Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2011 – dziesiąte mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 18 czerwca – 17 lipca 2011 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.
W pierwszych dwóch turniejach triumfowali Anglicy pokonując w finałach Hiszpanów[1] i Portugalczyków[2], w trzecim zaś niespodziewanie najlepsi okazali się Rosjanie[3]. Angielskiemu zespołowi do triumfu w końcowej klasyfikacji wystarczało zatem zdobycie czwartego miejsca w ostatnich zawodach[4], uplasowali się jednak na piątej lokacie, a dzięki przyłożeniu Gonçalo Foro w ostatniej minucie finałowego pojedynku wygrali Portugalczycy. Dzięki zwycięstwu w tym turnieju reprezentanci Portugalii zdobyli jednocześnie mistrzostwo Europy, srebrny medal ze stratą jednego punktu przypadł Anglii, zaś brązowy Hiszpanii[5][6][7].
Po zakończeniu cyklu FIRA-AER opublikowała statystyki[8]. Najwięcej punktów zdobył Anglik Christian Lewis-Pratt (191)[9], w klasyfikacji przyłożeń triumfował zaś jego rodak Nicholas Royle (35)[10].
System rozgrywek mistrzowskich został zmodyfikowany w perspektywie turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016[11]. Mistrzostwa zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w dwunastozespołowej obsadzie – czterech w Grand Prix Series, dwóch w Dywizji A oraz jednym w Dywizji B[12][13].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu czterech turniejów w czerwcu i lipcu – w Lyonie, Moskwie, Barcelonie i Bukareszcie – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[14]:
Miejsce
Punkty
1
18
2
16
3
15
4
14
5
12
6
10
7
8
8
6
9
4
10
3
11
2
12
1
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[15]:
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na dwie sześciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – dwie czołowe drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, zespoły z miejsc trzeciego i czwartego do turnieju Plate, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[16].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku uzupełnionego o Anglię i Walię, które uplasowano na miejscach 6–7 w rozgrywkach elity[17].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków zmodyfikowany w związku z dołączeniem od 2012 roku reprezentacji Szkocji – po zakończonym sezonie dwie najsłabsze reprezentacje z Grand Prix Series oraz Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz Dywizji B[18][19][20].
Portugalia
Anglia
Hiszpania
Rosja
Francja
Gruzja
Włochy
Walia
Ukraina
Holandia
Rumunia
Mołdawia