Ski – biographie: DAMJAN Jernej. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  99. ↑ FIS-Ski – biographie: JUDEZ Dejan. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  100. ↑ FIS-Ski – biographie: KRANJEC Robert. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  101. ↑ FIS-Ski – biographie: SINKOVEC Jure. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  102. ↑ FIS-Ski – biographie: TEPES Jurij. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  103. ↑ FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  104. ↑ FIS-Ski – biographie: NORDIN Carl. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  105. ↑ FIS-Ski – biographie: BRESADOLA Davide. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  106. ↑ FIS-Ski – biographie: COLLOREDO Sebastian. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  107. ↑ FIS-Ski – biographie: MORASSI Andrea. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  108. ↑ Skoki Narciarskie – Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  109. ↑ Rekordy i statystyki: Loty narcarskie. Skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  110. ↑ Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Kofler wygrywa kwalifikacje, komplet Polaków w konkursie. skokinarciarskie.pl, 23 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  111. ↑ a b Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: 11 rekordów życiowych podczas odwołanej serii. skokinarciarskie.pl, 24 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (pol.).
  112. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2012 Vikersund (NOR), Flying Hill Individual, Start List 1st Round. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-24]. (ang.).
  113. ↑ Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: Kranjec wygrywa serię próbną, Polacy bardzo słabo.... skokinarciarskie.pl, 26 lutego 2012. [dostęp 2012-02-26]. (pol.).
  114. ↑ Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Vikersund: 40 rekordów życiowych, 8 rekordów krajów. skokinarciarskie.pl, 28 lutego 2012. [dostęp 2012-02-29]. (pol.).
  115. ↑ Artur Bała: Skoki Narciarskie: 22 przedskoczków polata na mamucie w Vikersund. skijumping.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
  116. ↑ Skiflug-WM in Vikersund vom Winde verweht. heute.at, 23 lutego 2012. [dostęp 2012-02-25]. (niem.).
  117. ↑ Vikersund 2012: Start list test jumping Vikersund HS 225, Thursday 23.02.2012. vikersund.no. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  118. ↑ Vikersund 2012: Start list test jumping Vikersund HS 225, Friday 24.02.2012. vikersund.no. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  119. ↑ Vikersund 2012: Start list test jumping Vikersund HS 225, Saturday 25.02.2012. vikersund.no. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
  120. ↑ Vikersund 2012: Start list test jumping Vikersund HS 225, Sunday 26.02.2012. vikersund.no. [dostęp 2012-02-26]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_Świata_w_Lotach_Narciarskich_2012&oldid=72803023”